Поэмы

Чачоткавы зрабiу ей пранiк емкi, 3 аздобамi i ручкай гладкай, I палатно панес з ей да пагонкi, Дзе сажалка была i кладка.

Усю трубу укiнулi у вадзiцу; Яна, свой скiнуушы каптанiк, Кашулю падкасаушы i спаднiцу, |зышла на кладку, узяушы пранiк.

I пярыць стала мокра палаценца, Складаючы на кладцы у складкi, На ножкi пырснула i на каленцы Вадзiца, як раса на градкi.

Распырскiвалiся, як iскры, пырскi, Мiгцелi усюды мнагацветна. На гладзi воднай рысавалi крыскi I нiклi у гладзi непрыметна.

Блiскучыя агнiстыя праменнi, Купаючыся у сажалчыным версе, К маей галубцы у медным умiленнi Тулiлiся i грэлi персi.

Так палаценца мiлая бялiла Вадзiцай, пранiкам на кладцы, Пасля сабе на плечы узвалiла I слаць нясла на сенажатцы.

Нясла. Вада па ей цурком сцякала. I на аселiцы ля плота Тканiну мыту распускала. Цяперка сонца ужо работа!

Бялiся, наша палатно, бялiся, Як дзень, як месяц бледны, бела, Як бела малако у глiнянай мiсе, Як та саломiнка паспела!

10. СЯ|БА

Ралля падсохла, мяккай стала воунай, |жо час узяцца за сявалку, | зямлю зярнят насыпаць жменяй поунай, Як ад бацькоу научыуся змалку.

Ад той, што ад зiмы засталась, часткi, Штось кiнуушы на час нязбыты, Адмералi мы з ей са дзве шаснасткi У мех, рукой яе пашыты.

I выйшау сеяць я. Яна стаяла Непадалек мяне, на узмежку; У высях сонца золатам зiяла, |нiзу плыу вецер сваей сцежкай.

Пасыпалiся дробныя зярняты | раллю, як пацеркi янтарны, На наш загон, сахою узараны, На мой шнурок -- палетак ярны.

Яна, як нiцая бярозка тая, Стаяла, за сяубой слядзiла, I як бы багародзiца святая -Здавалася мне -- блаславiла.

Лажыцеся у раллю, зярняткi, спаткi, Накрыйцеся пасцiлкай-скiбкай, Пасля збудзiцесь, выгляньце з краваткi, Як воуна -- густа, як дзень -- шыбка!

Расцiце высака, расцiце буйна, Як гэта пушча за дарогай! Малiцеся да бела бога чуйна I чорнага не гнеуце бога!

Каб не паспалiвалi вас спякоты, Дажджы каб вас не пазмывалi, Каб не пабiлi грады i грымоты, Каб вам заломау не ламалi!

11. ПОЛIЦЬ АГАРОДНIНУ

Я выган плотам гарадзiу, яна палола грады: Благое зелле вырывала, кiдала у пасцiлку, Дзе калiу не было,-- дасаджывала там расады, Там прарывала, дзе узышло загуста праз памылку.

Чырыкалi над ею верабейкi на чарэснi, Нязгледна час ад часу вецер пралятау крылаты. I адазвалася мая палея сумнай песняй, Такой, якую у нас пяюць вясеннiм днем дзяучаты.

ВЯСНЯНКА

Ой, брала вясна у сонца ключы,

Адчыняла сырую зямельку,

Пускала на свет траву-мураву,

Адзявала у лiсце бярозы.

Дзе толькi нi йшла яна,-- з прыпала

Густа сеяла, сеяла кветкi,

На край свету гнала рэчкi яна,

Птушкам волю i голас давала.

Ой, выйду я, выйду на сенажаць,

Буду вiць, завiваць вяночак,

Пяяць з салавейкам буду у тахт,

Сэрцу песняй вясну выклiкацi.

Прыйдзi ты ка мне, сагрэй ты мяне,

Абымi ты мяне, як друг мiлы,

Пасей на душы мне долейкi мак,

А на сэрцы -- пшанiчку кахання!

Каб доля, як мак цвiце, зацвiла,

Каб каханне расло, як пшанiчка,

Каб мiлы мяне мой верна любiу

I галубiу у святлiцы, як шчасце.

Звiнела песня i злiвалась з музыкаю птушак, Бярозавыя на гасцiнцы плакалi прысады, Заводзiу всцер, б'ючысь аб асiнавы асушак... Я выган плотам гарадзiу, яна палола грады.

12. ЯБЛЫНI ЦВIТУЦЬ

Яблынi цвiтуць, так хораша цвiтуць, Як белым высыпаны пухам, Пчолкi на цвяткi па мед сабе лятуць, 3 вулля у вулей нясуцца духам.

Селi з ею мы пад яблыню удваiх На трауцы святачнай нядзеляй: Сонца разлiлося у променях сваiх, Лiсткi на яблынях зардзелi.

Вецер плыу лiсткамi, песцiу, калыхау, Галiнкамi трос, як крапiлам. Птушак жвавых шчэбет хвiлi не сцiхау, Кружыуся з белым кветак пылам.

Раем на зямлi выглядывау нам сад, Я у iм -- Адам, яна у iм -- Ева; У раi гэтым вецер быу нам бог i сват, Вяцьвямi шлюб давала дрэва.

Птушкi у мiльен струн вяселле гралi нам, Пасажнай маткай была пчолка, Сонца несла уцехi думкам i грудзям, Пасцелю слала нам вяселка.

Капау нам на вочы яблыневы цвет, На нас валiуся, як снег белы, Мыслi нашы беглi сiняй далi услед I свет сабой тулiлi цэлы.

Мiлая! О, колькi радасцi даеш Майму ты сэрцу маладому! Нават ты сама таго не спазнаеш, Якi ты скарб у маiм дому!

Мiлая, сагрэй мяне сваймi грудзьмi! К маiм грудзям прылiпнi шчыра; Богамi хай станем мы памiж людзьмi, Нябеснага князямi мiру!

13. НА СЕНАЖАЦI

Выйшлi з ей, дзе сенажатная краса Зiхцела, як вяселкi мнагацветны узор, Вострая яшчэ дзе не забразгала каса, Дзе у кветках луг iрдзеу, як неба уноч ад зор.

Выйшлi, як душы дзве злучаны навек Выходзяць, кiнуушы магiльную жарству, Светы аглядаць, якiя узводзiць чалавек... Прыйшлi мы й дзiвiмся такому хараству!

Краскамi усмiхаецца уся сенажаць, Гараць урочнiкi, румянкi i званкi, Жоутыя званцы зялены луг жауцяць, На кветку з кветкi шыбка скачуць матылькi.

Рэчка бурбалiць па каменнях мiж вольх, Вадзiца блiскатна лялее у бегацьбе, Сцiха штосьцi шэпча, шалясцiць трыснег, А сонца сочыць у вадзе само сябе.

Кветкi з ею рвем, вянок сабе пляце -Карону ясна-цвет з нявысненай красы; Хораша, да твару йдзе ен сiраце, А з-пад вянка плывуць па плечах валасы.

Шчасна так, абняушыся, у траве плывем, Купаюцца у кветках ногi да калень, Шчокi, грудзi нам гараць, гараць агнем, Iскрацца вочы, цела просiцца пад цень.

Сонца штораз больш у жылах кроу агнiць, Каленi штораз больш ласкоча нам трава, Блогасна аб сэрцы сэрца у жары снiць, Жаданнем забыцця п'янее галава.

Ногi падкасiлiся i мне, i ей, Злiлiся вусны з вуснамi самi сабой, Полымем прыпалi грудзi да грудзей, Змяшалiся мы з сонцам, з кветкамi, з травой.

14. КРАСА СВЕТУ

Вясна, вясна! О, колькi у табе шчасця! О, колькi радасцi прыносiш ты з сабой! Умееш ты у душы агонь раскласцi I грудзi распалiць агнiстай барацьбой.

Святлом свет цэлы залiла гарачым, Раскiнула з зяленасцi жывы шацер, На усiм зямлi абшары доугаспячым На сваiх кроснах выткала чароуны узор.