Загадкавы святы

Ён залямантаваў. Яго нечакана гучны голас разляцеўся над усёй гарой. Упершыню ён шырока раскрыў рот, развёўшы скiвiцы, быццам, выканаўшы сваю мiсiю, ён ужо не меў патрэбы стрымлiвацца. Стаў вiдаць яго чорна-сiнi, раздуты, як бурдзюк, язык, якi яму ўдалося з учарашняга дня нiкому не паказаць, i такое самае паднябенне, ад якога iшоў густы смурод.

– Дарагi доктар, мiлы доктар, я цябе пазнаў. Калi я захварэў, ты падышоў да мяне на дзесяць крокаў, толькi на дзесяць, у недарэчнай масцы i пракураны ладанам. Гэта ты загадаў забiць мае дзверы, але ты забыўся пра акно i пакiнуў нейкiя свае парфумы... Ты забаранiў усiм наблiжацца да майго жытла. Ты паставiў на iм белы крыж i напiсаў: "Божа, злiтуйся з нас".

– Божа, злiтуйся з нас, - як рэха, прашаптаў Жан Маяр, якога нiбы маланка ўдарыла.

– Нiхто не злiтаваўся з мяне; але я не пабаяўся абдымаць пракажоных... i цябе, любы лекар-пракажоны. Кажаш, праказа забiвае паволi?.. Ха, ха! А хiба я сам не выдатны лекар, найлепшы лекар?

– Абат, - закрычаў Жан Маяр, якi выйшаў са здранцвення, - абат! Ваш святы... Наш святы!..

У парыве лютасцi ён кiнуўся на гэтага чалавека, якi зноў адкiнуўся назад i страцiў прытомнасць. Некалькiмi рэзкiмi, лiхаманкавымi рухамi ён задраў да шыi яго доўгую рудую хламiду i сарваў сподняе. Абат убачыў, як ён пахiснуўся i адступiў на крок перад той апошняй жахлiвай карцiнай, якая яму адкрылася.

Страшныя пухлiны, брыдкiя плямы агiдна чорнага колеру пакрывалi пах святога. Такiя самыя злавесныя плямы былi пад пахамi i пачалi з'яўляцца ў iншых мясцiнах на целе. Гэтыя плямы, якiя былi ўжо вялiкiя i месцамi злiлiся ў адно, пачалi ўбiраць цела ў пахавальны саян.

Лекар брыдка вылаяўся. Ён увесь калацiўся ад лютасцi. Павярнуўшыся да сябра, ён закрычаў, паказваючы пальцам на злавесныя знакi:

– Пошасць, у сто разоў больш заразная i ў тысячу разоў страшнейшая за праказу, абат! Хвароба, ад якой памiраюць за пяць дзён! ЧОРНАЯ ЧУМА!