Закрываўленае сонца

– Хацеў-бы, можа!
– сказала глухiм голасам i пагрозьлiва памахала пальцам.

– На бярозцы грушы растуць!

– Я-ж табе пакажу, як зводзiць, нястыднiца ты!
– крыкнуў злосна Янук.

Дуня нырнула мiж дрэваў i пакуль задыханы Янук выбег на паляну, яна ўжо цiснула на ступнi самакату.

У тую ноч доўга ня мог заснуць Янук Бахмач. Трызьнiлася й зводзiла Дуня, а кабыла зь цяжкiм возам каменьня напiнала гужы й нiяк не магла ўзабрацца на ўзгорак на гасьцiнцы.

Таронта, 1971-1973