жыццё з вялікай літары Ж

Вось мой дзед, напрыклад, нябожчыка сустрэў. Дзед хадзіў ля чыгункі, бутэлькі збіраў (такая звычка ў яго з гадамі выпрацавалася) — і сустрэў нябожчыка. Той ляжаў голай дупай дагары і не варушыўся. Дзед яго палкай тыцнуў у пасінелую дупу і зразумеў, што нябожчык мёртвы.

А якая звычка ў мяне будзе, калі пастарэю? Я думаю, пачну збіраць ягады. Хадзіць па лесе з кошыкам і збіраць маліны. Ці гэтыя, блюбэры. Чорт іх дзяры, як жа, на халеру, гэта па-нашаму?

Тут фея перавярнулася на спіну, і я пабачыў яе твар.

Аднаго разу я быў каля Фінскага заліва. Сядзеў на лаўцы і глядзеў у бясконцую далячынь воднай прасторы. Да мяне падсела жанчына. Хвілінку мы сядзелі моўчкі, а потым яна расказала, як добра жыць на Салаўках і што мне абавязкова трэба туды патрапіць. На што я адказаў: «Лепей вы да нас на Магадан», — і рэціраваўся, так і не даслухаўшы, як ёй прысніўся Саламон, што душыць ільва.

Дык вось на твар феі можна было таксама глядзець гадзінамі. Толькі лаўкі ў маёй хаце няма. Хаця што гэта я, хата ж таксама не мая. Як казаў адзін мой знаёмы, на мне з майго толькі валасы на грудзях ды на нагах.

У феі былі дзіўныя вочы. Рознакаляровыя. Калі хто меў у дзяцінстве калейдаскоп, той ведае, што, зірнуўшы ў яго, можна было пабачыць безліч колераў. Адзінае што, калейдаскоп быў таксама не мой і глядзець у яго можна было толькі па чарзе, чакаючы, пакуль усе аднакласнікі засунуць туды сваё вока. Але ж, напэўна, фея таксама не мая.

Можа быць, я, калі нарадзіўся, мімаволі стаў у такую чаргу, каб паглядзець у вочы феі. Наўрад ці чарга так хутка б да мяне дайшла. Я ж памятаю, як доўга чакаў калейдаскопа.

Дарэчы, хваста ў феі не было. І крылаў таксама. Але гэта базіс для феяў. Ім дакладна павінны выдаваць такі рыштунак. Ці, прынамсі, бэйджык. А то як людзі зразумеюць, што фея — гэта фея?

Раней, калі я жыў з бацькамі, у нас быў музычны цэнтр. «Элджы». З таго часу ў мяне непрыязь да «Элджы», бо гэтая падла вельмі хутка перастала прайграваць дыскі. Затое лавіла радыё, нават калі была выключаная. Уначы можна было пачуць прызыўнае: «Матрёшкі, матрёшкі!», а праз некаторы час бадзёрае: «Адбой, кантора!»

Але ж не, матрошкі складаюцца. І раскладаюцца. І фэйс у іх намаляваны. Гэта ўсё-ткі мусіць быць фея.

Вельмі асцярожна я выслізнуў з-пад коўдры і хуценька сеў у крэсла, каб лепей прыгледзецца да пакоя і да феі.

Пакой — такі самы, як быў перад сном: стол, шафа з прыгожымі чорнымі слядамі ад нядаўна падпаленай свечкі, недаедзеная булачка, недапітая бутэлька цёмнага «Гуся». Тройчы перазабіты кальян глядзеў на мяне і пытаўся: «Можа, ты, братка, зашмат курыш?»

Фея раскінула рукі на ложку і працягвала спаць. Я паглядзеў на гадзіннік. Згадаў заадно, што яго няма. Мінулы сусед з’ехаў і забраў усе самыя карысныя рэчы ў хаце: гадзіннік ды мікрахвалёўку.

Я дацягнуўся да тэлефона. Восьмая раніцы. Прыгадаў дзень — нядзеля. Файна. Нікуды не трэба ісці. Нічога не трэба рабіць. Хаця не, дрэнна. Інакш можна было б зваліць з хаты на працу, хай бы тут сама разбіралася, што да чаго. Глядзіш, у хаце б прыбралася. Я б ёй яшчэ цыдулку пакінуў, дзе што памыць трэба.

Пакуль я гэта ўсё думаў, трошкі звыкся з фактам, што фея ляжыць на маім ложку і, відавочна, яе трахнуў.

Ну, як жа, не мог не трахнуць. Я ж сябе ведаю. Тым больш раніцай.

Ціхенечка пракраўся ў ванную. Паглядзеў на сябе ў люстэрка: няголены, сінякі пад вачыма. Але пачуваўся я добра.

Я трахнуў фею.

Я — няўдзячнае быдла. Канешне, ніхто ў дзяцінстве не казаў, маўляў, як падрасцеш, фей не трахай. У дзяцінстве ўвогуле мала што карыснага казалі. Але мог бы і сам здагадацца. Можа, ёй цяпер трэба быць у іншым месцы, каб зубы забіраць. А яна тут стомленая ляжыць. Можа, ёй за гэты пракол потым фейнае начальства наваляе. Прэмію здымуць. Кветкавы пылок лішні раз не дадуць панюхаць.

Я захваляваўся. Што далей? Як размаўляць з феямі? А што, калі яна па-нашанску ні гу-гу? Я, праўду кажучы, ніякай фейнай мовы не ведаю. Нават не вучыў. Адзінае што, можа, яна па-ангельску шпрэхае. Тады я мог бы ёй сказаць, маўляў, айм вэры соры, бат ю нід ту флай эўэй.

Хаця як жа яна флай, калі і крылаў у яе няма? Праблема.

У дзяцінстве ў мяне былі папугі. Калі тыя не хацелі лётаць, іх можна было проста падкінуць, і яны былі вымушаныя махаць крыламі. Можа, фейныя крылы недзе схаваныя?

Я памыў твар і пайшоў назад у пакой, каб паглядзець, дзе могуць быць схаваныя крылы. Залез пад коўдру. Але там нічога дзіўнага для сябе не знайшоў. Фея, мякка кажучы, нестандартнай камплектацыі.

На двары была зіма. Снегу не было. Плюс сем на градусніку. Зіма, маць яе за нагу. Не зіма, а вясна. Можа, феі — прадвесніцы хуткай змены надвор’я? Можа, яна прыйшла сказаць, што Новага года не будзе? Я не барбар, але за такія звесткі трэба б ёй крылы спілаваць. Спачатку прыклеіць, а потым спілаваць нафіг. У гэтае самае імгненне ў дзверы пагрукалі.

Ці не дзіўна: у доме ёсць дамафон, а да цябе ў дзверы грукаюць кулаком. Нават так: у цябе, акрамя дамафона, ёсць на дзвярах званок, на які ўсе прыстойныя людзі ціснуць. Але ж не, нехта грукае ў дзверы кулаком.

Я, канешне, разумею, што ў краіне цяжкае эканамічнае становішча і трэба эканоміць. Я ўжо нават пачаў выкарыстоўваць менш вады. Напрыклад, калі чышчу зубы добрай зубной пастай, дык закручваю кран. Яшчэ імкнуся меней вады праліваць у душы, калі мыюся. Па вечарах адну лямпачку палю і ноўт. Тэлевізар нават не ўключаю. Але каб эканомія дайшла аж да той ступені, што людзі перасталі званіць у званок, — гэта ўжо перагіб.

А перагібаюць заўсёды брутальныя людзі. Калі ж за дзвярыма брутальныя людзі, я б не хацеў іх пускаць у хату. Чаго ім, брутальным, ад мяне трэба? Пэўна ж, яны прыйшлі скрасці маю фею. Хера з два.

— Адчыняй, мы ведаем, што яна тут!

У дзверы пагрукалі больш настойліва.

Я пайшоў на кухню, узяў нож. Памыў яго, бо ён быў у нейкай кілбасе (ці што я там учора еў?), і падышоў да дзвярэй паглядзець у вочка.

Там я пабачыў жанчыну, гадоў сарака з гакам, і мужчыну прыкладна таго самага ўзросту. Так, на першы погляд яны падаваліся сямейнай парай.

Ах ты ж, ё-маё! Як я не дапяў адразу? Гэта ж фейная сям’я!

— Ну, заходзьце, калі ласка, — адчыніў я дзверы і імгненна праваліўся ў чорную бездань.

Шчыра кажучы, я заўсёды думаў, што мяне ў чорнай бездані будзе чакаць човен. У чаўне мусіў сядзець нейкі маўклівы хрэн з вяслом, які б перавёз мяне да іншага маўклівага хрэна. З тым іншым мне трэба было б згуляць у шахматы. Я б яго абыграў і патрапіў у рай. Інакш нахалеру я дваццаць гадоў вывучаю ўсе гэтыя сраныя гамбіты і чытаю, замест улюбёнага Эміса, партыі Карпава ды Каспарава?