Бiтва (на белорусском языке)

– Не ведаю, - сказаў Онгiн.

– Белае ўбранне?
– выказаў здагадку генерал Дэл.

– Не, - рашуча адказаў Фетэрэр.
– Надзенем парадную форму, але без ордэнаў.

Генералы кiўнулi.

I вось прыйшоў час.

У прыгожых баявых уборах сiлы Пекла рухалiся па пустынi. Верашчалi пякельныя флейты, бухкалi пустацелыя барабаны - пасылалi наперад прывiднае воiнства. Уздымаючы клубы пяску, танкi-аўтаматы генерала Мак-Фi рынулiся на сатанiнскага ворага. I тут жа бамбавiкi-аўтаматы Дэла з вiзгатам пранеслiся ў вышынi, звальваючы бомбы на легiёны пагiблых душ. Фетэрэр мужна кiдаў у бой сваю механiчную кавалерыю. У гэты хаос рушыла робатапяхота Онгiна, i метал зрабiў усё.

Орды пякельных сiл уразалiся ў шыхт, раздзiраючы на шматкi танкi i робатаў. Аўтаматычныя механiзмы памiралi, мужна абараняючы шматок пяску. Бамбавiкi Дэла падалi з неба пад ударамi анёлаў цемры, якiх вёў Мархозiй; яго крылы закручвалi паветра ў тайфуны.

Пашкуматаны шэраг робатаў стрымлiваў нацiск гiганцкiх злых духаў, якiя крышылi iх i наганялi жах у сэрцы тэлегледачоў ва ўсiм свеце, тэлегледачоў, якiя не зводзiлi зачараваных вачэй з экранаў. Робаты бiлiся як мужчыны, як героi, яны як мага старалiся адагнаць сiлы зла.

Астарот пракрычаў загад, i Бегемот цяжка рушыў у атаку. Велiял на чале клiна д'яблаў навалiўся на левы фланг генерала Фетэрэра. Метал вiскатаў, электроны вылi ў агонii, бо не вытрымлiвалi гэтага нацiску.

За тысячу мiль ад фронту генерал Фетэрэр выцер дрыготкай рукою спацелы лоб, але ўсё гэтак жа спакойна i непарушна аддаваў распараджэннi, якiя кнопкi нацiснуць i якiя ручкi павярнуць. I цудоўныя армii не падвялi яго. Смяротна пашкоджаныя робаты падымалiся на ногi i не пераставалi змагацца. Разбiтыя, знявечаныя, разнесеныя на шматкi выючымi д'ябламi, робаты ўсё-такi ўтрымалi сваю пазiцыю. Тут у контратаку быў кiнуты Пяты корпус ветэранаў, i варожы фронт быў прарваны.

За тысячу мiль ад лiнii агню генералы кiравалi пераследам.

– Бiтва выйграна, - прашаптаў вярхоўны галоўнакамандуючы Фетэрэр i адарваўся ад тэлевiзара.
– Вiншую, панове.

Генералы стомлена ўсмiхнулiся.

Яны зiрнулi адзiн на аднаго i радасна загарланiлi. Армагедон быў выйграны i сiлы Сатаны пераможаны.

Але на iх тэлевiзiйных экранах штосьцi адбывалася.

– Як! Гэта ж... гэта...
– пачаў генерал Мак-Фi i змоўк.

Бо па полi бою памiж грудамi знявечанага, патрушчанага металу велiчна ступала Ласка Боская.

Генералы маўчалi.

Ласка Боская дакранулася да знявечанага робата.

I робаты заварушылiся па ўсёй пустынi, якая ўсё яшчэ курэла i дымiлася пасля бою. Пакарабачаныя, абгарэлыя, аплаўленыя кавалкi металу абнаўлялiся.

– Мак-Фi, - прашаптаў вярхоўны галоўнакамандуючы Фетэрэр.
– Нацiснiце на што-небудзь - няхай яны хоць укленчаць, цi што.

Генерал нацiснуў, але дыстанцыйнае кiраванне не працавала.

А робаты ўжо ўзнiмалiся на неба. Iх акружалi анёлы Боскiя, i робаты-танкi, робатапяхота, аўтаматычныя бамбавiкi ўзнiмалiся, узносiлiся ўсё вышэй i вышэй.

– Ён бярэ iх жыўцом у рай!
– iстэрычна ўсклiкнуў Онгiн.
– Ён бярэ ў рай робатаў!

– Адбылася памылка, - сказаў Фетэрэр.
– Хутчэй! Пашлiце афiцэра сувязi... Не, мы паедзем самi.

Як бачыш падалi самалёт, i яны памчалiся да поля бiтвы. Але ўжо было позна: Армагедон скончыўся, робаты знiклi, i пан Бог са сваiм воiнствам вярнуўся да сябе дадому.

Пераклаў Сяргей Мiхальчук