Хоку

* * *

Вымавіш слова — здубеюць губы. Восеньскі вецер.

* * *

На ссохлым суку крумкач нанач знайшоў прытулак. Глухая восень.

* * *

Тады зразумееце мае вершы, калі заначуеце ў полі пад сьцюжным ветрам.

* * *

Поўня! Ёю любуючыся, прахадзіў наўкола сажалкі ноч.

* * *

У сьцюжы начной на дол апала гусь у зьнямозе — вось гэтак начуюць вандроўцы.

* * *

Усё, што ні ёсьць на сьвеце, пашамаціць і аціхне — нібы чараціна.

* * *

Дзікая ружа, што красавалася ўскрай дарогі, трапіла ў пашчу майму каню.

* * *

Нібы раніцовыя кветкі — манахі: колькі ўжо іх адцьвіло! А вера стаіць, як хваіна.

* * *

Гэткія розныя, а цьвіце кожная зёлка па-свойму. Вось гэта і подзьвіг.

* * *

Вада — халадэча. Ніяк не можа на ёй заснуць самотная чайка.

* * *

Карэньне цыбулі адмыта да гэткай чысьціні — аж сьцюжна.

* * *

Можа, пазычыць апратку у пудзіла — каб заснуць? Апоўначы шэрань.

* * *

Выпаў на досьвітку сьнег — і стрэлкі цыбулі сталі адзнакамі агароду.