Хоку
Шрифт:
* * *
Вымавіш слова — здубеюць губы. Восеньскі вецер. * * *
На
* * *
Тады зразумееце мае вершы, калі заначуеце ў полі пад сьцюжным ветрам. * * *
Поўня! Ёю любуючыся, прахадзіў наўкола сажалкі ноч. * * *
У сьцюжы начной на дол апала гусь у зьнямозе — вось гэтак начуюць вандроўцы. * * *
Усё, што ні ёсьць на сьвеце, пашамаціць і аціхне — нібы чараціна. * * *
Дзікая ружа, што красавалася ўскрай дарогі, трапіла
ў пашчу майму каню. * * *
Нібы раніцовыя кветкі — манахі: колькі ўжо іх адцьвіло! А вера стаіць, як хваіна. * * *
Гэткія розныя, а цьвіце кожная зёлка па-свойму. Вось гэта і подзьвіг. * * *
Вада — халадэча. Ніяк не можа на ёй заснуць самотная чайка. * * *
Карэньне цыбулі адмыта да гэткай чысьціні — аж сьцюжна. * * *
Можа, пазычыць апратку у пудзіла — каб заснуць? Апоўначы шэрань. * * *
Выпаў на досьвітку сьнег — і стрэлкі цыбулі сталі адзнакамі агароду.
Поделиться с друзьями: