* * *

Вясна на дварэ. Толькі дзевяць дзён палям і пагоркам.

* * *

Сакуры зацьвілі — і ночы мінулі ў наўкольлі.

* * *

Цягне цыбаты дождж парасткі ўгору. Утравянела сьцежка.

* * *

Перад красою кветак і месяц зьніякавеў: схаваўся за аблачынку.

* * *

Спадае вада: вярба гладзіць нахіленым вецьцем ціну.

* * *

Вясна адыходзіць: птушкі смуткуюць, у рыбін вочы-сьлязіны.

* * *

Цёхкаюць салаўі! Тут — перад гэтым гаем, там — за тою вярбінай.

* * *

І самага доўгага дня замала, каб высьпевацца, жаўруку.

* * *

Ластаўкі, выпадкова мне ў чарку зь віном ня ўкіньце глебы драбок!

* * *

Рассталіся двое сяброў — двое дзікіх гусей: між імі шырэе захмараная мяжа.

* * *

Старая сажалка. Жабка ў ваду скокнула: гук усплёску.

* * *

Лётае матылёк трапятлівы ў полі — вось і ўвесь цень.

* * *

О, прачніся, прачніся — зрабіся маім сябруком, зьнерухомлены матылёк!

* * *

На кветку, якая не пахне, сеў матылёк — вяльможлівыя прыцуды.

* * *

Блукалец-крумкач, ці знойдзеш леташняе гняздо? У квецені — сьлівы.

* * *

Разлі свой водар і тут, ля ўзгорка, дзе здабываюць зьляжалы торф, квяцістая сліва.

* * *

Дзяржальна гэтага малатка калісьці было камлём камеліі ці мо — слівы?

* * *

Зрабілі душою сваёй салаўя і сьпяць? Ніцыя вербы.

* * *

Стварайцеся, на мой стары твар не падобныя вершы!.. Першай сакуры цвет.

* * *

О, колькі сёньня прыгадваецца ўсяго: гляджу на сакуру ў цьвеце.

* * *

І гэтак штогод! Ападаючы з сакуры, цьвет корміць карэньне.

* * *

О, як я зайздрошчу ёй: у гарах сакура закрасавала.

* * *

Нават галяндцы, і тыя прыехалі сакурам дзівавацца. На конях — сёдлы.

* * *

На сакуры, што зацьвілі, дуб не звяртае ніякай увагі: сам сабе постаць!

* * *

Ах, верабейка-дружа, ня зь'еш авадня: і яго прывабілі кветкі.

* * *

Нават славуты вой, захоплены сакурай, ператварыўся ў сем простых ваяк.

* * *

Згук звону растаў. Паветра дыхае водарам. Вечар.

* * *

Мо для мяне пакінуў? Прайшоў журавель, не абскубшы балотнай пятрушкі.

* * *

Сьпякотлівы ліпень! Акрыла хмурынкаю галаву гара Арасі.

* * *

Летнія ліўні! Вада ў рацэ зраўнялася з вадаспадам.

* * *

Месяц дажджоў. Схілілі сланечнікі галаву: можа, сонца — унізе?

* * *

Згадаў галінку сасны — і ўраз адчуў прахалоду.

* * *

З вязанкаю сена на сьпіне: дарожны ўказальнік мне той чалавек у стэпе.

* * *

Верхнюю вопратку зьняў і нясу на сабе — вось і ўсё зьмены зь зімы на лета.

* * *

На рысавым полі ўвішна. І я вандрую ўвесь век — няйначай, рыхтую сьвет пад сяўбу.

* * *

Хадземце, сябры, са мною! Калосьсе будзем жаваць, спаць на траве пад небам.

* * *

Схапіўся, як за апору, за колас жытнёвы. О, ростань!

* * *

Ірысы. Прысесьці ля іх і пагутарыць — хіба гэта таксама не падарожжа?

* * *

Ніякага знаку, што неўзабаве памерці мусяць: сьпевы цыкад.

* * *

Белыя макі! Здаецца, што расьцвілі восеньскія дажджыны.

* * *

Дажджыць і дажджыць! Пачарнела на полі сьвежае ржышча.

* * *

Захад, усход — усюды аднолькавы смутак. Восеньскі вецер.

* * *

Зьмяркаецца. Адно голас дзікае качкі бялее ледзь-ледзь над морам.