Прыгоды памаўзлівай Рыскі
Шрифт:
У дадатак Рыска зычным голасам зацягнула:
Абчаплялася я ўся лапушынай…
Гучны рогат заглушыў яе песню, звонкім рэхам разнёсся па кватэры і нават выкуліўся за дзверы.
Рыска імгненна сціхла, пасля пакрыўджана страсянулася. Упрыгожанні з бразгатаннем рассыпаліся па падлозе, пазакочваліся пад ложак, пад канапу.
Яна скінула мантыю і скрушліва паплялася на свой дыванок.
Не крыўдуй, Рыска, супакойвала яе Надзейка. – Ты сапраўдная модніца. Нават лепшая за тэлевізійных! І мы з табой яшчэ пакажам, дзе ракі зімуюць…
Не хачу
РЫСКА-ПАРАШУТЫСТКА
Гэта здарылася тады, калі Надзейка яшчэ не хадзіла ў школу, а Рыска памірылася ўжо з Барсікам.
Аднойчы летнім сонечным днём Рыска месца сабе не знаходзіла, не ведаючы, чым ёй заняцца.
Надзейка захапілася маляваннем. Барсік мірна драмаў на сонечным балконе.
Рыска бязмэтна сноўдалася па кватэры, пасля некалькі разоў турзанула Барсіка за вусы, за хвост, запрашаючы да гульні. Але той нават вухам не павёў і вачэй не адплюшчыў. Рыска адступілася.
Ёй даўно ўпала ў вока шпакоўня, якую Надзейчын тата прымацаваў да балконнай парэнчы. Асабліва не давалі ёй спакою чорныя, ажно з бліскучым адлівам птушкі, што жылі там.
Але як ні клікала іх Рыска да сябе, каб пазнаёміцца і разам пагуляць, шпакі толькі нешта трывожна крычалі на сваёй птушынай мове і ніяк не хацелі апускацца на балкон.
Гэтым разам Рыска вырашыла сама адведаць іх. Яна залезла на балконную парэнчу, падрапала лапкай дошку, да якой прымацавана шпакоўня. Але тая была такая гладкая, што не зачапіцца.
І тады Рыска адважылася. Яна нізка-нізка прысела на сагнутых лапках, а пасля пружыніста-рэзка выпрстала іх, з усёй сілы імкнучыся даскочыць да шпакоўні.
Але ці то не хапіла сілы, ці то то шпакоўня была завысока, Рыска – які жах! – сарвалася і з чацвёртага паверха паляцела ўніз.
Яна, як магла, распушыла свой хвост, натапырыла вусы, наструніла кожную поўсцінку – абы толькі затрымаць імклівае падзенне.
Сэрца Рыскі ледзь не вырывалася з грудзей. Вецер слязіў вочы і свістаў у вушах.
Аднак Рысцы пашанцавала: калі падала, яе кіпцікі зачапіліся за Сяргееву сарочку, што сушылася на балконе. Так і ляцелі яны разам: распластаная Рыска і набухлая ветрам белая сарочка. Гэта і змякчыла ўдар.
Пашанцавала і тым, што пад балконам знаходзілася клумба з кветкамі, а не цвёрды асфальт.
Рысцы здавалася, што ляцела яна цэлую вечнасць, хоць на самай справе не мінула і паўхвіліны.
Яна прызямлілася на ўсе чатыры лапкі, перакулілася, а зачэпленая за кіпцікі сарочка белым коканам абвілася вакол цела.
Падзенне Рыскі заўважыў Барсік. Ён нема закрычаў, замяўкаў, заенчыў. Гэты енк і пачуў Сяргей. Ён адразу ўсё зразумеў і куляй панёсся ўніз па лесвіцы.
Сяргей выблытаў спалоханую Рыску са сваёй сарочкі, абмацаў яе, агледзеў. Рыска была цэлая, толькі шырока расплюшчанымі вачамі няўцямна пазірала на Сяргея.
Ну і шчаслівая ты, Рыска. Пашанцавала табе, сказаў Сяргей, несучы котку
ў кватэру.Рыска толькі вінавата міргала і нічога не магла прамовіць: яе голас яшчэ быў перацяты страхам перажытага.
Вось вам парашутыстка, сказаў Сяргей, выпускаючы Рыску. – А вось яе парашут, паказаў ён сваю белую сарочку – спадарожніцу Рыскі.
Парашутыстка ж падышла да Барсіка, ласкава лізнула яго, вінавата пацерлася аб нагу Надзейкі і без вячэры ціхенька ўляглася на сваім дыванку.
РЫСКА-ПАЛІГЛОТ
Разам з Надзейкай хутка падрастала і маленькае пушысценькае кацяня. Неўзабаве Рыска стала прыгожай і дужай пружыністай коткай.
Паводзіны яе з бесклапотна-дзіцячых пакрысе мяняліся на стала-паважныя. Аднак заставаліся неўтаймоўная гарэзлівасць, нястомныя свавольствы і ранейшая цікаўнасць.
Калі Надзейка збіралася ў першы клас, ёй купілі прыгожы “Буквар”, падручнікі, сшыткі, каляровыя алоўкі, вялікі чырвона-зялёны партфель з маленькімі святлафорчыкамі на зашпільках.
Рыска спачатку абнюхала падручнікі – іхні пах ёй не спадабаўся: надта моцны і нейкі нясмачны.
Пасля рассыпала ўсе алоўкі і доўга з імі забаўлялася, пазакочвала пад канапу, пад ложак, ледзьве Надзейка іх адтуль падаставала.
Затым Рыска ўскочыла ў партфель і ніяк не хацела адтуль вылазіць…
Цэлы год, пакуль Надзейка хадзіла ў школу, разам з ёй вучылася і Рыска. Разам яны чыталі “Буквар”, разам лічылі і нават пісаць спрабавалі разам. Але аднойчы Рыска запэцкала Надзейчын сшытак, і ёй забаранілі залазіць на стол…
З першага класа Надзейка акрамя роднай беларускай мовы вучыла рускую і англійскую. Хоць і цяжка было, але старалася.
Толькі Рыска не стала тут памочніцай: якія словы ці літары Надзейка ні скажа, ні пакажа, а Рыска ўсё адно – “мяў” ды “мяў”.
Гледзячы на марныя высілкі Рыскі і на стараннасць Надзейкі, Сяргей жартаваў:
Старайцеся, старайцеся, паліглотамі станеце…
А што такое паліглот? – жвава спыталася Надзейка.
Паліглот – гэта той, хто ведае шмат моваў, патлумачыў Сяргей.
Тады я, як і ты, хачу стаць паліглотам, згадзілася Надзейка…
А неўзабаве Надзейчынаму тату прапанавалі працу за мяжой. Давялося ўсім збірацца ў дарогу.
Доўга раіліся, што рабіць з Рыскай і Барсікам: пакінуць іх у суседзяў ці забраць з сабой.
Рыска вельмі хвалявалася і перажывала, нават пра свавольствы забылася. Ёй не хацелася заставацца з чужымі людзьмі, але і ехаць у невядомы край было трывожна.
Урэшце вырашылі Рыску забраць з сабой, а Барсіка аддаць Сяргееваму сябру Колю. Рыска шчыра развіталася з Барсікам, пажадала яму цікавага побыту ў Колі і хуткай сустрэчы.
Яна добра перанесла ўсе прывіўкі, спакойна паводзіла сябе ў цягніку, нават пагранічнікі і мытнікі на мяжы здзівіліся гэткай паслухмянасці.
Але адна турбота не пакідала Рыску: як яна паразумеецца там са сваімі суродзічамі, бо паліглотам яна так і не стала.