Прыгоды памаўзлівай Рыскі

І вось мінулася першая пераезная мітусня, кватэра была абстаўлена мэбляй. Рыска займела свой дыванок у сонечным Надзейчыным пакоі на сёмым паверсе.

Пачаліся замежныя будні.

Рыска па-ранейшаму чакала Надзейку са школы, па-ранейшаму разам рабілі яны ўрокі. Толькі ў Надзейкі з'явіўся яшчэ адзін клопат – вывучаць мову гэтай краіны. Старанне і тут дапамагала ёй.

Аднойчы, калі Надзейка разам з Рыскай гулялі ў двары, яны ўбачылі прыгожага вялікага ката з доўгімі вусамі і рухлівым пушыстым хвастом.

Мяў! – прамовіла Рыска, што азначала: “Добры дзень!”.

Мяў! адказаў кот. – Дзень добры!

Мя-аў-мяў, прамовіла Рыска, што азначала: “А як цябе зваць?”.

Джон, адказаў той. – А цябе? Мяў…

Рыска. Мя-а-аў, мяў, зноў прамовіла котка, што азначала: “А дзе ты жывеш?”.

Надзейка слухала-слухала гэтую размову, а пасля пахваліла Рыску:

Вось бачыш, і ты таксама стала паліглотам… Дарэмна баялася.

Задаволеная і падахвочаная пахвалой, Рыска працягвала знаёмства з Джонам.

РЫСКА-ГІМНАСТКА

Што ні кажыце, а жыць за мяжой – гэта не дома пірагі есці. Адчула тое на сабе і Рыска.

Надзейка то хутка асвоілася з новымі абставінамі, займела сяброў. Сяргей таксама захапіўся камп’ютэрамі і цэлымі днямі праседжваў ля іх.

А што заставалася Рысцы?

На ўрокі з Надзейкай яна не хадзіла. Маляваць пасля нядаўніх непрыемных прыгод з гэтым заняткам Рысцы не хацелася. Заставалася толькі ля тэлевізара сядзець ды на Мікі-Маўса пазіраць. Але ад гэткага сядзення ў Рыскі балелі вочы ды чамусьці звінела ў вушах.

“З такім жыццём, чаго добрага, гультаём станеш”, часта думала Рыска, гуляючы сама па сабе.

Каб не дапусціцца да гэтага, Рыска пачала займацца зарадкай. Спачатку яна ахвотна і з задавальненнем рабіла простыя фізкультурныя практыкаванні.

Але аднойчы Рыска разам з Надзейкай глядзела па тэлевізары гімнастычныя спаборніцтвы. Яе проста зачаравалі тоненькія гнуткія дзяўчаткі. Яны імкліва насіліся са стужкамі па вялікім дыване, падскоквалі, куляліся, высока ўгору падкідалі лёгкія стужкі і лоўка лавілі іх.

Віртуозна і нязмушана яны Бог ведае што выраблялі на бервяне. А на брусах дык увогуле нагадвалі пушынкі, якія гарэза-вецер амаль што навівае на тоненькія жэрдачкі…

Рыска пазірала на іх, як зачараваная. Яна нават спаць не пайшла і папрасіла Надзейку не выключаць тэлевізар да канца выступленняў.

А назаўтра, калі Надзейка і Сяргей пайшлі ў школу, іхні тата на працу, а мама ў краму, Рыска вырашыла праявіць гімнастычныя здольнасці.

Яна шпарка насілася па пушыстым дыване, ніяк не могучы дагнаць свой уласны хвост. Улягала і круцілася так, што ажно кругі перад вачамі пайшлі, а чырвоны носік пакрыўся кропелькамі поту. Але ўсё дарэмна: свой маланку-хвосцік яна так і не дагнала…

Пасля Рыска пачала займацца скачкамі. Тут ёй шанцавала больш. Яна шчыльна прыціскалася да падлогі, а пасля спружыніста- рэзка выпроствала сагнутыя лапкі і падскоквала высока ўгору –вышэй за спінку крэсла. Там Рыска кулялася цераз галаву і ўдала прыдываньвалася на ўсе чатыры лапкі. Напачатку, праўда, давялося і спінай, і бокам падаць. Але ж, кажуць, навука патрабуе ахвяр…

Пасля Рыска станавілася на заднія лапкі і выцягвалася-выструньвалася так, што ажно костачкі трашчалі, рабіла стойку.

Затым котка падскочыла, пярэднімі лапкамі ўхапілася за папярэчыну ў спінцы крэсла і пачала гайдацца, як маятнік у вялікім гадзінніку, што стаяў на падлозе.

Яна набрала такі размах, што і не заўважыла, як перакруцілася вакол перакладзіны. Гата ёй асабліва спадабалася і Рыска пачала круціць сонца – хутка-хутка абарочвацца вакол гэтай апоры. Так захапілася, што і не заўважыла, як стаміліся лапкі, бо прагнаму заўсёды мала.

Рыска звалілася на дыван, перавярнулася на спінку, задрала ўгору лапкі і пачала патрасаць імі, адганяючы стому.

Адпачыўшы, Рыска вырашыла зрабіць шпагат. Яна залезла на крэсла, учапілася за яго заднімі лапкамі, а пярэднімі хацела дастаць другое крэсла, што стаяла побач. Але лапкі сарваліся, і Рыска ўпала на падлогу, балюча пляснуўшыся жыватом.

Другім разам яна так напружылася, так старалася, што яшчэ крышку, яшчэ імгненне і… Аднак сарваліся заднія лапкі.

Зноў і зноў імкнулася Рыска злучыць сваім целам два крэслы, але толькі падрапала іх, пазацягвала ніткі аббіўкі, а нічога не дабілася: хоць ты са скуры вылузвайся…

За гэтым заняткам і заспела яе Надзейка.

Што, старасць не радасць, косці не гнуцца? – жартаўліва спытала дзяўчынка.

Мяў. Гэта я гімнастыкай займаюся, адказала Рыска. – Вось паглядзі…

Рыска падскочыла ўгору, лоўка перакулілася і ўжо збіралася прыдываніцца…

Але… Не так сталася, як жадалася.

Відаць, ад стомленасці Рыску занесла, яна зачапілася за провад ад таршэра, заблыталася ў ім і грымнулася на падлогу…

Надзейка хуценька сабрала рэшткі прыгожага шклянога абажура, выкінула іх у смеццеправод, а Рыску папярэдзіла:

Я скажу маме, што гэта я незнарок разбіла таршэр. Толькі ты не займайся больш гімнастыкай. Добра, га?

Рыска насуплена маўчала.

Ты не згаджаешся? Тады не займайся хоць адна, без мяне. Бо і ў хаце шкоды наробіш, і сама пакалечышся. Згода?

Мя-а-аў. До-о-обра ўжо, до-обра, нехаця згадзілася Рыска, хоць натура яе так і прасілася займацца гімнастыкай.

Але ж яна паабяцала Надзейцы. А слова трэба трымаць.

РЫСКА-ГРЫБНІК

Пакуль Надзейка, Сяргей, іхнія тата і мама былі заняты хто ў школе, хто на працы, Рыска сумна сноўдалася па вялікай кватэры.

Затое ў суботу і нядзелю, калі ўсе збіраліся разам, было сапраўднае раздолле. Тут і багаты святочны абед, і цікавыя, займальныя гульні.

У выхадныя Рысцы дазвалялася нават гімнастыкай займацца.

Аднак самае цікавае адбылося ў мінулую суботу. Усе сабраліся ехаць у лес, па грыбы. Вырашылі ўзяць з сабой і Рыску. Але нечакана Сяргей спытаў: