Прыгоды Віруса Шкодзі

Сваім хвосцікам Мышка была звязана з чарадзейным камп’ютэрам. А там – відзьма-нявідзьма розных дзівосных цудаў і неверагодных забаў. Асабліва любіла Верачка падарожнічаць.

Не выходзячы з уласнай кватэры, яна наведала ўсе знакамітыя мясціны сваёй краіны, пахадзіла па залацістых ад сыпучых пяскоў пустынях Афрыкі, паблукала па амерыканскіх джунглях. Нават унутры старадаўніх Егіпецкіх пірамід пабывала. А пра замкі і палацы ўжо і казаць не варта.

Мышка ахвотна дапамагала Верачцы. Таму і спала заўсёды ля камп’ютэра, на спецыяльна для яе купленым квяцістым дыванку.

– Як сабачка на прывязі, - пакеплівалі часам Мадэм з Прынтэрам.

– Што вы такое выдумляеце?

– крыўдзілася Мышка. – І зусім я не прывязаная. Проста я заўсёды напагатове, каб правесці Верачку па чароўных лабірынтах камп’ютэрнага каралеўства.

– Не выхваляйся. Як быццам без цябе Верачка не злучыцца з Інтэрнэтам, альбо не знойдзе сваю любімую гульню, - не згаджаўся Мадэм.

– Знайсці то мо знойдзе, але я зраблю гэта хутчэй, - патлумачыла Мышка.

Аднойчы вечарам захацела Верачка выправіцца ў сваё любімае віртуальнае падарожжа па экзатычных месцах па-за межамі Сусветнага Сеціва. Пагладзіла любімую Мышку, шчоўкнула яе левай палавінкай і пачала перасоўваць па дыванку. Мышка радасна вільнула хвосцікам, настроіла на экране вострую піку і ахвотна пусцілася ў пошук.

Раптам яна заўважыла, як з нябачнай вышыні апусціўся бліскучы каляровы канверт. Тут варта сказаць, што Мышка валодала здольнасцю раней за іншых чытаць, бачыць і ведаць, што адбываецца ў камп’ютэрным каралеўстве. Яна заўважыла, што ў канверце знаходзіцца маршрут падарожжа па квітнеючых высакагорных альпійскіх лугах.

Чаму ж не зрабіць прыемнасць сваёй гаспадыні?

І Мышка пачала яшчэ шпарчэй ганяць вострую піку-стрэлачку па экране Манітора Дысплеевіча. Зазірнула сюды, збегала туды. Націснула на адзін значок, перасунула другі.

Захопленая, яна і не заўважыла, што за ёй назірае нехта чужы, нават піку-стрэлачку дапамагае перасоўваць.

Верачка хацела спыніць свавольную Мышку. Але тая ўжо адкрыла каляровы канверцік. З яго выпырхнулі незвычайнай прыгажосці кветкі і разгарнуліся ў вялізны букет. Такога Верачка ніколі ў жыцці не атрымлівала.

А пасля з’явілася пасланне.

“Ведаю тваю захопленасць падарожжамі, - пісаў нехта незнаёмы.
– Таму пасылаю табе...”

Верачка не паспела дачытаць, хто і што ёй пасылае. Экран Манітора Дысплеевіча раптоўна пацямнеў, пасля стаў паласатым. Нешта ўнутры камп’ютэра моцна хруснула, пачуўся нейчы гучны смех і камп’ютэр адключыўся.

Нарэшце бедная Мышка зразумела, што гэта Вірус Шкодзя зрабіў сваю чорную справу. Ён даўно намагаўся ўбіцца ў давер да Верачкі, але яна заўсёды выкрывала ягоныя хітрыкі. І вось цяпер Шкодзю ўдалося перахітрыць Мышку.

Верачка хацела насварыцца на свавольніцу. Ды зразумела, што сваркай бяду не адвядзеш. Яна паклікала старэйшага брата Сяргея.

Той узяў блікучы дыск з надпісам “Антывірус”, перадаў яго Працэсару і загадаў лячыць камп’ютэр. Доўга на экране Манітора Дысплеевіча нешта насілася, міргала, бегала зверху ўніз і злева направа.

Шматлікія слупкі лічбаў на экране напалохалі Мышку. Яна баялася, што доктар Антывірус не справіцца са Шкодзяй. Мышка ўжо хацела павінаваціцца, папрасіць прабачэння ў Верачкі і разам шукаць лякарства ад небяспечнай хваробы.

Але нечакана камп’ютэр нешта гучна прамовіў, Манітор Дысплеевіч ажыў. Яго экран засвяціўся сваім звыклым святлом. На ім з’явіўся знаёмы малюнак блакітнага возера з прыгожым замкам на беразе і лебедзямі на вадзе.

– Гатова, - звярнуўся Сяргей да Верачкі. – Камп’ютэр зноў будзе працаваць. Толькі ніколі больш не зазірай у невядомыя пісьмы і не чытай чужыя пасланні. Гэта Вірус Шкодзя сваімі штукарствамі ды свавольствамі псуе камп’ютэрныя праграмы, прыводзіць у чароўнае каралеўства ворагаў і шкоднікаў. Таму спярша папрасі доктара Антывіруса, каб ён праверыў кожнае пісьмо.

– Ты чула? – спытала Верачка ў Мышкі.

– Усё чула, - ціхенька адказала тая і вільнула доўгім хвосцікам. – Гэта мая віна. Але я ніколі-ніколі больш не буду спяшацца і без твайго дазволу нічога не буду рабіць.

– Ну вось і добра, - згадзілася Верачка і даверліва пагладзіла сваю чароўную Мышку.

МАЛАДЗІЛЬНЫ КЛЁН

У Каралеўстве Сусветнае Сеціва мелася шмат прыгожых мясцін. З нябеснымі зоркамі пераміргваліся сваімі блакітнымі вачыма шматлікія азёры. Віхлястымі жыўчыкамі беглі па зямлі вялікія рэкі і малыя рачулкі, звонка бруілі ручаі з жывой вадой. У светлых дубровах і цяністых пушчах жылі магутныя туры, хаваліся алені, ласі, зайцы, па дрэвах скакалі рысі з вавёркамі.

На адным з сонечных узлескаў раскашаваў магутны і мудры Клён. Дужымі каранямі моцна за зямлю трымаўся, кучаравай чупрынай за воблакі чапляўся, а рукамі-галінамі хмары разганяў.

Менавіта ягоную чупрыну і заўважыў Вірус Шкодзя, калі бязмэтна насіўся над тутэйшымі ваколіцамі.

“О, добра было б крыху адпачыць у шапатлівай кроне. А заадно паслухаць чароўныя спевы птушак, каб душу супакоіць”, - падумаў Шкодзя і апусціўся на галіністае дрэва.

Незвычайны гэта быў Клён. Гаючую сілу меў. Бо маці-зямля праз жвавую крынічку паіла яго жывой вадой. З глыбокай глыбіні брала яе. Настоеную на крэмені. Сагрэтую гарачым вулканным сэрцам. Хто таго чароўнага соку-вадзіцы хоць кроплю глыне, становіцца маладзейшым, дужэйшым – як каваль-вярнідуб з вядомай народнай казкі.

Нездарма, відаць, называлі салодкі кляновы сок маладзільным.

А каб абы хто без дай прычыны не піў таго гаючага кляновіка, лясныя жыхары прызначылі стоража. Моцнадзюбага Дзятла абавязалі незвычайным клёнам апекавацца, лекавай вадзіцай распараджацца.

З ранку да вечара сядзіць Дзяцел на дрэве. Нікуды адлучыцца не мае права. За наваколлем пільна назірае, Маладзільны Клён пільнуе.

Калі ж спатрэбіцца некаму чароўнае лякарства, Дзяцел да Лісіцы накіроўвае. Яна ў лясным шпіталі самым галоўным доктарам лічыцца. У яе там дзіўны апарат ёсць. Камп’ютэрам завецца. Зірне ў яго Лісіца, сюды-туды Мышку пакруціць, адкрые свой таемны сайт і ўсе хваробы бачыць, ведае, колькі каму жывой вады патрэбна.

Гучная слава пра Маладзільны Клён шпарка разляцелася па далёкіх і блізкіх барах ды пушчах Сусветнага Сеціва. Нават па Інтэрнэту пачалі звяртацца да галоўнага сеціўскага доктара жыхары іншых планет. Але не высылала Лісіца лякарства, толькі каля Клёна можна было яго атрымаць.

Вось і ішлі да незвычайнага дрэва нетаропкія вожыкі і хутканогія алені, сляпыя краты і востравокія вавёркі, стрыножаныя зайцы і магутныя мядзведзі. Прыляталі стогадовыя вораны і маладыя жаўрукі, лупатыя совы і маленькія салаўі. Нават міжпланетныя зоркалёты апускаліся на ўзлеску.

Кожнаму хочацца маладым заставацца, даўжэй пажыць на гэтым свеце. Адным – каб добрых спраў болей зрабіць. Другім – каб унукаў з праўнукамі ў шырокі свет на добрую дарогу вывесці. Іншым, чаго праўду хаваць, каб раскошна пажыць дзеля сваёй уцехі.

Так ці інакш, а бедная Лісіца ледзь паспявае прымаць хадакоў у сваім лясным шпіталі. У самой ад стомы ажно нос схуднеў і выцягнуўся, вочы сталі вялікія, а гладкая поўсць нібыта іржой пакрылася.

Камп’ютэр на ўсю моц парай дыхае, Мышка круціцца як вірок, Манітор Дысплеевіч чорнымі плямамі пайшоў.