Рэчыва

– А шостай гадзне. Да пабачэння, Сяргей, - сказала я коратка.

Мы развтался. Увечары за мной нхто не заеха. Зрэшты, я не вельм спадзявалася. Рыцар на белым жарабцы зно праскака мма, ну што ж...

Вярнушыся з працы, я не заспела Алесю дома. Рондаль з супам патэльня з катлетам стаял некранутыя, значыць, дадому яна не заходзла. У двары яе таксама не было. Я адчула нарастальную трывогу. Пачакашы яшчэ хвлн дзесяць, я выцягнула мабльны тэлефон набрала яе нумар. Дзецям у школе забаронена карыстацца мабльнкам, гэта распараджэнне дарэктара, але мне пляваць. У мяне няма магчымасц сустракаць дачку пасля школы, я наогул надаю ёй менш уваг, чым належыць, але я магу хаця б патэлефанаваць пераканацца, што з ёй усё парадку. Але нават мабльнк часам рабся дадатковай крынцай трывог. Бывала, Алеся не адказвала на званк, галаву мне адразу пачынал лезц сякя жудасныя думк - дзе маё дзця, што з м?.. На шчасце, гэтым разам Алеся адразу адказала.

– Так, мам?

– Алеся, ты дзе?
– спытала я, стараючыся гаварыць як мага спакайней.

– Ды мы тут, на спртзаводзе. Мы гуляем!

У мяне пала сэрца. 'Спртзавод' - гэта стары бровар, як месццца на пустцы каля рэчк двух кварталах адсюль. Двухпавярховы цагляны будынак, пабудаваны напрыканцы дзевятнаццатага стагоддзя, ужо шмат гадо стая закнуты, служачы прытулкам для валацуг мясцовай п'ян. На маёй памяц тут двойчы здарался пажары - першы далося хутка патушыць, а падчас другога бровар цалкам выгарэ знутры цяпер стая чорны, страшны, зераючы правалам вокна. Пазалетась будынак абвясцл гстарычнай каштонасцю зял на рэстарацыю. Бровар абнесл рыштаванням, на гэтым рэстарацыйныя работы скончылся - бюджэт, напэна, выйша. Драляныя рыштаванн, што патроху гнл развальвался, паспел стаць любмым атракцыёнам для мясцовай шпаны. Я нярэдка бачыла здалёк, як дзец-равеснк маёй дачк, забрашыся на вузкую пляцоку без парэнча, наслся навыперадк на вышын другога паверха, струхлелыя дошк гайдался прасядал х пад нагам. Мне кожны раз раблася жудасна. Кал-небудзь гэтыя гнлыя рыштаванн абваляцца будзе бяда...

– Алеся, я ж забаранла табе хадзць на бровар. Чаму ты мяне не слухаеш?
– я сё яшчэ спрабавала гаварыць спакойна.

– Мама, мы тут з Лёнем. Мы ад дзядзьк Сашы хаваемся, ён зно гарэлку п. Мы пагуляем яшчэ трошк, добра? Пакуль!

У трубцы запшчал гудк. 'Чорт!
– вылаялася я напаголасу.
– Чорт, чорт!..' Потым, накнушы куртку, я выскачыла з дому. Не памятаю, як я дабегла да бровара. Абышошы чорны ад куродыму будынак, я бачыла Алесю Лёню. Яны сядзел, звесшы ног, на вузкай дашчанай пляцоцы гулял з кошкай - дзякуй Богу, з жывой. Лёня трыма жывёлнку на каленях, а Алеся гладзла яе па пярэстай спнцы.

– Алеся, хуценька спускайся!
– крыкнула я.

– Ну ма-а-м, тут так класна!
– заныла яна.

– Алеся, там бабуля прыехала. Гасцнца прывезла, - схлусла я.

– Бабуля?

Бабулю Алеся любла вельм цешылася, кал яна прыязджала. Я бачыла, што яна нешта шэпча Лёню на вуха. 'Кал яна не спусццца, -падумала я, - я сама залезу на гэтыя чортавы рыштаванн сцягну яе за канер...' Потым Алеся паднялася на ног рушыла да лесвцы - рассохлыя дошк рыпел разгойдвался пад ёй.

– Алеся, асцярожна!
– крыкнула я.

Кал яна спусцлася нз, я схапла яе за руку пацягнула прэч ад бровара. Лёня застася на пляцоцы. Ён сядзе, трымаючы на каленях кошку, мочк глядзе нам услед. Я адчула, што гатовая яго прыстукнуць.

Па дарозе дадому я заскочыла крамку 'за вуглом', папрасшы Алесю пачакаць на вулцы, купла цукерак на вагу ды пачак яе любёнага печыва з арэшкам. Пакупк я схавала пад курткай. Дома скажу, што бабуля жо з'ехала пакнула нам пачастунк - цукерк з печывам. Я не люблю хлусць сваёй дачцэ, але выйсця мяне не было.

Дома я запарыла чай расклала на стале пакунк з 'бабулным гасцнцам'. Мы сел вячэраць. Алеся налла чаю сабе кубак, выцягнула з пачку патузна пячэнн склала х прамдкай на кра стала, потым запусцла руку пакет з цукеркам хапла вялзную жменю.

– Глядз, зубы разбаляцца, - папярэдзла я.

– А гэта не мне, - адказала дзячынка.
– Я потым Лёню аднясу. Ён дадому больш не вернецца, на вулцы будзе жыць.

– Як гэта - на вулцы? Што вы яшчэ прыдумал?
– спытала я.

Алеся сербанула з кубка салодк чай, укусла пячэнну.

– Ведаеш, там дзядзька Саша дзядзьку Сярожу заб, - сказала яна спакойна.

Я выпусцла лыжачку.

– Ча-го?!

Яна кнула.

– Ага. Мне Лёня распавё. Яны з дзядзькам Сярожам спачатку пл гарэлку, а потым пачал лаяцца. тады дзядзька Саша зя сякеру па галаве яму як дасць! Дзядзька Сярожа звался на падлогу, а дзядзька Саша зно яму сякерай па галаве - гах! галава яго раскалолася напалам, як кавун, Лёня сам бачы. А потым Лёня цёк, дадому ён больш не вернецца, вось так. А яшчэ ён сказа, што трэба пра сё расказаць млцыянтам, таму што ён задзябася жо баяцца.

– Алеся, не трэба так казаць. Гэта грубыя словы, - вымавла я з цяжкасцю.

Забл, круцлася мяне галаве. Сяргея - забл? Ён не заеха за мной увечары... Трэба выклкаць млцыю... А што, кал Лёня сё выдума? Я тольк дарма патурбую млцыянта, мяне будуць непрыемнасц. Яшчэ коцяць штраф за лжывы выклк. наогул, не мая гэта справа. Я гэтага Сяргея амаль не ведаю. Няхай сам разбраюцца.

У млцыю я так не пазванла. Пасля вячэры я лажыла Алесю спаць, потым легла сама. Спала я дрэнна, мяне мучыл кашмары. Снлася, што я бягу па вузкай дашчанай пляцоцы, пазбаленай парэнча, а навокал пачынае цямнець, альбо гэта я паступова губляю зрок - вось я жо бягу абсалютнай цемры, адчуваючы хсткя дошк пад нагам. Я ведаю, што недзе наперадзе павнна быць лесвца, галонае, яе не прапусцць... А потым я раблю крок у пустэчу лячу галавой унз... Я прачнулася халодным поце. Проста акно зырка свяц месяц, а пако пахла мярцвячынай. Гэты пах н з чым немагчыма зблытаць - задушлвы, саладжавы смурод гнлога мяса. Першае, пра што я падумала тады - напэна, ад суседзя прыпоз падтручаны пацук здох прама мяне пако. Мяне перасмыкнула ад гдлвасц. Я асцярожна спусцла ног на падлогу пацягнулася да выключальнка, стараючыся не нарабць шуму. Алеся спала суседнм пако, сценк был тонкя, я не хацела яе абудзць. Запалць святло я не паспела. У мяне з-пад ног шаснула нешта пухнатае, кнулася да падаконнка скараскалася на адчыненую фортку, ледзь не перакулшы латок з базлкам. Кошка. Яна глядзела на мяне нервова бла хвастом. Пах мярцвячыны зрабся невыносным.

– Дурнца. Апск, халера б цябе!..
– прашаптала я замахнулася на яе, каб сагнаць з фортк. Кошка злосна заспела выскачыла вонк, усешыся на выступе пад акном.

– Тоша!.. Тоша!..
– пачула я.

Прыхнушыся да акна, я разгледзела нзе Лёню. Ён стая у пляме месяцавага святла, задрашы галаву, глядзе на маё акно.

– Тоша, кс-кс-кс. дз сюды!..
– паклка ён напаголасу.

Я зачынла фортку адступла цемру пакоя. Пэна, гэта была тая самая кошка, з якой дзец гулял на бровары. Прыбегла забралася да мяне фортку. Можа, Алесю шукала? як яна знайшла дарогу? У пако сё яшчэ пахла мярцвячынай, але жо слабей. Я зразумела, што смурод шо ад кошк. Жывёлнка, вдавочна, была сур'ёзна хворая. О Госпадзе, а Алеся яе гладзла! Спадзяюся, яна не падчэпць якую-небудзь заразу...

Ранцой я нчога не сказала дачцэ пра начное здарэнне. Алеся была цудоным настро. За сняданкам яна гаманла аб школьных справах, пра 'дзядзьку Сярожу' нават не спомншы. Мяне ж не адпускала гнятлвае пачуццё трывог. Праводзшы дачку школу, я адправлася на працу. На службе я сядзела сама не свая, увесь час прыслухваючыся да гутарак супрацонка. Пра забойства нхто не гавары. Вось цудона, супакойвала я сябе. Кал б штосьц такое здарылася, пра гэта жо ведал бы се. Аднак праз гадзну я не вытрымала. Я адпраслася з работы, сказашы начальнку, што, здаецца, забылася выключыць прас, амаль бегам накравалася прыватны сектар, дзе жы Сашка Ялевч. Гэта была благая дэя, але я не прыдумала нчога лепшага, апроч як пайсц да Сашк ды спытаць напрост... А што спытаць-то? "Слухай, Сашка, а ц не ляжыць у цябе падмосц як-небудзь мярцвяк? З сякеркай у галаве..." Добра, нчога не буду яму казаць, нарэшце вырашыла я. Проста пагляджу, што там робцца пераканаюся, што нчога страшнага не адбылося, а Лёня сё выдума.

Дом Сашк стая трох наводшыбе самым канцы вулцы, адразу за яго участкам знаходзлася перасохлая сажалка, зарослая лазой. Прыдатнае месцейка, каб схаваць цела... Штурхнушы брамку, я вайшла Сашка двор. Каля яго дома стая белы легкавк, той самы, што ледзь не зб мяне ля паштамта. Значыць, Сяргей усё яшчэ тут. Кал, вядома, ён яшчэ жывы... Я пагрукала дзверы, Сашка, да майго здзлення, тут жа адчын. На м был расцягнутыя трэнк майка-алкагалчка - усё давол бруднае, але плям крыв на вопратцы я не заважыла. Аблчча яго было трох змардаванае, правае вока падпухла, на шчоках снела шчацнне - ён бы цвярозы. Як шкло.