Сэрца на далонi (на белорусском языке)

– Вы iх распальвалi, - кiнуў Сербаноўскi, запiсаўшы i гэты дыялог.

Нечаканыя адкрыццi далi новы матэрыял, новых сведкаў.

У Шыковiча цудоўная памяць. У падполле ён улез грунтоўна. Але ён, Сербаноўскi, ведае, што больш за ўсё зараз цiкавiць пiсьменнiка. Дзеля гэтага i паклiкаў яго сюды.

Узяўшы з папкi пажоўклы аркуш з вучнёўскага сшытка, Сербаноўскi паказаў яго арыштаванаму.

– Вы пiсалi?

– Ну я. Я. Я!
– зноў раздражнёна, перакасiўшы твар i прыцiснуўшы дзвюма рукамi кепку да грудзей, праскрыпеў Дымар.

Маёр падсунуў аркуш да Шыковiча. Кiрыла ўбачыў тую ж запiску начальнiку следчага адзела палiцыi пра Савiча, якую ўжо аднойчы Сербаноўскi паказваў яму.

– Ён?

– Ён. Паўмесяца адмаўляўся. Не хацеў прызнаваць нiякiх экспертыз. Пакуль не выклiкалi з далёкiх краёў таго, каму адрасавана запiска.

Здраднiк сядзеў, панурыўшы галаву, быццам i не слухаў, не чуў, пра што гавораць следчы i гэты, другi, незнаёмы.

– Грамадзянiн Дымар, што вы можаце сказаць пра доктара Савiча?

– Што я магу сказаць пра Сцяпана Андрэевiча Савiча?
– Ён па-жаночы гаротна схiлiў сваю маленькую сiвую галаву набок, пакiваў ёй.
– Я магу толькi сказаць, што гэта быў залаты чалавек. Я пятнаццаць гадоў шыў яму касцюмы i палiто. Прымяраў на даму. I заўсёды выходзiў з гэтага дома начаставаны вось так. Дымар правёў далоняй па шыi; дзiўна мянялiся iнтанацыi яго голасу: то ён скрыпеў, як старая асiна, то сыпаў, як гарохам, то цягнуў павольна, з амаль лiрычнай задумлiвасцю.

– I вы гатак аддзякавалi яму?
– не вытрымаў Кiрыла.

Здраднiк закацiў вочы пад лоб, быццам намерваўся прачытаць пакаянную малiтву.

– Усё зло ў свеце ад грошай. Хацеў выбiцца ў людзi...
– Ён цяжка ўздыхнуў.

– На смерцi другiх?

Спачатку Кiрыла слухаў спакойна. Больш было прафесiйнай цiкаўнасцi да гэтай быццам выкапанай пачвары, да таго, як ён паводзiць сябе, i наогул да ўсяго працэсу допыту, чым абурэння, гневу. Але калi дайшло да Савiча, калi здраднiк з цынiчным прытворствам пахвалiў нябожчыка, у Кiрылы перавярнула ўсю душу. У яго не было выпрацаванага гадамi спакою Сербаноўскага. Яго прафесiя дазваляла яму даваць волю сваiм пачуццям. Ён адчуваў, як усё мацней i мацней грукае сэрца, аж пачало звiнець у вушах. Ён зняў са стала рукi свае, каб яны былi далей ад цяжкага чарнiльнага прыбора. Мабыць, маёр адчуў, што робiцца з iм, бо сурова сказаў арыштаванаму:

– Давайце, грамадзянiн Дымар, без фiласофii. Што дало вам падставы напiсаць такую запiску?

– Чуццё. Я ды каб не ведаў Савiча! Хе. Як аблупленага. Я нiколi не верыў, што ён шчыра служыць немцам. Ён заказаў у мяне касцюм. Я на прымерках пачаў "мацаць", чым жа ён дыша. Даверлiва расказаў яму пра зверствы гiтлераўцаў. А ён кажа: мы самi вiнаваты. I супраць партызан нешта сказаў. Хе, Савiч супраць партызан! Я падумаў тады: "Каго ты хочаш правесцi, доктар Савiч? Хе".

– Ну i гнiда!
– кiнуў Шыковiч з агiдай.

Здраднiк уздрыгнуў, але тут жа натапырыўся, як певень, вiскнуў:

– Прашу не абражаць! Я чалавек...

– Якi ты чалавек! Ты горш вошы тыфуснай!..

– Кiрыла Васiльевiч!
– дакорлiва пакiваў галавой Сербаноўскi.

– Калi да мяне будуць вось так, я не скажу больш нi слова.
– I Дымар надзьмуўся, ужо з iнакшым выразам адвесiўшы скiвiцу.

Шыковiч толькi цяпер убачыў, што ўсе зубы ў яго ўстаўныя. Ад гэтага зрабiлася так брыдка, што Кiрыла баяўся, каб не званiтавала.

– Гэта вы засвоiлi, - сказаў Сербаноўскi, набiраючы нумар тэлефона.
– Ало. Швагерава да мяне.
– Паклаўшы слухаўку, паўтарыў: - Свае правы вы засвоiлi, i сказаў Шыковiчу: - Аднойчы, калi ён вывеў мяне з цярпення вось так, як вас, i я павысiў голас, ведаеце, што сказаў гэты "законнiк"? "Можа, ударыць хочаце? Ага, баiцеся! Не той час". Нiколi, нi ў якi час, я не стаў бы пэцкаць рукi аб вас, Дымар. Брыдка.

Шыковiч спытаў ужо амаль спакойна?

– Усё ж цiкава, што вас прымусiла прадаваць людзей фашыстам? Лепшых людзей.

Дымар заплюшчыў адно вока, быццам крыўляўся, як блазен, i не адказваў.

– Раскажыце, як вы сталi Беразоўскiм, - загадаў маёр.

Здраднiк заплюшчыў другое вока i звесiў сiвую галаву на грудзi.

Расказаў сам Сербаноўскi:

– Вам гэта павiнна быць цiкава, Кiрыла Васiльевiч. Знiшчыўшы дакументы на Дымара, ён сiмуляваў прыступ эпiлепсii. Упаў на вулiцы ўвечары. У Куйбышаве гэта было. Так, Дымар? Натуральна, трапiў у бальнiцу. Апрытомнеў - цап-мац, пуста ў кiшэнях. Усё нiбыта вычысцiлi: дакументы, грошы, гадзiннiк. Прозвiшча? Беразоўскi, Сяргей Пятровiч. Па даведцы з бальнiцы атрымаў новы пашпарт. Хутка асталяваўся ў Вольску. Лепшым краўцом лiчыўся ў рабочых цэментавых заводаў.

Дымар на мiг падняў галаву, i дзiўная ўсмешка скрывiла яго бяскроўныя вусны.

У пакой, атрымаўшы дазвол, увайшоў каранасты барадач у ватоўцы, у высокiх юхтовых ботах. Постаць яго, хада, рукi выдавалi чалавека фiзiчнай працы. Можа, таму недарэчнымi i непатрэбнымi здавалiся акуляры на яго барадатым шырокiм твары.

Шыковiч угледзеў, з якой нянавiсцю зiрнуў на дзябёлага барадача мiзэрненькi Дымар.

Швагераў - былы следчы палiцыi - прывiтаўся i дысцыплiнавана пачакаў каля парога, пакуль Сербаноўскi не паказаў яму, куды сядаць.

– Ну, чым вы займаецеся?
– спытаў маёр.

– Аглядаю горад. Якi горад вырас! Якi горад!
– i ўздыхнуў на поўныя грудзi не то ад захаплення, не то шкадуючы, што горад збудаваны без яго.

– Горад - песня, - згадзiўся Сербаноўскi.

– Песня?! Гэта вы добра сказалi.
– Швагераў, не здымаючы акуляраў, выцер чыстай хусцiнкай вочы.

– Скажыце, Швагераў, што даносiў вам Дымар пра Кузьму Кляшча?

Падследчы насцярожана павярнуў галаву да сведкi. Швагераў задумаўся.

– Я вам напомню. Пра таго хлопца, якi пакараў Лучынскага.

– Ах, пра Яраша?

– Скажыце, адкуль вы ведаеце яго сапраўднае прозвiшча?

– Пасля таго здарэння хутка ўстанавiлi, што нiякi ён не Клешч, а студэнт медтэхнiкума Яраш. Уся палiцыя была паднята на ногi, каб знайсцi яго.

– Хочаце ведаць, у каго ён хаваўся? У доктара Савiча.

Кашлатыя бровы Швагерава варухнулiся ад здзiўлення. А Дымар каўзануўся на крэсле i праскрыпеў:

– Пра Кляшча я нiкому слова не сказаў.