Так сказаў Заратустра (на белорусском языке)

Хай не наблiзiцца да мяне гэты Бог, якi, крэкчучы, дабраслаўляе тое, чаго не злучаў!

Але не смейцеся з такiх шлюбаў! Якое дзiця не мае прычыны паплакаць па бацьках сваiх!

Годнасным здаваўся мне чалавек, сталым для сэнсу зямлi; але як убачыў ягоную жонку, свет здаўся мне домам вар'ятаў.

Так, я хацеў, каб зямля дрыжала ў курчах, калi паруюцца святы i гусь.

Адзiн выйшаў шукаць праўды як герой, а здабыў у рукi маленькую разубраную хлусню. I называе гэта сваiм шлюбам.

Другi быў амаль недаступны i выбiраў прыдзiрлiва. Але раз i назаўсёды сапсаваў сваё таварыства - i называе гэта сваiм шлюбам.

А той шукаў служанку з цнотамi анёла. I вось - сам зрабiўся служанкаю ў жанчыны, i цяпер яму самому трэба стаць анёлам.

Часта я заўважаю, якiя асцярожныя пакупнiкi i якiя хiтрыя ў iх вочы. Але нават сама хiтры з iх бярэ сабе жонку не гледзячы.

Каханнем называецца ў вас мноства пустых шаленстваў. А шлюб ваш як адна вялiкая дурасць кладзе крэс гэтым пустым шаленствам.

Ваша каханне да жанчыны i каханне жанчыны да мужчыны - о, калi б было яно спагадаю да схаваных, пакутных божышчаў! Але часцей за ўсё толькi дзве жывёлiны адгадваюць адна адну.

Нават найлепшае каханне ваша - толькi падабенства кахання i хваравiты запал; тым часам яно павiнна быць паходняй, якая асвятляе дарогу ў вышыню.

Прыйдзе час, калi вам трэба будзе любiць звыш сябе! Дык навучыцеся ж спачатку кахаць! I таму давядзецца вам выпiць горкi келiх кахання.

Нават у келiху вышэйшай любовi ёсць горыч; так нараджае яна iмкненне да Звышчалавека, абуджаючы прагу тваю, творца!

Прага творчасцi, страла, якая ляцiць да Звышчалавека: скажы, браце мой, цi такая воля твая, што iмкнецца да шлюбу?

Святыя для мяне такая воля i такi шлюб.

Так сказаў Заратустра.

Пра свабодную смерць

Многiя памiраюць занадта позна, а некаторыя - занадта рана. Пакуль яшчэ здаецца дзiўнай запаведзь: "Памры ў свой час".

Памры ў свой час: так вучыць Заратустра. Канечне, як можа чалавек памерцi ў свой час, калi ён жыў не ў свой? Лепей было б яму не радзiцца!
– Так раю я ўсiм лiшнiм.

Але i лепшыя ганарацца сваёй смерцю, i нават сама пусты арэх хоча, каб яго раскалолi.

Усе ставяцца да смерцi сур'ёзна; але пакуль што яна святам не стала. Людзi яшчэ не навучылiся шанаваць светлыя святы.

Я вам паказваю смерць, у якой здабываецца поўнасць i закончанасць, смерць, якая зробiцца ўсiм жывым - джалам i святым зарокам.

Сваёю смерцю памiрае той, хто прайшоў дарогу сваю, памiрае пераможна сярод тых, хто поўны спадзяванняў i даў свой святы зарок.

Так памiраць трэба навучыцца; хай не будзе свята там, дзе той, хто памiрае, не асвяцiў прысягi тых, што застаюцца жыць!

Такая смерць - сама лепшая; а яшчэ лепшаю будзе - памерцi ў змаганнi i растрацiць вялiкую душу.

Але i змагарнiк i пераможнiк аднолькава ненавiдзяць вашую смерць: ашчэрыўшы зубы, яна скрадваецца, як злодзей, а прыходзiць да вас як валадарка.

Сапраўды свабодную смерць я хвалю, тую смерць, што прыходзiць да мяне, бо я хачу яе. Калi ж памкнецца да смерцi воля мая?
– У каго ёсць мэта i пераемнiк, той захоча смерцi ў свой час, калi гэта зручна мэце i пераемнiку.

З глыбокага шанавання мэты i пераемнiка не павесiць ён сухiх вянкоў у святынi жыцця.

Сапраўды, я не хачу быць падобным да таго, хто сукае вяроўку: вяроўка даўжэе, а сам ён адступае назад.

Некаторыя робяцца надта старымi, каб перамагаць i знаходзiць iсцiны; бяззубы рот ужо не мае права на iсцiну.

Кожны спрагнены славы павiнен загадзя развiтацца з пашанаю i засвоiць цяжкае майстэрства: у свой час - сысцi.

Не давайся, каб цябе елi тады, калi ты найбольш смачны; гэта ведаюць тыя, хто хоча, каб iх доўга любiлi.

Бываюць, вядома, кiслыя яблыкi: iх доля - чакаць апошняга дня восенi, i тады робяцца яны адначасова спелымi, жоўтымi i маршчынiстымi.

У адных раней старэе сэрца, у другога - розум. Адны бываюць старымi ў маладосцi, а хто позна малады, доўга застаецца такi.

Некаторым не ўдаецца жыццё: атрутлiвы чарвяк точыць iм сэрца. Хай прыкладуць яны ўсю сiлу сваю, каб смерць iм болей удалася.

Ёсць i такiя, што нiколi не робяцца салодкiмi: яны пачынаюць гнiсцi ўжо з лета. Толькi маладушнасць трымае iх на галiне.

Надта многа жывых, i залiшне доўга трымаюцца яны на сваiх галiнах. Няхай жа наляцiць бура i страсе з дрэва ўсю гэтую гнiлiзну i чарвiвасць!

Хай явяцца прапаведнiкi хуткай смерцi i, як тая бура, страсянуць дрэвы жыцця! Але я чую толькi пропаведзь павольнага памiрання i цярплiвасцi да ўсяго "зямнога".

Вы прапаведуеце цярплiвасць да ўсяго зямнога? Але гэта зямное i так занадта доўга трывае вас самiх, паклёпнiкi!

Сапраўды, надта рана памёр той жыд, якога шануюць прапаведнiкi павольнай смерцi, i многiм з таго часу зрабiлася наканаваннем тое, што ён памёр так рана.

Толькi слёзную жыдоўскую скруху паспеў зведаць жыд Iсус, разам з нянавiсцю добрых i праведных, i тады абняла яго прага смерцi.

Чаму ён не застаўся ў пустынi, далёка ад добрых i праведных! Магчыма, ён навучыўся б жыць, i любiць зямлю, i нават смяяцца!

Верце мне, братове мае! Зарана памёр, ён i сам адмовiўся б ад вучэння свайго, дажыўшы да маiх гадоў! У iм было дастаткова высакароднасцi, каб адмовiцца!

Але ён быў яшчэ няспелы. Нясталая любоў у хлопца, i нясталая нянавiсць яго да зямлi i чалавека. Яшчэ звязаныя i цяжкiя ў яго адчуваннi i крылы духу.

Сталы мужчына больш дзiця, чым хлопец, i меней скрухi ў iм: лепш разумее ён смерць i жыццё.

Свабодны на смерць i свабодны ў смерцi, ён вымаўляе свяшчэннае "Не", калi ўжо няма калi сказаць "Але": так разумее ён смерць i жыццё.

Хай не будзе памiранне ваша наганаю чалавеку i зямлi, сяброве мае: з такою просьбаю звяртаюся я да лёду вашай душы.

Нават у смерцi павiнны палаць ваш дух i цнота, як вечная зара над зямлёю; iнакш смерць ваша дрэнна вам удалася.

Так хачу памерцi i я: каб вы, сяброве мае, дзеля мяне яшчэ болей любiлi зямлю; я хачу зноў абярнуцца ў зямлю - знайсцi спакой у той, што нарадзiла мяне.