Усякая ўсячына
Шрифт:
МАРЫЛЯ (пазіраючы ў альбом): О-оо-гого! Трыццаць дзевяць даляркаў! Што ты з глузду зьехала дзяўчына, столькі даляркаў! Дзе-ж іх набрацца? Куды-ж ты яе надзяваць будзеш?
ТАНЯ: Мама, я-ж ужо зусім вялікая дзеўка. (Яна круціцца на аднэй пяце, каб быццам паказаць матцы якая ана дзеўка). Сягоньня Джоў абяцаў мне спатканьне, а я ў гэтым... (крывячыся, яна крытычна аглядае сваю вопратку).
МАРЫЛЯ: Калі Джоў цябе любіць, то будзя любіць і бяз сукенкі, толькі будзь для яго добрая.
ТАНЯ: Мама, што ты кажаш! Добрай быць ды яшчэ й бяз
МАРЫЛЯ (усьміхаючыся): Кажу, што ён будзяе цябе любіць хоць у якой сукенцы. Куплю на другую выплату, дачушка, але не за такія вялікія грошы.
ТАНЯ: А якую, мама?
МАРЫЛЯ: Дачушка, не мяшай мне цяпер, мушу скончыць грошы лічыць, бо скора й бацька прыйдзе.
(Таня зноў сядае на канапу й пераглядае каталёг. Марыля далей ціха лічыць грошы. Чуваць нейдзе зь левага боку надворны стук дзьвярэй. Марыля хутка зьбірае грошы із стала й хавае іх у шупляду).
МАРЫЛЯ: А Божа-ж мой, яшчэ нехта во нарвецца, а я тут параскладалася...
ТАНЯ: Мама, а чаму дэды(7) так позна няма?
МАРЫЛЯ: Пэўна, абіртайму(8) робіць, дачушка...
Тыя-ж і Сьцяпан
СЬЦЯПАН (уваходзіць зь левага боку. Ён апрануты ў рабочы камбінэзон, шапку. Адсапваецца каля дзьвярэй): Га-аах! Але-ж і далі мне жыць сягоньня. Жыд папрасіў, каб абіртайму парабілі, дык мусіў дзьве гадзіны экстра рабіць. А падарозе дадому Майкава кара(9) наваліла, дык пхаць мусілі аж, казаў той, вочы наверх вылазілі... (сядае за стол). Дый нічога не памагло. Не завялі аўта й ледзь не палову дарогі дамоў пехатой мусіў трапаць.
МАРЫЛЯ: Вось яно як... Ну а як-жа заўтра?
СЬЦЯПАН: Прасіў-жа Жыд, каб зноў на абіртайму астаўся. (Прыглядаецца да Тані): А куды-ж гэта наша паненка так размалявалася?
МАРЫЛЯ: Хлапец-жа маніўся прыйсьці.
ТАНЯ: Дэды, Джоў абяцаў мне дэйт(10) сягоньня...
СЬЦЯПАН: Джоў? Каторы гэта? Ці ня гэты баранькам падстрыжаны, казаў той?
ТАНЯ: То не баранькам падстрыжаны, дэды. То цяпер такі тут фашн(11).
СЬЦЯПАН: Ці ня ўтрэскаўся ён у цябе, такую жабу?
МАРЫЛЯ: Сьціхні. Ён на інжынера вучыцца й вельмі добры хлапец.
СЬЦЯПАН: Гм... на інжынера, казаў той... вунь яно як! Гэтае баб'ё ўсё нейкіх інжынераў нейдзе апоруць. (Да Тані): Ну а гэты-ж, як яго, - арганізатар?
МАРЫЛЯ: Мікола?
СЬЦЯПАН: Так, ён. Не цягаецца ўжо больш за табой?
ТАНЯ (устае, ляніва пацягваецца й хіхікае): Мікола? Ха-ха... Ці ты знаеш, дэды, што ён мне прапанаваў, каб замуж за яго пайшла?
СЬЦЯПАН: Што ты кажаш?
ТАНЯ: Запраўды.
СЬЦЯПАН: Ну што ты, адмовіла?
ТАНЯ: А што я мела рабіць?
МАРЫЛЯ: А што, ты хацеў-бы, каб яна пайшла?
СЬЦЯПАН: Ды я меркаваў і так і гэтак...
МАРЫЛЯ:
Было-б за каго. Корч той... Ні ў яго працы добрай, ні грошы. Няхай во дзяўчына ў людзі йдзе, за інжынера якога. Ато выйшла-б за гэтага беднага й за такім замужам чужыя падлогі мусіла-б век чысьціць.СЬЦЯПАН: А дзе-ж вам усім набраць тых інжынераў?
МАРЫЛЯ: Дык адзін-жа во прыходзіць...
СЬЦЯПАН: Ну гэта яшчэ віламі пісана. Ды ён жа яшчэ толькі вучыцца.
МАРЫЛЯ: Пакінь ты ўжо гэта самой дзяўчыне. Яна сабе знойдзе. Яна й прыгожая, і вучоная, дый сьпяшыць ёй няма куды.
СЬЦЯПАН: Ды няхай сабе. (Мацае па кішэнях і ўсьміхаецца да жонкі) Ну адгадай, баба, колькі зарабіў?
МАРЫЛЯ (сядае й туліцца да Сьцяпана): А мой-жа-ж ты саколік добранькі, хто-ж цябе ведае...
СЬЦЯПАН (стараецца адпіхнуць яе): Чакай, баба, ня туліся. Во каб ты цэлы час такая добранькая была (левай рукой вымае зь кішэні плік даляраў) - Ну, адгадай колькі!
МАРЫЛЯ: О, тут пэўна больш сотні (выстаўляе руку).
СЬЦЯПАН: На лічы (з размахам кладзе грошы ў жончыну руку, усьміхаецца).
МАРЫЛЯ (перакладаючы грошы): ... дзевяноста, сто, сто дзесяць, дваццаць. Оо-го! Ажно сто трыццаць даляраў. Ну й маладзец-жа зь цябе (кладзе грошы ў сваю кішэню).
СЬЦЯПАН: Хоць, казаў той, абіртайму адваліў, але й зарабіў здорава.
МАРЫЛЯ: Ну й маладзец, маладзец ты!
СЬЦЯПАН: А як-жа ты?
МАРЫЛЯ: Я? Зарабіла даляраў трыццаць. Дый Таня прынесла трыццаць пяць. Заўтра таксама пайду. Місыс Морган прасіла, прыйшла ёй гаўза паклінаваць(12). (Падкраўшыся, яна выцягвае з мужавай кішэні кашалёк, адсоўваецца ад яго ды высыпае ў руку ўсе дробныя). Ого-го! А тут яшчэ колькі! Якраз мне на панчохі будзе!
СЬЦЯПАН (абдымае яе ззаду, намагаецца адабраць кашалёк із грашмі): Не чапай, давай назад, гэта мне на стрыткару(13) й на табаку трэба!
МАРЫЛЯ: Якую табаку? Ты-ж казаў, што курыць перастаў!
СЬЦЯПАН: Давай, кажу табе! Што за наглая баба, апошні цэнт забрала-бы!
МАРЫЛЯ (вырываецца ад мужа): На табе пяцьдзесят цэнтаў на стрыткару й кводру(14) на табаку...
СЬЦЯПАН: Што ты, баба!
(Чуваць зь левага боку стук у дзьверы. Усе прыслухоўваюцца).
ТАНЯ (зрываецца з канапы): Дэды, мама, мусіць Джоў ідзе, ідзіце ў кухню.
(Бацькі выходзяць праз правыя дзьверы).
ТАНЯ (да дзьвярэй): Come in, please.(15)
Таня, Мікола, Янка.
МІКОЛА І ЯНКА (уваходзячы): Добры вечар, Таня.
ТАНЯ: Добры вечар. How are you?(16) (У бок кухні): Мама, дэды, тут да вас людзі.
МІКОЛА (падыходзіць да дзяўчыны й стараецца ўзяць яе пад бародку): А можа да вас... Скуль-жа ты ведаеш да каго?