Вечар

Ганна. Аніяк… Памятаю, на Купалле збіралася, а ён прыйшоў да нас у хату і бразь перада мной на калені! Ды як заплача! Ганна, кажа, ратуй! Не пойдзеш за мяне — сэрца лопне ад болю… І так мне яго шкада стала… так шкада, што тым жа вечарам і пайшла за ім па купальскія кветкі ў Чысты лог… Там ён маю касу і расплёў… Наліць малака?

Васіль. Налі… (Разважліва.) Так яно, мабыць, трэба…

Ганна. Што?

Васіль. Усё…

Снедаюць. Ганна ўстала.

Ганна. Пайду ў сваёй хаце печ прапалю…

Васіль. Нашто?

Ганна. Хата павінна цёплай стаяць. Холад у яе грэх пускаць.

Васіль. Ідзі.

Ганна (падышла да дзвярэй). Васіль…

Васіль. Што?

Ганна. Ты мне ўсё ж праўду скажы: ты тады пісаў радзіву, каб мне гусей праспявалі? Толькі праўду…

Васіль (злосна). Ну што ты з ёй будзеш рабіць! Паўгода я ёй — адно, яна — другое! (Замахаў рукамі.) Ну, я, я! Няхай буду я, калі табе лягчэй жыць ад гэтага! Ідзі!

Ганна. Пазней трохі сена казе падкінь…

Васіль. Ладна…

Ганна выйшла. Васіль пачынае збіраць са стала. Уключыў дынамік. Зараўла музыка. Васіль выключае дынамік. У хату ўрываецца ўзбуджана-нервовы Гастрыт. У руках газета.

Гастрыт. Прывет, жаніх!

Васіль. Здароў…

Гастрыт. А дзе маладуха?

Васіль. Печ пайшла паліць у сваю хату…

Гастрыт. Добра жыве… І дома і замужам… Ну, чаго глядзіш? Усё адно буду хадзіць да цябе… Хадзіў і буду… І што я ў цябе такі ўлюбёны? (Маладым пеўнем пахадзіў па хаце.)

Васіль назірае за ім.

(Спыніўся.) Васіль, хочаш з глузду з'ехаць?

Васіль. Хачу.

Гастрыт (радасна). Я машыну па латарэйцы выйграў! На пошту зараз зазірнуў, праверыў — во! (Паказвае газету, беражліва дастае з кішэні латарэйку.) Аўто! Аблапошыў гасударства!

Васіль. Ну й што?

Гастрыт. Ты рубель выйграваў хоць раз?

Васіль. Не.

Гастрыт. А я — машыну!

Васіль. Ну й што?

Гастрыт. Што ты завёўся: ну й што, ну й што?! Скажы, што зайздросна! Га? Ну, скажы?

Васіль глядзіць на яго. Спакойна і стомлена.

Ладна, стаў яешню — замочым… Машына ўсё-ткі… (Дастаў з кішэні бутэльку віна.) Ну й што, ну й што…

Васіль. Сядай… (Дастаў шклянкі, паставіў закуску.)

Гастрыт адкаркаваў віно, наліў чаркі, задумаўся.

Гастрыт. Васіль…

Васіль. Оў!

Гастрыт. А Бог ёсць?

Васіль. Сонца ёсць…

Гастрыт. Падла! (Рашуча паставіў шклянку.)

Васіль (злосна). Выганю зараз!

Гастрыт. Ды не на Сонца я тваё, супакойся… На Бога, на лёс свой, на жыццё! Усё да мяне бокам, бокам, бокам! Усё жыццё прайшло на пяцьдзесят працэнтаў… Усё напалавіну… Ты во мне скажы: справядлівае жыццё на гэтай зямлі? Га? Хаця што пытацца — ты ж Сонцу молішся… А ці меў ты хоць раз у жыцці тое, чаго вельмі хацелася?

Васіль. Заўсёды…

Гастрыт. А я ні разу… Толькі напалавінку. Во, памятаю, у маленстве… Хадзіў неяк па грыбы… Цалюткі дзень па хмызняку поўзалі… Усе там сыраежак, лісічак збольшага накалупалі, а я во такенны во баравік. Белы, крэпенькі, шапка — дзвюма рукамі не накрыць. Лета тады сухое было. Яшчэ ніхто баравікоў не знаходзіў… Усе ахаюць, зайздросцяць, у кошык зазіраюць. Шчасце! Памятаю, на ўсіх глядзеў як… на мурашак… Дадому прыйшоў, ножычкам чык гэты баравік…

Васіль…а ён чарвівы.

Гастрыт (пасля паўзы). Ага… Ушчэнт сточаны! Во табе і шчасце! Гадоў шэсць мне тады было… І з таго часу… усё напалавіну… (Падняў чарку.) Давай, Васіль…

Васіль. Будзь здароў!

Гастрыт. Ай!

Выпілі.

Ці хаця б жонку маю, нябожчыцу, узяць… Я ж так па ёй сох! Ад кахання плакаў па начах. Ніхто яе так не любіў… А яна… За братам тваім, за Андрэем, бегала…

Васіль. Нядоўга, праўда…

Гастрыт. Што, зноў я вінаваты?! Час быў такі, разумееш, час!!!

Васіль. Я нічога не кажу…

Гастрыт. Ну, забралі Андрэя… Паплакала мая Алёна, паплакала дый пайшла за мяне. Забылася, здаецца, пра ўсё. І вяселле было добрае. І яна вясёлая. Усё добра! Шчасце! Дачакаўся свайго! (Паказаў кукіш.) Во! З маслам, як кажуць! Зноў у мяне гэта палавінка, каб яе агонь спёк! Не, яна ніводнага разу не ўспомніла пра Андрэя. А толькі душой я адчуваў, душой, што клалася яна са мной спаць, як у труну кладуцца. Засне, дык ужо потым абдымае мяне, цалуе, шэпча нешта… Не разумеў, што з бабай робіцца. А яна, аказваецца, яго, Андрэя, у сне бачыла, у сне лашчыла… Перад смерцю прызналася… Сорак гадоў жыла са мной, а па начах яго абдымала! Ведаеш, дзеці, здаецца, на Андрэя падобныя…

Васіль. Што ты пляцеш?

Гастрыт. У старэйшага і нос, і вочы, і чупрына, як у яго… Чарнявы ж… У нашым родзе спакон веку такіх не было…

Васіль. У Алёны бацька цыган быў. Хіба не ведаеш? А Андрэй… Ён жа памёр праз паўгода ў Сібіры…

Гастрыт (нервова). Ды мае гэта дзеці! Мае! Хіба я не ведаю. Толькі мае і як быццам не мае… Напалову. Зноў на праклятую палову! Зубамі, рукамі вырываў шчасце… Што толькі не рабіў… Усё дарэмна!