Падарунак для Адэлі
Шрифт:
— Слухай, Каця, а давай у жопу.
Накацілі хмары, вецер пачаў хіліць кроны дрэваў долу. Я амаль не спадзяваўся, але Каця павярнулася, а парыў ветру задраў ёй сукенку. Пад сукенкай нічога не было. Я быў першым мужчынам, якому яна безабаронна адкрыла сваё сакравеннае, сваё самае-самае, беражонае толькі для АДНАГО. Я да сьлязы быў крануты — наколькі яна мне верыла і не чакала ад мяне падману.
Спачатку ішло туга, але па-ціхутачку, па-малютачку справа рушыла. Вецер скавытаў, нібы дзікі зьвер, але ён ня мог заглушыць крыкі і стогны Каці. Першыя стогны жарсьці ў ейным жыцьці.
Ня ведаю, колькі
Раніцой я пакінуў горад. Далей былі сталінскія будоўлі ў розных кутках нашай неаб’ятнай Родзіны. Унівэрсітэт, настаўніцтва ў роднай вёсцы на Стаўпеччыне. І вось я тут, у вас. Больш пра Кацярыну я нічога ня чуў.
Панас Валяр’янавіч стаяў сьпінай да зьнямелых шасьціклясьнікаў і паліў ужо трэцюю цыгарэціну.
– Атас! Гарынічна! – закрычаў старшыня атраду Грышка.
Але было позна. Недапалак паляцеў у адзін бок – за вакно, а Валяр’яныч у другі – на падлогу. Так і прыціснуўся тварам да брудных дошак з заламанай за сьпінай рукой.
– Што гэна за блядзь у памяшчэньні курыць! Пры дзецях, блядзь, валасы сівыя, а нарушает.
Валяр’яныч быў рыўком пастаўлены абратна на падлогу. Жаночы голас зьвінеў рашуча, з мэталёвінкай:
– Ну, блядзь, паглядзім… Вой!.. П-а-н-а-с?
– Кацярына?!!
Аслупянелыя піянэры ўжо праз вокны чулі працяг дыялёгу.
– Куды ж ты падзеўся тады, у 1944? Я ж цябе чакала-чакала. Я ж ноч думала-думала і нараніцу рашыла – дам. Толькі табе.
– І як склаўся твой лёс, Каценька?
– Які там лёс? Во, вартую гэную яба…ную школу, каб яна згарэла... Як добра, што ты прыехаў, а то ж я чакала-чакала…
– Ты ДАГЭТУЛЬ чакала?! І ні зь кім?!
– Не, ні зь кім. Я такая, калі рашыла, значыць рашыла. Ідзем, ідзем да мяне.
– Але, Кацюша, у нашым узросьце…
– Я табе дам у нашым узросьце! Зара’ толькі дойдзем, толькі дзьверы закрыем, я табе такі ўзрост зраблю, загойсаеш, як малады!
***
— Гэна ж трэба, а-я-я-я-й, ну маладзец, прыехаў-такі…
А я ж як адчувала бульбачкі начысьціла бялізну пасьцірала гарэліцы зрабіла хлапцыпрыходзілі кажуць бабакацяпрадай аяімхуйвам анегарэліцы казлыванючыя нудобраштопрыехаў яжнізькімдляцябе хавалакабтолькізтабой задным аўчораіванаўназаходзіла
солі прасіла аяёйатрасцытабеанясолі тымнеяшчэзапалкіневярнулазтаготыдня…
“Здрайствуй, Вася!..”
Пісьменьнік прымружыў вока і пагразіў пальцам кату. Падступны кот-хітрэц прыбраў лапку ад елкавай цацкі. Аблезлы шкляны перчык вырабу канца 50-х жвава гойдаўся на галінцы. Ялінка стаяла ў куце побач з выхадам на балькон. Направа ад дзьвярэй стаяў кампутар – там, дзе раней узвышаўся тэлевізар.
Пісьменьнік сербануў, паставіў пляшку каньяку на журнальны столік за сваёй сьпінаю і павярнуўся да манітору:
…Ой Васёк, Васёк, не васёк мяня, Не васёк мяня, маіх тры ru@bla.Пісьменьнік
задаволена агледзеў плён сваёй творчасьці і націснуў Enter. Вершык ператварыўся ў факт віртуальнай, то бок інтэрнэтавай, прасторы на адным з сайтаў, на адным з форумаў, які так і зваўся – «Вершы пра Васька”.Пісьменьнік паглядзеў у бок дзьвярэй на балькон. Там, за дзьвярыма, віравала жыцьцё аматараў віраванага жыцьця: бесперапынна выбухалі пэтарды, ракеты, фэервэркі ды іншая падобная трасца. Нападпітку, п’яныя і п’янюшчыя падлеткі, ды ня толькі яны, гарлалі песьні, фразы й асобныя літары.
Ехаў Вася цераз рэку, Еў катлету, піў віно, Думаў, плёну будзе многа, А на выхадзе – гаўно!Enter.
“Бляха, вось выйду зараз на балькон і крыкну – МУТАНТЫ!..”
“Але ж нават калі скокну ўніз (сем паверхаў) – хрэна хто заўважыць”.
Пісьменьнік каўтнуў каньяку і набраў нумар тэлефону:
– Дамброўскі, ты мутант, – млява паведаміў Пісьменьнік.
– Ну, дык не пытанне! – радасна адгукнуўся Дамброўскі. – Па пяцьдзясят?
Пісьменьнік моўчкі паклаў слухаўку. Кот уважліва сачыў за гаспадаром, але з-пад канапы не вылазіў.
У адным сяле, ня важна дзе, Хадзіў Васёк па магазіну, Ён піва піў, еў мармэляд І марыў трахнуць цёцю Зіну.Enter.
Кілішак. Тэлефон:
– Бляха, Дамброўскі, ты проста рэдкасны мудак.
Адбой.
“Калі ўжо прыйдзе Новы год? Якія суткі засталіся…”
Кот асьцярожна вылез з-пад канапы на дыван і нясьпешна скіраваўся да ялінкі. Пісьменьнік запаліў цыгарэціну, адчыніў балькон, каб выходзіў дым, і ўтаропіўся ў манітор, які адлюстроўваў рудую нахабную пысу ката:
– Яшчэ адзін крок – і паляціш за борт.
Жывёла спынілася, пастаяла і вярнулася пад канапу.
Пісьменьнік ізноў набраў нумар, дачакаўся фразы “Ну?” замест “Алё?” і паклаў слухаўку.
Здрайствуй, Вася, Новы год, Дзе-нідзе кудлаты, Ты куды ідзеш-брыдзеш? Адвэнтыст пархаты!Недапалак паляцеў за балькон. Кот зрабіў выгляд, што пайшоў па справах у іншы пакой. Кампутар завіс і праз хвіліну адвіс. Скавыш вымусіў чхнуць два разы. Але Пісьменьнік не сьпяшаўся падняцца з крэсла, каб зачыніць дзьверы на балькон. Цьвяроза ацаніў колькасьць каньяку ў бутэльцы, каўтануў і набраў нумар:
– Дамброўскі, хочаш, я разаб’ю табе тваё хлябала?
– Га?! Па пяцьдзясят? Ну дык не пытанне, праз пятнаццаць хвілінаў дзе заўжды. ОК?
– Давай.
***
Бомж Валодзя павітаўся з надзычайнай павагай. Валодзя сам па сабе чалавек далікатны і ветлівы. Ён прыстрасьціўся начаваць побач з кватэрай яшчэ да таго, як Пісьменьнік зьняў гэтую хату. Валодзя меў асадзістую бараду, выглядаў на няпэўны сталы ўзрост, заўсёды быў вымыты і выпраны, хіба толькі зрэдзьчасу абсіраўся ад перабору.