Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)

– Выдатная вада, - паведамiў ён.
– Даўно так добра не купаўся. Вы маеце намер акунуцца? I чаго гэта ў яго такi добры настрой?

– Не, - сказала яна.
– Лепш я схаджу па малако.

– Схадзiце, Ганна, - сказаў дружалюбна Кiн. Ён паводзiў сябе не зусiм правiльна.

– Цi збiраецеся вы выязджаць?
– спыталася яна недаверлiва.

– Не, - адказаў Кiн.
– Мы тут будзем.

– А вы не баiцеся, што я паклiчу на дапамогу?

– Вы гэтага не зробiце, - усмiхнуўся Кiн.

– Яшчэ як зраблю!
– абурылася Ганна. I накiравалася да выхаду.

– Посуд вазьмiце, - сказаў ёй услед гусар.
– У вас грошы ёсць?

– Не патрэбны мне грошы.
– Ганна ляпнула дзвярыма, выйшла на ганак. Посуд ёй таксама быў не патрэбны. Iшла яна не па малако.

У люстэрку ракi гулялi сонечныя блiскаўкi, непадалёку ад ручая ў лагчыне вiсеў клубок туману, сонца было такое цёплае i пушыстае, што здавалася, можна было ўзяць яго ў далонi i пагладзiць.

Дзверы ззаду ляпнулi, выйшаў Кiн з каструляю i пiсьмом.

– Ганна, - сказаў ён бацькоўскiм голасам, - вам пiсьмо.

– Ад каго?
– спыталася Ганна, пакорна беручы каструлю.

– Ад вашай цёткi, - сказаў Кiн.
– Яна пажадала перадаць...

– Чаму ж вы не паказалi яго ўчора?

– Мы атрымалi яго сёння, - адказаў Кiн.

– Сёння? А дзе ж ваш верталёт?

– Ваша цётачка, - не звярнуў увагi на сарказм Кiн, - адпачывае ў Крыме i прасiла перадаць вам шчырае прывiтанне.

Ганна перахапiла каструлю пад паху, разгарнула лiст.

"Ганулька!
– было напiсана там.
– Кiн Уладзiмiравiч i Жуль пра ўсё са мною дамовiлiся. Ты iх не крыўдзi. Я iм вельмi абавязана. Няхай пажывуць у хаце. А ты, калi хочаш, у дзеда Генадзя. Ён не адмовiць. Мы з Мiленай даехалi добра. Пруцiкаў сустрэў. Надвор'е стаiць цёплае. Магда".

Кiн стаяў, панурыўшы галаву, i сачыў за Ганнай.

– Лухта, - сказала яна.
– Гэта вы самi напiсалi.

– I пра Мiлену мы напiсалi? I пра Пруцiкава?

– Колькi вы ёй заплацiлi?

– Колькi яна папрасiла.

Цётка была карыслiвая, i калi перад яе носам цвялiлi пачкам сторублёвак... Але як яны гэта ўсё ўладзiлi?

– Сёння ўранку?
– перапытала Ганна.

– Ага. Мы тэлеграфавалi нашаму сябру ў Крым учора ноччу. На досвiтку пiсьмо было дастаўлена сюды самалётам.

Пiсьмо як пiсьмо, з маркай, але без штэмпеля.

– У вас i рацыя ёсць?
– спыталася Ганна.

– Вам дапамагчы перанесцi рэчы?
– запытаўся Кiн.

– Не спадзявайцеся, - сказала яна.
– Я не здамся. Мне пляваць, колькi лiстоў вы там яшчэ панавалакаеце ад маёй цёткi. Калi вы паспрабуеце мяне забiць цi выгнаць сiлаю, я буду супрацiўляцца.

– Ну навошта так, - пакрыўджана сказаў Кiн.
– Наша праца, на жаль, не церпiць адкладу. Мы просiм вас вызвалiць гэтую хату, а вы паводзiце сябе як дзiця.

– Таму што я зняважаная, - сказала Ганна.
– I ўпартая.

– Мы iмкнёмся не прыцягваць да сябе ўвагi, - растлумачыў Кiн.

Вочы яго сталi сумныя; калi ён прытвараўся, то атрымалася гэта цудоўна.

– Вы ўжо заўважаныя, - сказала Ганна.
– I вам больш нiчога не застаецца, як паведамiць мне, чым вы тут збiраецеся займацца.

– Можа быць, вы ўсё ж такi паедзеце? Паверце, гэтак усiм будзе лепш.

– Не, паразважайце, а я пайшла купацца. I не ўздумайце выкiдаць мае рэчы або замыкаць дзверы.

Вада ў рэчцы была ў меру халаднаватая, i калi б не Ганнiна раздражнёнасць, то яна б мела прыемную асалоду ад купання. Ганна заплыла на сярэдзiну ракi, заўважыла, як далёка аднесла яе ўнiз цячэннем, павярнула назад i страцiла хвiлiн пятнаццаць, каб даплыць да таго месца, дзе пакiнула ручнiк i кнiжку.

Ганна выбралася на траву i легла на ручнiк. Як назло, нiчога добрага з гэтага не выйшла - наляцела некалькi нахабных сляпнёў, i настрой яе сапсаваўся ўшчэнт.

– Прабачце, - сказаў Кiн, сядаючы побач на траву.

– Я вас не клiкала, - буркнула Ганна.

– Мы параiлiся i вырашылi вам сёе-тое расказаць.

– Толькi не манiць, - сказала Ганна, насцярожыўшыся.

– Няма сэнсу. Вы ўсё роўна не паверыце.

– Цудоўны пачатак.

Кiн з размаху пляснуў сабе па шыi.

– Сляпнi, - сказала Ганна.
– Тут, напэўна, каровы пасуцца.

Яна села i прыкрыла свае плечы ручнiком.

– Мы павiнны пачаць сёння, - сказаў Кiн.
– Кожная хвiлiна каштуе шалёныя грошы.

– Дык не трацьце iх дарэмна.

– Мяне цешыць толькi тое, што дзяўчына вы разумная. I водгукi пра вас у iнстытуце давалi станоўчыя. Праўда, вы свавольнiца...

– Вы i да iнстытута дабралiся?

– А што рабiць? Вы - непрадугледжаны фактар. Наша вiна. Дык вось, мы жывём не тут.

– Можна здагадацца. На Марсе? У Амерыцы?

– Мы жывём у будучынi.

– Якая любата! А ў чамаданах - машына часу?

– Не iранiзуйце. Гэта рэтрансляцыйны пункт. Нас цяпер цiкавiць не дваццатае стагоддзе, а трынаццатае. Але каб трапiць туды, мы вымушаны зрабiць прыпынак менавiта тут.

– Я заўсёды думала, што вандроўнiкi ў часе - народ патаемны.

– Паспрабуйце падзялiцца гэтай тайнай з сябрамi. Мяркую, што яны вам не павераць.

Кiн адмахнуўся ад сляпня. Пышнае воблака напаўзло на сонца, i адразу павеяла халадком.

– А чаму я павiнна вам паверыць?
– спыталася Ганна.

– Бо я раскажу, што нам трэба ў трынаццатым стагоддзi. Гэта даволi неверагодна, каб прымусiць вас хоць бы задумацца.

Ганне раптам захацелася паверыць. Часам у немагчымае верыць лягчэй, чым у звычайныя тлумачэннi.

– I ў якiм жа вы жывяце стагоддзi?

– Лагiчнае пытанне. У дваццаць сёмым. Я прадоўжу? У трынаццатым стагоддзi на гэтым вось пагорку стаяў невялiкi горад Замошша. Лапiк у стракатай коўдры Русi. На ўсход ляжалi землi Полацкага княства, з захаду i поўдня жылi жамойты, леты, самагiты, яцвягi, лiтоўцы i iншыя плямёны i народы. А яшчэ далей на захад пачыналiся ўладаннi нямецкага ордэна мечаносцаў.

– Вы археолагi?

– Не. Мы маем намер выратаваць чалавека. А вы нам перашкаджаеце.