Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза
Шрифт:
і вось аднойчы
БАЦЬКI
АДРЭЗАЛІ
АНДРЭЮ
РУКІ
Кубкі. Частка першая. Мава
Кожную раніцу мама біла кубак кавы, але аднойчы кава не вытрымала і запытала яе:
– Чаму ты б'еш толькі мае кубкі, а твае стаяць усе цалюткія на паліцы?
Мама нічога не адказала, нават не закрычала “ААА! Гаварашчая кава!”, бо ў яе быў дрэнны настрой. Яна ўзяла ды выпіла каву і забрала сабе ўсе ейныя кубкі.
Кубкі.
У гарбатага таты быў кубак гарбаты. І жонка гарбатая, і сын. Нават калі ён гарбеў над джэзваю і варыў сабе каву, у яго ўсё адно атрымлівалася гарбата. У яго ўвогуле ўсё атрымлівалася неяк гарбата, не па-людску, бо ён быў грабар гарбаты.
Кубкі. Частка трэцяя. Якубак
У Якуба не было кубка, а ў калекцыі кубікаў бракавала экзэмпляраў з літарамі К, Б, У і А, ён ніколі не быў на Кубе, але затое кожнае лета ездзіў да бабулі на Кубань. Яму бракавала сяброў. Ён марыў, каб на дзесяцігоддзе яму падаравалі сабаку, але атрымаў рыбку. І кубак з надпісам “Якубак”.
“Але ж я не кубак!” – ускрыкнуў Якуб і выкінуў кубак у акно. Вось чаму ў Якуба не было кубкаў.
Кубкі. Частка чацвёртая. Сястра
У Якубка не было кубкаў, але была сястра. Яна мела нейкае дзіўнае імя. Яна звалася... яна звалася... Яна… Так, Яна. Дакладна Яна, а не Ён які-небудзь, бо Ён – гэта ж мужчынскае імя.
У Яны быў рак, не нейкі там коцік з бруднай жопай, чырвонай, як маска смерці, а сапраўдны рак. Суседка Яны вельмі зайздросціла ёй, бо ў яе была толькі свінка, ды і тая за вушамі.
Калі я маўчу, унутры мяне нехта размаўляе, голас загадвае мне забіць чалавека, а часам нават двух. Кажучы шчыра, некаторых з тых, каго мне загадваюць забіць, я б і сам зарэзаў з вялікай ахвотай, без усялякіх там загадаў, але ўсё ж такі няхай гэта зробіць нехта іншы, няхай ім на галаву зваліцца цагліна ці яны праваляцца ў каналізацыйны люк. Забіваць людзей – гэта неяк непрыгожа, мне так здаецца. Мы ўсё ж такі хрысціяне.
Карацей, каб заглушыць гэты голас, я вымушаны ўвесь час размаўляць і ні хвіліны не магу сядзець моўчкі, бо зноў і зноў чую: забі, забі, забі. Я размаўляю на парах ва ўніверы, у тэатры і кіно, у грамадскім транспарце з выпадковымі суседзямі па поручнях і г. д. Гэта ўсіх вельмі напружвае. Нават у сне размаўляю, што вельмі перашкаджала ў свой час маёй любай. Я давёў яе да таго, што яна і сама была б не супраць зарэзаць мяне. Часам я прачынаўся з нажніцамі ля горла... Я яе, вядома, вельмі кахаў, але мы вырашылі, што лепей усё ж такі нам разысціся.
Мне, відаць, патрэбная дапамога.
Я вырашыў сысці ў кляштар і стаць манахам. Я прайшоў медыцынскую камісію: здаў аналізы, зрабіў флюараграфію, кампутарную тамаграму галавы, усё такое. Абышоў процьму лекараў ад акуліста да практолага, і нарэшце мяне ўзялі. Я прадаў кватэру, раздаў усю маёмасць бамжам, дзецям, суседу і з чыстым сумленнем пераехаў у кляштар Святога Берла ў Гайцюнішках.
Цяпер мяне клічуць братам Галакціёнам. Між іншым, нічога смешнага, маё свецкае імя Сяргей падаецца мне нашмат больш смешным і недарэчным. Карацей, цяпер я перапісваю Голі Байбл на лічбавыя носьбіты, а вольны час баўлю за малітвамі. На выходных езджу ў сталіцу на пропаведзі, мне даюць мацюгальнік, высаджваюць недзе ля Камароўкі, і я крычу ўсялякую лухту пра Канец Света і ўсё такое.
Ведаеце, усёмагутны божанька не надта мне дапамог,
бо голас цяпер мала таго што загадвае забіць чалавека, дык яшчэ схіляе да гомасэксуалізму, а мне такі расклад зусім не падабаецца, бо я думаю, што ябаць мужыкоў – гэта неяк не па-хрысціянску.Застаецца, пэўна, адно: забіць гэтага чалавека... што сядзіць ува мне, але ж, забіваць людзей – неяк непрыгожа, мы ўсё ж такі хрысціяне.
Я нарадзіўся ў гранёнай шклянцы, з якой тата і Венедыкт Ерафееў пілі “Ханаанский бальзам”. Яны пакінулі шклянку на гаўбцы, за ноч ў ёй назбіралася дажджавая вада, у якую а шостай раніцы ляснула маланка. Атрымалася жэлепадобная субстанцыя, якую тата паклаў у адмысловую формачку, пачакаў трошкі, пакуль яна зацвярдзее, а потым перадаў тое, што атрымалася, маме. Тая паклала формачку ў мікрахвалёўку і пайшла сабе займацца сэксам з татам.
Калі яна вярнулася на кухню, я быў ужо гатовы. Месцамі падгарэлы, адна ручка даўжэйшая за другую, галава ўся бугрыстая, але ў прынцыпе даволі ладны і прыгожы. Я бегаў па мікрахвалёўцы, спрабаваў выбіць галавою дзверы, але ў мяне нічога не атрымлівалася. Я крычаў, што хачу кніжку і сіську, але ў мамы былі маленькія сіські, а кніжак дома ўвогуле не назіралася, адныя фарбаванкі, але хіба гэта можна назваць кніжкамі? Да таго ж, мовы маёй тады ніхто не разумеў, таму мне далі проста лыжку і суп, гарохавы суп з брыкета лідскага завода па вытворчасці гарохавых супоў у брыкетах. Еш, сынку, сказала маці і зноў пайшла займацца сэксам з татам.
У мяне быў сябар. Яго звалі Галляшом. Ён быў вельмі лянівы, як той кот, што сеў на недапалак. Галляш не любіў хадзіць на працу, каму гэта цяпер падабаецца, скажаце вы і будзеце мець рацыю, але Галляш не любіў працу не праз шэфа-дэбіла (ён сам быў шэфам-дэбілам), не праз нізкія заробкі (гл. вышэй), не праз тое, што сартаваць пацеркі па колерах – справа даволі цяжкая, працаёмкая і шкодная для зроку. Не, Галляш не любіў працаваць, бо яму было ў падлу. Больш за працу Галляш не любіў толькі хатнія абавязкі, асабліва мыццё посуду.
Аднойчы ад яго сышла жонка, якой надакучыла за ім прыбірацца. Кватэра пачала пакрывацца пылам, у ёй стаяў невыводны пах урыны, бо Галляш, не злазячы з канапы, адліваў проста ў бутэлькі з-пад піва. Калі Галляш клаўся спаць, ён нават не здымаў шкарпэтак і галёшаў. На кухні ў ракавіне пачалі збірацца велічэзныя стосы посуду: талеркі і сподачкі, сталовыя і чайныя лыжкі, палонікі і рондалі, кубкі і келіхі, відэльцы і нажы, нават фамільнае срэбра, падараванае бацькамі на вяселле... Усё ляжала ў велічэзным стосе, які пагражаў вось-вось гахнуць і разбіцца аб брудную падлогу, па якой бегалі велічэзныя прусакі. Яны нападалі на мышэй і мурашоў, адчувалі сябе гаспадарамі кухні дый увогуле ўсёй кватэры.
Трэба адзначыць, што такая сітуацыя Галляшу была зусім не даспадобы, бо ён быў не проста гультаём, а гультаём-чыстаплюем і ніколі ў жыцці не стаў бы есці з нямытай талеркі, што, уласна кажучы, яго і загубіла.
Галляш памер ад голаду, бо не знайшоў чыстага посуду.
Тралейбус нумар 23 падняў рукі-рожкі і паволі папоўз па правадах. Адзіны пасажыр глядзеў на сонца скрозь чорныя акуляры. Ён вяртаўся дадому ад свайго старога сябра Лермантава.