Ашчэпкі (1998-2000)

Як паведаміў друк, правы ваявода назначыў дырэктарам шпіталя сябра па ідэі і адукацыі. Новага шэфа вітаў увесь персанал і пацыенты (яшчэ на ходзе).

Па старой звычцы

Праспявалі дружна Sto lat!

— Спецыяльнасць? — Трунар-столяр, Па-хатняму дамавіншчык. Тапорыкам ножку чык! — Ну і што? — пан ваявода — Думалі, магістра дам? Камуняку? Сатану? Хутчэй скокну у труну! Настрашыла Гаварыла баба дзеду: — Я да Клінтана паеду. Ты, як цар Барыс, абвяў, Даўно мяне не чапаў. — Ну і едзь, такой бяды! — Кажа дзед. — Даўно б туды! Дзябёлая ты. Масці пікі. У поцемку — дублет Манікі.

Крыноцкі роздум

За лясамі, за гарамі Жыў Сакрат, мысляр з вусамі І з курчавай барадою Старагрэцкага пакрою. Маладым задаваў тон — Арыстып, Эўклід, Платон Выйшлі з-пад яго рукі. Усіх праславілі вякі. — Вялікая, цёзка, справа Ў жыцці ўвайсці ў славу. Так, калі ўначы не спаў, Мысляр з Крынак разважаў. — Зведаў свету я нямала: Нью-Йорк, Лондан, Парыж, Рым. Усюды грэк я. Жоўць навалам. Хоць ты у Афіны пры. — А, Sokrates! Witaj w domu! Перадай паклон Афону, — Па плячы мяне паляпаў Сам найбелы польскі папа. — 'Swiety Ojcze, jam z Warszawy! Не вусата-кучаравы. Jeno imie... — Wiem skade'scie. Што чуваць w litewskim mie'scie? — Przenaj'swietszy nasz, ali'sci... — Niechaj cud sie w Krynkach zi'sci. — Jeno cud? З вякоў: — Халоп! У цябе ж Сакратаў лоб. Дык мазгуй — у цэль глядзі, Паству ў Крынкі не вядзі. Кіруй блудных новым тропам, Не на Усход — у Еўропу! А як мяне прысабечыў, Слухай не сябе, а веча. — Вось яно што! Вось яно! Хамам волю, мне — ярмо? Пацалуйце мяне ў ж..., Зраблю з Крынак Еўропу! Ну й асілак, ну й яцвяг — Наш пачатак і працяг.

На Русі

На Русі ў цане вякі І плодныя мужыкі. А тут час гулагаплённы Вычасаў юр пагалоўна. Першы ўзняў надзеі зніч Мікіта Сяргеевіч. Пры вусатым дэмане Выстаяў пандэмію, Бацьку сунуў фігу І сплодзіў адлігу. Брэжнеў — маршал і герой — Сплодзіў валавы застой. Галоснасці спее плод. — Горбі, Горбі! Поўны ход!.. — Айн момент!.. У пару мядову Сплодзіў Горбі перабудову. Цар Барыс — хвацкі рубака — У ідэі поўзаў ракам. Хоць прастол пакінуў годна, Быў вяршыцелем бясплодным. Кануў у Лету спэцканы Без цаны Дом Ельцыных.

Пад Купалу

А хто там ідзе, а хто там ідзе У хвацкай такой грамадзе? — Шушкевіч. А што ён нясе на плячах худых, А што ён узняў на руках сухіх? — Крыўду сваю. А куды ж ён нясе гэту крыўду ўсю, А каму ж ён нясе на паказ сваю? — Свету вольнаму. А хто ж яго гэта — які кат і закон — У лёху ўзняў на дарожны сон? — Лука-гора. А чаго ж захацеў ён — стымул які — Век пражыў у турме, сляпы і глухі? — Прэзідэнтам звацца.

Пітэказорная, дарожная

Мы — пітэкантрапы будучыні, Гісторыі новай цягло. Вароты ў дзеі адчынены. У дарогу! Да зорных сцягоў! Гы-гы-гы! Го-го-го! Мы да зорных йдзем сцягоў! Доўга пуцямі блуднымі Хадзілі нашы дзяды. Дзярмом кантынент залюднілі І род завялі ў нікуды. Гы-гы-гы! Ды-ды-ды! Завялі нас у нікуды! Далоў эпохі пройдзены, Далоў Адамаў род! З вечнай мярзліны адродзім мы Пітэкародны плод. Гы-гы-гы! Лоп-лоп-лоп! Мы адродзім мёртвы плод! І будзе адзіная нацыя, Грымі перамогі гром! Жыве пітэка-рацыя, Жыве пітэка-дом! Гы-гы-гы! Ком-ком-ком! Шырэй крок у пітэка-дом!

Занатоўкі

* * *

Абсурд — рухаючая сіла прыроды.

* * *

Клінтан, караючы Мілошавіча, раструшчыў бомбамі Югаславію і адказнасць за ўчыненае варварства ўсклаў на цвёрдахрыбетнага неслуха.

Стварыў новую дактрыну.

* * *

Як ляпнула амерыканская „Свабода”, хто спачувае сербам, той здраднік цывілізацыі.

Ужо і цывілізацыю клінтанізавалі.

* * *

Пашырыўшы НАТА, мы атрымалі чэшскі флот і польскую авіяцыю, — лічыць амерыканскі падаткаплацельшчык.

* * *

Амерыка выбірае тых, хто ім падабаецца, а не тых, хто карыстаецца папулярнасцю ў асобна ўзятай краіне,

— зрабілі выснову амерыканскія палітолагі.

* * *

З выпадку дня нараджэння Ельцына амерыканскі прэзідэнт прэзентаваў яму каўбойскія боты. Барыс Мікалаевіч не ўлавіў падвоху, прыняў прэзент з душэўнай радасцю і запрасіў заакіянскага лідэра ў рускую лазню (найвышэйшы знак прыязні). А Клінтан намякаў: ты не прэзідэнт, ты — каўбой.

* * *

Ельцын падзякаваў Сцяпашыну за добрую работу (80 дзён) і адправіў спраўнага прэм'ера ў адстаўку.

— Служу Ельцыну! — сказаў Сцяпашын.

Служы пану верне, то ён табе перне.

* * *

— Камандаваць парадам буду я! — гаварылі сціпла легендарныя маршалы, ідучы на чарговую ваенную гульню забавалюбнага генералісімуса.

* * *

Ужо старажытныя грэкі лічылі юродзівасць кантачаннем з багамі. Было яно пакараннем або ўзнагародай. На думку Сакрата, паэтычная творчасць — выразная праява псіхічнай хваробы. Сярод выдатных мысляроў і вучоных нямала чокнутых.

* * *

— Кожны пісьменнік з'яўляецца ў нейкай ступені яўрэем, — сказаў ізраільскі літаратар Д. Гросман, і патлумачыў:

— Яўрэйская схільнасць да абстракцыі спрыяе літаратурнай працы. З гэтай схільнасцю вяжацца пачуццё вечнага адчужэння, нават ва ўласнай сям'і, і перакананне, што наша гісторыя была сапраўды вялікай эпапеяй, нашым скарбам і адначасова няшчасцем.

* * *

— Чалавек — твор і творца хлусні, — цвердзяць генетыкі. — Мы толькі абгортка для нашых генаў.

* * *

— Жывем у бясконцай ночы, — сказаў крот, адкрываючы нам вочы на зямное ваколле. Стаў астрафізікам.

* * *

— Якую ноч успамінае Ельцын?

— Белавежскую.

* * *

— Калі Бог хоча каго пакараць, ажыццяўляе яго мары, — сказаў павернуты марксіст і перастаў марыць.

* * *

— Атэіст, але не ваяўнічы, — ачышчаўся на споведзі Барыс Мікалаевіч.

* * *

— Хараство часта суседнічае з цемрай, — сказаў Бальтасар Маралес, навучаючы дзікуна на безыменнай выспе іспанскай мове.

* * *

— Дарвін вельмі падобны на нас, толькі без хваста, — сказала малпа, назіраючы за даследчыкам.

* * *

Гісторык — прафесійны скажальнік фактаў.

* * *

Пастыр народа — рэлікт эпохі стаднага жыцця.

* * *

Бізун і пернік — прэтэндэнты на вечнасць.

* * *

— Пагана без зубоў, — сказаў стары канібал і, варочаючы крутымі сківіцамі, пачаў марыць аб стальных клыках.