Аз Iф

Убачышы Гелю, я спалохася не на жарт. Выгляд яна мела так, быццам вельм дога хварэла - бледнае, змардаванае аблчча, круг пад вачыма. Яна моцна схуднела. Свае догя, да пояса, валасы яна коратка абрэзала са стрыжкай выглядала яшчэ больш хваравтай крохкай. Апранута яна была чорны пад горла джэмпер, кароткую чорную спаднцу чорныя гольфы. Геля весь час хадзла чорным.

– Уладзк, мне вельм страшна. Я баюся, што не дажыву да змы.

– Геля, што здарылася?
– спыта я мякка.

Яна мочк адцягнула рука джэмпера. Я бачы шэрыя бнты жмуты ваты. Яе рук был забнтаваныя аж да локця.

– Гэта ты з сабой зрабла?

– Не. Не я.

Яна адвярнулася да акна. На вулцы мжэ дождж. Геля важлва разглядвала жоты восеньск лсток, як прылп да шыбы.

Я абня яе за плечы.

– Ён цябе б'е?

– Не.

– Нарката? Кал Яген падсадз цябе на рэчывы...

Геля нервова пацепнула плячыма.

– Ды не, кажу табе! Нчога такога.

Яна павярнулася да мяне, паглядзела на мяне догм позркам.

– Мне прада вельм шкада, - сказала яна цха.
– Але цяпер ужо нчога нельга зрабць. Зусм, зусм нчога.

– Геля...

Я дакрануся вуснам да яе лба. Яны адказала на мой пацалунак. Нашы пачуцц дано згасл, але целы яшчэ помнл жарсць. Я зяся бы за край яе джэмпера, але яна схапла мяне за запясце.

– Не трэба. Не знмай.

Яна пацягнула мяне да ложка. Кал я сцягва з яе карункавыя майтк, то не мог не заважыць глыбокя парэзы на нутранай паверхн яе сцёгна.

Потым я ляжа на скамечаным ложку, закнушы рук за галаву. Геля стаяла пасярод пакоя, папраляючы вопратку.

– Ты ж не скажаш Ягену?
– спытала яна.

– Я што, сам сабе вораг?

Яна прыгладзла валасы, кнула ключы мабльнк у сваю студэнцкую кайстру.

– Мне трэба сц.

– Куды?

– Ва нвер. Я ж не хачу, каб мяне выперл, як твайго Данка.

– Няк ён не мой. Ан разу. Я не збачэнец, ты не думай.

Геля цхенька засмяялася.

– А ты сё той жа, Уладзк. Усё табе жартачк.

– Можа, усё-тк застанешся?

Яна пахтала галавой.

– Не. Там, у лядон, смажаная курыца салат. Паеш, кал хочаш. Унзе катлеты, х не чапай. Гэты Алены.

– Не буду. Алена раз'юшыцца, кал даведаецца, што Гелн хахаль нахабна зжор яе катлеты.

Геля глядзела на мяне, усмхаючыся.

– Шкада, што жо нчога нельга змянць, - сказала яна.
– Кал будзеш сыходзць, не забудзься зачынць дзверы на нжн замок.

Яна сышла. У пако пахла сандалам ванльна-карамельнай парфумай, якой карысталася Геля.

Я падняся на ног. Кну позрк на столк каля ложка. На маленькм фарфоравым сподку ляжал Гелны прыгожанн - ланцужк, бранзалеты, тоненькя колцы цвк для прснгу. Мной авалода нейк дурацк рамантычны пары. Захацелася пакнуць штосьц на памяць аб Гел. Аб сённяшнм дн. Я зя са сподачка срэбнае колца-завушнцу суну яго кшэнь джынса.

Потым я начыста забыся на гэту бразготку, але яе знайшл млцыянты падчас вобыску. Цяпер гэта можа стаць вельм дрэнным сведчаннем супраць мяне. Я афцыйна прызнаны ненармальным. Так нават лепш. Прынамс, я магу быць упэненым, што мяне не расстраляюць. Пакуль што. На мяне жо павесл два трупы. Яны бы прышыл мне забойства Гел, кал б знайшл цела. Геля лчыцца знклай без вестк, але штосьц мне падказвае, што яна жо не жыве.

***

Пасля сварк з Ягенам Данк дзесьц прашвэндася сю ноч дадому вярнуся жо пад ранцу. Ён мочк лёгся на свой тапчан, адвярнуся тварам да сцяны больш не рухася. Ранцой Яген з'еха. Се за стырно сваёй 'Адз' мата у горад. Або куды-небудзь яшчэ. Ён нкол не расказва нам аб свах вылазках. Я застася хацне сам-насам з Данкам. Пачувася я, мякка кажучы, нятульна.

У апошн час Данк мяне сур'ёзна непако. Ён зрабся вельм замкнутым. Цэлым дням ён валяся на тапчане дзнай апаты, гледзячы столь н на што не рэагуючы. Часам ён пачына вярзц лухту пра замёрзлую кро галасы спевах цыкад. Зрэдку ён разгортва Кнгу сядзе над ёй гадзнам. Кал я зазра яму цераз плячо, то бачы, што манускрыпт раскрыты на адной той жа старонцы. Я баяся, што яго зно паеха дах. Зрэшты, нчога дзнага. Апошня некальк дзён мы жыл, як аблозе, рыхтуючыся да найгоршага.

Кожную ноч у лесе валлся дрэвы. Мы чул, як 'Ён' шалее гушчары, спрабуючы прарваць нябачную загароду. Аднойчы дрэвы пачал падаць зусм побач з хацнай, а потым мы адчул дар у сцяну - нагэтульк моцны, што зазвнел шыбы, а з даху пасыпалася труха. Яген скацся з канапы не запальваючы святла, усляпую прыняся чарцць пентаграмы на падлозе. Тады сё сцшылася. Ранцай мы знайшл сляды каля хацны - дагаватыя мяцны, быццам ад асфальтавага катка. Мы спрабавал жартаваць. Ласкава называл 'Яго' нашым нябачным сябрам. Але се мы был на зводзе. У такм асяроддз звар'яцее хто загодна, не кажучы жо пра Данка.

х сутычк з Ягенам раблся сё больш жорсткм. Яны засёды адчувал непрыязнасць адзн да аднаго. З самага пачатку. Яген хлус, кажучы, што х з Данкам понае заемаразуменне. Нчога падобнага. Данк бы зацятым нглстам пагарджа любым атарытэтам. А Яген хаце быць галоным. Ён насся з дэяй стварыць суполку Выбраных. Зрабцца кмсьц накшталт лдара секты. Нас з Данкам ён зва неафтам паслушнкам. Са мной гэты яму амаль удалося. Я захапляся яго талентам псьменнка. Слуха яго, разявшы рот. Ён бы для мяне см. З Геляй яго таксама атрымалася. Не ведаю сх падрабязнасцей, але выдае на тое, што Яген понасцю падначал яе сабе. Зраб сваёй халопкай, гатовай, нбы сабачка, бегчы за м хоць на край зямл. З Данкам не атрымалася, бо Данк бы вар'ятам. па-мойму, Яген яго пабойвася. Мабыць, менавта з гэтай прычыны ён увесь час заядася з Данкам, правакуючы яго даводзячы да шаленства. Так ён дава нам зразумець, што не бацца. дыёт.

***

Я валяся на канапе гарта старыя часопсы. Данк сядзе, забрашыся з нагам на тапчан, штосьц засяроджана страчы у нататнку. За сю ранцу мы не абмянялся н адзным словам. Потым Данк адкну нататнк сказа, што сыходзць. Па справах. Дзна. На Данка гэта не падобна. Але я не ста яго затрымлваць. Няхай валць. Праду кажучы, я бы вельм зрадавася, кал б ён сышо больш не вяртася. Ён мяне вельм напружва апошн час.

Засташыся адзн, я некаторы час ляжа на канапе, спрабуючы чытаць. Потым я кну часопс выйша з хаты. Мы пражыл тут каля месяца. Была жо позняя восень, канец лстапада. Час, кал паветра астывае напаняецца пахам волкай зямл апалай лстоты, неба робцца шэрым, як вапна, а накол - кламетры цшын пустэчы. Было жо давол холадна, пачынался зазмк. Даводзлася нацягваць на сябе па некальк швэдра, каб сагрэцца. У халупе мелася невялкая чыгунная пячурка, але нхто не хаце з ёю важдацца. Кал трэба было закпяцць чай, мы распальвал агонь на вулцы мправзаваным мангале, складзеным з камянё. За ноч хацну вымарожвала. Я часта прачынася перад свтаннем, ляскаючы зубам ад холаду. У гэтую пару года не бывае цыкад. Але мы чул х штоночы - пасля таго, як Яген схб, сё пайшло не так, як мы планавал.

Я агледзе пляцоку вакол хаты. На зямл сё яшчэ был бачныя мяцны, дзе-ндзе бы сарваны дзрван. Сляды старыя, яшчэ з той ночы, кал мы чул дары сцяну. Я агледзеся па баках - грунтавая дарога, здзчэлы луг, зарослы пажоклым пустазеллем, балоцсты лес, як пачынася адразу за нашым домам. Нчога звышнатуральнага. Ды што я разлчва убачыць? Мы се выдатна ведал, што дзень 'Ён' не паказваецца.

Абышошы дом, я пераступ цераз плытк рачук, як бег па дне неглыбокай лагчынк, апынуся гушчарнку. Мяне абступл цшыня ледзяны холад восеньскага лесу. Востра пахла грыбам прэллю. Вецер з шамаценнем ганя апалае лсце. Глеба пад нагам трох спружынла. Некаторыя частк лесу был падтопленыя, дрэвы стаял проста вадзе - чорнай алестай, як нафта. Тут пасюль был балоты. Гнлая мясцовасць.

Я прайшо крока пяцьдзясят, перш чым натрап на першае паваленае дрэва. Яно было зламана ля самага камля. Кара была расхвастаная, як пасля абстрэлу шрапнеллю. Далей пачынася сапрадны буралом. Ствалы дрэ был пераламаныя, як запалк. Пасюль на зямл было раскдана раструшчанае вецце. У некаторых дрэ был знесены верхавны. Абдзёртая кара всела лахманам. Аднак, мы добра 'Яго' раззлавал. Пакуль што мы яшчэ здольныя трымаць 'Яго' на адлегласц, але кал 'Ён' праве заслону, нам гамон.

Яген гаворыць, што сё нармальна, стуацыя пад кантролем. Кажа, што знайшо у Кнзе парачку формул, якя павнны спрацаваць, праз дзень-друг ён усё ладзць, адправць нашага 'нябачнага сябра' назад апраметныя прорвы, з якх той прыйшо. Хлусць. Насамрэч ён ужо нчога не кантралюе. Яген абудз слу, з якой не можа саладаць. Але ён хутчэй здохне, чым прызнае, што памылся.