Аз Iф

– Здаро, Уладзь. Усё дрыхнеш?
– сказа Яген з вясёлым выглядам.

Я зрну на яго, потым на Данка.

– У вас усё парадку?
– спыта я.

– Нармальна, - адказа Данк.
– Чай будзеш?

Ён працягну мне конаку. Выгляда ён спакойным цалкам адэкватным.

– А сапрады, Уладзь, сербан гарбатк, не пашкодзць!
– умяшася Яген.
– Вось тольк да чаю няма н халеры. Не паспе учора заехаць у гпермаркет. А тут, як на лха, машына паламалася. Не заводзцца, каб яе.

Яген ласкава паляпа далонню па капоце. Данк мача. Цха спе чайнк на агн. Я асцярожна глыта моцны, гарачы, як кпень, чай без цукру.

– Уладзь, зраб ласку, зганяй у горад, - сказа раптам Яген.

– Трэба чаго пажэрц купць. Грошы я табе дам.

Я папярхнуся.

– У горад? Цяпер?

– Хвлначку...

Ён узя мяне за руку адвё убок.

– Уладзь, ты не хвалюся, - зашапта ён.
– Мы тут с Данкам пагутарыл, я яго супако. Управ яму мазг. Нармалёва сё.

Бачачы, што я сё яшчэ сумняваюся, ён дада уголас:

– Паслухай... Я прада не ведаю, кал наладжу рухавк. Можа, праз гадзну, а можа, праз тыдзень. Мы так з голаду памром. Хутчэй, чым да нас дабярэцца наш нябачны сябрук... Давай, браце, туды зваротна. А я тут прыгляджу за Данкам. Мы з м цудона ладзм.

я здася. Што мяне па-сапраднаму захапляла Ягене - гэта яго псьменнцк талент здольнасць пераконваць.

Без машыны дабрацца да горада з нашай глухмен не так проста. Хаця тут ёсць варыянты. Можна дашкандыбаць пешшу да трасы ехаць у горад атаспынам. Можна цягнком. Чыгуначная станцыя знаходзцца па той бок шашы, за катэджным пасёлкам. Хуткасную трасу трэба пераходзць па бетонным тунэл, загаджаным дашчэнту цёмным, як труна - лямпачк пад столлю дано павыкалуплвал мясцовыя вандалы. Электрычк спыняюцца тут чатыры разы ранцай тры разы вечарам. Выбар небагаты, але хоць штосьц.

Я паспе на апошнюю раншнюю электрычку. У вагоне сядзел дачнк-пенсянеры некальк калдыро з праптым фзяномям. Пачувася я някавата. За гэты час я амаль што адвык ад людзей.

Выйша я на перадапошняй станцы, ужо межах горада. Гпермаркет знаходзся побач з вакзалам. Яген адда мне свой гаманец спартыную сумку. З хвлну я пастая на пероне, разважаючы. Мне нчога не замнала купць блет да Брэста матаць дадому. Я бы сё растлумачы сваякам. Вярнуся бы ва нверстэт. Зно пача бы жыць нармальна. Ягена я не баяся. Ну сапрады, што ён мне зробць? Заб'е? Смеху варта. Каб яго самога не падстрэлл... Потым я спомн цыкад паваленыя дрэвы, вылаяся думках рушы да гпермаркета.

Да электрычк заставалася яшчэ некальк гадзн. Я бязмэтна цягася па горадзе. Сумка, напханая кансервам ролтанам, муляла плячо. Я зайшо у хпстарскую кавярню - тую самую, дзе мы калсьц сядзел разам з Геляй гаманл пра лтаратуру кнаэкспрэсянзм. Як дано гэта было? Пару месяца таму? А здаецца, мнула жо цэлая вечнасць. Я зя падвойны эспрэса на вынас. Седзячы на лацы скверыку, я п гарачую каву безуважлва глядзе на мнако. На душы было пагана. Хацелася пазванць Гел. Я не веда, пра што з ёй гаварыць, ды гэта было не патрэбна. Дастаткова проста пачуць яе голас пераканацца, што з ёй усё парадку. Мой мабльнк дано здох. Я вярнуся кавярню папрас тэлефон у барысты. Набра нумар Гел. Абанент недасягальны. Тады я зя яшчэ кавы паплёся на вакзал.

***

Кал я вярнуся з горада, ужо надышл прыцемк. У сутонн каля халупы бялела 'Адз' Ягена. Сам ён сядзе ля парога, прыхнушыся да дзвярэй, нетаропка пакурва цыгарку. Яго левае брыво было рассечанае да крыв, а нжняя губа заважна прыпухла.

– Што з тварам?
– спыта я.

– У аварыю трап. У невялкую. Вупыры на дарогах, ведаеш.

– Ездз некуды? Чакай, у цябе ж машына...

– Адрамантава.

Яген кну цыгарэту падняся, абтрасаючы нагавцы.

– Уладзь, ты тольк не псх\уй. Там Данк... Ну, так бы мовць, суцыднуся.

Я павольна пастав сумку на зямлю.

– Ты што сказа?

– Самазабся. Мазг сабе выб. Карацей, сам паглядз.

Ён адышося, прапускаючы мяне да дзвярэй. У хаце было цха. Памргвала газавая лямпа. На падлозе пасярод пакоя валяся псталет. Данк паляжа, прывалшыся спнай да тапчана. На месцы яго левага вока зерала дзрка. Збялелы твар бы залты крывёй слзкай барваватай брыдотай, што выцякала з разварочанай вачнцы. Закарэлыя плямы был на яго куртцы цшотцы, а таксама на падлозе на кодры, якой бы засланы тапчан. Сцяна над тапчанам была запырсканая крывёй нейкм жатлявым ашмоццем.

– Госпадзе...- выдыхну я.

– Бога няма, - адрэза Яген.

Ён з заклапочаным выглядам ступ да тапчана пача сцягваць з яго скрываленую кодру.

– Як гэта здарылася?
– прагавары я.

Яген закац вочы.

– А я ведаю? Кал я прыеха, ён ужо бы у такм стане.

Ён кну кодру на падлогу, потым учапся Данку канер куртк пацягну на сябе.

– Ну што сташ, як той на багамоле? Давай дапамагай!
– рану Яген.

Мы загарнул Данка кодру, аднесл яго да машыны паклал на задняе сядзенне. Туды ж Яген закну ствол, загорнуты анучыну. Машына завялася з паабароту пайшла рона, як па маслу. Ндзе не стукацела, не барахлла. Пэна, Яген добра яе наладз. Альбо яна не ламалася наогул, а Яген мне зман, каб выперц горад ... што? Забць Данка? Магчыма. Псталет ляжа давол далёка ад цела. Не яляю, як Данк прымудрыся стрэлць сабе твар, а потым адкнуць ствол.

Мы ехал па грунтавой дарозе крунку лесу. Святло фар выхоплвала з цемры запылены прыдарожны хмызняк зараснк жоклага чарнабыльнку. Паабапал дарог чарнел пустынныя пал. Час ад часу машыну патрэсвала на выбонах. У стэрэасстэме гра 'Дом узыходзячага Сонца'. Яген уключы. Ён бы спакойны. Спакойны, як уда, каб яго халера. Ён мочк сачы за дарогай, пагойдваючыся такт музыцы. Перад м на прыборнай панэл ляжала Кнга. У апошн час ён пасюль цяга яе з сабой, пэна, не давяраючы нам з Данкам. Я сядзе поруч з Ягенам, мкнучыся не глядзець у люстэрка над ветравым шклом. У люстэрку бы выразна бачны салон машыны нерухомае цела, што ляжала здож сядзення.

Мы праехал вёску, якой не гарэла н агеньчыка. На павароце да лесу машына зно падскочыла на выбоне. Цела на заднм сядзенн трох ссунулася. Са складак кодры выслзнула бледная рука павсла над краем атамабльнага крэсла. У мяне змакрэл далон. Сэрца цяжка бухала недзе ля самага горла. Яген пацягнуся да стэрэасстэмы выкруц рэгулятар гучнасц на поную моц. Салон захлснул манатонныя пералвы клавш.

'So mother tell your children

Not to do what I have done

Spend your lives in sin and misery

In the House of a Rising sun...'

Музыка гучала аглушальна, але мне сё рона здавалася, быццам я чую нейк шоргат важданну сябе за спнай.

Апынушыся лесе, мы праехал яшчэ пару кламетра, потым Яген з'еха з дарог зараснк заглушы матор.

– Вылазь, - сказа ён коратка.

Мы вывалакл з машыны труп, загорнуты кодру. Я зя яго за ног, Яген за галаву. Ствол ён суну сабе за пояс.

– Ну, пагнал. Тольк глядз, куды нагу ставш. Тут багна кругом,- папярэдз Яген.