Аз Iф
Шрифт:
***
За тыдзень да гэтага мы паспрабавал зладзць адзн з рытуала, апсаных у Кнзе. 'Мстэрыя Хаосу' - неяк так ён называся. Рыхтавался мы з самай ранцы. Утрох прыцягнул з поля важк валун кацл яго хату. Яген накну на камень чорныя барвовыя палотны, зрабшы падабенства алтара . Потым ён се за стырно сваёй 'Адз' некуды мата на цэлы дзень. Вярнуся ён пасля надыходу цемры. Вылез з машыны, узя з пярэдняга сядзення вялкую спартыную сумку з урачыстым выглядам унёс яе хату.
– Ну што, неафты? Гатовыя?
– сказа ён.
– Што там, Яген?
– спыта
– Ншцяк, - Яген ухмыльнуся.
Ён раскры сумку, выцягну адтуль керамчны келх памерам з добры паходны кацялок сталява яго на каменным алтары. Затым яго руках з'явся хрургчны пластыкавы пакет, напонены густой цёмнай субстанцыяй.
– Кровачка, ага. Натурпрадукт без ГМО. 'Яму' спадабаецца, - Яген з трэскам разадра пакет пача пералваць яго змесцва келх.
Мы з Данкам мачал.
– Ды вы не парцеся, тут някага крымналу, - сказа Яген, абвёшы нас хуткм позркам.
– Усё добраахвотна. На валанцёрскх, так бы мовць, пачатках.
Кнушы пусты пакет, Яген пача выцягваць з сумк раскладваць вакол алтара прадметы, неабходныя для Цырымон - срэбны штылет, старасвецк настольны гадзннк са знятым корпусам, мяшэчак з гарчычным зернем, манетк ера. Апусцшыся на карачк, ён начарц на падлозе канцэнтрычнае кола з упсанай яго васьмканцовай зоркай. Затым Яген выцягну з кшэн штано сцзорык, паласну сабе лязом упоперак далон пырсну уласнай крывёй на выяву актаграмы. Пасля ён зно узя кавалачак крэйды выве на падлозе няроным лтарам: 'н'га тавл э амр кв'лл д'го'.
Скончышы падрыхтоку, Яген падняся на ног. Выгляд яго бы трох звнчаны. Ён стая, зацскаючы далон насоку, каб спынць кро.
– Усё, неафты, тушыце святло. Далей пры святле зорак.
Згасшы газнчку, мы пастал вакол алтара. На падлозе валялася наша скнутая вопратка. Яген бы аголены па пояс. Нават у цемры бачныя был яго друзлыя цяглцы выпуклы жывот. Што сё-тк Геля м знайшла?.. Яген схляся над келхам са штылетам у руцэ. Загусцелая кро павольна сцякала з ляза. Яген прамаля скрозь зубы словы Лтан:
Бягучая кро.
Лязо.
Смвал Пустэчы.
Механзм.
Грошы.
Хаос...
Ён адкну штылет апусц пальцы келх. Ускну рук, акрапляючы крывёй неафта. Я адчу лпкя халодныя кропл на сваёй шчацэ. Яген закну твар да стол пача прамаляць нараспе:
З чорнай пустэчы,
Дзе Хаос Няствораны,
Праайцец усяго снага -
Ён крочыць, апрануты Цемру,
У ззянн Сям Свяцл...
са'ан тге!...
э мр н'га!...
клл'б томр!...
Нчога не адбылося.
Праз чвэрць гадзны мы з Ягенам разбраем алтар складваем у сумку цырыманяльныя прадметы. Яген выглядае збянтэжаным злым. Данк у лтаральным сэнсе слова качаецца па падлозе ад смеху. У яго начыста адсутнчае пачуццё гумару. Ён не лолвае сэнсу анекдота. Але часам ён смяецца з рэча, якя нкому не здаюцца смешным.
– Што, Яген, лажа?
– гаворыць Данк памж прыступам смеху.
– Лдар. Лдар, бляха! Бачыш, 'Ён' цябе не слухае. Нават у хп лепш бы атрымалася...
Твар Ягена цямнее. Падцснушы вусны, ён падыходзць да Данка з размаху б'е яго нагой пад рэбры. Данк кашляе хрыпць, затыхаючыся. Курчыцца на падлозе ад болю. Але не перастае смяяцца.
– Выбраны, маць тваю, - хрыпць Данк.
– Брыда тупая.
У той раз я страшна раззлавася на Ягена. Цырымоня аказалася бутафорыяй.
Мы змарнавал стольк часу, разбраючы галаваломныя тэксты формулы, а толку нуль. Няма Кнзе някай слы. Проста хтразробленая бязглуздзца накшталт манускрыпта Войнча. Махлярства чыстай вады, а я павёся, як дурань... Пазней, кал затрашчал цыкады пачал валцца дрэвы лесе, я зразуме, што памылся. 'Ён' усё-тк адгукнуся на клч Ягена.***
Кал я вярнуся халупу, Данк ужо бы тут. Ён сядзе на зэдлку, падпёршы шчаку далонню, пльна разглядва нейкя прадметы, што ляжал перад м на стале. У пазмроку я не адразу зразуме, што гэта псталет кшталту 'Макарава' абойма, поная патрона.
– Адкуль ствол?
– спыта я.
– Не твая справа, - агрызнуся Данк.
Ён узя псталет, увагна абойму са шчачком адцягну затвор - так хвацка, быццам усё жыццё практыкавася з агнястрэльнай зброяй. Я адступ. Дула псталета глядзела мне проста твар.
– Я яго бачы, - змрочна прамов ён.
– Каго, Данк?
– спыта я. У мяне роце раптам зраблася суха, нбы з моцнага перапою.
– Яго. Таго, хто ломць дрэвы лесе. Ягоны голас у спевах цыкад.
Данк трох схл галаву знерухоме, быццам прыслухваючыся.
– Яген - тупы мудак, - сказа ён.
– Кнга трапла да яго выпадкова. Ён не ведае, як з ёй абыходзцца, таму весь час лажаецца. Усё рона што малпу пасадзць за пульт кравання.
Ён апусц ствол. Я выдыхну. Павольна зраб крок наперад.
– Данк, дай мне гэту штукенцыю, - я старася, каб мой голас гуча як мага спакайней.
Ён паматля галавой схава ствол пад куртку.
– Ён патрабуе Ягена, - прагавары Данк.
– Хоча, каб мы аддал яму Ягена. Тады ён сыдзе.
Вечарам прыеха Яген. Ён вынес з машыны некальк плоскх круглявых камянё дзнага зеленаватага адцення. На х паверхн был выдрапаны смвалы накшталт пентакля з выгнутым промням. Яген пакла па камен каля кожнага вугла хацны яшчэ адзн - перад парогам. Я стая каля дзвярэй, назраючы за яго манпуляцыям.
– Яген, што ты дзееш?
– спыта я нарэшце.
– Ратую вашы азадк, - сказа ён, пасмхаючыся.
– Сёння ноччу ён сюды не сунецца, вось пабачыш.
Я кну позрк унутр халупы. Данк ляжа на тапчане мордай да сцяны, трымаючы руку пад курткай. Я шчыльна зачын дзверы. Павярнуся да Ягена.
– Яген, у Данка ствол. Не ведаю, адкуль, - сказа я напаголаса.- Ты асцярожней з м.
Яген пльна паглядзе на мяне. Потым кну прамов сцсла:
– Прыму да ваг.
Ноччу сапрады было цха. Не чуваць было нават цыкад. Кал я прачынася ад холаду, то бачы, што Яген сядзць ля парога курыць, пускаючы дым прыадчыненыя дзверы. Данк, здаецца, спа. Мы з Ягенам магл бы лёгка скруцць яго адабраць ствол. Але Яген нчога не раб.
Прачнуся я позна. Мяне абудзл галасы за акном. У доме было пуста. Звонку Яген Данк размалял напаголаса. Потым я пачу, як Данк смяецца. Я не паверы свам вушам. Саскочышы з канапы, я выйша на вулцу. Яген важдася са сваёй 'Адз', зазраючы то пад капот, то багажнк. У мангале гарэ агонь, на камянях закпа чайнк. Данк сядзе ля парога з конакай у руцэ. У конацы дымся гарачы чай. Гэткая пастаральная карцнка. Я бы замлавася, кал б не помн, як яшчэ чора Данк размахва ствалом гразся прыстрэлць Ягена.