Дубянецкі
Шрифт:
Усяго ў кнізе дзесяць алегарычны гравюраў. Апроч гэтых шасьці, яшчэ чатыры: дзьве перад першым разьдзелам (стар. 4 і 5) і дзьве – у канцы кнігі, пасьля апошняга верша (“Землятрус”), перад “Зьместам” зборніка (стар. 186 і 187).
Мастак дамогся дазволу на “марнатраўства”. Так, на першай старонцы кнігі ён даў у тры радкі ў рамачцы толькі назву выдавецтва, месца і год выданьня. Другая і трэцяя старонкі ўтвараюць “распашны” тытул. Але ж ён даволі сьціплы (сьціпла-велічны!) і складаецца толькі з пяці набраных з вялікіх літараў словаў і той самай “нібы кветкі”: “Уладзімір Караткевіч Мая Іліяда * Вершы”. Імя і прозьвішча на адной старонцы, астатняе – на другой, “нібы кветка” – перад апошнім словам.
Перад першай графічнай “парай”
Усяго ў кнізе 109 твораў (192 старонкі), з іх нямала з прысьвячэньнямі: “Здратаваныя магілы” – Петрасу антэасу (12-13), “Слова беларускай бярозы” – Міхасю рудкоўскаму (31), “І сніў Адам…” – Н. Н. (34-35), “Апошняя песьня Дантэ” – арлену Кашкурэвічу (36-39), “Калі паміраюць…” – Вячаславу зайцаву (59-60), “Карадаг” – Л. А. Панамарэнка (89-90), “Бахайская чарапаха” – Янку Брылю (99-100), “Дрэва на Чатырдагу” – Васілю Быкаву (104), “Таўры” – В. Б. В-ч (128-129), ***Міхасю стральцову (154), ***Уладзіміру Лучуку (155), “Чурлёніс” – В. І. Бараўскене (156-157), “Белавежскі алень” – Ул. і З. Калесьнікам, “Каложа” – Дануце Бічэль (166-167), “Багдановічу” (168-169), “Маленьне аб чашы” – М. Прашковічу (175-176), ***Міколу Грынчыку (177-178), “Нявесьце Каліноўскага” (179).
Рэдагаваў кнігу Хведар Жычка! Мастацкім рэдактарам быў М. Шырокаў, тэхнічным – З. Сень, карэктарам – А. Сачкова, цэнзарам – АТ 05929. Тыраж 3000 экз. Ум.-друк. арк. 8. 4, ул.-выд. арк 5, 75. Заказ 1499. Цана 85 кап. Кніга надрукавана на Паліграфкамбінаце імя Я. Коласа. (здадзена была ў набор 20/І-1969 г. Падпісана да друку 27/ІІІ-1969 г.). 192 старонкі.
У экземпляры, які быў у руках аўтара на старонцы 92 (верш “Дняпро і Ака. Ён і яна”, радок шосты зьверху) аўтар слова “сонцаў” выправіў на “соснаў” (“…Над ім – курганы, зьмеі соснаў – кронамі ўніз.”); на 100-ай старонцы ў вершы “Бахайская чарапаха” паміж 6 і 7 радкамі зьнізу пастаўлены знак устаўкі. Аўтар зьбіраўся ўставіць сюды дадаткова новы тэкст. Можна здагадацца, які прыкладна быў бы гэты тэкст. Прачытаем папярэднюю страфу перад той “устаўкай”, якую не пасьпеў Аўтар падрыхтаваць: “Я ляжу тут, каб людзі // Памяталі аб ханах пахмурых, // Аб бязьлітасных войнах, // што зьнішчылі родны мой край”. Шкада, што гэтай устаўкі няма!!!
26 лютага 1986 году. Сяджу за пісьмовым сталом – рыхтую неабходныя паперы на вымушаную датэрміновую пенсію. Значыць, у штаце ніякіх установаў, прадпрыемстваў і арганізацыяў мне ўжо нельга будзе працаваць. Спрытна вызваліліся ад мяне. Ну, нічога, у сваёй кватэры, думаю, будзе стварацца мною матэрыял не ніжэйшай якасьці, чымся “на службе”. І да гэтуль усё, што я рабіў у асноўным было накіравана на вызваленьне беларускай літаратуры ад тысячагадовай гідры, імя якой цэнзура, а беларускага народу – ад паўсядзённага прыгнёту. А ён страшэнны, бывае грубы, цяжкі, які адразу адрозьніш, убачыш. А бывае каварны, тонкі, хітры, разьлічаны на пазьнейшы эфект, так сказаць, пралангіраваннага дзеяньня. Бадай, апошні характэрны найбольш для савецкай формы таталітарызму, таму і найбольш небясьпечны.
Усюды чытаеш і чуеш пра ўслаўленьне народу ў цэлым і асобных яго групаў, пра ўслаўленьне іх працы, пра яе вынікі, якія вось толькі цяпер Міхаіл Гарбачоў у палітычным дакладзе XXVII зьезду КПСС рэзка крытыкуе. І народ спакойны: сонмы пісак і прапагандыстаў зноў пачнуць на ўсе лады хваліць “сьмеласьць” ЦК, які, зараз не баіцца ўскрываць язвы грамадства, значыць, знойдзе спосаб мабілізаваць народ на іх прадухіленьне.
Гарбачоў глядзіцца са зьездаўскай трыбуны выдатна – куды лепш за сваіх зусім нямоглых і маразматычных трох папярэднікаў.
4 красавіка 1986 году. Сёньня С. Я. Паўлаў разам з М. І. дзяльцом прадстаўляюць “майму” калектыву іх новага дырэктара, “бацьку”, як казалі часта Рыгор Барадулін і Генадзь Шупенька, – Анатоля Бутэвіча.
Значыць, сёньня і для мяне незвычайны дзень. У маё крэсла, за мой неспакойны стол
садзіцца новы чалавек. Выбіраючы кандыдата туды сярод добрага тузіна “вылучэнцаў” і нават “самавылучэнцаў”, гэты самы Паўлаў сказаў: “Пісьменьнікаў там хапае. Пашлём партыйца”.І вось гэты “партыец” – Толя Бутэвіч. Ну, паглядзім… Дай Бог яму шчасьця, сьмеласьці ў адстойваньні якраз непартыйнай справы – сапраўднай беларускай, агульначалавечай літаратуры!”
Прыкладна ў хвіліны рэпрэзентацыі майго пераемніка я быў у Літфондзе. Ідучы адтуль, купіў у кіёску некалькі газетаў і часопісаў, паштовых марак. Далей на рагу Карла Маркса і Камсамольскай (во назвы!) “напароўся” на фотаатэлье і, няведама чаму, ступіў на яго ганак. Ужо там, у сярэдзіне, у галаву прыйшла “задзірыстая” думка: а ці не пазнаёміцца мне з гэтай вячэрняй карэспандэнцыяй перад фотааб’ектывам. Задумана – зроблена. Усяго за 2 рублі і 90 капеек мне паказалі журнальны столік, за якім я змагу крыху адпачыць. Нават і не зусім “крыху”. На маё месца, як мне сказалі тут, прэтэндэнтаў ня будзе, бо ўсе наведвальнікі “не вызначаюцца разнастайнасьцю. Яны перад камераю стаяць альбо сядзяць пірамідаю, парамі, групамі ці па адным – дэманструючы свой рост ці бюст”.
Ну, што ж, лічу, што мне сёньня пашанцавала. Я сапраўды стаміўся і трэба было б адпачыць некаторы час. І добра зрабіў. Пасьля гэтага завітаў у мастацкі салон-магазін. У адной зале зьвярнуў увагу на багет, у другой купіў за 3 р. 27 к. тканевы каляндар на скарынаўскую тэму. Аўтар каляндара В. А. Асташонак. Гэта сувенір уяўляе сабою афсетны друк па тканіне. Упрыгожаную такім метадам тканіну, мая мама называла “набіўной”. Колісь майстры-“афсетчыкі” хадзілі ад вёскі да вёскі і гучна пыталі ўсю вуліцу: “Каму ручнік выгаўтаваць за 15 хвілінаў? Каму абрус вышыць за паўгадзіны? Каму хустку, каму насовак вышываных прадаць? Магу сваё вышыванае прадаць! Магу пры вас вышыць з вашага матэрыялу!” і г. д.
Як там ні было, каляндар мне падабаецца. Вось яго выгляд: на сьветла-бежавай тканіне фармату 144х300 мм на самым відным месцы надрукаваны кананічны скарынаўскі аўтапартрэт з “Кнігі “Быцьця”, яго Бібліі. Ніжэй – табель-каляндар на 1986 год. Канцы гэтага “ручніка”-вымпела, каб яго можна было падвесіць, забясьпечаныя карычневымі “палачкамі”. На верхняй з іх – шаўковая вішнёвая нітачка-касічка. Паміж верхнім арнаментам (ён удвая вужэйшы за ніжні) і партрэтам чырвонымі літарамі надрукавана “Францыск Скарына – вялікі беларускі асьветнік-гуманіст”. Маргінальна дадзены “буквіцы” “Ф” і “С”, скарынаўскія выдавецкія знакі і дзьве яго заставачкі.
Аднак нішто не магло мяне адцягнуць ад майго выдавецтва, ад пытаньня “Як там ўсё гэта адбылося?” Я пазваніў Васілю. Ён расказаў мне такое, чаго я і не чакаў. Паўлаў і Дзялец не павялі новага дырэктара ў выдавецтва, а выклікалі ўсё выдавецтва да сябе – “гару да Магамета”.
Рэпрэзентацыя А. Бутэвіча зьвялася да таго, што Савелій паўлаў выйшаў з-за стала прэзідыуму на трыбуну і хвілінаў пятнаццаць, літаральна, “расьпякаў” выдаўцоў за нашы крамольныя выданьні і намеры. А іх было нямала. Адзін альманах “Спадчына” чаго варты. З яго ён і пачаў шэльмаваць паважаных на ўсю Беларусь людзей, што сядзелі, панурыўшы галовы, перад ім. Як гэта яны, нягоднікі, хацелі надрукаваць у ім да 100-годдзя вялікага Купалы яго п’есу “Тутэйшыя?” “ЦК партыі вымушаны быў умяшацца і забараніць гэты яўна небясьпечны зборнік. Забараніць і першы яго выпуск і ўсе наступныя. Спыніць зусім гэтае выданьне!”
Ня згладзіў і Дзялец сваёй вернападданьніцкай прамоваю ўражаньне ад цэкоўскае лаянкі. А што ж Бутэвіч? Ён толькі падзякаваў “партыі за давер” і паабяцаў “апраўдаць” яго.
Цікава і тое, што некаторыя з прысутных, асабліва моладзь, упершыню ўбачылі перад сабою і пачулі прамову вялікага партыйнага боса, ацанілі партстыль адносінаў і “сувязі з масамі”.
Пасьля ў мяне была гаворка з двума вядомымі ў рэспубліцы дзеячамі культуры пра магчымыя паводзіны на чарговым беларускім пісьменьніцкім зьезьдзе…