Шрифт:
ЧАРОЎНАЯ ЗНАХОДКА
— Хай будзе, у гаспадарцы прыдасца, — падняў з зямлі Іван і схаваў у кішэнь. Прывітаўся з суседкаю, якая корпалася ў агародчыку, і звярнуў на свой. панадворак.
А Матрону як бы дынамітам падарвала. Кінула матыку — і файт дахаты.
— Іван нешта знайшоў! Якраз насупраць нашай хаты! Матычу я трускаўкі ў агародчыку, а ён ідзе вуліцай. Ды раптам — гоп, схіліўся, і ў кішэнь.
— А ты глядзі, мо, сабака нешта ноччу вывалак? Падла аблезлае! Усё паразцягвае! У іншых дзесьці і сабакі, як сабакі — усё на свой панадворак цягнуць. Хведараў, вунь, два мяшкі ў буду прынёс! Гіцлю псяюху адвязу, — усхадзіўся і муж.
А Гаўрылянка, у крапіве якой Матроніна курка неслася, таксама не лыкам шытая. Заліпала ля клуні свайго Гаўрылу і давай размахіваць рукамі:
— Іван знайшоў штосьці! I то пад самым нашым плотам! Выганяю я Кірылавых гусей, каб іх халера падушыла, вунь, цэлы панадворак запаскудзілі, аж бачу, ён пайшоў. I спатайка — цап, пад палу, ды, як падкошаны ў свае вароты. Глядзі каб чагосьці нашыя дзеці не вынеслі... Я табе ўжо колькі разоў паўтарала — здымі дзягу, урэж ім, каб на ўсё жыццё запамяталі! Ты не! Цяпер — маеш. Добра табе так!
Жонка Кірылы ў той час якраз па торф ішла. Пачула размову, ды ў шпіхер да свайго.
— Ты бачыш?! Іван штосьці знайшоў! На вуліцы. Каля нас, дзе Гаўрылаў плот канчаецца. Такое доўгае, ледзь пад палу змясцілася. Няйначай шпень, што наша карова згубіла. Усюды мы яго абшукалі, а ён бачыш дзе быў! З цябе таксама разява добрая! Не, каб на вуліцу выглянуць, то лазіш па палях! А цяпер шыш табе аддасць. Хіба, што схадзіць да яго... Як ты думаеш?
Іван сядзеў, ды гузік да нагавіц прышываў, калі бачыць — Матрона ідзе, за ёю Гаўрылянка, а з заду Кірыліха трэпсае.
Іванка, а Іваначка! Ты нядаўна вуліцай ішоў. Ці не знайшоў ты часам яйка? Паскуда, а не курка — дзе ходзіць, там і знясе!
— Ну, што ў нас за дзеці? Усё з хаты павывалакаюць і пакінуць сярод вуліцы. Не знайшоў ты часам, Іванчык, нечага?
— А можа ты шпень наш знайшоў? Гаварыла я свайму дурню — прывяжы ты яго, як трэба, то яму, як гарохам аб сцяну. А ў гаспадарцы шпень патрэбны. Няма на чым каровы ўвязаць і хоч ты плач.
— У гаспадарцы яно ўсё прыдасца. Я, во, сёння, гузік знайшоў і думаю — глуповіна, але хай будзе. Прыходжу да хаты, зір — а ў нагавіцах якраз і не хапае. Дзе, здаецца, згубіў? Не знайшлі вы часам майго гузіка?
ЯК ІГНАТ ЖОНКУ КУЛЬТУРЫ НАВУЧЫЎ
Жыў Ігнат са сваёй Ігнаціхай на ўскраіне. вёскі. Жонка за куры з суседзямі сварылася, а Ігнат думаў, як скупасць з яе выгнаць, культуры навучыць ды зажыць наканец па-чалавечы. Людзі тэлевізары маюць, а ў іх у хаце нават газеты няма. Ну і баба ў яго была — і на вёсцы, і ў дома жыць не давала.
— Каб на цябе канцы! — верашчыць на ўсёй панадворак. — Сядзіш ды япаўкай варон лапаеш, а вунь другая гуска з абскубаным крылом ходзіць!
— Бабо! Ты ж сама вырвала булачкі прымазваць...
— А каб цябе ў грабовую доску замазала! Я ж калі
і вырвала, дык адно толькі, а тут, глянь, каб табе павылазілі...!— Пагубіла. Проста, не падскубла ты іх
—А каб цябе дарэшты абскубла! Толькі і знаеш што жэрці ды брахаць! З таго пер’я ўжо цэлая падушка выйшла бы! О, я табе цяпер дам падушку! На падлозе, гад, спаць будзеш!
I гэтак кожны дзень — як не гусь, дык качка, калі не качка, дык курка, Надта ж скупая Ігнаціха была. Раз, як прадала на рынку курыцу і на пяць злоты менш чым суседка ўзяла, дык тры ночы спаць не магла, а днямі суседку лаяла на чым свет стаіць.
— Як тут бабу культуры навучыць? — за-думоўваўся Ігнат. — Суседзям лягчэй было б, і сам спакайней зажыў бы. Пайшоў, пагаварыў з суседам і назаўтра пачалося:
— Вунь Грышка трыста тысяч у каламотку выйграў, а ты толькі і знаеш люльку ў зубах трымаць. А каб падумаць, як мы жыць будзем — то не. Няўжо ж ты дурнейшы за яго?
— Чула ты, бабо, звон, ды не ведаеш, дзе ён. Не ў каламотку, а ў таталётку і не толькі Грышка, але і Іван.
— То як ведаеш, то чаго сядзіш, рукі пад задніцу падлажыўшы? Людзі грошы грабуць, а ён і пальцам не кіўне!
— Ой, бабо-бабо! У нас жа нават газеты ў хаце няма. Дзе ж ты нумаркі праверыш? З суседзямі пасварылася...
— Каб мне заўтра газету выпісаў!
Час ішоў. Ігнат чытаў газету ды ўсміхаўся ў вусы. А жонка зноў давай сваё начытваць:
— Ці ты, часам, такую як трэба выпісаў? Людзі выігрываюць, а ў нас нічога!
— Газета, яна такая, але, бачыш, пісаць па-рознаму можна. Ты ж ім на пяро не глядзіш, што захочуць, тое і напішуць. Па радыё зусім інакш. Усе слухаюць, так хутка не схлусіш.
I такім чынам выплыла з жончынай панчохі новае радыё. Але зноў нічога, зноў бяда.
— Бачыш, радыё — рэч добрая, але там толькі чуеш, а не бачыш. А нягледзячы ў вочы ўсё гаварыць можна. Па тэлевізары ўжо інакш, там усё бачыш.
I перад святамі ў хаце паявіўся тэлев:зар. Давай Ігнаціха глядзець. Цэлыміі вечарамі вытрэшчвала вочы ў гэтую дзіўную скрынку, а раніцай хутчэй па вёсцы расказваць, што, моў, амерыканцы не толькі па месяцы ходзяць, але і загоны на ім прадаюць, а ў нас то заўтра добрая пагода будзе, а на захадзе ўжо ў поле выйшлі. Ігнат з суседам міргалі толькі адзін на аднаго і пасмейваліся сцішка. Клюнула, значыць.
Але аднойчы, давай Ігнат пра таталётку ўспамінаць:
— Знаеш што? Трэба будзе, бабо, тэлевізар прадаваць. Нічога з нашага выйгрышу не вы-ходзіць. I тут, відаць, ашукоўваюць.
— Я табе прадам! Век бы нічога не рабіў, толькі прадаваў! Сам неадукаваны дурань, то і мяне яшчэ хочаш у цемнаце пратрымаць! Вунь жанчыны за свае правы змагаюцца, я табе пакажу, што жонка вартая! Не хочаш глядзець дык выматвайся з хаты!
I так Ігнат навучыў сваю бабу культуры. Па вёсцы не крычыць, з суседзямі ўладзілася, але жонкай засталася.
ЯК ДАНІЛА З ДЗЯМЯНАМ ВОРАГАМІ СТАЛІ
Пакуль у Дзямяна стадола была ветрам крытая і хата, калом падпертая, крыва, на парослы травой пляцень узіралася, дык Даніла душа сусед быў. Хоць ты яго да раны прыкладвай. Заўсёды галубчыкам ды міленькім, міленькім ды галубчыкам называў.
— Калі б нешта табе трэба, дык заходзь. Дзверы маёй хаты табе заўсёды адкрытыя. Хто ж дапаможа, як не сусед суседу? — гаварыў.
Не ганьбаваў і старэнькай суседавай хатай. Пры кожнай нагодзе ў госці заходзаў. Навэт гусі, і тыя, кожны дзень па Дзямянавым панадворку хадзілі.