Мроi Багны

– Няк ён не кантрабандыст. завуць яго не Йорхас. Ён...карацей, ён таксама каза, што не атрымаецца. Генератар жа навдавоку стая, пад навесам. А потым дзяжурны з кмсьц засварыся, на генератар ужо не глядзе, а тут я. Сетку рэзаць я жо часу не ме, дый не было чым. Я пад Цёрнам прапоз. Кал ён згас, канечне. Кажух на м пакну. добра, бегчы было лягчэй. Усе, ясная рэч, замтуслся, кал генератар здох. Народ рвану да агароджы, каб прабцца горад, салдаты пачал страляць у паветра, а потым запалл карбдавы лхтар.

– Так, мы чул стрэлы начы, - сказала Нара.

Яна са здзленнем глядзела на рабацнстага рудавалосага хлапца шапцы-аблавушцы. Памва смхнуся кну.

– Ага, рыхтык. Па мне стралял. Вунь, нават вуха прастрэлл. Ад шапк. А зваць цябе як?

– Гэта Нара, - сказа Ян.
– Заблудзлася горадзе, кал пачалася пошасць. Яе бацьк памерл.

– Ад моравай язвы?
– спыта Памва, спагадлва зрнушы на дзячынку.

Нара пахтала галавой.

– Не. Яны памерл вельм дано. Я х не помню.

– Я свах таксама. Эх, роднасная душа, - Памва здыхну.
– А бацьк, нябось, з Царгорада был?

– З чаго ты зя?
– спытаЯн.

Памва пацсну плячыма.

– Па гаворцы хба незразумела? выглядае яна, як усе рамейцы. Валасы, як крыло гругана. Вочы вось тольк не чорныя, а сня. Як у Йорхаса цяпер. Хаця ён Альбн, насамрэч.

– Вось, значыць, як, - прагавары Ян.

– Можа, хопць мяне абмярковаць?
– спытала дзячынка, трох пачырванешы.

– Памва, а як ты нас знайшо?
– спыта Ян.

– А язык на што? У людзей спыта. Народ тут да рання па корчмах сядзць, дадому сц нхто не хоча. Яно зразумела, дома-то страшна, а раптам Морава Дзека завтае? Так што, многя бачыл, як вы бегл ад таго храма, быццам за вам нежыць гонцца.

Ян спахмурне.

– Ведаеш ужо, Хлуск?

– То ж бо! Увесь горад тольк пра гэта гаворыць. Не кожны дзень здараецца, каб акруговага суддзю загрызл гул.

– Чакай. Якя гул?
– прамов Ян з неразуменнем.

– Ты ж быццам сказа, што сё ведаеш? Ну гэтыя, пажыральнк мярцвячыны. Кажуць, х бачыл горадзе з самага пачатку пошасц. Снодался па вулцах, нкога не чапал, н жывых, н мёртвых. Быццам чакал чагосьц. Ну вось знайшл сабе ласы кавалачак. Абгрызл шчэнт. Я сам бачы, як яго выносл коранеры. Хаця выносць ужо не было чаго - пара костак ды шматк вопратк... А з храмам, пагадзся, штосьц было не так, кал там завялся гул.

– Памва, скажы, а нажа там выпадкова не знайшл?
– асцярожна спыта Ян.

– А што, павнны был?
– Памва з цканасцю таропся на Яна.
– Так-так. Ну-тка, Злыдзень, расказвай, як ты тут забаляся без нас?

***

Утрох яны крочыл па засыпанай снегам вулцы. Ян прытрымлвася за руку Памвы, абхапшы яе вышэй локця. Нара шла трох наперадзе, разглядваючы сцены дах дамо. У промнях раншняга сонца старыя барак здавался жо не такм выродлвым. Памва заходзся ад смеху.

– Слухай, Злыдзень, я не ведаю, як гэта цябе атрымлваецца, не, ну прада! Ты сяго пару дзён у Лемары, а жо паспе перасварыцца ледзь не з паловай горада.

Ён прыняся загнаць пальцы.

– Бадзяга, чыё мя ты так не спыта. Панажошчык Гля. Сямейка ката, якая таксама ад цябе не захапленн. Яшчэ суддзя-збачэнец, але ён памёр, таму не лчыцца. Я нкога не забыся?

– Памва, а куды мы дзём?
– спытала Нара.

– Да замчышча!
– адказа Памва.

– Паднмемся на валы памахаем адтуль Лце з Альбнам. Яны вельм зрадуюцца, кал бачаць нас жывым. Але перадусм паесц трэба. Тут на суседняй вулцы аладк пякл, я бачы. Можам напрасцца да х у госц.

– Ды няёмка неяк, - сказала дзячынка.

– Дык мы ж не забясплатна, - запярэчы Памва.
– У х каля дому плот паламаны. Я магу паправць абмен на аладк.

– Слухайце, у нас жа манеты ёсць!
– успомнла Нара.
– Накдал чора на дзядзнцы. Мы можам расплаццца за сняданак.

– А мне бы яшчэ кажушок новы, альбо свтку. Фуфайка ж прадзмаецца, - сказа Памва.
– А Яну шнурк чаравк. А см нам не лшне было б вопратку памыць ды схадзць у лазню.

– На сё гэта грошай, напэна, не хопць, - сказала дзячынка.
– Але я магу м падлогу падмесц, альбо бялзну папрасаваць.

– Вось!
– Памва падня угору казальны палец.
– А я плот папралю.

– Ян, а ты каза, што горадзе працы не знойдзецца, - весела сказала дзячынка.

– Для мяне дакладна не знойдзецца, - адказа ён змрочна.

– А ты вершы м свае пачытай, - прапанава Памва.

– Здзекуешся?

– Памва, а ты моравай язвы зусм не башся?
– спытала Нара.

Памва рагатну.

– Э, не. Мне аднойчы варажбтка на крмашы сказала, што кал мне спонцца пяцьдзесят гадо, мяне русалка лесе зацалуе да смерц. Так што чумнай ямы мне можна не баяцца. Мой час яшчэ не надышо!

Яны абмнул рог вулцы выйшл на скрыжаванне, кал да х данеслася:

– Стойце! Вы, вы трое! Стойце!

м насустрач бег нейк чалавек. Памва пачуха патылцу, ссунушы на лоб шапку-аблавушку.

– Так. А вось пра яго ты нчога не расказва, Ян. А ну, прызнавайся, чым ты пакрыдз ц абраз гэтага шанонага спадара, апранутага, як далакоп? Выгляд яго так, быццам ён збраецца закдаць нас каменнем.

– Першы раз яго бачу, - адказа Ян, не свядомшы абсурднасц сказанага.

Чалавек спынся. Ён зня з галавы чорны аксамтны берэт, якя звычайна носяць трунары, лхвяры альбо духоныя асобы, прыцсну яго да грудзей, не хаваючы крайняга хвалявання.

– Госпад Вышн... Дзця!.. Нарэшце я знайшо цябе!
– сказа ён, задыхаючыся.

Памва прысвсну.

– Яшчэ адзн Пелягрыюс?

– Хто вы?
– спытала дзячынка.

– Чакайце, я ж вас помню, - сказа раптам Памва.
– Вы надоечы ля шлагбама з дзяжурным сварылся. Вы што, пралезл пад Цёрнам следам за мной?

Чалавек у чорным пахта галавой.

– Не, усё было прасцей. Вароты адчынл. Сюды дзе паветраны карабель.

– Як засёды, своечасова, - сказа Ян.

– А ад нас вам чаго трэба?
– падазрона спыта Памва.

– мя маё Нартас, - сказа незнаёмец.
– Менш, чым нхто. Першы з грэшнка найгоршы з сыно Госпада нашага...

– Добра, пра вас мы зразумел, - перапын яго Памва.
– Вы на пытанне маё адкажыце, кал ласка.

– Дзёрзк юнак, - сказа чалавек у чорным, зрнушы на яго з усмешкай. Затым ён перавё позрк на Яна, як стая, учапшыся Памве плячо, важлва прыслуховася да х гутарк.

– О, Госпадзе!..
– сказа чалавек у чорным, трох змяншыся з твару.
– Бацька гэтага дзцяц... Я прысутнча пры яго смерц.