Мроi Багны

– Ангх, - прамов старац, парушышы мачанне.
– Твае метады засёды мяне трох бянтэжыл.

– Я, прынамс, штосьц раблю, - сказа юнак, не адрываючы позрку ад горада.

Старац пахта галавой.

– Усё яшчэ спадзяешся вызвалць свой народ?
– спыта ён.

– Так, Локс. Усё яшчэ, - коратка адказа юнак.

– Аднак дар Творцы яны страцл. гонару х больш няма, засталася адна ганарлвасць.

– Яны не такя безнадзейныя, як табе здаецца, Локс, - запярэчы юнак.

Старац тольк нявесела смхнуся, але спрачацца не ста. Уздыхнушы цхенька: "Эх!..", ён паднёс да грудзей трохструнную семгальскую скрыпку, якую трыма у руках, крану струны смыком.

Над старым горадам, раскнушы зорныя крылы, лунала ноч, а людзям, якя мрна спал свах дамах, снлася музыка балотнай скрыпк - знаёмая, але амаль забытая, таму што Паночнай Правнцы яе не чул жо цэлых дванаццаць гадо. Мелодыя гучала сё мацней, ляцела далей далей, над лясам балотам, да мора, за край зямл, дзе цямноцц воды зямныя зрынаюцца бездань, а дэманы хаосу чакаюць, кал нябачны, безаблчны Вандронк зно заклча х у свет, у якм больш не будзе людзей.

– Яны не такя безнадзейныя, - патары юнак.
– Год тысячны надышо, але трох часу х яшчэ ёсць. нас з табой таксама, братка. Ён стая, прыцскаючы да грудзей лютню, яго пальцы лёгенька дакранался струн, але гэтым разам лютня яго мачала.