Паляўнічы
Шрифт:
— Хай бярэ яго, — сказаў Рой, — каб толькі іншыя не шумелі.
Інспектар паціснуў плячыма.
— Як хочаце, Рой. — Ён нічога не разумеў.
— Тады бывайце, — сказаў Рой.
— А чаму вы не хочаце, каб я запісаў на вас адзін з паўночных участкаў? — спытаў інспектар, які пачынаў нервавацца ад выбрыкаў Роя.
— Не трэба пра гэта, інспектар, — адказаў Рой.
— Дык вы не хочаце новага ўчастка?
— Не, — адказаў Рой. — Не хачу.
— Але чаму? — умяшаўся Бэрк.
Рой зірнуў на гэтага вучонага лесавіка і засумняваўся: ці ведае ён на самай справе, што такое лес? Як яму давесці,
— Чаму б вам не пайсці на поўнач? — не здаваўся Бэрк.
— Надта далёка.
— Вы ненармальны, — прамармытаў інспектар.
— Магчыма, — сказаў Рой і пайшоў.
Рой не еў ужо цэлыя суткі і ведаў, што, калі вып'е хоць кроплю, яму стане блага. Ён нацягнуў шапку так, каб засцерагчы вочы ад сонца, і ляжаў на лаўцы каля бара Клема. Ён не хацеў больш нічога вырашаць, ні пра што думаць. Яму было прыемна, тут на сонцы, і хацелася заснуць, але заснуць ён не паспеў. Нейкі бяздомны сабака абнюхаў яго і лізнуў твар, калі ён апусціў руку, каб пагладзіць яго. Пасля прыйшоў Самсон.
Самсон ссунуў ногі Роя з лаўкі.
— Куды гэта ты спяшаешся? — спытаў ён і сеў. — Мы шукалі цябе, а цябе няма.
— Я спаць хачу, — адказаў Рой.
— Інспектар кажа, што ты адмовіўся ад свайго ўчастка і не захацеў браць на поўначы. Гэта праўда? Ты на самай справе зрабіў гэта?
Рой перавёў погляд на бляклую пляму возера Гурон.
— Праўда, Самсон, — сказаў ён абыякава.
— Я яшчэ разумею, чаму ты аддаў свой участак, — сказаў Самсон. — Але чаму не ісці на поўнач? Гэтыя мясціны чакаюць такіх, як ты. Ты гадамі гаварыў пра тое, каб пайсці на поўнач. Дык што ж сталася, чаму ты перадумаў, калі ёсць такая мажлівасць?
Рою міжволі давялося разыгрываць Самсона.
— Старэю я, Самсон, для такіх прыгод, — сказаў ён. — Гэта для такіх дужых хлопцаў, як ты. — Рой успомніў, колькі разоў ён спрабаваў разлучыць Скоці з Самсонам і нічога не выходзіла. А як лёгка разлучылі іх абставіны.
— Што ты будзеш рабіць без Скоці? — спытаў ён здзекліва.
Вялікія далоні Самсона былі такія цяжкія, што сабака глуха забурчаў.
— Скоці адмовіўся ад свайго ўчастка і вырашыў ісці на поўнач разам са мной. Давай і ты з намі. Чаму ты не хочаш? Што з табой?
Рой не адказаў, але засмяяўся са Скоці, як смяяўся з Самсона. Смяяўся ён і з сябе, са сваіх спроб разлучыць іх.
— Дык што, Рой? — спытаў Самсон.
— Я вырашыў адпачыць, — адказаў Рой.
Самсон не адставаў ад яго, не пераставала яго рука церабіць сабаку. Але ад абодвух ён нічога толкам не дабіўся, ды тут з'явіліся Скоці і Джэк Бэртан.
— Так! — сказаў Рой. — Значыцца, з'явіліся яго экселенцыя айцец Малькольм і дарожны ўпаўнаважаны.
— Я прывёў Джэка, — дзёрзка пачаў Скоці, — каб хоць ён навучыў цябе. Паслухай, Рой. Ты аддаў свой участак Індзейцу Бобу, гэта твая справа, мяне гэта не турбуе, — эмацыянальнасць гэтага ідэаліста была надта яўнай і падкрэсленай. — Але навошта адмаўляцца ад новага ўчастка на поўначы? Што ты думаеш рабіць далей? Сядзець тут і паміраць?
— Пайшоў ты, Скоці, — панура прамовіў Рой.
Скоці адмовіўся ад уяўна
гнеўнага тону.— І чаму табе не пайсці на поўнач са мной і Самсонам? — пытаўся ён. — Чаму ты не папросіш інспектара запісаць цябе на адзін з тых участкаў?
Рой паглядзеў на толькі што наваксаваныя боты Скоці.
— А навошта табе ісці на поўнач? — спытаў ён у Скоці. — Ты ж выцягнуў свой стары ўчастак, навошта табе валачыся на поўнач?
— Не будзь упартым, Рой, — папрасіў Самсон. — Чаму ты не хочаш пайсці з намі?
— Але чаму б вам не пайсці зараз у бар і не напіцца? — спытаў Рой, і адразу ж закрычаў на іх, каб не думаць, якое гэта было б шчасце — пайсці на поўнач з Самсонам і Скоці, шчасце, якое ён не прымаў дзеля непазбежнай адзіноты, якая чакала яго ўсюды ў лесе. Калі ўжо нічога не было для яго ў Сент-Элене, дык нічога не было для яго і ў лесе. Як яны не могуць гэтага зразумець?
— Схадзіце, — крычаў ён ім, — схадзіце і добра напіцеся, пакуль вас не зжэрла ледзяная пустыня!
— Мо ты ўгаворыш яго, — сказаў Скоці Джэку. — Ты не маеш рацыі, Рой, і сам гэта добра ведаеш. — І ён павёў Самсона ў бар.
Рой адразу ж напаў на Джэка.
— Ну, — сказаў ён. — Выратавальнік дарог! Выратавальнік горада! Што яшчэ. ратаваць збіраешся? — Але атака была слабая.
— Мне паведамілі, што ўчора вечарам ты не знайшоў мяне, — сказаў яму Джэк, не звяртаючы ўвагі на яго горыч.
— Я нікога не знайшоў учора вечарам, — адказаў Рой.
Джэк сеў.
— Ты, вядома, заходзіў дамоў?
Рой павольна кіўнуў.
— Прыйшоў у свой пакой, а там чужыя дзеці. — Ён прыкрыў шапкай вочы і гаварыў вельмі спакойна. — Хто купіў ферму, Джэк? Нехта з Раселяў?
— Не. Яе купілі зямельныя агенты, а заплаціў, відаць, банк.
— Банк? А навошта яму хата фермера?
— Але ж гэта яшчэ даволі прыстойная ферма…
— Але навошта банку купляць яе? Банк — гэта ж проста будынак. Навошта яны скупліваюць фермы? Якая ў гэтым патрэба? — Рой, нарэшце, знайшоў падставу для незадаволенасці, але і гэта не давала палёгкі. — Што ж зрабіў Сэм? — пытаўся ён у Джэка. — Узяў і прадаў ім ферму?
— Не, быў аўкцыён, а банк даў больш за ўсіх.
— А каго яны пасялілі на ферме?
— Білі Эдвардса, — сказаў Джэк.
— Спачатку ён атрымаў майго каня, а зараз і ферму, ў дадатак!
— Ён добры фермер, Рой. Ён будзе на ёй як след працаваць.
— Вядомая справа! Таму, напэўна, банк і пасадзіў яго туды.
— Відаць.
— А як жа Сэм?
— Ты нічога не чуў пра Сэма?
— Не, — адказаў Рой.
— Сэм проста сышоў. — Джэк паціснуў плячыма. — Уцёк.
— Разам з Руф?
— Не, кінуў яе. Усё кінуў. Забраў палову грошай, адным цудоўным ранкам пайшоў на станцыю і знік. Знік!
— Зусім як Эндзі, — сумна, але без горычы прамовіў Рой.
— Так, падобна, — сказаў Джэк і замоўк у чаканні.
Рой павінен быў задаць гэтае пытанне. Зараз ён не мог не задаць яго.
— А што з Эндзі? Дзе ён?
— Недзе тут, — сказаў Джэк.
— А Джыні?
— Па-ранейшаму ў старой хаце Мак-Нэйраў.
Рой падняў шапку, і сонца асляпіла яго.
— Ты яе яшчэ не бачыў? — спытаў Джэк.
Рой пакруціў галавой.
— Яшчэ не, — сказаў ён. — А Эндзі з ёй?
Джэк паціснуў плячыма.