Sisterdark / Сястра-Цемра
Шрифт:
Бронька (Бранслава Скавыш па пашпарце) жыла той частцы мястэчка, што завецца 'Блокам", у тыповай "аднушцы" на другм паверсе цаглянай хрушчок. Вокны адзнага пакойчыка яе кватэры глядзел на быльняговую пустку, а акенца кухн - на дворык, у якм мелся: прыпад'ездныя лавачк агародчык, дзцячая пясочнца, арэл, слупы для бялзны, бакока дворнка скрын для смецця, паркока савецкага зору, разлчаная на тры ато сярэднх габарыта, а таксама цагляная трансфарматарная будка з жалезным дзвярыма надпсам 'Не влезай - убьет!'.
Тонька Бронька, хоць жыл процлеглых частках мястэчка, сябравал з маленства, хадзл адзн дзцячы садок, а потым вучылся адной школцы нават сядзел за адной партай.
Вучылся абедзьве сяброк цераз пень-калоду. На нтэгралы ды функцы Бронька глядзела,
Пасля рока сяброк хадзл кавярню пры гастраноме, дзе разам здымал стрэс лманадам пясочным прожным з цягучым, як клейстар, джэмам бляклым крэмавым ружачкам. 'От нахалеру мне тая Сахара, кал я сё рона нкол туды не паеду?', -- разважала Бронька, надкусваючы прожнае. 'Угу, -- пагаджалася Тонька, сёрбаючы лманад.
– А з тым нтэгралам нават у прыбральню не сходзш'. ' з суворавам хнм таксама!' - казала Бронька, пасля чаго сяброк пачынал гучна рагатаць, пралваючы лманад на пластыкавую стальнцу рассыпаючы па падлозе крошк прожных.
Пры см пры гэтым был сяброк дзячынам прыстойным, з кампаняй тутэйшых шлёндра-раздзябаек не знался, абзаводзцца хлопцам не спяшался. Абедзьве яны был рамантыкам летуценнцам марыл пра шчаслвы шлюб.
Тонькны мары был суцэль зямныя не адарваныя ад рэчаснасц. Яна жо вырашыла, што пасталешы, засвоць якую-небудзь практычную прафесю, а потым выйдзе замуж народзць як мнмум чатырох дзяцей -- двух хлопчыка дзвюх дзячынак. Можна блзнятак.
З Бронькай усё было складаней. У выпускным класе яна жо мела свайго Прэкраснага Прынца - не мройнага, а цалкам рэальнага. Бронька пазнаёмлася з м па газеце прыватных аб'я, вяла з м нтэнснае лставанне чакала яго, як тая Асоль свайго Грэя. Усё б нчога, але меся адзн нюанс: Прэкрасны Прынц тамся цямнцы, хаця мус незабаве адкнуцца... 'Бронька, ты з зэкам перапсваешся?!' - пытала Тонька з сумессю жаху захаплення. 'Ён бязвнна асуджаны!
– з жарсцю казала Бронька.
– Яго падставл! Сябар, якому ён давяра амаль як брату, здрадз яму... Але ён дарава не будзе помсцць, ён высакародны чалавек! Хутка ён выйдзе забярэ мяне Мнск, там у яго свой бзнес'.
Тое 'хутка' расцягнулася на цэлы год, акурат да выпускнога вечара. Надышла тая цудоная часна напачатку лета, кал адцвтае бэз зацвтае шыпшына, ночы стаяць кароткя светлыя, а на стромкх берагах Овельк да рання звняць конк грымяць хоры рапух. Школьныя экзамены адгрукатал, як кананада, местачковым рэстаране ладзся школьны баль.
На першым свам бал Тонька Бронька блстал. Бронька прыйшла шыконай, амаль вясельнай сукенцы з вузкм гарсэтам беласнежным карункам. Тонька, якая была прагматыкам ва см, выбрала светлы гарнтурчык з палоскам мятнага адцення, разважлва вырашышы, што вячэрняя сукенка, якую раз апранеш, а потым назасёды закнеш у шафу - гэта непрактычна, а гарнтур можна жываць яшчэ шматкроць.
Баль атрымася на славу. Аркестр гра 'Школьны вальс', начапураныя мамы потайк змахвал слязу, таты строгх пнжаках паважна цягнул шампань Кабернэ, памж сталам скака тамада, заклкаючы сх жадаючых станьчыць адмысловае танго, зацснушы пад падбароддзем надзманы шарык, а выпускнк гаманл не хаваючыся выходзл на ганак пакурыць - ну а што, дарослыя жо людз.
Баль бы у самым разгары, кал звонку раптам пачуся рэзк сгнал клаксана. Бронька спачатку збялела, потым папунсавела, вымавшы: 'Гэта ён!', накнула на плечы лёгкае палцечка колеру спелай морквы выбегла на ганак. Усм стала зразумела, што Асоль дачакалася, нарэшце, свайго Грэя. Услед за Бронькай на ганак высыпал яе аднакласнк, а таксама хня мамы таты. Усм карцела паглядзець на Бронькнага выбраннка. Але х чакала расчараванне. Каля рэстарана прыпаркавася - натуральна, не карабель з пунсовым ветразям, але пунсовы 'бумер' з танраваным вокнам. Уласна Грэя так нхто не разгледзе. Дзверы 'бумера' прыадчынлся, Бронька слзганула нутр салона, заро матор, машына з'ехала - тольк х бачыл.
Адбылося сё, нбы чаронай казцы - Прэкрасны Прынц прыеха са свайго Трыдзявятага Царства скра нявесту акурат са святочнага балю. Зрэшты, местачкоцы
паставлся да гэтага скептычна, бо гэткя закдоны - выкраданне нявесты - уласцвы не прэкрасным прынцам, але хтанчным персанажам накшталт Змея Гарыныча або Кошча Бессмяротнага. Як бы там н было, Бронька знкла з Овельска аж на тры гады, за весь гэты час не было ад яе някх звестак.Што тычыцца Тоньк, то яе мары таксама спрадзлся. Пасля школы паступла яна тутэйшы гандлёвы тэхнкум, а потым пайшла працаваць у прадуктовую краму, такм чынам выканашы запавет сваёй бабул-нябожчыцы, якая яшчэ далёкм дзяцнстве навучала нучку: 'Тонька, кал вырасцеш, дз пшчаблок! Там пры любой ласц** не прападзеш'. Прадуктовая крама, вядома, не 'пшчаблок', але штосьц блзкае, вельм блзкае.
Удзень Тонька стаяла за прылакам, адпускаючы тавары, а вечары хадзла кно ц на танцы мясцовы дом культуры. У тым доме культуры сустрэла яна свайго будучага мужа - вусатага рабацнстага Ягена, як працава на драбльным заводзе кроцам, развоз друз на вялзным грузавку. Тонька дано жо паклала вока на гэтага трох нязграбнага, але гожага хлопца, дый Яген пагляда на Тоньку з захапленнем.
У той вечар у доме культуры круцл 'Агулеру', Цыганову Газманава. Яген дачакася, пакуль паставяць 'мядляк' запрас Тоньку на павольны танец. А потым, хвалючыся бянтэжачыся, прапанава правесц яе дадому. Тонька пагадзлася.
Незабаве згулял яны вяселле пачал жыць у згодзе ды ладзе. Адразу ж было вырашана, што жыць яны будуць у Тонькнай хаце, бо Яген ме тольк цесны пакойчык у заводскай абшчазе. Ну, так атрымалася. Аднак падчас вяселля Яген урачыста паабяца, што хутка назбрае грошай купць Тоньцы катэдж 'элтным' пасёлку. Чаму б не? Тонька была шчаслвая. Яген, яе выбраннк, выявся добрым сем'яннам -- лагодны бы працавты, з жонкай не сварыся, усю зарплату спрана прынос дадому напвася тольк на вялкя святы. А кал Тонька даведалася, што зацяжарыла, то адчула яна, што жыццё яе адбылося, сама яна адбылася - як жанчына, як чалавек-асоба, надалей чакае яе тольк найлепшае.
У той год, дзесьц напачатку восен, у Овельск нечакана вярнулася Бронька. Штосьц х з Прэкрасным Прынцам не заладзлася, бо вярнулася яна без Прынца, без грошай з двухмесячнай Тасай-Таяй на руках. Пэна, местачкоцы мел рацыю, прынц той аказася замаскраваным Хтанчным Змеем.
Прыехала Бронька раншнм цягнком, аб свам прыездзе нкога не папярэдзшы. Самотная, выйшла яна з вагона, апранутая ва сё тое ж палто марконага колеру (ужо добра пашматанае), якм калсьц збегла з выпускнога балю са свам выбраннкам. На Бронькным плячы баталася дарожная кайстра, а да грудзей яна прыцскала немаля, захутанае ружовую кодрачку. На чыгуначным вакзале Броньку нхто не сустрака. Цягнк пастая з хвлнку на пероне пакац далей у брэсцкм крунку, спакваля растаючы залацстай вераснёвай смузе, здавалася, што разам з м сплываюць у нябыт усе Бронькны летуценн ды мро. Праводзшы позркам цягнк, павольна рушыла яна да Чортава моста, над якм маячыл грувасткя абрысы хрушчовак, нбы васабленне нямольнага лёсу. Так, ахвяравашы Хтанчнаму Змею тры гады свайго жыцця, вярталася Бронька-Бранслава родныя 'Блок', у двары, дзе буяе быльнк, на вузкх агародчыках цвтуць рудыя аксамтк, вецер разгойдвае рыплвыя арэл, бялзна раздзмаецца на шнурах, нбыта ветраз разбтых караблё, якя жо нкол нкуды не паплывуць.
Так сумна заканчваецца казка пра Летуценнцу Змея, пачынаецца гсторыя пра мяне, народжаную ад хтанчнай пачварыны, каб жыць сярод людзей.
_________
* Маецца на вазе песня Утн Хьюстан "And I Will Always Love You", надзвычай папулярная свой час.
** Уладзе (рус., трасянка)
3. Журба-Дзядонк
Пра свайго бацьку я нчога не ведала. Мама пра яго нкол не расказвала, нават не спамнала. Напэна, не надта добры ён бы чалавек. Ц, наадварот, занадта добры. А мажлва, ён увогуле бы не чалавек, а як анёл ц нават ншапланетнк. Прыляце на Зямлю з далёкай-далёкай зорк навуковую экспедыцыю, сустрэ тут маю маму закахася. А потым паляце дадому псаць дысертацыю, як муж нашай дзетсадаскай выхавацельк, якога нхто нкол не бачы, таму што ён увесь час пса дысертацы то Кеве, то Мнску, то Маскве. Напэна, псаць дысертацы Овельску з нейкай прычыны было немагчыма. А кал мой тата скончыць сваю навуковую працу, ён абавязкова вернецца забярэ нас з мамай да зора!