Sisterdark / Сястра-Цемра

Над картой жизни, где будет город.

Легенды делают нас мудрей,

Мы чувствуем пульс единой Вселенной..."

Халера, дык гэта ж геняльна!

"Я верю в Иисуса Христа

Я верю в Гаутаму Будду

Я верю Джа

Я верю в любовь

Я верю в добро

И верить буду..."

гэта таксама пра нас. Адкуль ён тольк ведае? Можа, ён таксама мройца? Незаважна для сябе я пачала падпяваць: " верыць буду... верыць буду..."

– - Так!
– выгукнула я голас засмяялася.

У стары горад Овельск вярталася вясна.

***

Дадатак

Паданне пра рыбака Авяльяна ды Цмока-Пачвару

Даным-дано, у пячоры на стромкм беразе Овельк жыла Пачвара-Агнядышны Цмок. Пачвара гэта нора мела паскудны тутэйшым шмат крыды чынла - то вёску спалць, то мястэчка разбурыць, а людзей усх пазабвае з'есць. Ненавдзел тутэйшыся цмока баялся, а рады даць не магл, бо волаты ды ваяры х звялся дано -- хто бтвах загну, хто ад старасц памёр, а хто з'еха у вараг з грэкам пошуках лепшай дол.

У адной маленькай вёсачцы непадалёк ад пячоры цмока жы просты тутэйшы хлопец, Авяльян-Рыбак. Бы ён чалавек незаможны, жы у худой хацне са старэнькай мац-давой, а з багацця ме тольк чонк ды трызуб. Хадз ён са свам трызубам на шчупако рагатых само, ды сё мары упаляваць чароную рыбну-Левафана, але лёсам яму было наканавана ншае. вось аднойчы надарылася бяда -- прыляце хнюю вёску цмок, усе хаты папал, нвы здратава, а Авяльянавай мац пёр адзную кароку-кармлцу. Узлавася тады Авяльян не на жарт, хоць не бы ён н волатам, н ваяром, вырашы цмоку адпомсцць.

Узя Авяльян-Рыбак свой трызуб, се у чонк ды паплы да пячоры цмока. Пашанцавала хлопцу, бо той час цмок спа мёртвым сном, пераварваючы з'едзеную надоечы карову, да панавартаснай бтвы бы няздольны. вашо Авяльян-Рыбак у пячору, наблзся да цмока, як спа, узня свой трызуб ды садз яго цмоку пуза. здохла пачвара! А Авяльян, агледзешы пячору, знайшо там гару золата, якую цмок у тутэйшых нарабава, а таксама сотню юнако дзячат, якх цмок захап у палон ператвары у слупы каменныя. Цяпер, кал пачвара здохла, чары развеялся, се нявольнк зно зраблся людзьм.

Вызвал Авяльян усх палонных, узя золата, кольк човен улезла, ды павеслава дадому. А чоне поруч з Авяльянам сядзела прыгажуня-князёна, дачка Вялкага Князя, якую цмок калсьц выкра сваю пячору завалок. Ледзь зрнушы на Авяльяна, князёна закахалася яго без памяц пажадала стаць яму законнай жонкай. Так Авяльян, просты тутэйшы хлопец, зрабся героем. Вялк Князь бы шчаслвы, што дачка яго знайшлася, гнюсны цмок, як нанос княству велчэзны рон, нарэшце скана. Дазвол князь сваёй дачцэ пайсц за простага рыбака, падарава ён маладым на вяселле палову княства. Зажыл Авяльян з князёнай у згодзе ды ладзе, а для Авяльянавай мац-давы пабудавал палац каровак ёй прывял цэлы статак. А кал Вялк Князь адышо у лепшы свет, Авяльян сам пача княжыць, княстве надышла эпоха стабльнасц працвтання, якая дожылася ажно сто гадо.

А на беразе Овельк, дзе была пячора цмока, збудавал горад, назву яму дал гонар пераможца -- Авяльянск.