Sisterdark / Сястра-Цемра

***

У мам жыцц таксама адбылся радыкальныя змены (зрэшты, як жыццях кожнага, хто ме дачыненне да 'лютаскх падзей'). Папаша мой, у сэнсе, бялагчны бацька, нечакана актывзавася. Мы атрымал ад яго вестку лтаральна праз пару тыдня пасля 'тэракту' на мосце. Заказное псьмо. Канверт, у як бы укладзены лст, надрукаваны на прынтэры, стандартны фотаздымак 'дзевяць на дванаццаць'. Зрнушы на фотку, я пачала стэрычна ржаць. З фотаздымка на мяне пазра Яромка Ляпец. Ну, амаль што. Падабенства неймавернае. Тая ж фзяномя, рысы, выраз твару. нора, пэна, так ж самы, паскудны, ляпцоск. Гены не раздушыш, як той сказа. У свам лсце Васль Ляпец (ён жа Змей Падкалодны) звяртася да мяне. Не буду перадаваць увесь змест, скажу тольк, што напсана было давол зблва, нечакана шчымлва быццам бы шчыра. Лст завяршася словам: 'Млая мая Таечка! Мамка твая, несумнна, скажа, што бацьку на сё напляваць, але ведай, што гэта не так. Сёння я адкры рахунак у банку на тваё мя пакла туды тысячу даляра. Ты зможаш забраць х, кал табе спонцца васемнаццаць гадо. З грашыма раб, што хочаш, яны се твае. А мамку не слухай, яна засёды была супраць мяне'. подпс: 'Твой любячы бацька, Васль Ляпец'.

Я, шчыра кажучы, праслязлася. Не думала, што ён так рамантык. Затое матул гэта выклкала страшэнны выбух абурэння. З лстом у руцэ яна кдалася па кватэры, нбы тарнада, лаялася, як нкол жыццц: 'Яму ж насраць было! Усё жыццё было насраць! А цяпер, бач ты, адкупцца вырашы! Тысячай смярдзючых даляра! Хай х сабе дупу ткне, змяя падкалодная!' 'Ну-ну, Бронечка, не трэба так хвалявацца,' памяркона гавары Франц-Адамыч, як прысутнча пры гэтай душараздзральнай сцэне якасц назральнка мратворца. Нарэшце мац з рыданням кнулася да яго абдымк абвясцла, што затра ж яны пойдуць у ЗАГС афармляць адносны, бо ейнаму дзцяц патрэбна нармальная сям'я. Апомнлася, называецца. Я дано жо не дзця. Хаця супраць Франц-Адамыча я нчога не маю. Хай будзе.

Потым мы з Цмкам стаял, абняшыся, на каменнай набярэжнай. Надыходз адвячорак, змовае сонца хллася да захаду, прад нам ляжа стары Овельск у снягах, кананчны, як на карцне Брэйгеля. Дакладней, як на карцне Валянцна Губарава, як дасцпна парадзруе Брэйгеля, умалёваючы беларускую глыбнку фламандск краявд. Мы пл каву з папяровых кубачка. Я сётк купла тэрмас. Файная рэч, цяпер мы можам пць гарачую каву, дзе захочам.

– - Смачная, -- сказа ён, адпшы глыток.

– - Дзяк, прыемна. Я старалася!

Кава была адмысловая, з мёдам, цытрынай вострым прыправам. Я зварыла яе па рэцэпце, як знайшла нтэрнэце. Змолатую каву насыпаць у кавярнк, трох папражыць, дадаць мускатны гарэх, гваздзку, перчык чыл, трох цынамону. Варыць на цхм агн. Кажуць, гэта падабаны напой генерала Пначэта. Прышпльна.

– - Ужо прыдумала, куды грошы патрацш?
– пацкався Цмка.

– - Бамжам раздам, -- адказала я коратка.

Ён кну.

– - Таксама варыянт.

– - Альбо вазьму яшчэ крэдыт адчыню кавярню. Тут, у Овельску.

– - Кавярню?
– перапыта ён з цканасцю.

– - Ну, так. Чаму б не? Сапрадную, як у сталцах. Буду варыць каву з цынамонам. Булачк пячы. Чызкейк гэтыя, як х, ралк. яшчэ там будзе бясплатны вайфай палчка з кнгам - бяры ды чытай.

– - Тай, збанкруцшся ты са сваёй кавярняй, -- сказа ён, цхенька засмяяшыся.

– - Гэта чаму раптам?
– спытала я.

– - Ты што, тутэйшых не ведаеш? Яны не зразумеюць. Скажуць: "На халеру нам тая кавярня, сталока ж ёсць, рэстаран "Бухарэст", чарачная ля гастранома, буфет вунь яшчэ на вакзале, а мы што, Боры Масеевы, па кавярнях хадзць?.."

Ён не дагавары, бо я пачала рагатаць.

– - Ай, ды ну цябе, Цмка. Вечна ты сё зганьбш!

– - Але, з ншага боку, можна паступова прывучаць х да прэкраснага, - ён дап каву змя кубачак у далон.

– - Можна. А як?

– - Як засёды. Агтацыя прапаганда.

– - Ц--м!..
– я зрнула на яго з пяшчотай. Потым прысунулася блжэй паклала галаву яму на плячо.

– - сётк, пагадзся, не так жо ён засранец. Ляпец гэты. Кал разабрацца, -- прамовла я задуменна.

– - Кал разабрацца, то се яны добрыя, -- сказа Цмка.
– Проста некаторыя хварэюць.

Я разумела, пра што ён. Ягоны бацька, Яген Аркадзч, таксама нядана аб'явся. Прыеха з Вцебшчыны мрыцца з цёцяй Тоняй. Яны жо нават паспел пакамункаваць. Ну, як пакамункаваць. Сустрэлся яны кавярн "Ля гастранома". Сцэна атрымалася, як у фльме пра Шцрлца. Яны проста сядзел глядзел адно на аднаго. Мочк. Пэна, м было аб чым памачаць. А дзядзька Яген сапрады аказася не такм ужо гадкм чалавекам. Я думала, што ён не прымае някага дзелу жыцц сваёй сям', а ён, як вывявлася, м грошы сла. Рэгулярна. Для мяне гэта была нечаканка, як для Цмк. Ён не веда. Матуля яму не гаварыла. З сынам Яген Аркадзч таксама пагутары. Сур'ёзна па-мужчынску. Падрабязнасцей той гутарк я не ведаю, але здаецца мне, што свайму нядбайнаму папашы Цмка жо сё дарава. Ён наогул н на кога дога не злуе. Не мее проста. Як там Ягена Аркадзча складзецца з цёцяй Тоняй, яшчэ няясна. Спадзяюся, што рэшце яны паразумеюцца, сё х будзе добра. мяне з Цмафеем таксама. Усё будзе добра. Вельм-вельм. Кал "лютаскя падзе" был свайго роду выпрабаваннем, то мы яго прайшл. Гэта жо нешта большае, чым проста каханне двух падлетка. Цяпер нас знтавала назасёды. На сё жыццё. паспрыя гэтаму, як н дзна, Лёня Захара.

Жыццю Цмк нчога не пагражала. Я даведалася аб гэтым, кал той ноччу вярнулася шпталь. Ён апрытомне незабаве пасля аперацы адразу ж запатрабава, каб яго адпусцл дадому. Ну як сэнс марынавацца шптал з-за нейкай там драпны? У яго сапрады загалася сё неймаверна хутка. Нават слядо амаль не засталося. Менавта што драпнка, нбыта хлопец нядала пагался. Ужо не ведаю, у чым тут рэч. Магчыма, наш мясцовы хрург робць цуды, а мажлва, вядзьмарства Альжбетк дапамагло. Альбо тое, другое адначасова. Цмку патрымал шптал яшчэ з тыдзень - хутчэй для прылку - ды адпусцл з Богам. А потым пачалося самае цкавае.

Лёнечка загрыме па-сур'ёзнаму. Я даведалася пра гэта тольк сераду, кал ранцой прыйшла на занятк. У панядзелак аторак урок был адмененыя з-за "тэракту". У тыя дн амаль усе грамадскя становы был зачыненыя, у горадзе дзяжурыл вайскоцы працавал "канторскя". У СМ ужо пачал прасочвацца чутк пра "фундаменталста", мяне сцешвала, што сёй гэтай гсторы знайшлося рацыянальнае тлумачэнне. А пра Лёню мне Стаск расказа. Падышо да мяне з загадкавым выразам твару, паздарокася як бы мж ншым спыта:

– - Чула? Захар у псхушцы. Дайграся.

– - Вот, чорт!..
– - гэта сё, што я здолела тады сказаць.

Загрыме ён у тую самую прэвцкую бальнчку, што так палохала мяне дзяцнстве. Я сё баялася, што мяне там зачыняць назажды. А вынку зачынл Лёнечку. У стане вострага псхозу. Класка жанру. "Што ж, усё да гэтага шло. Ён дано жо бы "паехашы", проста см было напляваць. Спахаплся, кал дайшло да самага краю," - гавары Стаск. Я не пярэчыла. Кал адкнуць мстычны складнк, то сё выходзла лагчна. Лагчна рацыянальна. Мы проста заелся з двума адмарозкам, Захарам Ж'ыхарам з "нулявога" гаража. Адбылося некальк сур'ёзных сутычак. А потым у Захара канчаткова сарвала дах, ён накнуся з нажом на Цмку. Вось сё. Проста, як булка з маслам. някай табе мстык.

А потым з'явся гэты следчы з Мнска. Мне ён не падабася. Не, знешнасць яго была зусм не брыдкая. Вельм малады, пэна, учорашн стажор, з каштанавым праборам мяккм рысам твару. Следчы фарс у чорным гарнтуры з гальштукам несупынна жлукц растваральную каву з пластыкавага кубка. Напэна, ён лчы сябе паслядонкам агента Купера з серыяла "Твн Пкс". Я думках назвала яго "сышчык Строга, верся 2.0". адразу ж зненавдзела. Бо зразумела (нтуцыя, аднак), што гэты кадр не супакоцца, пакуль не папсуе каму-небудзь жыццё. Я не памыллася. Строга-2 аказася надзвычай едлвым. Справа здавалася яму элементарнай, яму вельм карцела прышыць Лён замах на забойства назасёды зачынць яго Гайцюншках, нтэрнаце для злачынца-псхапата. Магчыма, гэтым бы скончылася, ды вось тольк сведк, пацярпелыя пайшл глухую адмову. Цмка адразу сказа, што злваць Захара ён не будзе. Лёня, канечне, адмарозак, але мац ягоную шкада. наогул, ён ужо сваё атрыма. Уляпася па самыя вушы, куды жо далей...