Sisterdark / Сястра-Цемра

– - Што, выдахлася?

Ён стая проста нада мной. Узняць галаву мяне не было слы - я бачыла тольк яго ног змовых чаравках джынсах, заляпаных алвай. Адкуль алва?
– - падумала я нялад. Няжо Пачварынку, матацыклетку сваю, спрабава адрамантаваць? Дык безнадзейна. Яна ж у мяса, цяпер тольк на лом здаваць...

– - Захар, не...
– - прахрыпела я.

– - Ты так не навучылася ёю карыстацца. Дурнца.

Ён з размаху дары мяне чаравком пад рэбры. Уваччу мяне пацямнела, я кулём паваллася зваротна на ходнк. Наступныя некальк хвлн я бездапаможна курчылася на асфальце, спрабуючы глынуць паветра. У грудзях усё гарэла, лёгкя быццам паралзавала. Цяпер мяне апанава сапрадны жах - зараз памру. Задыхнуся. Ён стая нада мной, сунушы рук кшэн, з сумным выглядам назра за мам пакутам.

– - Ты як Агнешка мая, -- сказа ён нарэшце.
– - Ейны нора. Вечна лезе, дзе не просяць, а потым скардзцца кабетам, што яе муж б'е.

Ён упёрся нагой мне плячо штуршком перакул мяне на спну. Потым укленчы побач схлся нада мной, наблзшы да мяне твар. Мяне абдала дакм смуродам перамарожанага мяса. Добра хоць, што брыдкая маска - скажонае падабенства мяне - знкла, цяпер ён зно выгляда, як прыпылены Лёня Захара. Правльна, няма жо сэнсу прыкдвацца 'свам'.

– - Злезь з мяне. Збачэнец, -- прагаварыла я здушана. Патроху да мяне вярталася здольнасць дыхаць.

Ён пакруц галавой.

– - Н-да, з дыпламатыяй у мяне засёды бы поны швах. Ну да ладна.

Ён паднёс руку да майго твару, мяне перад вачам блснула лязо. Я разгледзела заточку яго кулаку. Завостраны з абодвух бако хрургчны скальпель з ручкай, абматанай некалькм слаям заляцыйнай стужк.

– - Каза мне Кунцэвч: 'Чтобы звлеч Оккульту, необходзмо обездзьвжыць носцеля, то ест, посреднка', -- прамов ншы, мтуючы маленне старога ведзьмака. Няжо пан-чарнакнжнк луп на такой ядранай трасянцы? Неймаверна.
– Па-добраму не атрымалася, ну й халера яго бяры. Будзем р'обць згодне нструкц'.

Ён замахнуся заточкай, цаляючы мне твар, але я паспела захлцца локцем, дар прыйшося мне па руцэ, распарошы рука байк слзганушы па скуры. Болю я не адчула. Ён рагатну зноку занёс нада мной лязо. Гэтым разам мне паласнула па далон пальцах. Халера, ды ён зараз пакроць мяне на шматк!.. У панцы я схапла яго за руку паспрабавала адштурхнуць. Яго гэта жудасна развесялла.

– - У-у-у, курвска, -- прамов ён, рагочучы.

Трымаючы яго за запясце (лязо было жо на зрон мах вачэй), свабоднай рукой я лхаманкава мацала накол сябе. Нарэшце я натрапла на штосьц важкае - здаецца, аскепак раскрышанага асфальту, адразу схапла яго. Цяпер тольк не схбць!.. Я сабрала апошня слы з усяго маху стукнула ншага вуха. Атрымалася. Цха вохнушы, ён выпусц з рук заточку завался на бок. Я з гдлвасцю адпхнула яго абмяклае цела. Потым я пёрлася далоням ходнк павольна, у некальк захода, паднялася. Ног трэслся, мяне моцна вадзла бак. Не, у такм стане я далёка не цяку. Кро з носу сунялася, затое са свежых парэза ллося цурком. 'Свшча, як з зарэзанай свнн', падумала я, прыцскаючы да жывата параненую руку. Тольк б вену не зачап, гадзёныш. Цкава, Цемра здолее загаць гэтыя раны? Дарэчы, як яна там? Я прыслухалася да сябе. Сястрычка быццам трох ачомалася. Я зно адчувала павольны вр у грудзях. Занадта павольны. Усётк бракуе энерг. Альбо яшчэ не паспела перазагрузцца. Дзе ж слы зяць? Думаць трэба было хутка, бо ншы паспе ужо апрытомнець. Лаючыся скрозь зубы, ён прызняся ста на кален. Зрну на мяне. Па яго левай шчацэ спаза струменьчык крыв. Добра ж я яму прыклала.

– - Ах ты, шлёндра. Пся крэв, -- працадз ншы.

Ён учапся за агароджу моста рыком падняся на ног. Я адступла, хстаючыся. Зараз накнецца. Што ж рабць? Думай, думай!.. Цемра мае тую ж прыроду, што Пачвара. Значыць, яна таксама можа слкавацца святлом. Але дзе яго зяць? Тагасветнае ззянне, што ахнае мост, не гадзцца. Мёртвае яно, нетутэйшае. Трэба другое. Якое? Я прыкрыла вочы. бачыла.

Вдзеж паста прада мной, ярк, як выблск маланк. Край, атулены змрокам. Груды, ранны да самага далягляду, росныя травы неба, понае зорак. Стужк рэк мансты азёра. Багны пушчы. Пал з чорным разорам пашы, пярэстыя ад статка. Пахавальныя курганы ахоныя вежы палях. Жалеза, уздыбленая зямля, попел кро. Зруйнаваныя палацы занядбаныя каплчк, дзе пад алтарам жывуць вужак, а на хорах гняздуюцца совы. Моглк, моглк, костк продка, што сплялся з караням пракаветных дрэ. Саламяныя стрэх, цагляныя кварталы, агародчык, жанчыны яркх сукенках. На вяроках сушыцца бялзна, раздзмаючыся пляскаючы на ветры, як крылы лятучых караблё. Яблыневая квецень, геран на падваконнках, котк фортках дзец на арэлях. Усё гэта было саткана са святла. Яно было жывое, мяккае цёплае, як ад свечак у храме. Патаемнае святло, якое нкол не згасае. Сла маёй зямл.

Падпарадкавашыся безназонаму поклчу, я стаяла на мосце, раскнушы рук, зямля аддавала мне сваё святло. Цемра прагна смактала яго, сама напаняючыся ззяннем. Шэрая Мара жо ляцела на мяне, але цяпер я мела дастаткова сл, каб сустрэць яе. Цемра, якая не была жо Цемрай, вылецела вонк закруцлася мяне перад вачам, як вогненае кола. Звычайнае кола са спцам калодкай, накшталт тых, што коцяцца са схла кургано у купальскую ноч. Я працягнула руку зяла яго за сярэдзну. Яно гарэла агнём, але не апякала. Шэрае абрынулася на мяне, як задушлвы морак, аблытала клейкай павуцнай, абдаючы затохлым смуродам склепа, дзе бронзавых дамавнах гнюць костк тырана усх мнулых эпох, гнюць не могуць памерц, бо нават у магле х грызе нятольны голад прага новай крыв... Не, вурдалак, не атрымаеце. Не гэтым разам.

– - Шкыньдзёхай. Жаба гпербарэйская, -- прамовла я кнула Мару вогненнае кола.

Пачуся трэск, нбы распарося мех са смеццем. Накол завыла, забрахала загалёкала на тысячу галасо. Мяне усцешыла, што гэтым шматгалосс я не расчула нчога чалавечага. Па шэраму пабегл частыя сполах, праз мгненне сё зашугала ясным полымем. Здавалася, быццам я апынулася эпцэнтры пажару. Зразумешы, што гне, шэрая Мара з енкам кдалася па мосце, нбы спадзеве збць з сябе агонь, як пажыра яе. Нарэшце, закруцшыся вогненны вхор, яна рванула да неба, гэты вр падхап мяне пацягну за сабой. Пачуццё палёту хутка змянлася адчуваннем падзення. Мяне панесла нейкую прорву, а потым у вушах зашумела, паветра зраблася ледзяным вязкм, нбыта я пала ваду, пры гэтым захавашы здольнасць дыхаць, як часам бывае сне. Полымя трох прытухла, накол зно запанавала каламутнае зелянявае свячэнне. Безаблчная сла валакла мяне нз, да цёмнага дна. Нарэшце я бачыла перад сабою Браму. Яна выглядала, як чатыры святлвыя расколны, што зерал на тле апраметнага чарноцця. Яны разыходзлся промням ад цэнтру, загнаючыся на канцах, як салярны знак, ся гэта канструкцыя павольна круцлася вакол сваёй вос, выпраменьваючы трупнае ззянне. Па той бок Брамы чулся галасы - шэпты ляманты, кплвыя смяшк, уладныя воклчы, разгульны рогат склк натопу мльёны глотак. У расколнах мльгал аблччы, падобныя да чалавечых, адтуль цягнулся рук - альбо падабенствы рук. На х было па восем пальца, яны не мел костак, выгнаючыся, як шчупальцы малюска. Потым шуганула полымя, Брама зачынлася, зраблася вельм цёмна.

***

Я расплюшчыла вочы. Нада мной было цёмнае неба, зацягнутае хмарам. Па краях небасхлу хмары трох разышлся, прарэх глядзел буйныя зоры, а вышынях, проста мяне над галавой шугал маланк. Яны лётал чорных аблоках, як вогненныя цмок, згасал адна за адной. Дзна, але перуно не было чуваць. Наогул было вельм цха, чутно было тольк, як унзе пад мостам плёскаецца вада. Зелянявае ззянне згасла таксама, мост ахнула цемрадзь - звычайная начная цемрадзь без выкрутаса. У паветры лунал пах азону гарэлага жалеза - ужо ледзь заважныя. Я паднесла руку да вачэй. Далонь пальцы непрыемна смылел, але раны зацягнулся, кро больш не цякла. Затым я паднялася на ног агледзелася. У выблсках маланак, што спыхвал сё радзей, я ацанла масштабы разбурэння. Мост бы як пасля бамбёжк. Асфальт уздыбся раскрышыся, у паверхн моста зерал скразныя прабоны, лхтарныя слупы павалла пераламала, як алок. Металчная агароджа таксама моцна пацярпела - з аднаго боку моста яе папросту здзёрла, а тое, што засталося, было пагнута пакарабачана дашчэнту.

– - Ншто сабе патаньчыл, -- прамовла я засмяялася.

У гэтым напраду было штосьц забанае. Бедны, бедны наш выканкам. Тольк паспел адрамантаваць дарогу пасля нашай навагодняй разборк, а цяпер цэлы мост прыйдзецца адналяць. Адны выдатк, а кране так крызс, кашмар!..

Краем вока я гледзела нейк рух побач са мной. Я зрнула туды, смех захрас у мяне горле. Лёня. Жывы. Ён курчыся на раструшчаным асфальце, спрабуючы падняцца. З аднаго боку, мяне гэта зрадавала - сётк абышлося без смертазабойства. Але той жа час я адчула лёгкую панку. Ён жа тольк што мкнуся парэзаць мяне на лахманы. Хто ведае, што яшчэ ён выкне. Псх ненармальны. Я стаяла глядзела на яго, гатовая любы момант кнуцца нацёк. Пасля некалькх нядалых спроб ён прызняся се, абапраючыся на далон. Позрк нашы сустрэлся. Выгляд яго бы не тое каб прасветлены. Хутчэй ашалелы. Але быццам бы асэнсаваны.

– - Лёня, ты?
– спытала я з недаверам.

Вусны яго варухнулся, ён, здавалася, штосьц сказа, але я не разабрала н слова.

– - Чаго?
– перапытала я.

Ён пахта галавой. Потым твар яго скрывся, ён сутаргава чапся сабе канер, быццам яму бракавала паветра. Вусны яго зно заварушылся, зно ан гуку. Аглухла я, ц што? Ага, атыповая кантузя. Ц гэта яго мову адняло? Такое з м ужо здаралася.

– - Захар, я не чую. Што?

Нарэшце яго атрымалася. Нейк здушаны хрып, якм чыста нтутына гадвался склады лтары.

– - Аль..ж..жбе..та...

Тут я свядомла, што глядзць ён не на мяне, а на штосьц мяне за спнай. Я азрнулася. Так ёсць. Вядзьмарка з Кунцак. У нязменным свам кажушку, ванянай спаднцы хустцы з махрам, тольк жо без стрэльбы. Яна смхалася. Проста-тк квтнела смешкай. Задаволеная, як...ёйны кот. Ён таксама хмылся. Там, на плошчы.

– - Альжбета, -- прамовла я.

– - Добра, дзевачка мая, добра, -- сказала яна, ухвальна кваючы.
– Ты сё зрабла правльна. Як мае быць. Я табе не памыллася.