Sisterdark / Сястра-Цемра
Шрифт:
Не слухай яго, казала я сабе. Не слухай. Гэта проста морак. Ашуканства. Але халера, як жа складна гаворыць! Лагчна, па-сур'ёзнаму. Не чакала. На лесапльн ён паводз сябе, як апошн крэтын. Ц не намысна? Прынамс, чарнакнжнк трымал яго за дыёта. Я гэта зразумела з хняй гутарк фургоне. Для х ён бы проста прыдуркаватым тутэйшым, якому чыста выпадкова дасталася сла Старых. А Яромка, у сваю чаргу, ахвотна выконва ролю блазнаватага дурня. спакойна, без перашкод, рухася да сваёй мэты. Канспратар чорта. Ён значна разумнейшы, чым здаецца на першы погляд. Хтры, як шатан. па-сапраднаму небяспечны. Чарнакнжнк гэтага так не цямл. А пан Кунцэвч, здаецца, яго раскус. Таму цёк за мяжу. Стары вядзьмак баяся свайго служк. Веда, што з м у свет прыйшла пачвара, з якой някм чарам не справцца. Хба тольк абухом па галаве, дый тое без гаранты.
– - Добра, Яромка, я сё зразумела.
– сказала я.
– - Але ад мяне чаго ты хочаш?
– - Ты една з нас. ты гэта ведаеш. Табе нкол не падабалася жыць сярод людзей.
Ён зраб крок да мяне. Я паспешлва адступла, не зводзячы з яго вачэй.
– - Ключ, Таса. Ты маеш ключ, - сказа ён спакойна.
– - Нам не хацелася б адбраць яго слай. Скарыстайся м. Сама, без прымусу. Я патлумачу, як гэта можна зрабць. Адчын Браму. Дай нам увайсц будзь з нам.
Я пакруцла галавой.
– - Не!
– - Ну, дзевчынка, -- прамов ён мяккм голасам.
Вусны яго рассунулся, на ягонай фзяном з'явлася скрыленая смешка, нбы выскал драпежнай рыбны. Знаёма. Лёня гэтак жа смхася. Замест усмешк яго засёды атрымлвалася нейкая хваравтая грымаса. ншы сётк шмат перайма у свайго пасрэднка. Ц наадварот, гэта пасрэднк перайма ншага? Чорт х разбярэ. Складаныя х был заемаадносны. Лёня быццам бы спрыма ншага як чужародную снасць. Хаце вызвалцца. Мабыць, з-за гэтага пятлю палез. Тады, у школе. Усе помняць гэту гсторыю. Гэта адбылося праз год пасля смерц ягонага бацьк. Лён тады было трынаццаць. Ён накну шворку на водаправодную трубу. Ледзь адратавал. Наша класная кранца потым гаварыла, што Лёня проста выпнаецца, хоча прыцягнуць да сабе вагу, а дырэктарка адназначна назвала яго шаленцам. Скандал атрымася страшэнны, але рэшце рэшт гэту справу замял. Як се наступныя. Гэта бы адзны вядомы мне выпадак, кал Захар спрабава забць сябе. Пасля гэтага ён пача ужо на людзей кдацца. А Жыхарэск-старэйшы кожны раз яго адмазва. Па старой памяц. Ён сябрава з Захаравым бацькам, пакуль той не разбся на Чортавы мосце... Блн, лепш бы яго адразу засунул вар'ятню. Так было бы лепей для сх.
– - Тая, -- ншы зраб яшчэ адзн крок да мяне працягну мне руку далонню гору.
– Годзе жо гарэзаваць. Вяртайся дадому. Крэныя зачакался.
Я мочк адступла, не даючы яму наблзцца. Прызнацца, ншаму сётк далося збць мяне з панталыку. Я чакала чаго загодна - бойк, калатнечы, але тольк не гэтага. Пачувалася я жо не такой рашучай, як раней. Цяпер мне хацелася проста цячы. Я хутка азрнулася, ацэньваючы шлях адступлення, кнула позрк за агароджу моста. Овелька верх па цячэнн была прыхоплена лёдам, а пад мостам у врах, якя нкол не замярзал, бурлла клекатала вада. Не, скакаць з моста - не лепшая дэя, гэта самагубства. Трэба бегчы. Проста павярнуцца ляцець на злом галавы зваротна да плошчы, дзе сё яшчэ гаспадарыл вакалак. Штосьц мне падказвала, што ншы туды не сунецца... Зараз, зараз. Тольк б ён не разгада мае намеры. Трэба неяк адцягнуць час... Я зно павярнулася да яго зазрнула яму твар.
– - Тваю ж душу...якога хрэна?!
– вырвалася мяне.
Ён змянся. Рысы пасрэднка неяк паблякл, быццам сцёрлся, пазверх праступла ншае аблчча. Аблчча ншага, дакладней кажучы. Яго сапраднае. Не такое жо страшнае, хаця асаблва прывабным яго не назавеш. На мяне падобны. Так. Уражанне было такое, быццам я гляджу на свайго брата-блзнюка, хба тольк крыху старэйшага. Памж нам ляжала добрае стагоддзе, па логцы, зараз ён мус выглядаць як згрыбелы дзед, але парада мной ён паста у вобразе маладога мужчыны. Майго крэнага. Падабенства сапрады было жудаснае. Капа рудаватых валасо, як у мяне. такя ж бялясыя бровы, крпаты нос з рабацнкам, а вусны тонкя, жорсткя. Якога колеру яго был вочы, я не магла сказаць. Вочы як такя адсутнчал. Замест х на ягоным твары зерал дзве цёмныя ямны, якх плавал два зелянявыя агеньчык. Пэна, такя агеньчык запальваюцца на старых моглах у глухую золкую лстападаскую ноч... прынамс, так пшуць у раманах жаха...
– - Бачыш мяне? То добра, - сказа ён са здавальненнем.
– Хадзем дадому!
Ён стая, працягнушы мне руку, усмхася. Яго перакрыленая смешка-ашчэр у спалучэнн з нежывым вачам выглядала гратэскава. Кал ншы хаце такм чынам прадэманстраваць сваю добразычлвасць, то атрымалася яго непераканача. Зусм не пераканача. Я не верыла яму н на калва. А ягоныя выверты накшталт спробы скапяваць маё аблчча выклкал мяне тольк агду. Цкава, Захара ён падобным чынам апрацова? 'Ты вырадак, нхто цябе не любць, слухай тольк мяне, я твой адзны сябар, бла-бла-бла...' Яшчэ яго памерлым братам прыкдвася, зараза. Не, Яромка, не гавары. Са мной такое не пракацць. Я тароплася проста на яго сцснушы кулак, працадзла:
– - Ведаеш што, Яромка? дз-тка ты да лхаматары. Давай, шкыньдзёхай. Лайно!
Потым я развярнулася кнулася бегчы.
– - Тваю ж душу маць!
– заро ён мне след.
– А ну стой, курвска!
Цяпер ягоным голасе чулася непадробная лютасць, ад былой прыязнасц не засталося знаку. Ненадога ж яго хапла.
– - Скулля табе, быдла!
– крыкнула я, не азраючыся.
– - А ты ж, бляха, свння няскробана.
Стаяць, я сказа!Лхтары замргал, па-над мостам пранёсся цх посвст, нбы паве пераднавальнчнага ветру моглкавых хвоях. 'Ш-ш-ш-а-а-ах-х-х!' Засмярдзела марожаным мясам. Пачвара. Ён нацкава на мяне Пачвару. Халера, не паспею... Паверхня моста пачала падрыгваць, за спнай мяне пачулся нейкя амаль механчныя скрогат лясканне. Асфальт затрашча, крышачыся пад вагою чагосьц велчэзнага й грувасткага, што неслася на неймавернай хуткасц. Я не азралася, але мам уяленн чамусьц паста вобраз нехлямяжай вктарыянскай машыны з металёвым сустачатым канечнасцям, якая мчала за мною след, дыхаючы агнём парай. 'Тартак, мльганула мяне. Ён заве яе Тартак. Адкуль я гэта ведаю? Чорт!..' Штосьц рэзка штурхнула мяне плечы, я паляцела плазам на ходнк, абдзраючы далон. Я ведала, што будзе далей. Пачвара - шэрая Мара з мах жахлвых сно - схопць мяне, закруцць у штопар, пацягне да чорнага сонца, раздзраючы на атамы. Як тады, у школьным скверыку. Альжбеты побач няма, абярэг дано згубся... Не, не гэтым разам. Давай, Сястрычка. Твой выхад. Я адпусцла яе.
Яна ахнула мяне, нбы кокан. Я ляжала тварам унз, заплюшчышы вочы сцскаючы кулак, навокал гуло, як транфарматарнай будцы. Пахла азонам. Цемра ва мне змянлася. Яна не была жо Цемрай у поным сэнсе слова. снасць, якую ведзьмак звал Акультай, пачала выпраменьваць святло. Яно мела колер нагрэтага дабяла металу было ярчэйшае за тагасветнае ззянне - я бачыла яго нават скрозь стуленыя павек. Здавалася, быццам я апынулася нутры шаравой маланк. Я чула - хутчэй адчувала -- як звонку разлютавана кдаецца Пачвара. Ейны вобраз пастава у мяне прад вачам, як мроя - дагаватая шэрая туша, падобная да хтанчнага цмока, што круцлася, позала накол, вышукваючы слабое месца. Але яна нчога не магла зрабць. Я стварыла свам уяленн вобраз выгнутага шчыта, быццам зробленага з маланак, як шчыльна ахна мяне з усх бако. Засяродзшыся на гэтым вдзежы, я весь час трымала яго перад свам унутраным зрокам. Абарона атрымалася моцная. Пачвара не магла нават наблзцца да мяне. Кал яна дакраналася паверхн 'шчыта', чуся аглушальны трэск, як ад электрычнага разраду, тады Пачвара з выццём адлятала бок. 'Не дастанеш. Я домку. Трымай! Трымай! Трымай!', патарала я пра сябе.
Так дожылася некаторы час, а потым Пачвара змянла тактыку. Я адразу гэта адчула. Памж мной Пачварай усталявалася дзная сувязь, цяпер я магла угадваць яе намеры чуць яе думк. Прычым мыслла яна не словам нават не вобразам, тут был чыстыя эмоцы, яны таксама был разбуральныя. 'Шчыт' х амаль не стрымлва, на мяне абрынался такя паток нянавсц, што здавалася, зараз узарвуцца мазг. Урэшце я здагадался паставць яшчэ адзн бар'ер, цяпер думках. Спрацавала, адразу лягчэй стала дыхаць. Прырода Пачвары мне таксама стала зразумелая -- збольшага. То была безаблчная снасць, роднасная чорным памерлым зоркам з глыбнь космасу. Каласальная зншчальная сла, што смокча святло сусвета слкуецца м, ператвараючы яго спачатку цемру, а потым у ншто. што самае брыдкае, Пачвара гэта была адначасова чалавекам. Альбо чалавек бы Пачварай. Адзнае цэлае. Хаця, мажлва, з цягам часу я Цемра таксама зллся бы адну стоту. Не ведаю.
Мж тым Пачвара, кнушы свае спробы дабрацца да мяне, адпазла некуды бок зацхла. Але яна была тут. Проста стаяла побач чакала, як кот пльнуе мыш. Яна таксама адчувала мяне ведала - трымаць абарону мне сё цяжэй. Слы был жо на зыходзе. Не дзва. Сёння я тольк раблю, што бегаю ад х. Заганял да краю, гцл, а я ж дзячынка... Цемра таксама пачынала слабець. Нбы заканчвася зарад акумулятары. Не такое жо недарэчнае парананне. Я нкол яшчэ не карыстала яе так дога. Звычайна было так - каротк вр у грудзях, выблск, удар, Цемра вярталася сваё гняздое. На перазагрузку. Яе магчымасц таксама не бязмежныя. Хутка я не змагу яго стрымлваць... Не, не, Сястрычка, так нельга! Не здавайся! Патрывай яшчэ трошк. Ну, яшчэ трошачк... Усё. Святлвы кокан, як атуля мяне, раптам схлопнуся, склася, як парасон. Цемра, зно сцснушыся да памера кропк, вярнулася сваё сховшча ля сонечнага спляцення. Я паспрабавала аднавць у свам уяленн вобраз шчыта -- Цемра неспакойна запульсавала, але не зрушылася з месца. Здаецца, цяпер сапрады - сё. Я яе выматала. кольк часу ёй спатрэбцца, каб ачуняць?
Я паварушылася - кожны рух адгукася тупым болем у цяглцах -- паспрабавала была прызняцца на локцях, але адразу ж паваллася тварам унз на абледзянелы ходнк. Цела зраблся млявым, як анучнай ляльк, у галаве цяжка вухала, нбы дзесьц працава паравы молат. Я з з жахам усвядомла, што не стане падняцца на ног. Няжо прада - гамон? Зрабшы над сабою выслак, я рыком аддзёрла сябе ад асфальта так-сяк паднялася на карачк. Рук ног трэслся, прад вачыма плыло. Ну вдок у мяне, напэна. Як сняк пад гастраномам. Прысягаю, нкол не жыцц не дакрануся да гэтага сранага чарнла, кал, канечне, выжыву... Адчушы роце саланаваты металчны смак, я з агдай сплюнула, на ходнк плюхнуся слзк чорны камяк, а потым з носу мяне цурком лнула кро. 'Блн!..' я паспешлва паднесла руку да твару -- далонь адразу ж напонлася густым цёплым, скрозь пальцы на асфальт закапал частыя кропл, плямячы бялясую наледзь. Лхтары згасл, моглкавым святле, што ахнала мост, кро здавалася чорнай.