Sisterdark / Сястра-Цемра

28. Vade Retro*

Мост ахнала зелянявая святлвая смуга. Яна всела над Овелькай, як радыёактынае воблака, а з вру нзе здымася слуп нерухомага халоднага полымя. Мёртвае зарыва, якое не адкдвала ценя, шугала да самага неба, засцячы зоры. Лхтары на мосце сё яшчэ гарэл, на тле гэтага тагасветнага ззяння святло х пацьмянела зраблася чырванаватым.

Ён чака мяне тут, як я меркавала. Стая пад лхтаром, прыхнушыся да парэнча схлшы галаву, быццам штосьц выглядаючы сабе пад нагам. Рук кшэнях - Лёнева звычка, -- лаёвыя валасы звсаюць на твар, завэдзганая вопратка батаецца, як на вешалцы. Ну вдок яго, канечне. Мярцвяк хадзячы. У Захара раней знешнасць была не фантан (я асабста лчыла яго вырадкам), а цяпер зусм нешта зда. Ён сапрады выгляда хворым. Альбо ншы давё да крайняга псхозу. Што ж ты так, Яромка? Зусм не клапоцшся аб свам пасрэднку. А гэта, мж ншым, жывы чалавек, не вядро з балтам.

– - Ерамей, -- паклкала я напаголасу.

Ён узня галаву, зрну на мяне. У водблсках тагасветнага полымя яго фзяномя здавалася зеленаватай, пад лбом залягал глыбокя цен, вачэй амаль не вдно, тольк дзве нерухомыя святлвыя кропк там, дзе павнны быць зрэнк. Эфектна. Дарма, Яромка. Я так ужо пераканалася, што ты нелюдзь. Цкава, як гпербарэйцы гэта робяць? Так перакроць чалавечую прыроду. Пэна, нейкя манпуляцы на квантавым узрон. Як у той прыпавесц пра ведзьмака васлска. На самай справе х запхнул не звычайную дамавну, а нейк агрэгат, як змяняе структуру атама. ДНК сё такое. Гпербарэйцам гэта як два пальцы пераслаць. Эх, такую цывлзацыю прамарктавал. Зрэшты, сёння яны плануюць узяць рэванш. Людзей, прада, у расход пусцяць. Гэта ж гпербарэйцы, хняй сстэме каштонасцей жыццё чалавечае танней за гано птэрадактыля. Дарэчы, ц не з-за гпербарэйца дыназары вымерл? Альбо хняя цывлзацыя загнулася раней, чым з'явлся дыназары?.. Так, куды гэта мяне зно панесла?..

– - Яны спадзявался, што я нешта пакну для х, -- прагавары ншы голасам Лён Захарава.
– Гэтыя крэтыны з 'Унутранага Кола'. Яны з самага пачатку лчыл мяне нявартым. Глядзел на мяне, як на апошняе быдла. А вынку х усх паймел. Усё хнюю херу поным складзе. Лузеры. Чы як то па-тутэйшаму?
– ён выцягну руку з кшэн пакруц указальным пальцам каля лба.
– Дэбльныя ардынарцы.

Складна жупць. дзе тольк набрася такх слоца? Не сваёй жа Расейскай мперы, ц кал ён там жы. Карыстаецца ведам пасрэднка. Цкавенька, каго гэта Лёня зва 'дэбльным ардынарцам'? Пэна, Цёму Жыхарэскага. У яблычак, Захар. не запярэчыш.

– - Забваць мяне будзеш?
– пацкавлася я.

Ён паматля галавой.

– - Неканечне. То ест, гэта зусм неабавязкова.

Я хмыкнула.

– - Ды няжо? А мне здалося, што ты зашыбся як аматар расчлянёнк.

– - Ну-ну, дз'ечынка, -- ягоным голасе раптам з'явлся прымрэнчыя нотк.
– Не трэба лчыць мяне вылюдкам. Думаеш, я бы заадно з тым блазнам? У жэдным выпадку. Я, скажам так, ме часовую патрэбу хнх паслугах. Ты весь час бегала ад мяне, а я жада адно пагутарыць з табою па душах. На чтэры очы.

– - Да-а-а?
– працягнула я з кплвасцю.
– - А там, у парку, ты таксама чыста пагаварыць хаце?

– - У парку...
– - ён замок, прыкрышы вочы. Здавалася, што ён зараз капаецца памяц Лён. Сапрады як врусная праграма, якая счытвае чужыя файлы.

– - Цмафей, так?
– прамов ён нарэшце.
– Зразумей, гэта было дзеля тваёй жа карысц. Яго прысутнасць была непажаданая.

– - У якм сэнсе?
– спытала я, адчуваючы, што мяне зно апановае лютасць. Спакойна, сястрычка, спакойна. Не вядзся на правакацы...

– - Гэты чалавек душы тваю снасць, яго неабходна было прыбраць, - сказа ншы.
– - Пасрэднк адчува да Цмафея асабстую непрыязнасць, чым я скарыстася. Яго не прыйшлося нават дога угаворваць, дастаткова было злёгку падштурхнуць.

– - веда жа, куды бць. Адмарозак, -- прамовла я з нянавсцю.

– Дзе Лёня?

– - Яго тут няма, -- адказа ён абыякава.
– Але я гатовы выслухаць усе рэкламац'.

Тут мяне закалацла па-сапраднаму. Яго непрабная спакойнасць мяне вар'явала. Халера, ды ён проста здзекуецца! 'Ты паскуда! Брыда! Сволач паганая!' хацелася мне крыкнуць яму твар. Але я стрымала сябе.

– - Чаму ён?
– спытала я.
– - Чаму менавта яго ты зраб свам пасрэднкам?

ншы пацепну плячыма.

– - То проста, як булка з маслам. Ён мройца. Чалавек з адмысловым складам душы, чуллвы да плыву снасцей з нэга святу. Як ты я. У тым сэнсе мы аднолькавыя.

– - Аднолькавыя?
– патарыла я з агдай.
– Бздура! Я не такая, як ты. нкол не буду.

ншы схл галаву, плечы яго затрэслся. Ён смяяся. Увесь час з мяне ржэ. Нават крыдна. што такога недарэчнага я сказала?..

– - Тая, Тая. Ты не разумееш, -- прагавары ён, адсмяяшыся.
– Мы не проста падобны. Мы адзнае цэлае. Я ты. Една радзна. У табе мая кро. Усвядом гэта, нарэшце.

– - Чаго?
– я зрнула на яго з неразуменнем.

Ён глядзе на мяне, хмылся. У ягоных вачах не адлюстровалася някх эмоцый, але зразумела было, што яму зараз весела, дужа весела.

– - Альжбетка табе не сказала?
– спыта ён з кпнай голасе.
– - Дарма. Кал б ты даведалася, то не стала б мяне цурацца. Бо мы адна сям'я. Наш агульны продак ме прозвшча Ляпец. ён бы вешацелем.

Ляпец. У грудзёх у мяне запякло, быццам я глынула кпеню.

– - Хлусня. Ты гонш, Захар, -- прагаварыла я, на хвлну забышыся, што прада мной не Лёня, а ншы.

– - Пархом Ляпец. Мой папаша. Твой тройчы прадзед, -- адчакан ншы.
– не халоп бязродны, а са збяднелай шляхты. Шляхетнасць сваю Ляпцы карты прайграл, а Пархом вырашы паправць становшча. Бунтонка па лясах лав, ды сам жа х веша. Тут, у ярку. нашчадк яго такя ж. Таса, ты ведаеш, што адзн твой прадзед бы палцаем, а друг крава масавым растрэлам?

– - Хлусня!
– патарыла я парта.

Ён юдашыць. Проста тлумць мне галаву. Здэмаралзаваць жадае. Не выйдзе, Яромка. Я напагатове. Ты не заблытаеш мяне сваёй брахнёй.

– - Хба Альжбета не згадвала пра свайго знклага брата? Таго самага, што сышо аднойчы з дому, ды з канцам?
– спыта ён.
– Васлька Ляпец яго мя. Прапа бы, а праз кольк гадо выплы у Мнску. Звязася там з крымнальнкам. Потым яго асудзл за забойства. Бандыцкая разборка. Тэрмн яму дал невялк, як садзельнку. Двое душыл, а ён за ног трыма. А кал прыцснул, ён абодвух зда з вантробам. Ляпец да мозгу касцей.

Ён выда каротк смяшок.

– - У турме ён пача перапсвацца з малалетнм дыёткам. З некалькм адразу. Тады мода была такая, усе хацел замуж за зэка. Гэтыя лсты ён зачытва услых. З х ржала ся зона. А кал ён адкнуся, то напраду ажанся. З адной з гэтых стэрычак. Прада, ненадога. Знойшо сабе лепшую, а той да выспятка. вярнулася яна родны Овельск з дзцём у падоле. Гэта была ты, Таса.

– - Змоч, паскуда!
– - крыкнула я. Мне хацелася зацснуць сабе вушы.

– - Што, прыкра? Нц не ятрыць так, як прада, - сказа ён, пасмхаючыся.
– Але прызнай, у глыбн душы ты гэта ведала. Я зазра у твае мро, кал ты была яшчэ дзцём. Ты мела рацыю наконт сябе. Дачка Змея, так ты звала сябе маленстве? тое прада. Таса, ты не зусм чалавек. На табе метка Старых. на Альжбетцы таксама. на сх, хто нарадзся пасля мяне. Гэта нас сямейнае. Усе пазначаныя, ды не се годныя. Пашкоджаных многа. Але то не пра цябе, Таса. Ты далая атрымалася. Вартая свах продка. Нездарма Старыя абрал цябе, даверышы табе ключ.