Sisterdark / Сястра-Цемра

Затое Яромка забвае лёгка весела, людз для яго, нбы смецце. для мяне, атрымлваецца, таксама. Невыпадкова ён назва мяне свам прозвшчам. 'Прывтанне, Ляпец'. Пэна, намяка, што мы з м аднаго поля ягадк. мае ж рацыю, падлюга. Ён любць забваць, я таксама. Ён напалову Пачвара, я спакваля ператвараюся Цемру... Цкава, яго таксама дыяснкразя на Пячатку? Кудмень блакруе слу Пачвары - здаецца, яна мае тую ж прыроду, што Цемра. Асоба ншага, аднак, пры гэтым застаецца незакранутай. Калсьц ён бы чалавекам, цяпер ён паразтуючая снасць, што чаплася пасрэднка, як клешч, някм Пячаткам яго не выб'еш... Так, Лёня тут ужо н пры чым. Сам па сабе ён цямць не больш, чым зомб з прастрэленай галавой, см яго чынкам круе ншы... сётк, кал ён з заточкай па парку швэндася, ён дзейнча паводле сваёй вол, ц жо не?.. Хаця, якая рознца? Ён, прынамс, спрабава супрацляцца. А я... Я гатова добраахвотна кнуцца абдымк Цемры, аддацца ёй ва ладу без усякага супрацву. Ненавдзець забваць, забваць з радасным гканнем. Прывтанне, пан палцай... то бок, у сэнсе, Ляпец...

Не, Сястрычка, так не гадзцца. Нкуды не гадзцца. Хто, наогул, у доме гаспадар, я ц яна?.. Я стаяла пасярод пустыннай вулцы, спрабуючы сабрацца з думкам. Патроху мне далося супакоцца, чахарда галаве, нарэшце, спынлася. Цемра па-ранейшаму была тут, я адчувала, як яна врыць клякоча ва мне, але я жо зяла яе пад кантроль. Як дрэсрошчык тыгра. Упр звёрз лухту, паранашы яе з машынай для забойства. Яна жывая стота. Драпежнк. я трымаю яе на кароткай шворцы. Спакойна, млая, спакойна. Нчога не робм без каманды 'фас'... Не, Захар, канечне, таксама внаваты. Сам паклка ншага, пусц яго сваю душу. А цяпер... Што цяпер? Кольк хвлн таму сё было адназначна - знайсц яго прыкончыць. Аднак лютасць мая сцшылася, я разумела, што не жадаю яму смерц. Гэта Ляпцы забвал з пакалення пакаленне - вось ужо дзе сямейка маньяка, - а я не стану. Не хачу. Але, з ншага боку, што я буду рабць, кал ён выйдзе накнецца на мяне?.. Добра, што-небудзь зымправзуем. Па абставнах.

Агледзешыся, я зразумела, што знаходжуся на вулцы прыватным сектары, што вяла напрост да цэнтральнай плошчы. Туды, дзе нядзелю планавася мтынг, дзе зараз сканцэнтравался фальшывыя атазак, набтыя нежыццю. У гэтыя планы, аднак, ужо хтосьц нёс карэктывы. На першы погляд, у горадзе нчога не адбывалася. Цшыня, у вокнах н агеньчыка, лхтары гараць - цьмяна, цераз адзн. Эканомя электраэнерг. Вакол лхтаро раяцца сняжынк срэбнай жамярой, ды паблсквае ледзяная корка на ходнку, выкладзеным ружова-шэрай плткай. Ноч у правнцы, нчога выбтнага. Але я глядзела на горад скрозь Цемру бачыла рэчы, схаваныя ад людскх вачэй.

На двары бы Апакалпсс, горад пагрузся хаос. У нябёсах па-над дахам цьме зеленаваты золак - тое самае тагасветнае ззянне, што пераследвала мяне жахлвых мроях. Цяпер гэта зраблася рэчаснасцю. Слуп халоднага зелянявага полымя здымася таксама над Овелькай з боку Чортава моста. Свяцся ц то сам мост, ц то рака пад м. Крынца гэтага мёртвага святла знаходзлася за Брамай - сёння яна мусла адчынцца, дэманы Гпербарэ чакал на парозе, м засталося тольк атрымаць ключ, каб увайсц. А па горадзе, усцяж спусцелых вулц, ценям гойсал вакалак.

Я думках назвала х 'вакалакам', хаця насамрэч я не ведала, што яны такое адкуль узялся. Па мах назраннях, рухался яны аднекуль з боку гарадскх моглак, аднак да ажылых мерцвяко яны был непадобныя. Кал жо парановаць з мфчным стотам, то больш за сё яны нагадвал менавта вако-пярэваратня.

Упершыню я бачыла х каля старой лесапльн. Адтуль я ляцела, як на спрынтэрскай дыстанцы, мяне не было часу х разглядваць. Адзнае, што я заважыла той момант, была нейкая шэрая маса, што валтузлася снезе побач з фургонам, на якм мяне прывезл сюды. Мне здалося тады, што гэта вак ц здзчэлыя сабак - зелянявым святле золку я адрознла завостраныя вушы, худыя хрыбты ашчацненыя загрык. Прыпашы да зямл, яны з гырканнем гурчаннем дагрызал тое, што засталося ад спадара Стрыгна. Прызнацца, адчула я злараднасць. Што, Герман Бенцыяныч, нечаканчык? Туды вам дарога, сёй вашай яснавяльможнай херы таксама. На лёгкм кацеры, як той сказа. Гперабарэйцы недаробленыя.

Альжбета наказала мне бегчы без аглядк, але на Малым мосце каля пльн, там, дзе Овелька трох звужалася рабла выгн, я змушана была спынцца. Па мосце мне насустрач кацлася цэлая зграя стот, пэна, роднасных тым, што я бачыла каля фургона. Гэтым разам яны был зусм побач, я магла разгледзець х ва сёй 'прыгажосц'. Яны напраду мел некаторае падабенства з вакам ц генам, але пры гэтым не был н тым, н другм. Менавта тады мне прыйшла да галавы думка аб вакалаках. Дакладней, пярэваратнях на стады ператварэння. Яшчэ не жывёлы, але жо не людз. Голыя, аслзлыя целы без посц, прыгорбленыя постац, догя чэпстыя лапы з загнутым кпцюрам ды кластыя зяпы, якх па-блюзнерску пермяшался рысы звярыныя чалавечыя. Некаторыя з х бегл на дзвюх нагах, нязграбна валюхаючыся завальваючыся наперад, але большасць з х перамяшчался па-звярынаму, на чатырох. чатырохногя стоты, х двухногя супляменнк рухался надзвычай хутка - хутчэй, чым я бегаю, зразумела было, што любая спроба ратавацца цёкам загадзя вырачана на правал. Усё рона, што цякаць ад згра сабак - дагоняць на раз-два.

Але н страху, н панк я не адчула. Кал гэта гайня наблзлся да мяне, я проста саступла бок прыхнулася да металчных парэнча моста, даючы м дарогу. Яны прамчался мма, нават не зрнушы на мяне. Вдавочна, палявал яны не за мной. хняй мэтай была лесапльня, то бок, нежыць, якая там акапалася. З адным з чарнакнжнка ужо расправлся, двое астатнх, напэна, усё яшчэ курчылся снезе, люта чапляючыся за падабенства жыцця, якое выслзгвала ад х. Яны был тольк мона жывыя, слай вядзьмарства трымаючыся целах, якя належыл не м. Цяпер яны памруць па-сапраднаму, х догае падарожжа скрозь прастору час будзе скончана. Цкава, спадара мэра таксама загрызуць? Ён жа сётк пакуль яшчэ не нежыць. Проста чынуша-сатанст. Альжбета. Яна таксама засталася там, каля лесапльн. Зрэшты, за яе я была спакойная. Вядзьмарка ведала пра вакалака. Яна мяне папярэдзла - не бойся, не крануць. А можа, яна з вакалакам заадно? Казала ж яна, што 'разбярэцца' з чарнакнжнкам. Вось заклкала гэтк атрад камандас з ншасвету. Я так мяркую. Трэ будзе спытаць яе потым... кал яно, канечне, кал-небудзь надыдзе, гэтае 'потым'...

Вакалак был не тольк на лесапльн. Зараз м кшэ увесь горад. На адной тольк вулцы прыватным сектары я налчыла х з падзясятка. Па-ранейшаму не зважаючы на мяне, яны подбегам рухался здож ходнка як ганчак, вышуквал здабычу. Нарэшце, быццам штосьц чушы, яны разам кнулся нейк цёмны тупчок, куды не сягала святло лхтаро. Пачулася адрывстае гырканне, падобнае да сабачага брэху, праз мгненне з тупчка выпаз пседа-цхар у трэнках. Ц не той самы, якога я бачыла каля школы? Можа, той самы, а можа не. Усе яны выглядал абсалютна аднолькава. Вакалак абклал цхарыка з усх бако - адзн заскочы яму на спну, друг чапся глотку, яшчэ двое круцлся яго пад нагам грызл яго за лытк. Той канвульсна разгойдвася, спрабуючы стрэсц з сябе нападнка, няклюдна маха рукам. Матам, аднак, ён пры гэтым не лаяся. Ён наогул не выда ан гуку - н крыку, н ляманту, усё адбывалася абсалютным мачанн, кал не лчыць вантробнага рыку вакалака. Незабаве голем, страцшы ранавагу, павался снег, вакалак накнулся на яго галоднай зграяй, пачалося баляванне. Паназрашы трох за гэтай сцэнай, я акуратна абышла х па кругу рушыла далей.

Мнушы яшчэ некальк прыватных дамо з агародчыкам, я натрапла на груду жаляззя, у беспарадку раскданага па асфальце. Я не адразу зразумела, што гэта такое. Металчныя агароджы, што калсьц перакрывал выхад да плошчы, цяпер перакуленыя моцна пагнутыя, был бязладна звалены кучу, утварышы штосьц накшталт барыкады. Не без цяжкасц прабрашыся цераз гэты завал, я, нарэшце, апынулася на плошчы.

– - Блн!..
– вырвалася мяне.

Тут чынся форменны Армагедон. Не, не так, што я бачыла на вдэа з Мнска. Н АМАПаца, н пратэстоца тут не было. Людз як такя наогул адсутнчал. На плошчы гаспадарыл вакалак. Не ведаю, кольк х тут сабралася, пэна, сотн. Яны палявал на нежыць - хадзячых мерцвяко, замаскраваных пад цхарыка у цывльным. Дзейнчал вакалак на дзленне зладжана мэтанакравана, быццам паводле нструкцы. На мерцвяко, якя стаял паасобку, яны накдвался невялкм групкам па трое ц чацвёра, упвался м у горла карак, валл на зямлю, грызл раздзрал кпцюрам. Тых, што сядзел жалезных фургонах, выцягвал вонк перагрызал м глотк. Большасць атазака ужо стаял пустыя. Яны был моцна абдзёртыя пакарабачаныя, з выдраным дзвярыма павыбваным вокнам, некаторыя был перакулены ляжал на асфальце дагары колам. У нешматлкх ацалелых машынах усё яшчэ хавалася нежыць. Адзн з такх фургона зграя вакалака атакавала проста мяне на вачах. Вокападобныя стоты разлютавана трэсл яго разгойдвал, мкнучыся перакулць, кдался на бранраваныя сцены, вснул на дзвярах закрачаных вокнах. Яшчэ двое вакалака заскочыл на металчны дах азвярэла скрэбл яго кпцюрам, быццам спрабуючы адкаркаваць кансервавую бляшанку. Нарэшце фургон нахлся са скрогатам завался набок, яго адразу ж накрыла хваля гнуткх бясшэрсных цела, якя тольк часткова был звярыным. Я бачыла, як у паветра зляцел выдраныя 'з мясам' дзверы. Адкаркавашы атазак, вакалак прынялся за пседа-цхарыка. Жывых мерцвяко выцягвал з фургона аднаго за адным, як шпроты з бляшанк, тут жа, не адыходзячы, так бы мовць, ад касы, пачынал х грызц рваць на кавалк. Што характэрна, падчас расправы се големы заховал грабавое мачанне. Н крыка, н лаянк. Пакорлва без наракання прымал свой лёс... А мажлва, опцыя 'голас' х папросту не была прадугледжана. Хто ведае.

Я повольна крочыла цераз плошчу, старанна абмнаючы зграйк балюючых вакалака ды кучк пашматанага адзення, пад якм, мажлва, яшчэ заставался шматк недаедзенай мёртвай плоц. Вакалак мяне бачыл, у гэтым не было сумневу, аднак яны не выялял варожасц дачыненн мяне. Яны пранослся мма, часам кдаючы на мяне хуткя позрк, але вдавочна, я не яляла для х някага нтарэсу. х цкавла тольк нежыць. То добра. Заядацца з вакалам мне зусм не смхалася. Давол з мяне Пачвары.

Праходзячы мма помнка Ленну, я бачыла вялзнага рудога ката з падраным вухам. Я пазнала гэту звяругу. Кот Альжбеты. Ён нерухома, нбы мураваны, сядзе на пастаменце спакойна назра за бойняй, што чынлася на плошчы. Яго круглыя жатлявыя вочы свяцлся, а вусатая фзяномя - я гатова была гэтым паклясцся - расплывалася зхатлвай усмешцы. Так, кацдла хмылся, як той Чашыр, здавалася, ён вось-вось раскрые пашчу выдасць чалавечым голасам: 'Аперацыяй па зачыстцы задаволены!' То ж бо. 'Чысцльшчык' працавал вельм шпарка, з такм тэмпам яшчэ да ранку Овельск будзе вольны ад нежыц. Я жо не сумнявалася, што вакалак з вядзьмаркай заадно. Харуснк. Мне невядома было, якм чынам яна прыцягнула х сюды як ёй удалося з м дамовцца. Дый не мая гэта справа. Галонае, каб пасля 'зачыстк' гэтыя бравыя камандас вярнулся туды, адкуль прыйшл.

Мнушы плошчу, я перайшла пустыннае скрыжаванне, над якм разгойдвася на ветры мрга жотым самотны святлафор, незабаве апынулася на старой вулцы з таполевым прысадам, якая вяла да Чортава моста. Я ведала - ён там. Чакае мяне, з м усе дэманы Гпербарэ. Стаяць каля Брамы, глядзяць на сусвет яго вачам. Так, ён ужо не чалавек. Адзн з х. х давераная асоба. Праз яго яны жадаюць займець ключ да Брамы. Кал х атрымаецца, яны войдуць зробяцца тут гаспадарам, а мы знкнем. Людз м непатрэбны, н жывыя, н мёртвыя... Ладна, псяюха. Я вам так проста не дамся. Я раз ужо збегла з-пад нажа, яшчэ пабачым, хто каго... А Лёня? Што з м рабць?
– падумала я раптам. тут жа сабе адказала: Кнь. Ён ужо не жыве. Жыццё яго было зусм нядогм, ён не паспе зрабць нчога дрэннага. Папаша яго прыкончы. Шкада, але што зробш. Няма яго. Ёсць ншы. Вось м зоймемся. 'Тры, чатыры, пяць, мы дзём цябе шукаць. Да лхаматары. Сваячанец', прашаптала я рушыла да моста, над якм шугала тагасветнае зарыва.