Мроi Багны
Шрифт:
– Вар'яты...
– прагаварыла я.
Мы праехал яшчэ пару дзясятка мль, кал наперадзе паказался агн пражэктара. Па гасцнцы рухалася калона ваеннай тэхнк. Хуткаходныя колавыя браневк шчацнлся ствалам гармат. Няклюдныя "рухомыя крэпасц" пазл, ляскаючы гусенцам вырыгваючы клубы едкага дыму. Цяжкя дальнабойныя машыны транспартавался на гусенчных платформах. У святле пражэктара барвавел сцяг мперы.
– Во, вдал?
– сказа Войцах, тыцнушы пальцам у ветравое шкло.
– На вайну дуць. Геро.
Ён крутану стырно, мы павярнул на грунтавую дарогу, што стужкай влася сярод палё. Машыну адразу ж затрэсла на калдобнах. Так, гэта не па гасцнцы ехаць... Мнушы рапсавыя пал, мы апынулся на пляскатай ранне з параскданым
Некальк разо я правальвалася сон - каротк, цяжк, без мроя. Я сётк страшна стамлася за гэты дзень. Аднойчы я заснула давол надога, кал прачнулася, то бачыла, што Войцах Гарэза перамясцся на сядзенне справа. Ён спа, адкнушыся на спнку крэсла, а за стырном сядзе Вэл Йорхас. У машыне было горача, Йорхас скну куртку, засташыся кашул-саколцы без рукаво. Пры святле лямпачк я разгледзела дзную адмецну на яго правым перадплеччы - лчбы лтары. "Ф.А.8-16".
Ян штосьц гавары. Вельм-вельм цха. Я схллася да яго.
– Што, Ян?
– Ён мае колер. Барвовае на чорным. Як сполах. Гэта вельм дзна...
Ян замача. Я асцярожна абняла яго, прыхнула да сабе.
– Усё будзе добра, - сказала я.
– Пасп. Пастарайся заснуць.
Далей мы ехал мочк. Цшыню паруша тольк гуд рухавка. Я ведала, што хутка бачу Сташака. Але я нчога не адчувала. Н радасц, н хвалявання. Нчога. Усе пачуцц быццам памерл, заледзянел. Прыхнушыся да акна, я глядзела на начное неба, понае зорак. Наперадзе было мора.
Мярцвячы Ярок
Лясная рэздэнцыя Намеснка, негалосна празваная 'Мярцвячым Ярком', была агорнута цемрай. Нават у гасцнай зале, дзе тольк што знаходзлся тры чалавек, панава змрок. Адзнай крынцай святла тут служы камн, у якм палала, патрэскваючы, бярозавае паленне. У крэсле перад камнам сядзе Мка Венд, прэфект Паночнай Правнцы. Абапёршыся аб разныя падлакотнк паклашы падбароддзе на счэпленыя пальцы рук, ён задуменна глядзе на агонь. На яго бледных шчоках скакал чырванаватыя водсветы. Твар Намеснка заставася непранкальным, ншто не выдавала м н гневу, н схваляванасц - тольк дзнаватая, ледзь заважная смешка талася куточках ягоных вусна. У паветры пахла порахам. Каштоны дыван пад нагам Намеснка бы запырсканы крывёй, а пад высокай столлю з перакрыжаваными бэлькам, здавалася, усё яшчэ лунала рэха стрэлу. Алех Валога, агент Тайнай Канцыляры, стая насупраць Намеснка, сцскаючы руцэ парабелум. Мачанне было невыносным, але Шпег не наважвася загаварыць першым.
– Хвацк ж ты, Валога, - вымав, нарэшце, Намеснк.
– А такая была задушэная гутарка. Шкада.
– Внаваты, Ваша Мосць. Капсула, - адчакан Алех Валога.
– Ды бачы я, бачы. Не апрадвайся, - прагавары той бясколерным голасам.
– У любым выпадку сказа бы ён не больш, чым мне так ужо вядома.
Яны абодва паглядзел на знежывелае цела, якое ляжала на падлозе тварам унз. Мярцвяк бы апрануты чорную унформу Канцыляры. Фуражка са срэбнай эмблемай зляцела з яго галавы, у патылцы зерала дзрка. Сэт Сфага, начальнк службы бяспек Правнцы. Друг чалавек пасля прэфекта. Фанабэрысты рамеец, ён нават на парозе смерц не адступся ад свах замашак. Глядзе на х, семгальца, як на быдла. Намеснку смяяся проста вочы. 'Спытай у куратара, Мка! Ён жа бы у цябе руках. Што, упусцл? Як жаль...'
'Пляваць мне на вашых куратара. Хто галоны лялькавод? Ну, адказвай,' - патрабава Намеснк.
'Табе дастаткова ведаць, што чалавек гэты Цытадэл. ты яго не спынш, Мка!..'
Потым адбылося сё вельм хутка.
Намеснк на мгненне адвярнуся - звонку гална заскрэблася акно, прымусшы яго здрыгануцца. Сэт скарыстася гэтай пазай. Маланкавым рухам ён выхап капсулу з атропасам - з рукава, ц што?– паднёс яе да вусна. Але Валога зрэагава хутчэй. Усадз Сэту свнец галаву, перш чым той паспе разгрызц капсулу. Усё рона гэта бы нчога не змянла. Але прыемна было сведамляць, што памёр гэты рамеец не ад яду, а ад кул Алеха Валог.
– Суцэль зразумела, што за см гэтым стаяць людз з Цытадэл. Змошчык. Вораг Агусты. Разлк х ясны. Бунты правнцыях аслабяць армю. Гэта пацягне за сабой ваенныя нядачы, якя яшчэ больш раззлуюць народ. Незадаволенасць уладай будзе няхльна расц. У такх варунках падняць мяцеж у Царгорадзе - справа адной хвлны. А потым пераварот змена кранцтва. Снклт ухвалць любую кандыдатуру, кал гэтых маразматыка падмазаць як след. А грошы кандыдата ёсць, гэта вдавочна. Але хто ён? Валога, ёсць меркаванн?
– спыта Намеснк, зрнушы на Шпега.
– Няк не, Ваша Мосць, - адчакан той.
– Я так дума.
Намеснк павярнуся да камна замок, утаропшыся на распаленыя галавешк, якя пералвался лалавым , пасвстваючы, сыпал скрам. Аблчча яго здавалася абыякавым, аднак ад пльнага вока Шпега не схавалася н страшэнная бледнасць Намеснка, н пакутлвыя зморшчынк каля вусна, н глыбокя цен яго пад вачыма. Пэна, Яго Мосць зно мучыць бяссонне, разважа Валога. дурныя сны. Так, сны. Берэнс расказвала. Яе млаваны мужанёк вые па начах так, быццам яго схапл чэрц. Намеснка душаць кашмары. Дакладней, адзн той жа кашмар, як патараецца зно зно. Барвовыя плын, бераг з загусцелай крыв масты з чалавечых костак, перакнутыя над врам. Неба чорна-барвовае, на другм беразе крывавай рак звышаюцца жалезныя скалы, якя маюць зубы вочы, а рацэ, па калена крывавых патоках, блукаюць несупакоеныя мерцвяк, з некаторым з х Намеснк бы знаёмы пры жыцц... Берэнс кажа, што ён вар'ят. Магчыма. Але як жа кепска сё атрымалася, як кепска! не кажы, Алех, што ты тут н пры чым. Яна дзяллася з табой свам планам. А ты нчога не зраб. Не дума, што яна пойдзе да канца... Вось гэта пагана, што ты не дума, Алех. Агент Тайнай Канцыляры думаць павнен засёды. пажадана, галавой.
– Агуста жо ведае пра змову. У Цытадэл распачался чыстк. Магчыма, ён запанкуе зробць памылковы крок, чым сябе выдасць. тады я адпралю Агусце ягоную галаву куфэрачку. Як калф Унсанд калсьц. Ведаеш гэты анекдот, Валога? Кал Агусце даслаць галовы сх яе нядобразычлца, ёй прыйдзецца адчыняць мясную крамку, хм.
"Мяркуеце, гэта верне вам яе прыхльнасць, спадар Намеснк?" - падума Валога. Уголас ён гэтага, вядома ж, не вымав. Мка Венд цяжка падняся з крэсла. Пастая, безуважлва гледзячы на нежывое цела, распасцёртае на дыване. На твары яго раптам з'явлася ранчная смешка.
– Здавалася б, я ведаю сх, хто спць з маёй жонкай, - сказа ён, пасмейваючыся.
– Але тут, прызнацца, бы здзлены. Начальнк службы бяспек, гэта ж трэба. Адзн са змошчыка асабсты вораг Уселадарк. Прыбярыся тут, Валога.
Пераступшы цераз цела забтага, Мка Венд накравася да выхаду. Чорта Сямшка, дума Валога, праводзячы Намеснка позркам. Вось тольк яго тут не хапала. У так час... Змова, вайна, пагроза палацавага перавароту. А тут яшчэ гэты смаркач са свам знёслым дэям. Палез, разумееце, у логава цмока, бцца за каханую. дыёт. Балазе Намеснка гэта тольк пазабаляла. на шчасце, Берэнс засталася па-за падазрэння. Гэты дурань усё зя на сябе. Маля, прыранава проста, не за грошы, а з асабстых пабуджэння. Берэнс туды ж: "Не ведаю я яго, упершыню бачу! Хто внаваты, што Яго Мосць набрае ахонк сякую набрыдзь з казарма? А потым яны дазваляюць сабе брудныя фантаз з...мам удзелам! Гэта агдна, брыдка, я адчуваю сябе так, быццам мяне згвалцл!" Атож. Сястрычка засёды была таленавтай акторкай. А яго шкада, усётк. Гэта ж трэба так схбць...