Мроi Багны

Спакваля за акном згусцся змрок, завулку запаллся алейныя лхтары. У пакойчыку мелася лямпа з выключальнкам, але святла я не запальвала. Сядзела прыцемку. Як гэта - жыць у цемры, думала я. Увесь час у цемры... Я здрыганулася, кал Ян загавары. Мне здавалася, што ён у забыцц. Ён расцсну далонь. Я бачыла прадагаваты шкляны фал памерам з пазногаць на вялкм пальцы рук. Фал мацавася да тонкага срэбнага ланцужка. Я ведала, што такх капсулах заховаюць атропас. Смяротны яд, адной кропл якога досыць, каб забць чалавека. "Адкуль гэта?" - спытала я. Ян сказа, што да яго прыходзл. Адзн чалавек. Незадога да мяне. Ён не назва свайго мя гавары як быццам у канер, нбыта мкнучыся змянць свой голас. Але Ян яго пазна. Валога. Алех Валога. Брат Берэнс. Той самы, агент Канцыляры, помнш? Яшчэ б не помнць. Ну каламутны жа тып. Прыпёрся жабрацкую лячэбнцу, каб перадаць Яну капсулу з атропасам. Выконва чыйсьц загад? Альбо гэта яго асабстае рашэнне? Вырашы збавць ад пакут нядалага забойцу... Зрэшты, атруты тут дастаткова, каб забць двах. У той момант мне здавалася, што смерць будзе найлепшым выйсцем для нас абах. для мяне, для Яна.

Потым я пачула, як у цемры пад акном нешта зашастала. Мне здалося, што гэта нейкая жывёла. Зараз палезе хату. Тольк гэтага не хапала. Я падышла да акна збралася жо зачынць яго, але нечакана аконную раму чаплася нечая рука з догм пальцам. Потым над падваконнкам з'явлася галава з ускалмачаным валасам. Я разгледзела прыцемку круглявае аблчча, абсыпанае вяснушкам. Зусм малады хлопец, гадо шаснаццац, не больш. На м была зрэбная свтка вышываная кашуля, якх ходзяць вяскоцы.

– Ты Лта?
– спыта ён.

– Так...
– я кнула.

Хлопец падцягнуся на руках сеся на хсткм падваконнку.

– Хлуск я, - сказа ён.
– Ну, Памва. Ты Стаха ведаеш? Дык вось мы ад яго. А цябе тут як быццам непрыемнасц?

Гавары ён на "псаванай рамейскай", увесь час укручваючы слоцы з тутэйшай мовы.

– Пачакайце... Вы - гэта хто?
– спытала я.

– Мы - гэта Братчык, - адказа ён напаголасу па-змонцку смхнуся.

– Што за свнюшнк вы тут развял, а, божыя людз?
– пачулася калдоры.
– Ад граз падэшвы да падлог лпнуць. смярдзць тут, як у трупярн. Гэта як разумець?

Гаварыл на найчысцейшай рамейскай. Хвосткая, вастракутная мова мперы гучала, як удары пугай. Так размаляць можа тольк раджэнец Царгорада.

– Сантарнага наглядчыка на вас няма! А лепей падатковага. Ахвяраванн куды падзел, у вас пытаюся? гуменн на майтк? Ну, чэрц!..

Дзверы расхнулся, на падлогу пала пляма святла з калдора.

– Вэл?
– выгукнула я, зрнушы на чалавека, як стая на парозе.

– Прывтанне, крамольнца, - прагавары ён, усмхнушыся куточкам вусна.

Вэл Йорхас. Вось ужо каго не чакала тут убачыць. Выгляда ён значна лепш, чым падчас нашай першай сустрэчы. Помнцца, тады ся фзяномя была кровападцёках.

– Давай, Лта, збрайся. Паедзем, - сказа ён.

– Куды?

– Дык да Братчыка, - адказа замест яго Памва-Хлуск. Ён сядзе, разгойдваючыся, на падваконнку. Гнлаватая дошка небяспечна рыпела трашчала.

– Пачакайце... Йорхас, не! Нкуды я не паеду, - сказала я цвёрда.

Я вырашыла, што яны збраюцца забраць мяне, а Яна кнуць тут. Гэта было цалкам выключана.

– Лухта, - сказа Йорхас.

Ён наблзся да койк, на якой ляжа Ян, схлшыся, зазрну яму твар.

– Што, братка, атрыма пожагам у вока?
– прагавары ён нягучна, - Непрыемна, ведаю. У мяне сябар ад гэтага скана.

Йорхас рыком падня яго з койк пастав на ног, прытрымлваючы за плячо.

– Вось так. Пайшл!
– сказа Йорхас павалок яго да выхаду.

Я падхапла бнты склянк - яшчэ спатрэбяцца - паспяшалася след за м. Краем вока я бачыла, як Хлуск саскочы з падваконнка на вулцу знк у цемры. Кал мы шл па калдоры, рахманыя сёстры спалохана цснулся да сцен праводзл нас догм позркам.

Выбрашыся з тупковага завулка, мы перасекл вузкую, бязлюдную вулачку, нырнул пад цёмную арку памж дамо апынулся нейкм завуголл. Там нас чакала машына з патушаным лхтарам. За ветравым шклом вднеся слуэт кроцы. Пад аркай я разгледзела дзве постац - Хлуск хударлявы чарнавусы мужчына, апрануты скураную куртку. На плячы яго всела важкая сумка накшталт тых, з якм ходзяць разносчык газет.

– Лта, гэта Коган. Ён з Сумрадз, - паведам Хлуск.

Чарнавусы смхнуся.

– Вельм рады, Лта. Я чу пра вас.

– Давайце хутчэй, - прагавары Йорхас.

Рамеец падцягну Яна да машыны заштурхну яго на задняе сядзенне. Сам ён размясцся наперадзе побач з кроцам.

– Паязджайце жо, - сказа Хлуск, - А то Канцылярыя не дрэмле!

– А вы не едзеце?
– спытала я.

– У нас яшчэ справы горадзе, - адказа Коган, паляпашы далонню па сумцы.
– А тамака на перакладных. Нчога, нам не першыню. А, дарэчы...

Ён суну руку сумку, выня адтуль аркуш паперы з надрукаваным тэкстам працягну мне.

– Улётачка вось, - сказа ён.
– Пачытаеце, кал будзе час.

Я зрнула на лётку. У цемры я не разабрала лтар, але выразна бачыла чарнльную пячатку нзе аркуша. Васьмканцовая зорка. Васьмрог. Нчога крамольнага. Вельм старажытны знак.

– Дзякуй, Коган. Абавязкова пачытаю, - паабяцала я.

Салон машыны бы цесны, з нзкай столлю цвёрдым сядзенням, абцягнутым дывановай тканнай. Звычайны самаходны экпаж без вынаходства. Я ладкавалася на заднм сядзенн побач з братам. Узяла яго за руку, сцснула. "Усё будзе добра, Ян, - прашаптала я.
– Усё будзе добра".

Кроца працягну руку да прыборнай панэл шчокну выключальнкам. У салоне запаллася святло. Цяпер я магла яго разглядзець - ладны каржакаваты мужычок гадо сарака пяц, апрануты фантастычнае рыззё. Шэрыя палоску штаны, ажынавы пнжак, з-пад якога выглядвала атласная камзэлька колеру балотнай раск шырок гальштук у сня памяранцавыя разводы. Вобраз давярша картуз, зухавата ссунуты на бок. У такой вопратцы любяць фарсць кантрабандысты-прафесяналы з Луннчк.

– Йорхас, ты ж нас не прадстав, - сказа кроца.
– Войцах Гарэза. Луннчка. Гандлёвыя перавозк. Маё шанаванне!

Ён жарталва зя пад брыль картуза.

– Вы таксама ад Вочака? - спытала я.

Войцах пакруц головой.

– Э, не. Вочак у мяне партыю внтовак закупля, была справа. А так не, я гульн хня не гуляю. Крамольнчк, каб х халера, - Войцах цхенька засмяяся павярну рычаг пад прыборнай дошкай. Завурчэ рухавк.

Вось дык справы, падумалася мне. адкуль тольк Сташака грошы? Бедны шкаляр... Трох пакружышы па скранных вулачках, мы перасекл чыгуначнае палатно выехал на гасцнец. Дарога была пустая - н машын, н омнбуса. Накол да самага далягляду цягнулся рапсавыя пал.

– А вы ведаеце, што з рапсу робяць выбухоку?
– навошта спыта Войцах.

Яму нхто не адказа.

– Кажуць, што вайна скончыцца вельм хутка, - працягва Войцах.
– Спрэчныя тэрыторы. Ну ведаеце, частка Сумрадз кавалак Разлогу, якя адышл Дуумврату пасля з'яднання. Нейкая сотня-другая мль. Дуумврат Братэрства не стануць за гэта ваяваць, так аддадуць. Дзек нагавцах, што з х за ваяк?

– сётк памежжа табе лепш не вяртацца. Пакуль што, - сказа Йорхас.

Войцах кну.

– тое прада. Кал нашы рушаць на Дуумврат, там будзе бойня. Эверонцы цяпер злыя, як сабак. Чул навны? Сёння паветраныя карабл разграмл парачку хнх гарнзона. Ушчэнт. Атака з неба, прыгожае, мусць, вдовшча.