Мроi Багны

Кал людзей было сэрца,

А сэрцы душа жывая,

маленьк пастух гна статк

На луг, дзе блакт смарагды...

– Адкуль гэта?
– спытала я напаголасу.
– Я чула гэта раней...

Там, дзе дожджык спяшаецца мора,

Збраючы вльгаць сусвета,

Там, дзе рэк спяшаюцца мора

нясуць карабл да абшара,

Туды, дзе блакт смарагды,

хвал гайдаюцца ночы ...

Я расплюшчыла вочы. Дворык бы пусты. На лаве побач са мной нкога не было. Я не ведала, што гэта было - ц то сон, ц то мроя наяве. Але я адчувала, што слы вярнулся да мяне, а ад жаху роспачы не засталося знаку.

– Нчога, Ян, нчога, - сказала я, падымаючыся на ног.
– Я цябе не пакну. Чуеш? Я выцягну цябе з гэтай багны, Ян. Усё будзе добра. Пажывём яшчэ трошк.

Сход. Мстэры

Паводле закона, кожны грамадзянн ме права падаць прашэнне аб адыенцы Намеснка. Адказу можна было чакаць кольк загодна дога - ад некалькх дзён да некалькх месяца. Звычайна просьбт атрымлва адмову, але некаторым - такх был адзнк - сётк давал дазвол на прыймо. Нхто не веда, ад чаго гэта залежыць. Проста як пашанцуе, напэна. Я падала прашэнне Сакратарыят у той жа дзень, кал даведалася пра замах на забойства. Гэта была мая адзная магчымасць выратаваць Яна.

Наступныя некальк дзён я проста чакала. Дзе мой брат ц жывы ён наогул, я не ведала. Я спадзявалася знайсц яго Вльскм Астрозе, але камендант паведам, што зняволеных на мя Ян Сямшка х не значыцца. Працу карчме я закнула. Зрэшты, Каначык усё рона бы мяне звольн. Каму ахвота звязвацца з сястрой злачынцы? Зачыншыся сваёй кватэрцы, я сядзела, як звер у нары. Слухала Вяшчальнк. Аднак пра замах больш не было ан слова. Здавалася, што пра гэты выпадак папросту забылся. Цяпер усе навны был аб Дуумвраце. Вераломства саюзных каралества крывадушнасць Братэрства, вяшчала Калегя Прады. Сабатаж у прыгранччы. Пяцёра забтых лмтата. Дзея нечуванай дзёрзкасц. Народ абураны патрабуе адплаты. А цяпер свецкая хронка. Кароль Эверона - мужадзева. Ён дзелць ложак з прыкрасным юнаком ходзць па палацы жаночых сукенках... Чортава плявузгалка, не выключыш яе! Кал тольк не выдраць провад са сцяны. Але гэтага лепш не рабць, бо адразу заявяцца правяральшчык кацяць штраф. А плацць мне няма чым, бо працу я страцла. Як жыць цяпер?.. Аднак пра гэта я старалася не думаць. Цяпер найгалонае - выратаваць Яна. А там паглядзм. Нешта будзе.

Кал калдоры барака забразгата дзвярны званок, я зразумела, што гэта да мяне. Я адчынла дзверы. На парозе стая чалавек у чорным кцел са срэбным нашыкам фуражцы са знакам Аперанага Сонца. Тайная Канцылярыя.

– Лта Сямшка? - спыта ён.

– Так, - я кнула.

Я не бачыла, якога колеру яго вочы - на м был акуляры з цёмным шкельцам, але па ягоным маленн я адразу зразумела, што гэта не рамеец. Тутэйшы. Наш чалавек. Ураджэнца Паночнай Правнцы вельм неахвотна брал на кранчыя пасады. А гэтаму неяк пашчасцла прабцца Шпег. Найрэдк выпадак.

– Алех Валога, - прадстався ён.
– Служба бяспек Правнцы.

Алех. Я жо чула гэтае мя.

– Спадарыня Сямшка, Намеснк жадае бачыць вас, - паведам Шпег.
– Майце ласку прайсц са мной.

– Так, канечне, - сказала я, запнаючыся. У роце мяне раптам перасохла.
– Тольк...мне трэба сабрацца. Вы дасце мне некальк хвлн?

Ён павольна кну.

– Збрайцеся, спадарыня Сямшка. Тольк не зацягвайце з гэтым. Яго Мосць - вельм заняты чалавек.

Сабралася я вельм хутка. Спехам прыгладзла валасы, прыпудрылася, падвяла вочы вугальным алокам кранула вусны кармнам. Ненавджу гэтыя пудры ды памады, але сёння выпадак вельм адмысловы. Я ду да Намеснка, выглядаць я павнна годна. Потым я апранула сваю лепшую сукенку, накнула лёгк плашч, сунула ног туфл на нзкх абцасах (тольк такх хаджу) зяла кайстру з камоды. У кайстры самае неабходнае - ключы, кашалёк з грашыма, нататнк пяро-самапсец, касцяны грабеньчык маленькае люстэрка. дакументы. На вулцы любы момант мог падысц патруль запатрабаваць пасведчанне асобы. Напрыканцы я нанесла на скрон запясц некальк кропель кветкавай вады - мяне меся адзны флакончык на се выпадк жыцця. Нарэшце, замкнушы кватэру, я выйшла з барака.

Звонку мяне чакала машына. Мне жо даводзлася ездзць у самаходных экпажах, але такх вось, ведамасных, яшчэ н разу. Магутная, раскошная звяруга з серабрыста-шэрым храмраваным бартам прыцемненым вокнам. У салоне было прахалодна. Пахла сандалам. Мяккя сядзенн был абцягнуты скурай, месца кроцы аддзяляла перагародка з гуканепранкальнага шкла. Шум рухавка бы амаль не чутны. Я потайк паглядвала на Алеха Валогу, як сядзе побач са мной. У м было штосьц ад грызуна. Валасы мышынага колеру, вузкая, пацучыная фзяномя. Гнюсны, напэна, тып. Зрэшты, ншых у Канцылярыю не бяруць. Я сё чакала, што ён загаворыць пра Яна, але Шпег пакуль што памочва. Ён сядзе, спакойна гледзячы наперад трымаючы фуражку на згбе локця. Аблчча яго заставалася непранкальным.

На подступах да Трымфальнай плошчы машына спынлася. Дарога была перакрыта, омнбусы самаходныя экпажы стаял, заглушышы рухавк.

– Што там здарылася?
– спытала я, прыхнушыся да акна.

– Па-мойму, безнадзейна, - вымав Валога, пастукашы пальцам па дзвярной панэл.
– Правльней будзе прайсцся пешшу, я мяркую.

Кнушы кроцу: "Давай аб'езд!", ён выйша з машыны рушы да плошчы проста па праезджай частцы, абыходзячы нерухомыя экпажы. Я пакорлва крочыла след за м. На Трымфальнай ля палаца-рэздэнцы топлся людз. Па перыметры плошчы стаял салдаты нутраных войска, пашыхтавашыся у падвойную шарэнгу. Я глядзела не верыла свам вачам. Апошн раз я бачыла штосьц падобнае мнулай змой, падчас закалота. Тады людзей проста расстралял з внтовак, не дазволшы м нават наблзцца да Трымфальнай. Цяпер жа стражнк стаял нерухома, як стату. Вдавочна, яны не атрымлвал загаду разганяць натоп. Я зрнула на Валогу. Ён бы спакойны, вясёлы нават. Тое, што адбывалася накол, яго быццам бы забаляла. Убачышы маю разгубленасць, Валога паблажлва смхнуся.

– Не любце таканны, спадарыня Сямшка?
– спыта ён.
– Няма сэнсу прадзрацца скрозь натоп. Лепей будзе абысц плошчу па перыметры, вось тут, дзе стражнк. не турбуйцеся, яны не прычыняць вам шкоды. Яны не стануць умешвацца, кал тольк натоп не выйдзе з-пад кантролю. Але гэта малаверагодна.

Ён узя мяне пад локаць пацягну да рэздэнцы. Мы крочыл здож шарэнг стражнка - хня шчыты шлемы паблсквал на падзённым сонцы. Людз, якя топлся на брукаванцы, выглядал зрушаным. Плошча гудзела, як разварушаны вулей. А над плошчай, над галовам людзей, захлёбваючыся, вшча гучнагаварыцель. "Крывадушнасць Дуумврату... суквецц хлусн зраблся крывавым пладам... забццё бязвнных...баязлва адмаляючы...кданне шакала, якх загнал кут...даць адпаведны адказ... пад гусенцам нашай бронетэхнк... Адплата!"

'Адплата!' - залямантава хтосьц натопе. Натоп ускалыхнуся, над плошчай узняся штандар мперы - залаты каршун на барвовым палотншчы. Затым яшчэ адзн. яшчэ, яшчэ. У лчаныя мгненн плошча заквтнела макавым полем.

– Царгорад! Рамея! Слася, Уселадарка! Слася! Уселадарка!
– неслася па-над натопам.

"Дуумврат!
– галас гучнагаварыцель.
– Гняздое хлусн! Забццё бязвнных! Мужадзевы! Адплата!" На плошчы з'явлся яшчэ сцяг. Спачатку штандар Дуумврату - харуснай дзяржавы Эверона Антрама. Блякла-блактнае палотншча з жотай падвойнай зоркай усярэдзне. Потым замльгал сцяг кран Братэрства - аднаколерныя, двухколерныя, трохколерныя. х несл маладыя, дужыя хлопцы цывльнай вопратцы, трымаючы палотншчам да зямл. "Дуумврат! Крывадушнасць! Адплата!" Натоп трох расступся, я бачыла жароню на трыножку, якая стаяла проста на бруку. У жарон пала агонь. "Падступства! Забццё бязвнных! Мужадзевы!" Маладзёны цывльным падносл сцяг да цэнтра плошчы, дзе стаяла жароня, шпурлял х на брук топтвал пыл пад радасныя крык натопу. У кагосьц руках з'явлася бляшанка з газай. Я бачыла, як нейк малойчык у пунсовай саколцы паднёс паходню спачатку да жарон, потым да аблтых газай палотншча. Шуганула полымя, павал дым. Натоп заро. Над галовам людзей лунал сцяг мперы. Хтосьц з слай штурхну жароню нагой - яна кнулася паваллася вогншча, раскдашы па бруку распаленае вуголле. Да неба паляцел снапы скра. "Пошасць хлусн...свер нясе заразу...агонь нас ачысцць...полымя Горада Зхатлвага...Усёспаленне!"

У шарэнзе стражнка распачася нейк рух. Мая вага была прыкавана да плошчы, я не бачыла, як да будынка рэздэнцы пад'еха бранраваны фургон з закрачаным вокнам, спыншыся за спнам салдат. Ляснул металчныя дзверы. Шарэнга расступлася, прапускаючы двух малойчыка у саколках, якя вял пад рук чалавека з залтым крывёй тварам. Яны прайшл зусм побач, я змагла яго разглядзець. Яго вусны был разарваныя, у роце амаль не заставалася зубо, з падбароддзя сцякала цягучая барвовая слна. Выйшашы на пляц, маладзёны зял яго за канер поцягам павалакл па бруку. "Дыверсант! Дыверсант! Схапл дыверсанта!" - пачулся крык з натопу. Маладзёны саколках падцягнул няшчаснага да цэнтра плошчы, дзе гарэл варожыя сцяг, кнул яго пад ног натопу. "Наш розум ясны, а кулак жалезны! У адзным парыве! Адплата!" - лямантава гучнагаварыцель. "Адплата!
– патара натоп.
– Смерць! На кол! У вогншча яго!" Чалавек стая на каленях, захлшы твар рукам, здавалася, намагася нешта сказаць, але з ягонага горла вырывася тольк хрып. Я зрнула на стражнка. Няжо яны не мяшаюцца?.. З натопу вынырнула мажная жанчына палатнянай блузе шырокай спаднцы з вскам учаплася валасы чалавеку, як стая на каленях. Гэта як быццам паслужыла сгналам для астатнх. На "дыверсанта" абрынуся град удара. Яго павалл на зямлю прынялся азвярэла штурхаць нагам. Ён ляжа у пыле, скурчышыся абхапшы галаву рукам, не спрабава нават супрацляцца. Хтосьц, злачышыся, удары яго нагой пад рэбры, потым у твар. На камян бруку пырснула кро. Натоп шчыльна абступ сваю ахвяру, больш я нчога не бачыла.

Я адчула, як да горла падступла млосць. Ног мае падагнулся, я апусцлася на прыступк рэздэнцы. У галаве шумела, перад вачыма плыл барвовыя плямы. 'У адзным парыве'. Колькх яшчэ 'дыверсанта' трэба забць, каб Агуста задаволлася, нарэшце?..

– Лта, вам блага?
– пачула я.

На маё плячо легла рука, зацягнутая пальчатку. Я зняла вочы. Валога стая, схлшыся нада мной, глядзе на мяне амаль са спачуваннем.

– Лта, ды на вас твару няма. Як я вас разумею. Я таксама зрушаны да глыбн душы... падступствам Дуумврату.