Мроi Багны

– Ратанца душ загблых. Втай!
– прамов малады чалавек трох развязна.

Спадарыня адчула, як сэрца яе падскочыла, затахкашы пад самым горлам, а потым скацлася некуды туфлк на высокх абцасах. Аднак вонкава пачуцц яе няк не адлюстравался.

– Дабранач, спадар Йорхас. Чаго пан жадае?
– прашчабятала яна, какетлва смхаючыся пакусваючы муштук.

– Ды як звычайна, - адказа той.

Спадарыня зрабла была крок яму насустрач - раптам спынлася, угледзешы дзнаваты бляск ягоных вачах. Незаважна пацягнушы носам паветра, яна лавла знаёмы смалсты пах. Зно гэта паскудства. Юкла, канечне, законам не забаронена, лчыцца нават карыснай для здароя - але чорт пабяры! Ад гэтай дрэн яе каханак робцца нкуды не вартым. Затое м абуджаецца талент прамоцы. Ужо хто-хто, а яна ведае. Пару разо ёй даводзлася выслуховаць гэтыя моташныя маналог да рання. Тэма засёды адна тая ж - недасканаласць светабудовы. шлях яе (светабудовы) перабудовы. Гэта кал агульных рысах. Кал ж удавацца падрабязнасц, то выходзць суцэльная крамола. Кал б на месцы Лле апынулася гэта канторская посцлка Сорэкс, у Вэла Йорхаса, несумнена, ужо был б сур'ёзныя непрыемнасц. Аднак Ллея не такая. Тайнай Канцыляры яна свах клента не здае, яны за ёй, як за каменнай сцяной. цярпенне яе проста анёльскае. У гэтым сэнсе Йорхасу моцна пашанцавала.

– Хадзем, мой салодк, - уздыхнушы, сказала спадарыня.

Яна падабрала спаднцы рушыла дом, цягнучы за сабой рамейца. Вэл Йорхас ужо неаднойчы праходз гэты шлях. Спачатку тлумная, ярка асветленая зала. Люстэрк,жырандол, аксамтныя канапк непрыстойныя габелены. Пасюль разрумяненыя дзек з аголеным локцкам - вяршыня распусты. У куце сярод кадак з дэкаратыным дрэцам прыткнуся стары абшарпаны клавкорд, муз'ыка паласатай камзэльцы старанна малоцць па клавшах, выбваючы з нструмента мелодыю навамоднай песеньк. На канапах за столкам разгарачаная кленты - разнамасная шушамець, се тутэйшыя. Рамейца местачковыя лупанары не цкавяць. Ну, за некаторым выключэннем... Спадарыня Ллея плыве скрозь залу, прыязна смхаючыся машучы ручкай засёднкам. Потым лесвца, якая вядзе наверх. Гэтую частку шляху Вэл Йорхас звычайна праходзць хутка, але цяпер ён ледзь цягнецца па прыступках, заважна хстаючыся чапляючыся за парэнчы. Ллея крочыць наперадзе. 'Добра ж яго дзябанула, - разважае яна, паглядваючы на свайго спадарожнка.
– Не, млошча сёння не будзе. Хаця...' Затым дог пацёмны калдор з шэрагам шчыльна зачыненых дзвярэй. Дыван на падлозе прыглушвае крок. Што б н чынлася там, за зачыненым дзвярыма, звонку не чуецца ан гуку. Потым яшчэ адны дзверы канцы калдора. Зно лесвца, вузкая цёмная, як логава дэманц-спакуснц са старых падання. Ллея запальвае свечку. Нарэшце мансарда. Тут, пад самым дахам, знаходзцца спачывальня спадарын Лле - яе маленькае гняздзечка, дзе яна прымае свах абраннка.

Пабразгашы ключам, яна адчынла дзверы - з цёмнага пакоя патыхнула дакм водарам парфума, да якога прымешвася ледзь заважны пах пылу завялых кветак. Патушышы свечку, спадарыня павярнула выключальнк на сцяне, пад столлю запаллася крыштальная жырандоля. У невялкм, але абсталяваным з бездакорным густам пакойчыку пераважал ллейна-белыя пяшчотна-фялкавыя колеры. Большую частку памяшкання займа велчэзны ложак з балдахнам, вакол якога, як спадарожнк вакол планеты, кучкавался мняцюрныя канапк, пуфк столк з разн'ым ножкам. Насупраць ложка стаяла вялкае патройнае люстэрка. Акно было шчыльна завешана цюлевым гардзнам аксамтным шторам. Чужароднай у гэтым гняздэчку кахання была тольк скрынка Народнага Вяшчальнка, як ляпся да фялкавых шпалера, нбы распухлы чорны павук. Чынонк Грамадскага Нагляду штоквартальна прыходзл з праверкай аглядал пако. За няспраныя Вяшчальнк (альбо х адсутнасць) спадарын пагража штраф, а то канфскацыя. Што зробш, такя парадк. Кленты збольшага прызвычался не зважал. А некаторым нават падабалася. Агрэсная рыторыка бруднаваты гумарок Ахонка абуджа у грамадзянах жывёльныя пачуцц, дапамагаючы дасягнуць належнага эфекту...

Апынушыся сам-насам з каханкам, спадарыня магла больш не хаваць свае пачуцц.

– Вэл...
– выдыхнула Ллея, горнучыся да яго, як лаза да ясеня.

Яна палка абняла яго, заблыташыся пальцам ягоных валасах - жорсткх трох волкх ад начнога туману. Прыцснушыся свам вуснам да ягоных, спадарыня адчула смалста-саладжавы смак зелля. 'Вось навошта ён так робць?
– падумала Ллея.
– Ён жа ведае, што потым будзе блага. Эх, загблая душа...' Сцягнушы з яго шалк, яна прынялася расшпльваць гузк на палто, перашытым са старога шыняля.

– Ллея, не...
– ён адвё яе рук, узяшы за запясц.

– Што, мой любы?
– спагадлва запытала спадарыня.

– Я...нешта пагана мне.

Раптам неяк аслабешы, ён апусцся на канапку, над якой всела скрыня Вяшчальнка, абхап галаву рукам.

– То нчога. Зараз будзе добра, - паабяцала спадарыня.

Адступшы на крок, яна пачала павольна расшнуроваць гарсэт. Рамеец хутка зрну на яе пахта галавой.

– Курва. Шлёндра канторская. Посцлка, - прагавары ён з расстанокай. Позрк ягоны блука.

Спадарыня знерухомела.

– Ты гэта пра каго?
– спытала яна змяншымся голасам.

– Пра сябе, Ллея. Я гэта. Курвска. се мы, - ён цхенька застагна пача разгойдвацца, прыцскаючы далон да скроня.
– Нельга так рабць, разумееш?.. Нельга. Не па-людску гэта...

– А ты ж, прыгажосць мая, - праваркатала спадарыня. Позрк яе зно пацяпле.

– Кнь, Йорхас. Можна. Усё можна.

Яна аслабла папружку, спаднцы 'з абручам' пал ёй пад ног. Спадарыня засталася станку, пунсовых штонках карункавым паяску, да якога мацавался мярэжыстыя панчох на падвязках.

– Вэл...
– прашаптала яна, працягнушы да яго рук.

Узняшы галаву, ён гляну на яе разбеглым вачам адразу ж перавё позрк на скрынку Вяшчальнка.

– Слухай, заторкн ты гэтую гаварылаку, - сказа ён з прыкрасцю.
– Па мазгах дзябе.

– Ён не выключаецца, - адказала спадарыня.

Рамеец ашчэрыся.

– Ды няжо? - сказа ён з кароткм смяшком.

Працягнушы руку да Вяшчальнка, ён ухапся за провад з слай рвану. На падлогу пасыпалася тынкока. Вяшчальнк заглух.

– Вэл, мяне за гэта аштрафуюць, - прамовла Ллея з мяккм папрокам.
– Альбо дзячат канфскуюць.

Ён зрну на яе, скрывся.

– Ну, што за народ, - працадз ён.

Рамеец рыком падняся з канапк, падышо да столка прыняся выварочваць кшэн палто, шпурляючы на стальнцу прыгаршчы манет змятых купюр. Некальк срэбранка зваллся на падлогу са звонам заскакал па маснцах.

– Вось тут...не памятаю кольк...палчыш...Во, народ. Вас вешаць павядуць, дык вы шворку сабе прыкупце...

– А вашых што, не вешаюць хба?
– рахмана адказала спадарыня.

Яна апусцлася на падлогу прынялася збраць манеты, якя рассыпался. Заважышы на падлозе прастакутны кавалачак кардону, як, вдавочна, таксама выпа з кшэн Йорхаса, спадарыня асцярожна зяла яго рук. Гэта была каляровая картка-святлапс, не вельм новая жо трох выцвлая. Наблзшы кардонку да вачэй, спадарыня разгледзела выяву маладой жанчыны, убранай у летнюю светла-снюю сукенку, пазверх якой бы накнуты белы празрысты шаль з карункам. Рамейка, адразу ж азначыла спадарыня. Побач стаяла дзця гадо пяц - пэна, яе сын. У адрозненне ад мац, хлопчык бы апрануты паводле рамейскай традыцы - у боцках догай падперазанай кашул са скошаным каняром. Жанчына на картцы смхалася. Хлопчык глядзе засяроджана вельм сур'ёзна.

– Гэта яна?
– спытала спадарыня, углядваючыся святлапс.

– Дай сюды!..
– з нечаканай лютасцю выгукну рамеец выдра картку з яе рук.

– Ды напрамлыбог, - прабурчала спадарыня.
– Што мне, шкада, ц што?..

Сабрашы раскданыя грошы, яна паднялася з падлог села на краёчку ложка, злёгку рассунушы кален.

– А яна прыгожая, - задуменна прагаварыла спадарыня.

– Што, падабаецца?
– спыта ён адрывста.
– Ксеня, так. Дарыюс. Дзесяць гадо, Ллея. То бок, дванаццаць. А, усё рона. Дума, ужо не засталося нчога. А яны сё прадугледзел. Падрыхтавал загадзя. картку гэтую. Кнул на стол. Глядз, кажуць. Ты х помнш? Помнш? Ц жо забыся? х ужо няма, яны сказал. А яна жыве. Пачвара, якая зжэрла тваё жыццё. бялясы гэты, жывёлна, таксама. Ён жыве, а х ужо няма...

Раптам твар яго сказся, ён затросся завы, як падстрэлены звер. Спадарыня закацла вочы. Ну сё, пачалося. Прастагнашы: 'Чадна вас тут, чадна! Дыхаць няма чым,' ён захл твар рукам рушы да акна, хстаючыся чапляючыся за мэблю. Наблзшыся да падваконня, ён рэзка адхну штору з слай рвану аконную ручку - засак затрашчал, але не паддался. Спадарыня змрочна сачыла за яго манёрам, седзячы на ложку.

– Вэл, мо вып'еш чаго?
– спытала яна нарэшце.

Той не адказа. Ён яшчэ кольк разо таргану аконную раму, а потым, быццам абясслешы, споз на падлогу некаторы час сядзе так, разгойдваючыся курчачыся бязгучных рыданнях. Потым ён дрыготкм рукам выцягну з кшэн пакамечаную самакрутку цха лаючыся, прыняся шоргаць запалкам, якя адсырэл не гарэл. 'Халера, кольк ж табе трэба?', паморшчышыся, падумала спадарыня. Яна паднялася з ложка прыхапшы са столка шклянку, рушыла ванны пакой. Не ключаючы святла, Ллея адкруцла медны кран, наплюхала шклянку халоднай вады вярнулася спачывальню. Рамеец бы там, дзе яна яго пакнула - на падлозе каля акна. Ён паляжа, прывалшы да сцяны, звесшы галаву на грудз бяссльна апусцшы рук. У ягоных пальцах была зацснута скамечаная самакрутка, якую так не далося запалць. 'Спць, ц што?..' Схлшыся над м, спадарыня асцярожна узяла яго за падбароддзе зазрнула яму твар. х позрк сустрэлся, на нейкую хвлю спадарын падалося, быццам вочы рамейца набыл колер, зрабшыся цёмна-снм... Ды не, прымролася. Усё тая ж чарната, як быццам адна суцэльная зрэнка без райка.

– Вэл, вып вадзчк. Лепей будзе, - мякка сказала спадарыня ледзь не слком прыцснула шклянку да ягоных вусна. Той глыну, закашляся, ягоныя зубы клацнул аб край шклянк.
– Вось так. Малайчынка.

Затым яна асцярожна выцягнула самакрутку з яго аслабелых пальца кнула крыштальную попельнцу. Потым, укленчышы, яна прынялася сцягваць з яго палто. Рамеец не супрацляся.

– Хлопцы трапл пад раздачу, - прагавары ён.

– Што?
– спытала Ллея.

Яна акуратна паклала палто на канапку занялася ягонай кашуляй.