Мроi Багны

– У шуфлядцы пад люстэркам, - сказала яна абыякава.

Ён выцягну з шуфляды нататнк надрапа м нейк адрас.

– Мрка Шэлег. Звяжашся з м. Ён растлумачыць, што трэба рабць.

Спадарыня кнула.

– Добра.

Паклашы нататнк на край ложка, ён нахлся да яе дакрануся вуснам да яе лба.

– Бывай, Кветка Нявннасц. Дзякуй за сё.

– Вэл, - яна вырашыла зрабць апошнюю спробу.- Слухай, а гэты Шмелех можа зрабць дакументы... для цябе?

Ён зрну на яе з неразуменнем.

– Навошта мне?

– Вэл, паедзем разам!
– сказала яна з жарам.
– У Эверон. У мяне грошай дастаткова, на асабняк хопць. Там горы, возера...чабор квтнее...
– яна асеклася. Рамеец глядзе на яе так, быццам яна звярзла неймавернае глупства.

– Ллея, ты свам розуме?

– Але чаму не?
– спытала яна.

Ён крыва смхнуся.

– Ллея, яны нас ненавдзяць! Ты хоць ведаеш, што яны пра нас кажуць? Як нас называюць? Дый на вас глядзяць, як на гразь...

– Вэл, я была Эвероне, - мякка сказала спадарыня.
– Дано, прада. Але нчога такога я не чула. Н пра вас, н пра...нас. Ан слоца.

– Але гэта х думках, - упарта прамов рамеец.

Спадарыня прамачала. Спрачацца не мела сэнсу. Яны сапрады вар'яты.

– Бывай, Йорхас. Бывай, - сказала яна.

Кал за м зачынлся дзверы, спадарыня зяла рук нататнк, блзарука прыжмурышыся, паднесла да вачэй, спрабуючы разабраць адрас, накрэмзаны ад рук. Але раптам радк паплыл яе прад вачыма, у носе зашчыпала, спадарыня Ллея заплакала.

Пошасць

Сястра Марта, начальнца прытулку для дзячынак-срот, прыбыла Лемар позна вечары. З ёй разам была адна з выхаванак, якую манашка пазначыла кнзе пастаяльца як: "Нара, 12 гадо 8 месяца". Сястра Марта заняла апартаменты на другм паверсе замовла познюю вячэру: пару смажаных рабчыка з журавнам, запечаны мучны корань, фаршыраваны сечанай свннай, гарачыя часночныя булачк, чарнчнае суфле з замарожанай салодкай смятанкай падагрэтае вно з цынамонам.

Праз некаторы час сястра Марта выклкала пакаёку загадала прывесц доктара. Вдавочна, далкатны странк манашк не справся з цяжкаватай вячэрай. Доктар жы праз некальк квартала ад гасцнцы, за м неадкладна адправл пасыльнага.

Прыкладна праз чвэрць гадзны дзячынка, у кнзе пастаяльца пазначаная як Нара, спусцлася нз падышла да кашталяна гасцнцы.

– Сястры Марце вельм нядобра, - цха сказала дзячынка. памачашы трох, дадала: - Здаецца, яна памерла.

Кал кашталян пакаёка варвался апартаменты, яны бачыл сястру Марту, якая ляжала на падлозе не дыхала. Шырокя рукавы яе хламды задрался да локця, на яе распухлых запясцях выразна был бачныя барвовыя язвы. Манашка была мёртвая, але язвы на яе руках рытмчна пульсавал, вывяргаючы смуродны жатаваты гной, як быццам жыл свам уласным жыццём.

Незабаве прыеха доктар. Ледзь зрнушы на пацыентку (якой патрэбен бы ужо не лекар, а далакоп), ён пацвердз дыягназ: морава язва. Пасля доктар адда распараджэнн. Пастаяльца н якм разе не будзць, заховаць спакой. Цела памерлай не чапаць. Пакой замкнуць на ключ нкога туды не пускаць, пакуль не прыбудуць адмыслова панаважаныя асобы (нават доктар не асмелся вымавць услых слова "коранеры"). Затым доктар паспяшася адвтацца - дый ласна кажучы, рабць яму тут ужо не было чаго.

Вярнушыся дадому, доктар перш-наперш накравася да сабе кабнет, дзе на сакрэтнку чырвонага дрэва паблсква абсдыянавы апарат. Крутанушы дыск, доктар звязася з Асменем, цэнтральным горадам Дольнай Зямл, паведам аб пачатку эпдэм. Згодна нструкцы, тамтэйшае кранцтва мусла звязацца са сталцай Правнцы атрымаць адпаведныя распараджэнн, але доктара гэта жо не датычылася. Выканашы свой апошн дог, ён вывалак з шафы дарожную валзку прыняся лхаманкавым паспеху збраць рэчы. Доктар бы перакананым халасцяком, цяпер ён падзякава Вышняму за гэта. У цяперашнх варунках сям'я была бы для яго непатрэбным баластам.

Кал доктар, падхапшы валзку, выбег з дому, на вулцы жо панавала панка. Уздож ходнка, выцягнушыся шэраг, стаял павозк самаходныя экпажы. Накол мтуслся людз з баулам, вузлам валзам руках. Хаця доктар загада трымаць усё строгм сакрэце, вестка аб пошасц жо разнеслася па горадзе. Доктар кнуся бы да найблжэйшай павозк, але яго спынл выкрык: "Занята! Занята!" Да павозк мчася начальнк гарадской турмы, трымаючы адной руцэ цяжкую валзу, у другой - гаршчок з хатнм фкусам. Следам за м тупала яго мажная жонка тры яго дачк, заспаныя злосныя ад таго, што х выцягнул з пасцел пагнал невядома куды, не дазволшы н прыняць ванну, н зрабць прычоску. На шчасце, суседняя павозка была свабодная. Ускочышы яе, доктар павался на сядзенне крыкну фурману: "Руш!" Не трэба было дакладняць, куды ехаць. Прэч, прэч з горада, як мага хутчэй!

***

На досвтку гарадскя вароты зачынлся, на вулцах з'явлся коранеры ахоных балахонах зелянявага адцення чумных масках, якя нагадвал птушыныя дзюбы. Па перыметры горада вайскоцы спешна нацягвал калючую сетку сталёвал генератары. На плошчы каля гарадскх варот выстрася атрад узброеных стражнка. х звычайную нформу зямлстага колеру дапанял процчумныя маск, але не такя, як у коранера. Маск жанера закрывал тольк рот нос, але пакдал неабароненым вочы.

Кал Юсцн Варда, нспектар Тайнай Канцыляры, прачнуся ложку свайго гасцнчнага нумара, час ужо перавал за подзень. Крывячыся ад вострага болю правай скрон (давалася знак падвойная порцыя зелля, прынятая напярэдадн), ён наблзся да акна адсуну франку. Аказваецца, ноччу прайшо давол моцны снегапад, цяпер востраканцовыя дах дамо был белыя ад снегу, а вузкя, звлстыя вулачк старога горада патанал гурбах. Дзна, што нхто аж дагэтуль не паклапацся пра тое, каб расчысцць маставыя. Правнцыя!.. Вулца, на якую выходзл вокны гасцнцы, была пустынная - н людзей, н экпажа, тольк пасярод маставой глыбокм снезе цягнуся ланцужок слядо. Апусцшы вочы, нспектар убачы самотную постаць, якая стаяла па шчыкалатку снезе проста пад вокнам яго апартамента. Постаць была захутана зелянявы балахон з капюшонам, з-пад якога выглядвала агдная птушыная маска з вачыма-шкельцам. У руках, зацягнутых у высокя, да локця, пальчатк, незнаёмец трыма догую жэрдку з патройным круком на канцы. То бы коранер, адрозненне ад учорашняй тройцы ад лхтаром, ён бы абсалютна рэальным.

Пра моравую пошасць Юсцн Варда веда не па чутках. Наступствы ён бачы на ласныя вочы, кал служы ва сходнх фемах восем гадо таму. Там, бывала, цэлыя гарады выкошвала пад корань. Потым тубыльцы-бхалы ручную рыл вапнавыя траншэ, а падземныя печы, пабудаваныя наспех, не спралялся з колькасцю цел - глеба расколвалася ад пякельнага жару, над расколнам зямл курэ тлусты, задушлвы дым. У большасц выпадка усяму вной был звычайныя бюракратычныя затрымк. Даставць процчумную сываратку да месца бедства было нескладана, аднак для гэтага патрабавалася маса суправаджальных дакумента. Пакуль чынушы рассталял свае закавык, час сыходз, як вынк - горы трупа абурэнне нзо. Што зробш, у Рамейскай мперы любое пачынанне проста-тк тоне паперах. Затое парадак дэальны...

У горадзе, зачыненым на каранцн, нспектар апынуся першыню жыцц, аднак гэтая акалчнасць яго не вельм схвалявала. Пасведчанне агента Канцыляры адчыняла перад м усе дзверы. На выранаванай пляцоцы за гарадской сцяной яго чакала крылатая машына з плотам. нспектару заставалася тольк даставць затрыманага сталцу, на гэтым яго мся будзе завершана. Больш нкол жыцц не бачыць ён гэты чорта горад. Дый з Паночнай Правнцыяй самы час развтацца. Вярнушыся Вльск, ён неадкладна падпша заяву аб звальненн кне яе Валогу проста...на стол. Лепей было б, канечне, у зубы, разважа нспектар, таропка нацягваючы шынель, аднак Валога якое-някое, але начальства, а супраць Табел аб рангах не папрэш...

Ля муро гарадской турмы чакала чатырохмесная машына з адкрытым верхам, на якой напярэдадн прывезл палоннага з гарнзона. Рухавк бы уключаны. Кроца ва нформе жанера сядзе, учапшыся дрыготкай рукой у стырно, аблчча яго было збялелае. Ён бы з радасцю цёк з горада разам з астатнм, але пагроза пакарання за дэзертырства палохала яго яшчэ больш, чым эпдэмя. Турма была пустая - н начальства, н ахонка. Дзверы камер был расхнутыя, трое зняволеных, асуджаных за даг махлярства, бясследна знкл. У камеры заставася тольк палонны мяцежнк, як, натуральна, нкуды не мог сысц з прычыны сваёй слепаты. нспектар схап палоннага за руку ранушы: "За мной!" павалок яго да выхаду. Падцягнушы затрыманага да машыны, нспектар штурхну яго на задняе сядзенне, сам уладкавася побач адда загад кроцу. Прабуксавашы колам па снезе, машына сарвалася з месца.

На плошчы ля гарадскх варот кроца змушаны бы спынцца. Тут сабрася велзарны натоп. Здавалася, што з хвлны на хвлну спыхне бунт, гараджане, якя не паспел збегчы з Лемара, пачнуць штурмаваць зачыненыя вароты.

– Назрай за палонным, - сказа нспектар кроцу выйша з машыны.

Працснушыся скрозь натоп, ён цвёрдым крокам наблзся да шарэнг стражнка, якя стаял каля гарадскх варот.

– У чым справа?
– загрыме нспектар.

Адказу ён не атрыма. Жанеры глядзел мма яго, трымаючы зброю напагатове. Тады нспектар падышо ушчыльную да аднаго са стражнка. Ягоны твар бы напалову схаваны пад чумнай маскай, але зазрнушы яго перапуджаныя, шырока раскрытыя вочы, нспектар зразуме, што перад м зусм яшчэ смаркач.