Мроi Багны

Ян задумася.

– Ну...ладна, - сказа ён.

Кал Ян, прытрымлваючыся за плячо Нары, выйша на вулцу, у яго закружылася галава ад свежага марознага паветра. Пад нагам пахруства снег. На вулцы было вельм цха - пастаяльцы начлежк разбрылся хто куды, а жыхары горада не спяшался выходзць са свах дамо.

– куды сц?
– спыта Ян.

Нара тузанула плячом.

– Я думала, ты ведаеш гэты горад.

Ян узня твар да неба, спрабуючы вызначыць месцазнаходжанне сонца. Улетку напачатку восен, кал неба не было зацягнута хмарам, ён мог адчуць дотык цёплых прамянё да сваёй скуры. Узмку з гэтым было складаней.

– Нара, што там у небе дзеецца? Хмары?

– Н аблачынк! Неба яснае, сонца так свецць.

– Зразуме.

– Цкава, тут ёсць дзе памыцца?
– спытала Нара.

– Нарад ц.

– Мне так брыдка, - Ян не бачы аблчча дзячынк, але ён выразна яв, як яна скурчыла грымаску незадаволенасц.
– У прытулку мы шторанцы мылся гарачай вадой з тлушчавым мылам, кожны вечар таксама.

– Распесцл вас у гэтым прытулку, вось што я скажу.

Яны так-сяк абцерл рук снезе. Потым Ян ухап яшчэ прыгаршчу снегу суну яго рот.

– Ты што? Снег жа брудны!
– сказала Нара.

– А дзе яшчэ зяць вады?

Нара прамачала. Потым Ян пачу, што яна нешта грызе.

– Лядзяш, - сказала дзячынка.
– Ад падстрэшка адламала. Па м дакладна нхто не патаптася.

Ян хмыкну. Шукаць штосьц чыстае горадзе, дзе лютуе пошасць -дурная справа. Яны павольна крочыл па брукаванай маставой. На вулцах стал трапляцца людз. Гараджане стаял невялкм групкам цха перагаворвался. Прыслухашыся, Ян пачу абрывак гутарк:

– Кажуць, х бачыл горадзе, акурат напярэдадн... Ангх той самы, а з м Аллл, каралева гуля, ну Морава Дзека ласнай асобай.

– Ды глупства.

– Ну, не кажы. Людз баюць, што Ангх пацалава тую заезджую манашку, аж у вусны, як любачку сваю. Яна першай памерла. А Морава Дзека пацалавалася са Шпегам. Ну з гэтым, на крылатай машыне, памятаеш?

– Машына, дарэчы, так стаць за варотам. Значыць, Шпег той застася Лемары.

– Альбо скана ужо...

– А ты так не назва сваё мя, - сказала раптам Нара.

– Ян.

– Ян...
– патарыла яна.
– Ян, а што гэта за скрутк каля дамо? Такя догя, ростам з чалавека?.. Ой, здаецца, з аднаго скрутка тырчыць нечая рука!

– Дык мерцвяк ж. Памерл ад язвы. Не наблжайся да х, а то таксама заразшся.

– Я-а-ан!..

– Што?

– Тут па вулцах расхаджваюць нейкя людз. На х зелянявыя балахоны маск, як птушыныя дзюбы, а руках догя тычк з крукам.

– Коранеры. Не бойся, нас яны не крануць. х цкавяць тольк мёртвыя, а таксама тыя, хто захварэ. Гэтых таксама прырановаюць да мёртвых.

– А мы не захварэем?

– Гэта жо як пашанцуе. ведаеш што, Нара? Не забывай час ад часу паглядваць на свае запясц, на мае таксама. Кал на х з'явяцца чырвоныя плямы, то...

– То мы памром?

– Прыйдзецца памерц.

Яны замачал.

– Нара, ты ж не тутэйшая?
– спыта Ян, каб змянць тэму гутарк.
– Цябе Лемар як занесла?

– Догая гсторыя, - адказала дзячынка. пачала расказваць.

Свах сапрадных бацько яна нкол не ведала. Першыя тры гады свайго жыцця яна прабавла мястэчку Кслея, у прытулку для кнутых немалят. Потым яе перавял манастырск прытулак для дзячынак, што горадзе Асмень. Там яна жыла весь гэты час пад наглядам манашак-рахманых сясцёр. Незайздросны лёс. Аднак Нару се лчыл шчаслкай. Нядана адзн заможны паважаны чалавек, як жыве Лемары, выказа жаданне яе дачарыць. Свайго будучага прыёмнага бацьку Нара яшчэ не бачыла. Ёй было вядома тольк, што завуць яго спадар Пелягрыюс, ён працуе гарадскм судзе.

Тыдзень таму да х у прытулак прыязджала спадарыня Сорэкс, давераная асоба спадара Пелягрыюса. Сястра Марта, начальнца прытулку, вывела гасцёню выхаванак узростам ад дванаццац да чатырнаццац гадо загадала м выстрацца шэраг. Спадарыня Сорэкс вельм прыдзрлва выбрала кандыдатку на дачарэнне. Праходжваючыся па пако, яна пльна зралася твары выхаванак - ц няма на скуры радзмак, воспн, шнара ды ншых пашкоджання. Запускала руку х валасы - ц досыць густыя. Дакраналася да хнх грудзей сцёгна. Загадвала смхацца на весь рот, каб праверыць, ц парадку зубы дзёсны. Нарэшце яна спынла свой выбар на выхаванцы на мя Нара.

– Ты вельм прыгожая дзячынка, - сказала ёй спадарыня Сорэкс, соладка смхаючыся.
– Зусм як маленькая прынцэса. Спадар Пелягрыюс будзе задаволены.

Сястра Марта прывезла выхаванку Лемар напярэдадн вечарам. х сустрэча з новаспечаным бацькам мусла адбыцца сёння ранку. Але не скалалася. Незабаве пасля вячэры сястры Марце зраблася блага. Кашталян выклка доктара, але было запозна. Яе пачало вантаваць жоцю, потым яна паваллася на падлогу, раскнушы рук, больш не варушылася. Перапуджаная Нара спусцлася нз, каб паклкаць на дапамогу. Потым прыеха доктар, пачалася панка. Усё гаварыл аб пошасц моравай язве. У агульнай мтусн пра Нару папросту забылся. Яна цхенька сядзела ля паста кашталяна аж да ранцы. На дзячынку нхто не звярта уваг. З першым прамяням сонца яна выслзнула за дзверы гасцнцы адправлася блукаць па вулцах горада.

– Каламутны ён нейк...як там яго...Пелягрыюс, - сказа Ян.
– Можа, яно лепш, што вы з м так не сустрэлся... Выходзць, ты так бадзялася па горадзе цэлы дзень?

– Ага. Я заблукала, мне вельм хацелася есц. Сястра Марта аддала мне чарнчнае суфле, таму што яно ёй не спадабалася, але яна не стала кармць мяне вячэрай. Сказала, што спадара Пелягрыюса я наемся волю... А потым был стрэлы крык. Я схавалася пад ганкам нейкага дома сядзела там, пакуль не звечарэла. Потым стала вельм холадна. Я стукала дзверы дамо, але мне нхто не адчын. Адчынл тольк той начлежцы, але туды мяне не захацел пускаць... Ян, а кал мы будзем есц?

– Пытанне, канечне, цкавае.

Ян паспрабава успомнць, кал ж ён сам апошн раз е. Здаецца, у гарнзоне. Пэна, так. Палоннаму прынесл ежы, каб ён, баран божа, не памёр з голаду, пакуль не прыедзе нспектар. У гарадской турме Лемара гэтым пытаннем не заклапацлся, ну а потым ужо стала не да таго.

– Нара, дзе мы цяпер?
– спыта Ян.

– На вялкай вулцы.

– Што ты бачыш?

– Тут людз. Давол шмат людзей. Адны ходзяць, ншыя стаяць гутараць. Яны се выглядаюць вельм спалоханым.

– Дзва што спалоханыя... Што яшчэ, Нара?

– Яшчэ...
– працягнула дзячынка, - Яшчэ тут стаць адна гандлярка рыбай, але яе нхто нчога не купляе. некальк жабрако уздож вулцы, просяць мласцну.

Ян памача.

– Нара, ты можаш знайсц жэрдку якую-небудзь? Ц хаця б галну дрэва?
– спыта ён.

– А навошта?

– Ты што, сляпых нкол не бачыла? Так я змагу сц, не трымаючыся весь час за тваё плячо.

– Я зразумела!

Нара выслзнула з-пад яго рук, яе крок згублся гомане галасо. Ян спынся. Засташыся без усякай апоры, ён зно адчу знаёмае пачуццё панчнага страху. Кал Нара не вернецца, ён застанецца без павадыра, адзн у чужым горадзе, не ведаючы, куды сц каго прасць дапамог. Ён сцсну кулак зраб глыбок дых, прымушаючы сябе супакоцца.