Мроi Багны

– Усесвяцк гарнзон. Паклал многх. Вочак прапа...каб яго халера! На сувязь не выходзць. Хаця мус быць Асмен. н...нструкцы...атрымаць.

– Ат, пагавары мне яшчэ, - сыкнула Ллея.
– Яно мне трэба?

Пад уздзеяннем зелля Йорхас зусм сябе не кантралюе. Вось цяпер пача гаварыць нешта вдавочна лшняе. Нешта такое, чаго ёй, Лле, не варта ведаць. Парасшпльвашы гузк на яго кашул, яна прасунула руку яму пад вопратку паклала далонь на ягоны торс. Ён сцепануся.

– --, Ллея!.. Якая ж ты халодная.

– Зараз сагрэемся.

Спадарыня паднялася на ног зяла яго за руку.

– Вэл, хадзем у ложак, - сказала яна.

– Не-е-е... Не трэба, - ён млява адмахнуся.
– Ты дз. дз. Сп. Я тут пабуду.

– Глупства! Ну, прыгажосць мая, падымайся. Вось так. Давай, давай, тут недалёка, - гаварыла спадарыня, цягнучы яго ложак. Справа была не з лёгкх - усё рона, што валачы на сабе п'янага. Кольк разо каханк займался гэтым проста на падлозе - спадарын падабалася, хаця назатра плечы азадак смылел ад дывановага ворсу. Аднак сёння Йорхас не тым настро, прыйдзецца сё рабць самой. Спадарыня жо вырашыла - што б там н было, але так проста яна яго не адпусцць. Штурхнушы рамейца ложак, яна сцягнула з яго чаравк. Потым, усешыся на м верхам, яна прынялася важдацца са спражкай ад ягонага рамяня.

– Ллея, не...
– прагавары той, спрабуючы яе адштурхнуць.

– Цшэй!
– сыкнула спадарыня.
– Прыбяры рук. Я сама.

Яна схллася над м пачала асыпаць яго кароткм, палкм пацалункам, спускаючыся сё нжэй. Затрымалася на хвлю, адчушы вуснам глыбок няроны шнар - след ад кул. Ён кажа - падстрэлл калсьц, падчас калатнечы памж кантрабандыстам. Яна не верыць. Ён не просты кантрабандыст. Ён увогуле не той, за каго сябе выдае. У яго нават мя нейкае несапраднае. 'Йорхас' на мове ксайлахскх качэнка значыць 'калючка', альбо 'цёрн'. Хто-хто, а яна ведае, вунь слабодка хняя побач. Хто ты так, Йорхас? Хто ты на самай справе?

– Ллея, разумееш, яны бунтуюць тольк таму, што мы м дазваляем, - гавары Йорхас, гледзячы столь.
– Гэта проста гульня такая. Вочак ведае, ён наш чалавек. А астатня... Яны вераць, што сё па-сапраднаму. памраюць па-сапраднаму. Кажуць - тольк б да вясны дацягнуць. А вясны-то не будзе... Ой, чорт!
– раптам выгукну ён нстынктына пакла далонь ёй на патылцу. Спадарыня зняла галаву зрнула на яго знзу верх.

– Ужо лепей, Вэл. Значна лепей, - праваркатала яна.

Прызняшыся, яна зно уселася на м верхам расшплла станк, як бы ёй зацесны.

– Ллея...

– Змоч!
– загадала спадарыня, закрышы яму рот далонню.

Потым яна пачала засяроджана рухацца - уверх-унз. Спружыны ложка зарыпел.

– Ллея, чорт!..

Адчушы яго далон на свах сцёгнах, спадарыня пераможна смхнулася. Яе пяшчоты аказался мацнейшыя за зелле. Упершыню жыцц...

– Так! Та-а-ак!
– вырвалася яе.

Квятчастыя зоры на шпалерах закружылся яе перад вачам, нбы шкельцы калейдаскопе, а праз мгненне, кал яе жо накрывала гарачая хваля, спадарыня заважыла, што жырандоля пад столлю раптам пачала мргаць - хаця, мажлва, апошняе ёй проста здалося.

Потым яны ляжал побач пазверх скамечанай кодры. Рамеец спа. Спадарыня трымала яго свах абдымках, паглядваючы на адлюстраванне патройным люстэрку, што стаяла насупраць ложка. У люстэрку яна бачыла двух каханка- яны ляжал, шчыльна прыцснушыся адно да аднаго, яе белыя кудзерк пераблытался з яго чорным пасмам. Прыгожа, падумала спадарыня. Нбы той стараданяй песн. Як жа гэта?.. А, успомнла:

Дзева садочку гуляе -

Бялей за калядны снег,

Каваль каля тыну чакае -

Чарней за смяротны грэх...

Што ж там далей?.. Забылася, зусм забылася, сонна разважала Ллея. А сапрады, чаму нас так цягне адно да аднаго? Дакладней, х да нас. Глядзяць жа на нас, як на быдла, а сё рона прыходзяць. Жыць без нас не могуць. хто з нас бераг паблыта?.. Ат, крамола сё гэта, крамола. Нецкава. Сп...'

Кал спадарыня прачнулася, у пако было жо светла. Звычайна яна абуджалася а пятай, кал ключася Народны Вяшчальнк, з яго бляшанага чэрава пачынал вывяргацца гук гмна. Але цяпер Вяшчальнк мача, як дупа, спадарыня - упершыню за догя гады - нарэшце выспалася як след. Вэл Йорхас, ужо апрануты, сядзе на кра ложка, зашнуроваючы чаравк. Аблчча яго было трох змардаванае, валасы мокрыя - пэна, тольк што з ваннай.

– Втай, ратанца душ, - сказа ён з усмешкай.
– Як спалася?

Пазяхнушы, спадарыня прызнялася, кветка лле, ужо пажоклая скамечаная, выслзнула з яе валасо пала на падушку. Спадарыня абыякава змахнула яе на падлогу. Кнушы позрк за акно, яна вохнула ад захаплення. Чарапчныя дах дамо галны дрэ, пазбаленыя лстоты, зраблся белым, пакой з акна ллося мяккае малочна-белае святло. Ноччу выпа снег, пахавашы пад сабой бруд смецце вялкага горада.

– Як жа прыгожа...
– вымавла яна.

Йорхас падняся, пацягнуся за палто, якое ляжала на канапцы.

– Ллея, ты гэта...
– прагавары ён пасля кароткага вагання.
– Карацей, дзякуй табе за сё. Кал б не ты, я б здох ужо, напэна.

Усярэдзне яе раптам усё заледзянела. Яна павольна закруцлася кодру села на ложку, падабрашы ног.

– Ты больш не прыйдзеш?
– спытала яна вельм цха.

– Пэна, не.

Яна падцснула вусны, але вочы яе застался сухм. Што ж. Яна ведала, што рана ц позна гэта здарыцца. Два гады таму ён з'явся невядома адкуль, цяпер сыходзць. З самага пачатку яна сведамляла, што х адносны не могуць дожыцца вечна. Яна чакала гэтага дня, непазбежнага, як смерць. сётк, неяк усё хутка. Занадта хутка. Яна не паспела падрыхтавацца...

– Ллея.

Яна зняла вочы.

– Так?

– Паслухай мяне, - сказа ён вельм сур'ёзна.
– З'язджай з Паночнай Правнцы. К чортавай мацеры, з'язджай. Нчога тут не будзе. Усё падзялл прадал. Ад вас ужо нчога не залежыць.

– куды мне ехаць?
– спытала яна паныла.

– Куды захочаш. Ты Мрку Шэлега ведаеш?

– Шэлег. Шэлег-шмелех, - яна паквала галавой.
– Не ведаю. А хто гэта?

– Годны мужык, хоць агент Канцыляры. Дакументы табе зробць, на выезд. Не фальшыку якую, тут усё законна. Зможаш ехаць, куды пажадаеш, нводзн мытнк не прычэпцца. У Зрайск Калфат, напрыклад. Зкураты хня паглядзш. сады з архдэям.

Спадарыня пахтала галавой.

– У Зрай не хачу.

– Ну, Эверон тады. Ц Братэрства. Там вайны няма.

Эверон. У спадарын зашчамла сэрца. Яна смуткавала па Эвероне на працягу сх дванаццац гадо акупацы. Вобразы гэтай дзвоснай краны пераследвал яе снах. Домк на беразе горнага возера - белы, з чорным бэлькам балкончыкам, пазасталяным гаршчкам з геранню. А накол смарагдавыя луг, алвы внаградныя лозы. так дурманлва, п'янлва пахне чабаром базлкам...

– Папера, аловак ёсць?
– спыта Йорхас.