Мроi Багны

– Новапрыбылыя?
– спыта Гаспадар Вулц, акнушы ацэньваючым позркам дзячынку сляпога. , не чакаючы адказу, абвясц: - Гэта адна з пешаходных вулц Лемара. Працонае месца тут каштуе пасрэбранка. Дакладней, каштавала да чорашняга дня. У сувяз з эпдэмяй цэны паднялся. Адзн срэбранк. Можаце дробнай манетай насыпаць, мне сё рона.

– Заплац м, Нара, - шапну Ян.

Дзячынка прыцснула да грудзей кашэль адмона пакруцла галавой, дзёрзка гледзячы на Гаспадара Вулц.

– Капрызць давай не будзем, ладна?
– сказа аднарук грамла.
– Непаслухмяных у нас караюць

Той, што з нажом, засмхася шматзначна правё указальным пальцам сабе папярок горла.

– Нара, аддай м грошы!

– сказа Ян.

Ледзь не плачучы, дзячынка дастала з кашалька срэбранк працягнула яго Гаспадару Вулц.

– Млае дзця, - сказа той, забраючы грошы.

Затым тройца накравалася да старога жабрака, як сядзе на супрацьлеглым баку вулцы. Не чакаючы, пакуль яны наблзяцца, жабрак суну руку кшэнь палто пача паспешлва адлчваць данну.

– Яны адабрал самую каштоную манету. Гэта несумленна, - з абурэннем прамовла дзячынка.

– Так трэба, Нара, - адказа Ян.
– Лчы, што гэта такя правлы гульн.

– Мне яны не падабаюцца, - сказала дзячынка.

– А што зробш? Усе так жывуць.

– Сапрады?
– Ян адчу на сабе яе пльны позрк.
– Цкава, а ёсць яшчэ якя-небудзь правлы, якх я не ведаю?

Ян кну.

– Ёсць, напрыклад. Нкол не спрачайся з людзьм, якя трымаюць у руках буданчыя ломк.

– Якя яшчэ ломк?
– неразумела спытала дзячынка.
– Ты пра што?

– Ну, я так х сабе яв. Гэтых трох. А што было на самай справе?

– аднаго нож, у другога дубнка. А трэцяга мылца.

– Вось бачыш, амаль што адгада.

Цяпер Нара глядзела на яго з непадробнай цканасцю. часта ён так адгадвае?

Кал гадзннк на гарадской ратушы адзван тры пападн, на вулцы з'явся невялк атрад жанера у чумных масках. За м непарадкаванай калонай крочыл мужчыны цывльнай вопратцы. жанеры, цывльныя несл на плячах крк рыдлёк. Яны рухался бок гарадскога вала.

– Што яны збраюцца рабць?
– шэптам спытала дзячынка, сцсла апсашы сё бачанае.

– дуць рыць траншэю. Там будуць хаваць целы памерлых, - сказа Ян.

Адзн з жанера аддзялся ад атрада падышо да гандлярк рыбай, якая сё яшчэ стаяла пасярод вулцы. Ён нешта сказа ёй. Жанчына паспешлва падхапла з зямл цяжкя кошык знкла падваротн.

– А гандлярка? Навошта жанеры прагнал гандлярку?
– спытала Нара.

– Таму што пошасць. Падчас каранцну вулчны гандаль забаронены.

– Ты так файна ва см разбраешся, Ян. Ты жо быва у зачумленых гарадах?

– Ды не. Мы гэта на вучэньнях адпрацовался. У ваеннай школе.

– Ты бы ваенным?
– з цкавасцю спытала Нара.

– Ну, так. Бы калсьц.

– А, дык вось яно што...- прамовла дзячынка.

Ваенны, як жа, падума Ян. Страц зрок на эверонскх франтах. Тольк б яна не стала далей распытваць, а то прыйдзецца хлусць... На шчасце, дзячынка пытання больш не задавала.

Прыкладна праз гадзну на вулцы з'явлся пахавальныя драбы, запрэжаныя парай калматых яка. Драбы даверху был напонены целам памерлых, загорнутым саваны. Яка вё за аброць чалавек у лямцавым палто. Ягоны твар да самых вачэй бы заматаны шалкам, а на руках яго был працоныя пальчатк з грубага палатна. Услед за драбам шо коранер у зелянявым балахоне птушынай масцы. Ён нёс на плячы догую тычку, да якой бы прымацаваны жалезны крук з трыма зубцам. Драляныя колы гучна рыпел грукатал па камянях маставой. Гараджане маклва туллся да сцен дамо праводзл драбы догм позркам. Прайшошы тым жа крунку, у якм напярэдадн крочы атрад далакопа, маркотная працэся знкла з вачэй.

У гэты дзень срэбраных манет больш не падавал - тольк медныя. А нейкая чуллвая жанчына замест грошай працягнула дзячынцы кавалак прага, начыненага шпнатам мяккм белым сырам. Нара разламала яго надвое палову аддала Яну.

– Я нават смаку не адчула, - сказала Нара, праглынушы сваю долю.
– Тольк яшчэ галадней зраблася.

Пачынала шарэць. Нара жо не адчувала н холаду, н голаду, але адну тольк аспаласць. Дзячынка сядзела, прыхнушыся да Яна захуташыся яго футравую куртку. х дыханне ператваралася пару асядала намараззю на х валасах. У нейкм здранцвенн Нара глядзела, як адзн з мнако раптам пахснуся хапся за лхтарны слуп. Яго пачало вантаваць. Потым ён у курчах павался на маставую. Нхто не асмелся наблзцца да яго, каб дапамагчы. Нарэшце ён зацх. Праз некаторы час да знежывелага цела падышо коранер , падчапшы на крук, пацягну прэч.

Вулца амаль спусцела. У вокнах дамо адзн за адным загарался агн. Потым у снх прыцемках паказалася самотная постаць у чорным сурдуце з медным гузкам смешнай круглай шапачцы з брыльком. Чалавек нёс на плячы невялкую лесвчку, а руцэ трыма запаленую лямпу. Лхтаршчык, здагадалася Нара. Дзячынка з цкавасцю назрала, як ён няспешна абыходзць вулцу, ад аднаго лхтарнага слупа да другога, след за м у сцюдзёнай мгле выцягваецца ланцужок жывых агеньчыка. А ён жа зусм не абавязаны гэтага рабць, думала Нара. Вось цяпер, падчас каранцну. Мог бы дома сядзець, як усе астатня. А ён запальвае лхтары, як быццам нчога не здарылася. Напэна, гэта асаблва важна цяпер - запальваць лхтары. Таму што, кал горад пагрузцца цемру, зробцца зусм ужо сумна...

Жабрак, як прас мласцну на супрацьлеглым баку вулцы, падняся на ног прыняся збраць свой няхтры скарб - выцерты клмок, на якм ён сядзе, драляны палукашак, у як ён збра манеты. Потым ён, кульгаючы, падышо да дзячынк Яна.

– Першы раз тут?
– спыта ён надтрэснутым голасам.
– дзце жо. Сёння падаваць больш не будуць.

– Паслухайце, добры чалавек, - сказа Ян. Голас ягоны гуча невыразна - ад холаду вусны знямел здавалася, нават язык да паднябення прымёрз.
– А скажыце, дзе тут можна паесц?

Вандронк

– Йорхас. Чуеш, Йорхас?

– Чаго?

– Ведаеш, я дано хаце спытаць...

– Ну?

Памва-Хлуск абтрос кален ад крошак прызняшыся з задняга сядзення, абапёрся аб крэсла шафёра, у якм сядзе Вэл Йорхас. Правая рука рамейца ляжала на стырне, далонь левай ён прыцска да скрон. Матор бы выключаны, але печка працавала, у салоне было горача, як у лазн, мабыць, ад спёк духаты галава яго разбольвалася сё мацней. Скрывшыся, ён зрну на сваё адлюстраванне ветравым шкле - бледная, змардаваная фзяномя са шматдзённым шчацннем. У машыне было цёмна - лямпа нутранага асвятлення не працавала, тольк перад крэслам шафёра цьмяна мгцела панэль кравання, гэтым няпэным святле фзяномя здавалася зялёнай, як у хадзячага мерцвяка з мясцовых легенд. Ачмурэць. Такога адхадняку з м яшчэ не здарался. Два дн ж прайшло, павнна жо адпусцць. Чортава зелле ...

– Слухай, Йорхас, вось людз кажуць, - сказа Памва, пражавашы кавалак.
– Людз кажуць, быццам у Царгорадзе, на самай галонай плошчы, акурат насупроць Цытадэл, з неба ланцуг звсае. Адзн яго канец дакранаецца маставой, а друг за аблокам знкае. па гэтым ланцугу нбыта можна скараскацца напрост у Царства Божае. Кажуць, ужо многя спрабавал. прасталюднк, мператары, нават Арцыпастыры некаторыя. Але нхто яшчэ не здоле узысц да Госпада Вышняга. Усе як адзн узбраюцца дзесьц да сярэдзны, а потым зрываюцца нз ды разбваюцца ляпёху. Слухай, гэта прада?