Мроi Багны
Шрифт:
– Калека чорта! Ну, чакай...
– прагырка Гля. Вызвалшы руку, ён пацягнуся да пояса.
– Ян, у яго нож! Нож!
– залямантавала Нара.
Наведнк паскоквал са свах месца топлся вакол, з цкавасцю назраючы за бойкай. Нхто не мешвася. Нару адцснул бок. Яна нчога не бачыла за сцяною спн, да яе слыху данослся тольк глухя дары бязладныя выкрык Гл. Ускочышы на лаву, яна зрнула пазверх спн гало. Цяпер нож апынуся руцэ Яна. Гля ляжа, распласташыся, на падлозе. Ян прыцска яго каленам, трымаючы нож ля ягонага горла.
– Спынць бойку! Неадкладна!
На сярэдзну залы выйша гаспадар карчмы - мажны, каржакаваты,
– Спынць!
– патары гаспадар карчмы.
– У горадзе безуладдзе, але абыдуся без жандара. З дэбашыра жыцом буду шкуру спускаць. Свам рукам.
– Ды мы так, паспрачался злёгку, - сказа Гля.
Ён сядзе на падлозе, закнушы галаву спрабуючы спынць кро, якая ллася яго з носа. Ян падняся на ног, сцскаючы руцэ нож.
– Нара!
– паклка ён.
– Я тут!
– дзячынка падбегла да яго зяла за руку.
– Нара, хадзем адгэтуль.
'Яшчэ адзн, Намад. Глядз-тка, яшчэ адзн. Зно ты схб, Намад!..' Сыходзячы, Нара мелькам заважыла чалавека з лютняй у руках - пэна, гэта ён гра, кал яны вайшл карчму. Лютнст пльна глядзе на дзячынку смхася. З-пад яго пунсовай, з адваротам, шапк, упрыгожанай палнавым пяром, выбвался пасмы вугальна-чорных валасо, а яго правае вока было зацягнута бяльмом.
Яны паспешлва, амаль бегма шл па начной вулцы. Кал злашчасная карчма засталася далёка ззаду, яны трох запаволл крок. Нара рыдала ад крыды злосц.
– Кашалёк! Кашалёк прапа! Гля яго сётк сцягну, - патарала яна.
– Ды халера з м. Заробм яшчэ, - адказа Ян.
– А чым мы заплацм за начлежку?
Ян апусц руку кшэнь куртк. Манета была на месцы.
– Прыдумаем што-небудзь, - сказа ён.
Ён усё яшчэ сцска у руцэ нож, як адабра у Гл. Дзяржальна нажа было абцягнута мяккай скурай. Ян правё пальцам па лязе - вострае, як брытва. Непагана. Ён хаце бы па звычцы сунуць нож сабе за пояс, але спомн, што рамень у яго адабрал яшчэ гарнзоне. Згадашы жанера нядобрым словам, ён схава нож у кшэню куртк.
– Нара, ты памятаеш, дзе тая начлежка?
– спыта Ян.
– Зможаш адшукаць?
– Паспрабую, - усхлпнула дзячынка.
Варгус
Паблукашы некаторы час па бязлюдных вулцах, яны выйшл да абшарпанага будынка са спадзстым прыступкам ля уваходу. Дзверы был забты дошкам, на х бяле намаляваны крэйдай крыж.
– Што гэта значыць?
– спытала Нара.
Ян працягну наперад руку дакрануся да дошак.
– На каранцн зачынл, - сказа ён.
– Тут нехта памёр ад моравай язвы. Магчыма, адзн з пастаяльца, а можа, кашталян.
– што нам рабць? Шукаць ншую начлежку?
– Пакуль знойдзем, замерзнем насмерць. Давай лепш папросмся да каго-небудзь на начлег.
– Я жо спрабавала. Мяне не пусцл.
– Можа, зараз пашанцуе, - сказа Ян, не надта, зрэшты, разлчваючы на поспех.
Гараджане трымал глухую абарону. Ледзь пачушы грук у дзверы, яны спешна тушыл святло, доме запановала магльная цшыня. Схавашыся за франкам, людз мочк глядзел на двух бадзяг - дзячынку сляпога, не асмельвался м адчынць. З м разам у дом магла незаметк праслзнуць Морава Дзева, якая сее смерць. Яны жо пачал губляць надзею. Але кал яны падышл да двухпавярховага
прысадзстага будынка, як стая трох наводшыбе ад астатнх дамо, Нара, узяшыся за дзвярное кольца, нясмела пастукала, м адчынл. На парозе стая гаспадар дома - рослы, шыракаплечы мужчына з калматай рудой барадой грывай рудых валасо. Ён бы апрануты свабодную кашулю з чорнага сукна такя ж нагавцы. Рукавы кашул ледзь не лопался, абцягваючы яго магутныя, як у малатабойца, цяглцы.– Дабрыдзень, - сказала Нара, - Вы дазволце нам пераначаваць у вас? Тут вельм холадна...
Гаспадар паглядзе на дзячынку, потым зрну на Яна, прыжмурыся хмыльнуся сабе бараду.
– Добрых людзей чаму б не пусцць?
– прагавары ён саступ убок, прапускаючы гасцей.
Яны апынулся прасторнай, добра нацепленай кухн. На стале блякла свяцла алейная лямпа. Напэна, гаспадары жо павячэрал збрался класцся спаць.
– Знм палто, дзячынка, павесь яго на крук ля дзвярэй, - сказа гаспадар дома.
– Вы вельм добры, - адказала Нара.
Гаспадар хмыкну смхнуся, агалшы моцныя белыя зубы.
– Адразу вдаць, што вы не тутэйшыя. Нводзн жыхар гэтага горада не асмелся бы вайсц дом Варгуса, а назваць мяне 'добрым' пагато... Марыета!
У глыбн дома пачулся лёгкя крок, кухню зазрнула прыгожая, давол маладая яшчэ жанчына з гладка зачасаным цёмным валасам бледным, маркотным аблччам. Яна была апранута футравую душагрэйку, накнутую пазверх хатняй сукенк.
– Марыета, прыняс з каморы пару сеннко пакладз х тут, на падлозе. У нас, як бачыш, госц, - сказа гаспадар.
Жанчына пакорлва кнула знкла цёмным калдоры.
– Жонка мая, - сказа гаспадар, звяртаючыся да Нары.
– Сланая жанчына, хоць не зусм здаровая, небарака.
Ён падмргну злёгку пастука указальным пальцам сабе па лбе. Нара зазначыла, што весь гэты час гаспадар гутары тольк з ёй, а Яна ён быццам пераста заважаць увогуле. Жанчына незабаве вярнулася. Яна прынесла пару худых матраца акуратна расклала х на падлозе каля сцяны. Пакуль Ян Нара ладковался на гэтых мулкх ложах, гаспадар адвё сваю жонку бок нешта шапну ёй, паказашы пальцам на Яна. Жанчына паглядзела на сляпога са спалохам.
– Добрых сно, дзячынка, - вымав услых гаспадар выйша. Яго жонка паспяшалася следам, прыхапшы са стала лямпу.
Нара жо правальвалася сон, кал адчула, што хтосьц пацху трасе яе за плячо. Расплюшчышы вочы, яна бачыла перад сабой Марыету, жонку гаспадара. Жанчына прыцснула палец да вусна, заклкаючы да цшын. Потым, кнушы хутк позрк на Яна, як спа, яна спытала шэптам:
– Як цябе зваць, млая?
– Нара, - прашаптала дзячынка.
– Якое прыгожае мя... Хадзем са мной, Нара, нам трэба пагутарыць.
Яны выйшл цёмны калдор спынлся ля уваходу на кухню.
– Нара, ты дано ведаеш гэтага чалавека?
– напаголасу спытала жанчына.
– Яна? Шчыра кажучы, не...
– Нара, а ты ведаеш, што ён - забойца?
– Забойца?!
– усклкнула Нара.
– Ш-ш-ш-ш... цшэй, не крычы так гучна.
– Але...чаму?
– прашаптала дзячынка.
– Варгус, мой муж, ужо догя гады працуе гарадскм катам, - сказала жанчына.
– павер мне, ён добра разбраецца такх рэчах. Гэты чалавек не сляпы ад нараджэння. Яму выдрал вочы распаленым жалезам. Так караюць людзей, якя здзейснл забойства, магчыма, не адно забойства. Што на гэта скажаш?