Трафік для паэта
Шрифт:
І гэтая ўдача яму ўсміхнулася назаўтра менавіта тут, на гэтым недабудаваным паверсе. Хоць пашанцавала ў гэты дзень і на вышцы ў лесе — зняў сцэну кахання. Не пошлага сексу, а менавіта цнатлівага і кранальнага пяшчотнага кахання. Сумняваўся напачатку, ці выкладаць гэты ролік у сеціва, вырашыў, што трэба: няхай вучацца не толькі як не рабіць, але і як рабіць. А твары закаханых ён прыкрые ў праграме...
А тут у адным акне зняў сямейныя разборкі. Было б сумна ад сваркі і бойкі, каб потым ён і яна (не маладыя ўжо) не селі за стол, на якім з’явілася пляшка віна. Яны выпілі раз і другі, а потым абняліся,
На вокны свайго дома Віктар тэлескоп не наводзіў ні разу. І на вокны суседзяў таксама.
Калі ўжо збіраў тэлескоп (хопіць і аднаго роліка), адчуў вібразванок мабільніка. Глянуў — прыйшла СМС-ка ад Мэры. «Я дома». Спускаўся ўніз з тэлескопам і думаў, як хутка праляцеў тыдзень. Ды не ж, цэлых дзевяць дзён прайшло, як ён апошні раз размаўляў з Мэры. Ух ты, колькі ж ён паспеў зрабіць! А колькі яшчэ не паспеў... Патэлефанаваў Мэры:
— Прывітанне! Расказвай, як адпачывалася?
— Цудоўна, але сумна.
— Што, не было каму забавіць такую прыгажуню?
— Ат, адны дзеці саплівыя. А ты што парабляў?
— Ой, не пытайся... Я заняты так, што не ведаю, які сёння дзень.
— Ого, і чым жа заняты? Паэму пішаш?
— Так... Лічы, паэму... Незвычайную, — адказаў Віктар, у думках падзякаваўшы дзяўчыне — не трэба будзе асабліва тлумачыць сваю занятасць.
— Ты мне абяцаў нешта паказаць і ўсё расказаць, — гулліва нагадала Мэры. — Чым гатовы здзівіць?
— Не гатовы пакуль, — з напускным жалем адказаў Віктар. — Ёсць толькі накід.
— Што, не пакажаш?
— Пакажу і раскажу, — паабяцаў Віктар. — Давай сустрэнемся каля нашага інтэрнэт-кафэ. Праз колькі цябе чакаць?
— Давай праз гадзіну.
— Выдатна, я буду...
Невялікая непрыемнасць чакала Віктара на парозе ўласнай кватэры — у пярэдняй яго сустрэла маці.
— Дзе гэта ты з тэлескопам прападаеш?
— Так, назіраю, — стараючыся быць абыякавым, адказаў Віктар.
— І за чым назіраеш? Ці мо за кім?
— За Марсам я назіраю! — незадаволена адказаў Віктар.
— Дык чаму не са свайго балкона? — не адставала маці.
— А што, мне нельга з іншага месца паглядзець?
— Можна, вядома... Толькі ж які сэнс...
— А сэнс у тым, — разгарачыўся Віктар, — што з нашага балкона Марс не відзён. Потым: вельмі многа святла на зямлі, яно збівае малюнак. Ты гэта ведаеш, чаго чапляешся да мяне?
— Божа, чаго ты крычыш? — здзівілася маці. — Чаму гэта я чапляюся? Я, як маці, пытаюся, дзе бавіць час мой сын. Я маю на гэта права?
— Вядома, маеш, — спакайней адказаў Віктар. — А я маю права на ўласныя справы, згадзіся. І я не ў пясочніцы ўжо гуляюся, каб пра кожны свой крок табе расказваць. Ці не так?
— Так, вядома, — з крыўдай у голасе адказала маці. — Толькі вельмі ж ты нервовы стаў.
— У мяне ўсё добра! Вельмі добра. Проста я рэальна заняты.
— Дык чым жа? Ці гэта такі сакрэт, што і родным ведаць нельга? — спытала маці.
— Зарабляю грошы.
— І як, можна даведацца?
— Як-як... Так і зарабляю. Адзін чалавек робіць сайт пра зоркі, планеты. Я раблю яму здымкі. Акрамя здымкаў пішу вершы. Вось, бачыш? —
Віктар паказаў маці свой рабочы сшытак з чарнавікамі тэкстовак.— Ну і чаго тады псіхаваць, калі маці папыталася?
— Ды я не псіхую, — адказаў Віктар з палёгкай. — Стаміўся проста. Ёсць што вячэраць? Мэры прыехала, мы з ёй сёння сустрэнемся.
— На пліце вячэра, — ужо лагодна прамовіла маці. — Ідзі, еш...
Віктар вячэраў на кухні адзін, у цішыні. Еў і разважаў пра сябе: сёння ілгаў маці так проста, без усякай падрыхтоўкі. «Экспромты заўсёды атрымліваюцца лепей за спланаваныя рэчы», — білася міжволі думка. Было трохі прыкра, але не расказваць жа праўду пра сайт? А так выдатна ўсё прыдумалася і пра сузор’і, і пра заробкі... Ніякіх пытанняў больш не будзе. А калі днём з тэлескопам... Дробязь — птушак у лесе высочваць... Толькі трэба наскачваць розных фотаздымкаў, каб, калі пацікавіцца, паказаць...
Мэры ўжо чакала яго: загарэлая, вясёлая, узрушаная. Лёгка чмокнула ў шчаку, зазірнула ў вочы:
— Я так сумавала, праўда...
Віктар хацеў адказаць такімі ж словамі, але зразумеў, што не атрымаецца шчыра. А Мэры адчуе нават кроплю фальшу ў яго голасе і настроі — у гэтым ён упэўніваўся не адзін раз. І дакладна ведаў, што Мэры не пераносіць няшчырасці.
— А мне сумаваць не было калі, — з уздыхам адказаў ён. — Вось ішоў з табой на сустрэчу — і першы раз галава свабодна ад думак. Ты мне нібы акенца са свежым паветрам адчыніла.
— Выдатна, — усміхнулася Мэры, было відаць, што яна задаволена адказам Віктара. — Дзякуй, што не стаў несці лухту пра свой сум. А заўтра я табе адчыню цалкам дзверы: едзем на цэлы дзень на возера. Хачу, каб ты ацаніў мой загар і новы купальнік.
— Скажы лепш — цябе ў новым купальніку.
— Няхай і так, — Мэры шчоўкнула яго па ілбе. — Не трэба дагаворваць за жанчынай услых тое, што яна схавала між радкоў! Дарэчы, мы яшчэ на Новы год з табой дамовіліся аб паездцы: каб толькі ўдваіх і на ўвесь дзень. Я, як сапраўдная гаспадыня, буду збіраць розныя прысмакі, а ты, як гаспадар, пацягнеш сумку... Так?
— Так, — без асаблівага энтузіязму кіўнуў Віктар, павярнуўся сам і пацягнуў за руку Мэры. — Пайшлі, пакажу, што я навучыўся рабіць...
Віктар і не чакаў надта вялікіх эмоцый Мэры ад свайго сайта на Юкозе, дзе змясціў фотаздымак Мэры, апрацаваны ў фоташопе. Але і яе абыякавасці таксама не чакаў. Мэры ж засталася не проста абыякавай — яна пакрывілася, як ад кіслага.
— Віць, я сама ў фоташопе не горш за цябе ўмею, бацька яшчэ год таму навучыў. Я думала, ты свой сайт зрабіў, калі сюды паклікаў...
— Дык жа зрабіў... — Віктар амаль што пакрыўдзіўся. — Між іншым, я тыдзень сядзеў, разбіраўся ў сайтах, як яны робяцца. Нават HTML зараз ведаю. Галава апухла, мазгі праз вушы капалі...
— Я пра другое... — пачала апраўдвацца Мэры. — Даўно хацела табе прапанаваць зрабіць свой сайт. Я нават дыз першай старонкі накідала.
— І што толку з таго хамяка? — паморшчыўся Віктар. — Зойдзе 30 чалавек па разу, і ўсё.
— Што толку, што толку... Гэта ж як кніжка.
— Мне сапраўдная кніжка трэба, — цвёрда адказаў Віктар.