Лабух
Шрифт:
— Не хачу, але паеду. А ты Лі-Лі знайдзі.
Мы зайшлі ў кватэру Рутнянскіх, я ледзьве змусіў сябе парог пераступіць — так мёртва пахла ў кватэры. Зоя пераапранулася ў дарогу, якраз вечаровыя цягнікі на Маскву пачыналі ісці, а я ў пакоі Ігара Львовіча схаваў пісталет. Толькі тут яму быць — і ні ў якім іншым месцы. І знайсці яго павінны, калі шукаць будуць, толькі тут.
Пасадзіўшы на цягнік Зою, якая цмокнула мяне на развітанне: “Ты глядзі Лі-Лі знайдзі, каля яе чачэнец нейкі круціцца, на машыне падвозіць...” — я рушыў пехатою ўздоўж чыгункі на Грушаўку. Ісці ад вакзала да Грушаўкі, каб перагаварыць з Крабічам, было недалёка.
Які
Сцежкі-дарожкі маладосці пылам не заносяцца, трава ўздоўж іх не жухне. Здзіўляцца застаецца, як рвуцца, канчаюцца, не пачаўшыся, новыя, такія быццам бы патрэбныя сувязі, а нітачкі ў маладосць — нібы ўжо і без патрэбы — трымцяць, трываюць... Эх, мне б жыць-пажываць ды на Грушаўцы з Крабічам гімны пісаць!..
Даўно я тут не быў... Даўжэзны драўляны дом, які ўсё збіраліся знесці і ўсё ніяк не зносілі, яшчэ глыбей урос у зямлю і яшчэ болей нагадваў — з двума тамбурамі сеняў пасярэдзіне — два сашчэпленыя вагоны. За тыя гады, што ён прастаяў, колькі ў ім народу праехала, Божа ты мой!.. І я хоць і коратка, але весела ў ім катануўся. З песнямі, з пясняркамі... Дзеванькі, дзе вы?..
Зрэшты, калі паўспамінаць, дык не адно гульбішчамі, не толькі дзеванькамі гукнецца гэты стары, урослы ў зямлю падмуркам і завалены кнігамі да даху, дом на Грушаўцы. Крабіч — не я, былы хлапчук вясковы. Крабіч — карэнны мінчук з сям’і патомных інтэлігентаў, сям’і з расстраляным дзедам і сасланым у Караганду, дзе ён і памёр у псіхушцы, бацькам. У гэтым доме я ўпершыню пачуў ад наіўных, як мне здавалася, людзей, што прыходзілі сюды, прыгожую казку пра старадаўнюю, магутную Беларусь, якая называлася Вялікім Княствам Літоўскім, пра яе пераможны рух да мора Балтыйскага і да мора Чорнага, пра славу яе вялікіх князёў і нязломных ваяроў...
— Легенда гэта... — сказаў я Крабічу, наслухаўшыся ягоных гасцей і не назваўшы ўсё ж мінуўшчыну іх міражнай Беларусі казкай.
— Гэта ўкрадзеная ў нас гісторыя, прыдурак, — раздражнёна адказаў Крабіч. — За легенды не расстрэльваюць.
Довад быў сур’ёзны... І Крабіч, і ўсе, хто прыходзіў сюды, неяк сур’ёзна дзервянелі, калі пра Беларусь ім казалі не тое, што яны хацелі самі казаць.
— Хай так. Але хто нам тую гісторыю верне? Літоўцы?.. Палякі?.. Рускія?..
— Самі вернем. Займеем сваю, беларускую дзяржаву — займеем і сваю гісторыю.
— І калі яно будзе?
— Хутчэй, чым ты думаеш...
Я пра сваю, беларускую дзяржаву ніяк тады не думаў — ні хутчэй, ні павольней... “Адмарожаны”, — думаў я пра Крабіча. Вялікі, магутны Савецкі Саюз навісаў на геаграфічных картах над усім светам — і тое, што было пры маім жыцці, будзе, мне ўяўлялася, і пасля мяне, і заўсёды.
Крабіч так не лічыў... Сярод сваіх кніг, старых і рэдкіх, ён знайшоў для мяне даведнік па картаграфіі. У кнізе той, болей падобнай на альбом, была ўклейка з дзіўнай геаграфічнай картай Мендзялеева... Таго самага, які, аказалася, быў не толькі хімікам, што прыдумаў перыядычную табліцу. На карце ягонай Расія скіроўвалася не так з усходу на захад, як з поўначы на поўдзень, была пераважна поўначчу Азіі, а не ўсходам Еўропы, якая канчалася на Беларусі.
— Расійская імперыя, Савецкі Саюз цяперашні, толькі ў звыклай праекцыі Гаўса на вяршыні свету ляжыць і над усім светам навісае, — ледзь не носам тыкаў Крабіч мяне ў тую нязвыклую карту. — А на самой справе, як у праекцыі Мендзялеева, зусім
нават не...— Ну і што? — не спасягаў я. — Намаляваць можна ў любым ракурсе.
— Картаграфія — навука, а не мастацтва, — моршчыўся на мяне, як на недапечанага, Крабіч. — Мендзялееў — вучоны, ён выбіраў не найвыгадны ракурс, а хацеў дакладнасці. Еўропа, дык Еўропа, Азія, дык Азія. Выйшла, што Азія... Потым і Блок пісаў: “Так, скіфы мы, так, азіяты мы...” А азіяцкая краіна — гэта найперш азіяцкі спосаб мыслення. Пугачоўшчына, манілаўшчына. Ідэя веры і ахвяры, якая з еўрапейскім практыцызмам ніяк не стыкуецца. Хіба толькі надумана, штучна. Альбо гвалтоўна... І Беларусь адарвецца ад Расіі на гэтым стыку, вернецца да еўрапейскага спосаба мыслення...
Я зноў не расшалопваў.
— А чым Азія горшая за Еўропу?
— Нічым. Толькі яна Азія. І Расія са сваёй азіятчынай як спрадвеку Еўропу падманвала, так і падманваць будзе...
Я падумаў тады, што калі-небудзь за такія геаграфічныя даследаванні ён абавязкова акажацца, як і бацька ягоны, у самай, што ні на ёсць, Азіі... А вось жа не: сядзіць у хаце на тым жа стыку...
Дзверы ў палову дома, якую займаў Алесь, былі наросхрыст, і цераз сені відаць было, што Крабіч не адзін — з братам-міліцыянтам. Ну, можа, яно і да лепшага: мне што ў Еўропе, што ў Азіі патрэбныя зараз свае міліцыянты.
Браты — зразумелая рэч: вечар, Еўропа, надвор’е някепскае — сядзелі і пілі. Заадно гулялі ў шахматы.
— Здароў, каб над табой поп зароў... — гасцінна адгукнуўся на маё прывітанне Крабіч, які званіў мне ўчора ўраніцы і прасіў дапамагчы. — Закуску прынёс?.. У нас есці няма чаго.
Брат прыпадняўся.
— Я скокну да сябе, гляну яшчэ ў халадзільніку...
— Сядзі, Сяржук, — спыніў яго Крабіч. — Чаго глядзець, глядзелі ўжо... Шахматамі загрызем. Канём вунь, ці сланом — столькі мяса.
— Я не піць, Сяргей, — сказаў я брату. — Па справе.
— Піць і ёсць справа, — нагой падсунуў мне задэль Алесь. — І Сяржук, а не Сяргей!.. Табе колькі ўдзяўбешваць, што ў беларусаў свае імёны, а не маскальскія!..
— Беларускаму менту і рускае імя не ў падлу, — сказаў міліцыянт.
— Тады і прозвішча змяні, — буркнуў Крабіч. — Крабічавым запішыся. А лепш Крабінсонам, калі такі хітры...
Брат нічога на гэта не адказаў, толькі плячамі, як на дурату, паціснуў — і Крабіч, які быў яўна не ў настроі, перакінуўся на мяне.
— Ну, з чым прыйшоў? Амністыя мне?..
Напускное, паказное нахабства ягонае нічым не адрознівалася ад нахабства натуральнага.
— Піздзец табе, а не амністыя, — сказаў я, сядаючы, і спытаўся ў брата. — Колькі даюць за спробу наўмыснага?..
Міліцыянт адказаў, не задумваючыся:
— Колькі захочуць...
— Не ўгаварыў жыда? — з тым жа нахабствам, але з нахабствам заклапочаным спытаў Крабіч.
— Росцік не пры чым, ён не пісаў ніякай заявы. Шыгуцкі даў ход тваёй справе.
— Тады сапраўды піздзец, — падняў і паставіў пешку, не пахадзіўшы, брат-міліцыянт. — Шыгуцкі — сіла.
— У цябе конь пад боем, мудзіла! — ткнуў пальцам у дошку Крабіч. — Падла... А парыліся разам, пілі... — Крабіч падсунуў да мяне шклянку. — Будзеш?
— Не.
— Ну, не пі... — Алесь наліў сам сабе і, не запрашаючы брата, выпіў. — Выходзіць, дарма я Росціку патыліцу праламаў, Шыгуцкаму трэба было...
Брат глянуў на яго і крутнуў галавой. Наўрад ці з-за гарэлкі... Выглядаў ён рашучым, і я спытаў: