Лабух

Павярнуўшы да дома, у якім жылі мы некалі з Мартай, я падняўся на трэці паверх і націснуў кнопку званка каля дзвярэй злева.

Да дзвярэй падыйшлі, памаўчалі. Вочка ў дзвярах не было. Я помніў: дзверы былі такія тонкія, што вочка не ўрэзаць...

— Хто там?.. — спытаў жаночы галос. Не дзявочы і не старэчы, менавіта жаночы. Насцярожаны, але не палахлівы.

— Выбачайце, гэта кватэра Шалея?

— Якога Шалея?..

— Дзмітрыя Віктаравіча. Ён жыў тут...

— Калі?..

— Гадоў пятнаццаць...

— Гэта даўно... Даўно тут вайсковыя кватэры былі... Цяпер гарадскія.

Калі пятнаццаць гадоў для яе даўно, значыць, ёй не болей, як трыццаць...

— Дык цяпер не жыве?..

— Тут не жыве... А так, мусіць, жыве дзе-небудзь...

— Вы яго ведаеце?

— Не. Мужу ад работы кватэру далі...

На ўсялякі выпадак і пра мужа сказала, які дома — і калі што якое...

— Ад якой работы?

Голас здзівіўся.

— Вам нашто ведаць, ад якой?

Здзівіўшыся, голас падвысіўся, зазвінеў...

— Я выпадкова спытаў, прабачце... Ведаеце, голас у вас такі...

— Які?..

— Падобны на той, які я чуў, калі жыў тут... Я пакой наймаў у гэтай кватэры... Дабранач...

— Бывайце... — сказаў, разгубіўшыся, голас і спытаў адразу: — А вы што хацелі?

Хоць і галава баліць, але з голасам маім усё, як мае быць: жанчыны яму давяраюць...

— Нічога... Паглядзець.

— Што паглядзець?..

— Пакой, у якім жыў...

— Тут два пакоі...

— Я ведаю. Той, які без балкона...

— У любой кватэры ёсць пакой без балкона...

— Гэты без балкона з балконнымі дзвярмі...

— І таму вы захацелі ўбачыць яго?..

— Можа быць...

— Сярод ночы?..

Я зірнуў на гадзіннік: сапраўды было якраз сярод ночы, а поўначы...

— Днём не выпадае... — Я сеў да дзвярэй, упёршыся ў праёме спінай і нагамі. — А вам чаго не спіцца?..

За дзвярыма перамаўчалі, раздумаючы, ці адказваць... Калі адказваць — гэта ўжо размова. Сярод ночы невядома з кім... Нічога не вырашаўшы, даволі гучна спыталіся:

— Вы селі пад дзверы?..

— Сеў...

— І сядзець будзеце?..

— Буду, калі не прагоніце... Мне ісці няма куды.

Таксама прысеўшы, з-за дзвярэй спыталі цішэй:

— Вы не бомж?.. Вы ж ішлі некуды?.. У вас ёсць дом?..

Дзверы былі тымі ж, што і раней, тонкімі, як з фанеры, нават ціхаму голасу не заміналі. Гаварыць праз іх можна было хоць да раніцы...

— Дом ёсць. А ісці няма куды.

— А-а, жонка выгнала... — працягнуў голас, у якім адразу з’явіліся ноткі, з якімі гаворыць баба, калі думае, што ўсё ведае пра мужыка. Гэта ўжо была не размова, я пачаў падымацца... Голас змяніўся амаль спалохана.

— Пачакайце!..

— Чаго?

— Я ведаю, пра што вы, выбачайце... У самой такое бывала... І я адчыніла б вам, але...

— Нічога... Я разумею.

— Ды вы не разумееце!.. Я замкнёная.

Я сеў, не падняўшыся.

— Адамкніцеся...

— Не магу... — ледзь не шэптым сказалі, але і шэпт быў чутны, за дзвярама. — З таго боку замкнёная, з вашага. І ключа няма... Муж з’ехаў на два дні і замкнуў мяне. Ён заўсёды, калі з’язджае, замыкае мяне і ключы забірае...

— Чаму?..

За дзвярыма зноў памаўчалі і ўздыхнулі.

— Бо лічыць, што я блядзь, і пайду гуляць...

Уздыхнулі даверліва, нават занадта даверліва... Тут ужо я памаўчаў, не знаходзячы, што сказаць... Голас гэты на бляцкі не быў падобны...

— Што вы маўчыце?..

— Не ведаю, што сказаць...

— Можа, вам спытаць хочацца?..

— Пра што?..

— Ну, блядзь я, ці не?..

— Не хочацца...

— Праўда?

— Праўда.

— А яму хочацца. І ён пытае і пытае... І замыкае... Вам колькі гадоў?..

— Сорак два.

— Як яму. А мне дваццаць...

Як Лі-Лі!.. Яму — як мне, а ёй — як Лі-Лі...

— Колькі?

— Дваццаць. Чаму вы так здзівіліся?..

Я не стаў казаць, чаму...

— Памыліўся гадоў на дзесяць... Па голасе вам каля трыццаці...

Яна і не падумала пакрыўдзіцца: у дваццаць гадоў на такое не крыўдуюць.

— Гэта ад цыгарэт, кідаць трэба... У вас ёсць цыгарэты?..

— Ёсць...

— Прасуньце адну ў адтуліну замка... Яна шырокая, ён вялікім ключом мяне замыкае... А ў мяне на ўсю ноч і паўпачака не засталося...

— На ўсю ноч?..

— Ён раніцай прыязджае...

Я прасунуў цыгарэту, якую яна выцягнула і спытала:

— Выйшла нешта накшталт сексу, праўда?..

Нічога не адказаўшы, я стаў прасоўваць цыгарэты адну за адной... Яна засмяялася:

— Ой, хопіць... Калі многа, дык непадобна... Сабе пакіньце...

— У мяне прыпаліць няма чым... Згубіў запальнічку...

— Пачакайце...

Чуваць было, як яна паднялася, прайшла на кухню, вярнулася — крокі яе былі лёгкія, лятучыя... У адтуліне замка закурыўся дым і паказаўся агеньчык цыгарэты. Я прыпаліў...

— Дзякуй...

— Вам дзякуй... — За дзвярыма дзінькнула шкло аб шкло. — А ў мяне выпіць ёсць. Хочаце?

— Хачу... Мне галава баліць...

— Зараз вып’ем...

— Не вып’ем... Праз дзверы выпіць не прыдумаем...

— Вып’ем, я ўжо прыдумала...

З адтуліны замка, пакурваючыся дымком, вытыркнуўся кончык пластмасавай трубачкі для кактэйля... Знаходлівая, я б да такога не дадумаўся.

— Што ў цябе там?..

— Смакчыце, не атрута...

— А раптам...

— Дык памрэце — і ўсё. Усё адно ж паміраць, сорак два ўжо...

Вясёлая... З такай атруты не атруты, а воцату смактанеш... Лі-Лі ў такім жарце сабе не адмовіла б...

Як адчуўшы нешта, яна зноў засмяялася:

— Вам што... няўжо страшна? Нашто вы мне мёртвы?..

— А жывы нашто?..

— Я люблю жывых... Піце, а то перадумаю. Гэта каньяк французскі...

Я смактануў французскага каньяку, каб яна, пакуль вагаюся, сапраўды не перадумала і не наліла айчыннага воцату.

— Як цябе зваць?

Нечакана яна пастражэла ў голасе.

— Мы ўжо на ты?..Чаму?..