Мадэль для забойства

“І вось так заўжды”, — уздыхне Агатка і згадае, як яны з Яначкай марылі абмяняцца валасамі, бо кучаравыя бландзінкі зазвычай хочуць быць прамавалосымі брунеткамі і наадварот. І толькі рыжыя-кароткастрыжыя заўжды самі пры сабе. Але падзівімся на вось той вялізны кантрабас — Маса ці то ростам з ім мераецца, ці то ўлезці ў сярэдзіну спрабуе, нібы кантрабас — гэта човен, а струны — так, павуцінне наліплае.

 — Куды ж ты, бака! — дзеўка ледзь за вушы адцягвае яго ад інструмента, от жа, нават слоўца якоесь усплыло, ну ды лаянка заўжды лепей запамінаецца. Унь як гэты дылда выгаворвае “ёлуп”, куды лепей, чымся іхныя з Яначкай імёны. Выходзіць “йіорупп”, але пазнаць можна. — Хадзем лепш, я табе сыграю.

На другім паверсе разлеглася вялізная чорная раяля, сытая пантэра, што ва ўсе зубы ашчэрылася на Агату. Але варта было сунуць ёй у пашчу руку, як адразу пачаліся скаргі на здароўе дый адсутнасць партнёра. Некалькі клавішаў западала, струна на сі першай актавы парвалася і чапляла суседнія, так што пераход з першай актавы на другую быў падобны да сутаргавага ўсхліпу ўсёй квінты. Некалі аксамітны, нават пародны і, пэўна ж, спакушальны голас гэтай пані цяпер гучаў так, быццам яна ўсе трыццаць гадоў за нялюбым мужам. Так што Агата крыху пабахала Баха, успеніла Шапэна ды кінула. Яшчэ Яначка заплачацца, што ёй галава ад такой музыкі баліць. Яна вунь і сапраўды нешта надзьмулася, вой жа і смешная ў гэтых трох спаднічках. Ну, мо глядзець сычом ёй загадаў фатограф, які так і скача вакол яе з экспанометрам, так і бліскае ўспышкай, не, праўда, і без музыкі хапае, адпачні, старэнькая.

Далейшае бадзянне ды бяздзеянне прывяло нашых турыстаў да стосу парыкоў — Маса ў залатых кудзерах глядзеўся так, што Агата расчахліла аб’ектыў. Праўда, літаральна праз хвіліну давялося яго скручваць назад і ставіць кітавы — тыя самыя кудзеры ператварылі Агату ў французскую каралеўскую балонку, і дзеля гэтага варта было спярша пакурчыцца ад смеху перад люстэркам, а потым патлумачыць Масу, на што ціснуць, бо трэба ж захаваць для вечнасці такую страшную прыгажосць. Ну а там абое разыграліся, пачалі перакідвацца ролямі мадэлі і фатографа ды так захапіліся, што не заўважылі, як да іх падышла дызайнерка. Яна і так ужо пэўны час бадзялася па павільёне, быццам штосьці шукаючы, але што менавіта — забылася. За ёю падцягнулася паглядзець, як тыя двое дурэюць, і ўся студыя. Ачомалася Агата тады, калі да звыклага “цмока” роднага затвора далучыўся яшчэ адзін — студыйны фатограф, аказваецца, таксама прыладзіўся побач з Масам! Дызайнерка ў нейкім парыве падляцела да Агаты, ускудлачыла на ёй парык, накінула на шыю гірлянду кветак і адышла ў задуменні, быццам мастак, які паклаў на палатно ўдалы мазок, змяніўшы ім усю карціну.

Не паспела дзеўка распытаць Масу, чаго гэта яны, як аказалася на крэслах, і вось яе ўжо чэшуць, мажуць, педыкюраць ды манікюраць, прычым усё адначасова, якія ўжо тут роспыты.

 — Маса, скажы ім, што я не мадэль! — Агата адбіваецца ад дзеўкі з пудрай і адчайна чапляецца за халат, з якога яе спрабуюць выцягнуць. — Яначка! Памажы!

Неўзабаве букер з’яўляецца побач і просіць прыкінуцца мадэллю, бо дызайнерка ў гэтым вобразе хоча менавіта яе, Агату, дык каб яначкінай агенцыі грошы не губляць, хай місі паспрабуе, ну вось гэтак жа, як яны толькі што рабілі з парыкамі, а там разбярэмся, калі добра пойдзе — дык і заробак неблагі, сто даляраў за гадзіну здымак... О, за сто даляраў місі, канечне, паспрабуе! За сто даляраў місі нават дазволіць завіць сабе валасы на дробную плойку, потым завязаць у два хвасты і схаваць пад нечым хусткападобным а-ля майткі на галаве, і нават дасць нацягнуць на сябе тры спадніцы і чатыры кофтачкі адна паверх іншай, і нават стане туды, дзе наклеены зялёны крыжык, і нават зробіць ім, як просяць, смайл.

Праз тры гадзіны Агата пра працу мадэлі думала ўжо без пагарды. Ёй аж да млосці надакучыў фен, якім ёй дзьмулі ў твар, — валасы ўсё адно не хацелі лётаць, затое вочы тут жа пухлі, чырванелі і слязіліся, так што ўсё цяжэй было рэагаваць на дызайнерку, якая стаяла побач з фатографам і ўвесь час трымала палец ля вуснаў ды перад кожным кадрам прыгаворвала — смайл, смайл. Усміхнуся, каб табе чэрці ў пекле ўсміхаліся! Паскачу, каб табе на патэльні паскакаць! Але ж трэба, трэба, і хай Яначка паглядзіць, як яна спраўляецца, не ўсё ж ёй адной прыгажуняй быць. Можа і яна, Агата, зусім нават нічога, хай гэтая багацейка не думае, што яна нейкі недачалавек ці як, от зараз зараблю і сама ёй майку куплю ды падарую…

А Яначка плача за кантрабасам ля дальняга кута павільёна. Маса доўга не мог дабіцца ад яе чагось большага, чым пара кухталёў і пажаданняў трасцы. Ён нават прыцягнуў ёй з другога паверха цацачнага труса і разыграў з ім адцінанне галавы. На жаль, нават жорсткае абыходжанне з цацкай Яначку не суцешыла, таму хлопец вырашыў скарыстаць сакрэтную зброю: у валізе між кампазітак на ўсялякі выпадак хавалася шакаладка. Вялікая, чорная, з разынкамі ды міндалем, твая ўлюбёная, ну, бяры! Але дзеўка адпіхнула яго руку ды яшчэ горай завяла:

 — Ы-ы-ы, ыдыёт! Мне нельга — я то-о-оўстая! Так яны мне сказалі, унь тыя твае, ы-ы-ы, кляенты!

Для мадэлі няма страшнейшай ганьбы, тут нават дасведчаны Маса разгубіцца.

Дарога дадому быццам тая ж, што і раніцай, але зусім не тая. Дзеўкі сядзяць па сваіх кутах, маўчаць. Адна змораная і ўжо не шчаслівая — пабачыла, якая ў Яначкі бяда, дык нават сорамна за сваю колішнюю радасць зрабілася. Другая пакрыўджаная да самага нутра, быццам сяброўка наўмысна яе з-пад камераў адпіхнула, у-у-у, змяюка, у давер уцерлася, а гэта ж я сама яе ўгаварыла ехаць, забавіць хацела, парадаваць…

 — Нічога ты не тоўстая, — Агата нарэшце кідаецца прабіваць сцяну непрыязнага маўчання. — Яны проста самі не ведаюць, чаго хочуць. Ты ж бачыла ў іх на кампутары — яны ўжо чалавек дзесяць перабралі.

 — Ай, маўчы ўжо лепей! — У Яначкі няма ахвоты не толькі гаварыць, але і слухаць гэтую здыхлю. — Хіба не бачна?

Яначка кладзе руку побач з Агацінай. Смуглая рука вылепленая гожа, ладна, і побач з ёй Агацін дроцік глядзіцца страх як негарманічна — локаць выпірае, праз бледную скуру ўсе жылкі відаць, не рука, а дапаможнік па анатоміі. І каму такое можа падабацца?

 — Яначка, я табе сто разоў казала і вось сто першы кажу — ты вельмі прыгожая! А гэтая дызайнерка проста ненармальная. Яна мне прапаноўвала іхныя гэтыя спадніцы і ўсё майно, калі я буду з ёй гёрлфрэнд, — далібог, яна ненармальная! Так, так, прапаноўвала, і не глядзі на мяне, ну канечне, я не згаджуся… Ну, хочаш, угаворым Масу, зараз жа пазвонім ім ды скажам, што я не буду здымацца далей? Глядзі, я папрасіла ў іх для цябе таго труса, у яго, праўда, галава адвальваецца, але я падшыю…

Вось так пакрысе настае мір і спакой. Агата яшчэ не ведае, што яе чакае замест чыпсаў і чарговага кіна ў ложку.

А Яначка ў акно глядзіць, маршрут прыкідвае і абдумвае. Дзверы ў бусіку адкрываюцца лёгка, нават вельмі лёгка. Маса неяк казаў, што трэба ўпор паставіць, на ўсялякі выпадак, а то яшчэ адкрыюцца самі на якім павароце. А там жа трафік, жах проста, гэты вялікі горад — самая сапраўдная мясарубка. Агатка, не абапірайся так на дзверы! Вой, мушу цябе папярэдзіць, там паварот наперадзе, рэзкі!

Шчоўк. Ускрык. Візгат тармазоў. Удаём жах. Супакойваем Масу.

Ах, місі, які страшны выпадак! Ах, місі, так шкада тваю сяброўку! Доўбня ты доўбня, Маса, трэба было ўпор паставіць. Але мы нікому не скажам, што ты вінаваты, праўда? Ну, хто яе будзе шукаць, яе ж, нелегалку, ніхто не ведае. Кладзі яе хутчэй і едзем, пакуль паліцыю не прынесла. Скажы таму чмыру, што ў бальніцу, — і едзем хутчэй, пакуль яна мне тут усе апраткі сваімі мазгамі не запэцкала. Я ведаю добрую гару, там глыбокую нару. Не-не, там ніхто не ходзіць, толькі я на прабежкі выбіраюся. Ну, канечне, ведаю. Не бывае, кажу табе, нікога, ужо месяц бегаю, прыглядаюся, нікога не сустракаю. І пазвані каханай, яна, напэўна, злуецца. Давай купім ёй тофу, тут на рагу вуліцы. М-м, смачна.

Але больш нельга, я цяпер на дыеце.

Непадзельны

Агата і Яначка дзеляць хлопца. Падсвядома, натуральна ж. Але ўжо лепш бы яны яго адлавілі, звязалі ды пасеклі. Агаце, скажам, лыткі, а Яначцы кумпячок, і кожнай па сінюткаму воку ды паску чарнюшчых валасоў. Табе біцэпс і мне біцэпс, ну а што не дзеліцца, тое можна карыстаць па чарзе. Дык не. Будуць глядзець адна на адну ваўком, праз кожную дробязь гвалт усчыняць, а чаму такая пакута — самі не ведаюць. Учора Яначка на Агацін ложак села, а потым цэлую лекцыю выслухоўвала пра прыватную ўласнасць як базіс духоўнай раўнавагі. З раніцы Агата Яначкін лэптоп скарыстала, музыку паслухаць, дык такога піску было, нібыта Яначка сама на ім музыкі ніколі не слухала, і ўвогуле, атрымай назад сваю лекцыю. Потым Яначка скінула з расчоскі валасы, як звычайна, проста на падлогу. З чаго гэта Агата выбухнула, як скараварка, і ўсяляк нішчыла тыя няшчасныя валасы, быццам спадзявалася, што іхняй гаспадыні ад гэтага таксама нешта перападзе?