Мадэль для забойства

Але ж як ты яго здабудзеш? Агата тройчы абыходзіць бутэрбродны стод з загадкавым мармытаннем: “А калі выцягнуць шнур, то… Можа, ззаду блок кіравання?” Ды аўтаматны дух не заклінаецца. Яначка суне яму сваю крэдытку, спустошаную шопінгам, але нахабная машына той карткай проста плюе дзеўцы ў твар. Пакуль Агата ломіць пазногці, спрабуючы адкалупнуць шыльду з намаляванай маланкай, Яначка выцягвае з торбы кастынгавыя абцасы і разбівае шпількай вітрыну.

...Калі яны нарэшце аддыхваюцца, сірэна ўсё яшчэ вые ўвушшу. Дзяўчатам пляскае зверху чыясьці бялізна, развешаная між вокнаў, котка корпаецца ў смецці і шыпіць, бо Яначка праганяе яе, каб усесціся на вечка сметніцы.

 — Е-сці, е-сці! — радасна скандуе Яначка, старанна аддзяляючы памяты буцер ад цэлафану. Пахне кіслым селядцом.

 — Фу-у! Я гэтага не буду! — абураецца Яначка. — Яны ж з маслам!

 — І шы-то?.. — набіўны рот, цікавіцца Агата.

 — Як шы-то? Эта ж цы-лю-літ будзе!

Агата, падавіўшыся бутэрбродам, сутаргава смяецца. Яначка ж сядзіць на сметніцы і песціць котку, якая наелася бутэрбродам з маслам і палагаднела. Разам яны глядзяць на зоры: “Амаль столькі ж, колькі гузікаў на маёй куртачцы … Не, ты паслухай, як звініць…”

Вежа

Агата і Яначка ўцякаюць ад паліцыі. Малады таўсматы японец у форме з самым радасным выглядам твару бяжыць за дзяўчатамі — “стоп, стоп, рашан просціт’юц!” Вось-вось адна з іх падверне нагу — як яны ўвогуле ўмудраюцца так хутка бегчы на сваіх высачэзных абцасах? — вось-вось ён іх дагоніць, ды пад белы ручанькі, ды ва ўчастак, а там, а там… Але радасць хутка знікае: пабегай па спёцы пры поўным парадзе, не трэба было запіваць у абед макс-чыкен колай, казала старая — адна шкода ад гэтых заходніх цацак, ну ды я з вамі разлічуся, і гамбургераў вам, і дайце мне толькі вас да ўчастка… Аднак куды гэта ж вы, не, не туды, у мяне інструкцыі, сюды толькі патруль ходзіць, вярніцеся, чуеце, вярніі-і-і-цеся-а, ну па-добраму прашу, там жа небяспечна, чуеце!..

Дзяўчаты чуюць, ды не тое: чуюць расчараванне пераследніка, чуюць, што ён застаецца ззаду, што ён толькі крычыць, а не бяжыць услед, але самі спыніцца не могуць. І толькі калі Яначка сапраўды падварочвае нагу — абцас па самую пятку вязне ў зямлі, — уцёкі нарэшце завяршаюцца. Вакол намёты, хаткі са смецця, і адусюль на ўцякачак зіркаюць нейкія валасатыя людзі. Хто б паверыў, што толькі хвіліны кульгавага бегу аддзяляюць іх ці не ад самай люднай і ажыўленай часткі горада. “Янка, — ледзь выдыхае Агата (ад такой прабежкі нават у алімпійскіх спартсменаў дыхалку сапрэ), — Янка, кідай туфлю, трэба цікаць!” Прапанова відавочна слушная і своечасовая, аднак — “Не магу!.. Ну, гэта ж… кензо!” Пакуль валасаты, барадаты і яўна даўно нямыты натоўп збіраецца вакол няпрошаных госцяў, Агата ліхаманкава пракручвае ў галаве падзеі гэтага ідыёцкага дня: ці ведае хоць нехта, дзе іх шукаць…

А дзень пачынаўся, як звычайна, у смогу і душнай гарачыні, ад якой на твары Яначкі плавілася касметыка, а валасы ліплі да голых лапатак. “Хораша табе, стрыжанай!..” — ныла Яначка. “А я табе казала, апрані тую, у гарохі, з закрытай спінай”, — адказвала Агата, якая дзякуючы сваёй хударлявасці і правільнаму адзенню спёку пераносіла няблага. — “Ды я ў ёй як бегемот!” — “І хто цябе прасіў яе купляць?” — “Ну дык жа на зніжцы была, уяві, макартні — і ўсяго за такую дробязь!..”

Як заўжды, Маса забіраў дзяўчат на паркінгу а палове дзявятай — каб даехаць на першы кастынг, трэба не трапіць хаця б у некаторыя з затораў. Па дарозе Яначка ўгаворвала Масу зрабіць кандыцыянер яшчэ халаднейшым, Агата — наадварот, цяплейшым (“Вось схопіш запаленне — а мне насі перадачы і за цябе кэтвокі адрабляй?!”), кіроўца смяяўся, дзяўчаты астывалі, прыводзілі сябе ў парадак, Яначка нават пазногцікі ўмудрылася падфарбаваць: “Ну, усё адно ж не едзем?.. Пахне? Каму пахне? А ты зацісні нос!” Потым, як заўжды, ішлі кастынгі — дзень пры дні, з ранку да вечара: рыхтаваўся вялікі фэшн-івент, дызайнеры рабіліся ўсё больш узвінчанымі, капрызнічалі, па сто разоў пераглядалі ўжо абраных дзяўчат, ганялі на прымеркі, фоткалі, здымалі на відэа, зноў і зноў кастынгавалі... Масаў мінівэн матаўся па Токіа, ды горада дзяўчаты так і не бачылі — толькі машыны ў заторах, а яшчэ матацыклістаў, старажытных бабулек на навюткіх роварах і зрэдку токіа-таўэр на даляглядзе. “Аднойчы я на яе падымуся”, — у чарговы раз уздыхала Агата. “Ага, як жа ж”, — пад’южвала Яначка, але і сама прагным вокам вежу мерала: з яе, напэўна, бачныя ўсе буцікі, вунь якая высозная…

“Наступны кастынг місі спадабаецца”, — Маса падміргнуў Агаце ў люстэрка і завярнуў на чарговы вузенькі правулак, запаркаваны так шчыльна, што даводзілася крыху пашморгаць па чужым транспарце, каб прасунуцца наперад. — “Ды я ж наступны прапускаю, там толькі Марціну чакаюць і тых, рудых, з яе агенцыі? Мы іх зараз падбіраем, так?” “Така-так”, — Маса ўсміхнуўся яшчэ шырэй і махнуў рукой наперад: “Лук, місі, куды едзем!”

А наперадзе красавалася тая самая вежа — як Эйфелева, толькі яшчэ больш недарэчная, у бела-чырвоных колерах. Кастынг быў у двух кварталах ад правай нагі вежы, Яначка з Агатай засталіся ў машыне чакаць…

 — Давай мо збегаем? — не ўцярпела Агата. — Зірнем зблізку? А машына... Ды што машына, ты ж ведаеш, як тут транспарт кідаюць: з ключамі ў замку… Каму наш вэн трэба, такі старэнькі, пашорганы…

І дзяўчаты пабеглі глядзець вежу. А як дабеглі ды пабачылі, што на ўваход чаргі няма, то не ўтрымаліся і зайшлі ў сярэдзіну. А як зайшлі ды пабачылі, што і на ліфты асаблівай чаргі няма, і кошты цалкам прыстойныя… Залезлі дзеўкі на тую вежу, ды на самую макаўку. Паглядзіце налева, паглядзіце направа, вой, а вунь Фудзі, вой, а гэта, напэўна, наш парк, шкада, праз смог кепска бачна, але ж і далёка, ну аграменны горад! Пакуль на ўсе бакі агледзеліся — вой, мы тут ужо з паўгадзіны, трэба бегчы назад.

Прыбеглі — няма ані вэна, ані Масы, ані іншых дзяўчат. І знаку няма. Ну, усё, скралі, значыцца, мінівэн, а з ім і ўсе рэчы... Добра, што Агата ўважлівая — запомніла, у якія дзверы сяброўкі на кастынг уваходзілі, пацягнула разгубленую сяброўку туды. Але ж і там Масы няма, і нікога знаёмага, і ўвогуле хоць нейкая англамоўная цётка знайшлася з цяжкасцю. Цётухна, родная, любая, дай тэлефона пазваніць! Ну, вось вам тэлефон, а нумар які? Ды хто ж яго ўпомніць, усе нумары ў мабліцы, а мабілка ў мінівэне, а вэн недзе ў горадзе, а горад — на ўласныя вочы бачылі — аграменны. На шчасце, добрая жанчына сама распытала дзяўчат, з якой яны агенцыі, вызваніла кагосьці з тых, хто праводзіў кастынг, і здабыла нумар, які адразу падаўся Агаце знаёмым. Агата чакала чаго заўгодна (а яна, як больш англамоўная і больш вінаватая — спакусіла малую дурнічку на вежу залезці, — сама ўзялася з іхняй агенцыяй гутарыць) — што давядзецца доўга тлумачыць сітуацыю, што крычаць на яе будуць, што заробку пазбавяць на месяц наперад… Але спадарыня дырэктар была надзіва стрыманая: букер ёй ужо званіў, яго з іншымі мадэлькамі адправілі на наступны кастынг, і радуйцеся, што вы ў ім не ўдзельнічаеце, але калі не перахопіце Масу каля выхаду Е са станцыі метро, то прапусціце свой кастынг, і гэта падарве імідж нашай агенцыі ў вачах кліентаў, гэта будзе такая ганьба…

 — Нам тэрмінова трэба ў метро, а то з краіны дэпартуюць, — рэзюмавала Агата для Яначкі непрыемную гутарку. — Ну, не плач, таварны выгляд сапсуеш, метро паблізу, памятаеш, мы там Марціных сябровак падбіралі, час яшчэ ёсць, дзякуй місіс за тэлефон…

Дзяўчаты пабеглі. І толькі калі ўбеглі на станцыю, выявілася, што грошай, якія яны маюць пры сабе, ледзь хапае на паўдарогі. Ім бы адразу турнікет пераскочыць, з натоўпам змяшацца, да цягніка дабегчы і потым паўтарыць гэтыя аперацыі на дзвюх зменах ліній, ды вось толькі натоўпу няма. А здавалася б, станцыя недалёка ад такой бачнай турыстычнай забаўкі, ад вежы той няшчаснай… Можа, у іх якое свята нацыянальнае, і ўсе японцы разам з турыстамі дома святкуюць?

Агата ў соты раз вывучала маршрут і шукала па кішэнях драбязу, калі Яначка пацягнула яе са станцыі назад у пераход, бо з будкі каля турнікетаў на іх усё больш строга глядзела дзяжурная ў белай фуражцы і пальчатках, вось ужо і рацыю дастала, і нешта там такое кажа, ну дакладна пра іх і дакладна штосьці нядобрае…

 — Ты спяваць умееш? — пытае Яначка, раскладваючы Агаціну насоўку на бруднай падлозе пераходу. — Каб яшчэ нештачка круглае, форму задаць… Ага, вось, завязка, як добра, што ты мне ў машыне хвост была зрабіла… Ну, што глядзіш як баран на баран'y, умееш ці не?

 — Ці табе, дзеўка, у галаву напякло? Не да спеваў цяпер, і ўвогуле, што ты робіш?

 — Як гэта не да спеваў? Самы час! Давай манеткі!

 — На халеру табе тыя манеткі, хадзем хутчэй, мо спынам дабярэмся…

 — Ага, спынам, па ўсіх гэтых заторах яна праз паўгорада немаведама з кім хоча даехаць, у самы розрух… Манеткі, кажу, давай! — зараўла Яначка: рэдкі выпадак, калі яе сяброўка разгубілася, як тут не скарыстацца момантам і крыху не пакамандаваць. — Бачыш — гэта гняздзечка, а ў ім павінны быць залатыя яечкі, я спяваць буду, а ты, як не ўмееш, во тут пры мне сядзь і глядзі як-небудзь пажаласлівей, каб мінакі шкадавалі…