Мроi Багны
Шрифт:
Ахонк астрозе весь час мяняюцца. Той, што прывё арыштанта дапросную, таксама з новапрыбылых. вдавочна, не з тутэйшых. Алех Валога дапытлва аглядвае прысадзстую постаць турэмшчыка, яго цёмныя блскучыя, быццам намасленыя, валасы шыракаскулую фзяномю з дагаватым вачыма колеру ляснога арэха. Усходня фемы?
– Як зваць?
– цкавцца Валога.
– Кходз, Ваша Благароддзе, - з гатонасцю выпальвае турэмшчык.
– Кходз Галт. Нумар трыста шаснаццаць-семдзесят.
– Маладзец, - у тон яму адказвае Валога.
Так ёсць - з усходу. Бач ты, акцэнт як рэзк. На бхала - ураджэнца усходнх правнцый - ганарлвыя рамейцы глядзяць, як на смецце. Пакуль
– Спадар Цхарык, можаце сц, - кажа Валога, звяртаючыся да начальнка турмы, як стаць побач, выцягнушыся струнку.
Той схляецца паклоне адчаканшы: "Слухаюся, Ваша Благароддзе", знкае за дзвярыма. Кходз Галт застаецца. Яму не давал загаду сыходзць. Значыць, ён тут яшчэ спатрэбцца. На яго шыракаватым аблччы з'яляецца нялоная смешка. Ён незаважна намацвае атаматычны хлыст у сябе на поясе. Кходз ведае - зараз пойдзе пацеха. Гэты Шпег у чорным кцел выглядае раззлаваным не на жарт, а арыштант паводзць сябе занадта нахабна - вунь яго, турэмшчыка, аблая апошнм словам, пакуль той валок яго па калдоры. Ну нчога, братка, зараз будзем таньчыць...
У дапроснай змна - кал Валога гаворыць, ля ягоных вусна збраюцца аблачынк пары. Сцены памяшкання пафарбаваны брудна-зялёны колер. За закрачаным акенцам снеюць рання змовыя прыцемк. Пад столлю за жалезнай сеткай патрэсквае лямпа, залваючы пакой пыльным, рассеяным святлом. Некаторы час Валога сядзць мочк, барабанячы пальцам па кра стала. Стальнца, льсняная ад бруду, спярэшчана сеткай дробных драпн. Падобна на ваенную карту. План наступу. Зрайск Халфат супраць Дуумврату. Цкава, а дзе тут Царгорад?.. Ладна, зараз не пра тое. Валога пераводзць позрк на арыштаванага. Той сядзць, балансуючы на хсткм крэсле па той бок стала. Рук скаваныя кайданкам за спнай. На твары свежыя кровападцёк. Кашуля разадрана запэцкана крывёй. Убогае вдовшча.
– Вэл Йорхас. Грамадзянн першай катэгоры, - з расстанокай прамаляе Валога.
– Амнсцраваны. Луннчка. Гандлёвыя перавозк.
Арыштант квае.
– ? Што не так?
– гаворыць ён, дзёрзка таропшыся на Валогу.
Той тольк крыва смхаецца. Ды сё не так, Йорхас. Пачынаючы ад твайго мейка заканчваючы гэтым самым перавозкам. Вядома, што там за "перавозк". Памежная Луннчка - горад кантрабандыста. Цягнуць усё - ад футра пакаштоных камянё да збро самерытавых стрыжня. Намеснк ведае. Але нчога не робць. Дакладней, час ад часу ладзць паказальныя арышты. Чыста для справаздач у Цытадэль. Кантрабандысты яму не замнаюць. Якраз наадварот. Галонае - правльна см распарадзцца. Зрэшты, зараз не пра тое.
– Хто куратар?
– пытаецца Валога. Вось так, проста лоб.
Арыштант пацскае плячыма.
– Куратар чаго? Свяшчэннай спальн? Не ведаю такх.
х позрк сустракаюцца перакрыжоваюцца, як зрайскя ятаганы. Валогу адразу робцца нятульна. Гэтая чарната хнх вачах засёды робць на яго непрыемнае ражанне. Глядзш, як чорту ... Кажуць, быццам у х мяняецца колер вачэй пасля смерц. Так гэта ц не, Валога не ведае. Не выпадала яшчэ зазрнуць у вочы мёртваму рамейцу.
– Дзе Вочак?
– пытаецца Валога.
Арыштант узнмае вочы да стол.
– У лесе, напэна, - прамаляе ён глыбакадумна.
– Альбо пол. Дзе м яшчэ быць, вачкам вашым?
Валога з слай ляпае далонню па стале.
– Не трэба прыкдвацца дыётам, Йорхас, - ён адчыняе шуфляду стала, выцягвае адтуль парабелум са сплаваным нумарным знакам кладзе яго на стальнцу.
– Як ты гэта патлумачыш?
– Не маё, - адказвае той абыякава.
– З гэтага ствала был застрэлены двое панаважаных. Якя
мусл арыштаваць аднаго небяспечнага крамольнка. Незабаве пасля беспарадка на Трымфальнай, - паведамляе Валога. Кожную фразу ён прагаворвае павольна з расстанокай - так звычайна гавораць з ншаземцам альбо са слабым на галаву.– Вашыя калег? Прымце спачуванн, - адказвае арыштант.
– Горш. Гэта был людз з асабстай аховы Намеснка. Улп ты, Йорхас.
– Вось заладз, камандзр. Не ведаю я някх крамольнка, - спакойна прамаляе арыштант.
– наогул. Я буду даваць паказаньн тольк прысутнасц начальнка службы бяспек Правнцы.
Валога скдвае брыво. Ого, якя размовы пайшл.
– Начальнка табе?
– пытаецца ён з роняй.
– А чаго адразу не Намеснка? Магу арганзаваць адыенцыю. Але май на вазе, з крамольнкам яго размова кароткая. Уласнаручна галаву адкруцць на тычку нацягне. Любць ён гэтую справу.
– Рук кароткя. Я буду размаляць тольк з Сэтам Сфага, начальнкам службы бяспек, - упарта патарае арыштант.
– Спёкся твой начальнк. Турнуць яго хутка за распусту ганебныя сувяз. А гутарыць ты будзеш са мной.
Арыштант мачыць. Валога падымаецца з-за стала пачынае расхаджваць па дапроснай, заклашы рук за спну. Арыштаваны сочыць за м спадылба.
– Йорхас, у цябе месцам жыхарства значыцца Луннчка. Ты сталцы што раб?
– пытаецца Валога.
– Ды вось, прыеха да цётк Сорэкс у вясёлы дом, - адказвае той, хмылячыся.
Валога смхаецца.
– Як, падчас бунту?
– кажа ён з недаверам.
– Ну, а што? У вас бунт, а ёй свежых дзевак завезл, - арыштант выдае непрыстойны смяшок.
– Кажуць, усе нявннцы. Ага, ведаем такх. За падвойную цану дуць.
Валога квае.
– Маеш рацыю, Йорхас. Хто ж х не ведае. Нявннцы драныя.
Ён заходзць арыштанту за спну, бярэ яго за валасы з усёй слы б'е тварам аб стол. Турэмшчык Кходз пачынае гучна ржаць, але сустрэшыся позркам з Валогам, адразу ж змакае. Арыштант больш не смяецца. Закнушы галаву, ён спрабуе спынць кро, якая льецца яго з носу капацць з падбароддзя на кашулю. Выцерц твар ён не можа, бо рук яго кайданках.
– Дзе Вочак?
– пытаецца Валога.
– Ты лягчэй давай, канторшчык, - кажа арыштант.
– Не ведаю я някх Вочака.
– Увечары пасля расстрэлу плошчы ты чым займася?
– пытаецца Валога.
– От жа, прыста, як лайно да падэшвы. Не ведаю я! Не помню!
– выкрыквае арыштант.
– Веру, што не помнш, - уздыхае Валога.
– А кал памяць асвяжыць?
Валога падае знак турэмшчыку. Той тольк таго чакае. Усмхаючыся, Кходз наблжаецца да арыштанта, прысталяе атаматычны хлыст да ягонай шы нацскае на спуск. Чуецца трэск, арыштант у сутаргах валцца на падлогу. Цела яго выгнаецца дугой, на вуснах выступае пена. Курчы дожацца з пахвлны, потым арыштант зацхае. Аблчча яго робцца шэрым, як пергамент, дыханне ледзь чутна, але ён у понай прытомнасц. Малайчына, Кходз. Кал б удар бы крыху мацнейшы, арыштант бы папросту самле, а гэтага нам не трэба. Валога схляецца над м цярплва патарае сваё пытанне:
– Дзе Вочак?
– дз к чорту, - хрыпць той.
Валога адступае. Квае турэмшчыку. Кходз, не перастаючы смхацца, падыходзць да чалавека, распасцёртага на падлозе, з размаху б'е яго ботам пад рэбры. Пытальна глядзць на Валогу. Той мачыць. Тады турэмшчык наносць яшчэ адзн удар. яшчэ.
– Досыць, - кажа Валога.
– Як скажаце, начальнк, - адказвае Кходз бадзёрым голасам.
Мажлва, ён паводзць сябе занадта развязна прысутнасц агента Тайнай Канцыляры. Але сёння можна. Сёння яны, Шпег турэмшчык, адным войску. Правнцыя супраць метрапол. Стоячы поруч, яны з пагардай пазраюць на чалавека, як курчыцца на падлозе, спрабуючы глынуць паветра.