Мроi Багны

– сётк, як ён цераз сцяну пераскочы?

– Няк. Яго Алех вывез на ведамаснай машыне.

– Алех? Усё ясна.

Смяюцца. Хто так гэты Алех, я не ведала, але тое, што з яго смяялся нават стражнк, было паказальным.

– Яны крамольнка паехал шукаць. Не даехал.

– Во! А я ведаю, дзе тыя крамольнк. У тваёй бабк зрэбнках!

– А ты што, зазра?

Цяпер яны не проста смяюцца, а ржуць у голас.

– Ствол яго таксама ад Алеха?

– Ага. яго кабура была расшплена. А той сядзе побач. Ну, стрэл яму проста рыла.

– Што, мазг выб?

– Ды не. Тольк фуражка зляцела. Ну штаны, напэна, таго.

– Змакрэл!..

Я потайк зрнула на брата, як мочк стая ля дзвярэй, змярцвела ад жаху. Ён пльна глядзе на размаляваны куфар. Ян не так ужо часта быва гэтым доме, але ён, вядома, памята пра 'лядоню'. ён не мог не заважыць, што вялзны куфар ссунуся са звыклага месца зараз стаць напрост над дошкай, якая закрывае ваход у падмосце. Але Ян нчога не сказа. Скончышы з ператрусам, стражнк сышл, пакнушы мяне пасярод разгромленай кватэры. Сыходзячы, брат нават не зрну на мяне. Незабаве за сцяной пачуся жаночы лямант п'яныя выкрык. Пачася вобшук у суседзя. Муж усётк бы дома. Зараз сп'яну палезе бойку са стражнкам. канечне, атрымае зубы. Шчыра кажучы, гэтая думка мяне зрадавала.

Кал сё сцшылася, я адсунула куфар дапамагла цекачу выбрацца з падмосця. Святла я не запальвала. Пражэктар на вулцы згас. Рамеец сядзе на падлозе, прывалшыся спнай да сцяны, вочы яго был прыплюшчаны, як у смяротна стомленага чалавека. Я мачала. Чакала, пакуль ён сам загаворыць.

– Чорт, у вас там вада нзе, - сказа ён нарэшце.
– Крынцы размываюць фундамент. Як вы жывяце на такой ямне?

– Калсьц жыл нармальным доме. Ды выгнал, - адказала я.

Ён памача.

– А зваць цябе як?
– спыта ён, зрнушы на мяне.

– Лта, - сказала я.

– Лта, - ён прымружыся, быццам нешта прыгадваючы.
– Ага. Смешныя ж у вас мёны.

– А вашыя гучаць, як лаянка, - прамовла я абыякава.

Ён неразумела таропся на мяне. Потым хмыкну.

– Добра, Лта. Пайду я. Ты так падсталяешся.

Ён падняся на ног, накну куртку рушы да выхаду. Я яго не затрымлвала. Чым хутчэй ён сыдзе, тым лепш.

– Госпадзе, стольк людзей... - прамовла я вельм цха.

Ён азрнуся.

– Што?

– Стольк людзей, - патарыла я. - Пад кул, пад нож. гэта яшчэ не скончылася.

Ён стая на парозе, трымаючыся за дзвярную ручку, глядзе на мяне.

– Лта, кал для цябе гэта важна...
– сказа ён павольна.
– Там, на праспекце, кал сё пачалося... У натопе был агенты Канцыляры. У цывльным. Гэта яны пагнал людзей на Трымфальную. Хтосьц хаце, каб распачалася бойня. Тыя, на плошчы, гэтага не ведал. Н тыя, хто страля, н тыя, каго расстрэльвал. Гэта цябе суцешыць?

– Не, - сказала я коратка.
– Але дзякуй тебе...

– Вэл, - прагавары ён.
– Вэл Йорхас. Няма за што.

Потым ён сышо. Я не думала, што кал-небудзь убачу яго зно.

Наступныя некальк дзён я чакала, што за мной прыйдуць. Я здрыгвала кожны раз, кал па вулцы праязджа закрачаны фургон альбо ведамасная машына, пафарбаваная чорнае са срэбрам. Колеры Тайнай Канцыляры. Я чакала, што да мяне падыдзе Шпег зяшы мяне пад локаць, скажа: "Нам трэба задаць вам некальк пытання". Я чакала. Але нчога не адбывалася. За мной не прыходзл. Ян мяне не выда. Мне здавалася, што гэтае здарэнне трох зблзла нас з братам. У нас з'явлася агульная таямнца. У мяне не было магчымасц пагутарыць з м. Ян больш не прыходз. Ён не прыйшо нават у дзень Другога Аб'ялення, як святкуецца сярэдзне вясны. Вдавочна, ён пазбяга сустрэч са мной. Мы з м пабачылся тольк напачатку лета. Потым была Гарматная плошча нашы цёк.

Зацiшша. Мроi

Перад свтаннем неба над морам пасвятлела, змяншы колер чорнага аксамту на адценне густа-сняга чарнла, разведзенага вадой. Над хвалям досвтнай марознай смузе заззяла К'ай-Нуб - прадвеснца Сонца, а на кра стэпу на сходнм узбярэжжы Парфравага мора згасл вогншчы ксайлахскх вандронка, змокл мерныя дары гонга ды рэзкя гук варварскх горна, зробленых з прасвдраваных костак стэпавых яка. Сцхл гартанныя выкрык шамана-ведзьмако, што нястомна, з ночы ноч, наводзяць чары на Вялк Горад. Але х праклёны праносяцца скрозь цемру над воднай безданню разбваюцца аб мураваныя сцены Царгорада, быццам стрэлы са шкляным наканечнкам. Кольк праклёна абрынута на цябе, Горад Зхатлвы, але сташ ты нязломна, непахсна, быццам скала...

Пасажырская палуба была пустая. Каля абледзянелых парэнча стаял только два чалавек - акрамя х, жадаючых палюбавацца змнм морам не знайшлося. Адзн з вандроца, малады чалавек гадо дваццац пяц, бы апрануты ношаны авечы кажух семгальскую шапачку з фарбаванага лямцу. Яго светла-шэрыя вочы круглявае аблчча з шыракаватым скулам сведчыл аб паночным паходжанн. Друг, гадо на дваццаць старэйшы, выгляда больш самавта - цывльным шынял з чорнай воны цывльнай жа фуражцы з лакаваным брылём, у якх любяць фарсць таксама шкаляры кантрабандысты. Яго трохкутны твар аблямаванн цёмных валасо бы шэры, як вапна (пэна, наступствы догага падарожжа па моры), а вочы ён ме чорныя, як аскепк базальту.

Кал паром мна белакаменную гавань Бал-Сахр, з марскх глыбнь падняся вормкс-вадзяны змей. Ён наблзся шчыльную да борта, так што вандроцы магл разгледзець яго догае лускаватае цела, аблепленае дновым ракавнам, рагатую галаву, з якой звсал жмуты тонкх гнуткх шчупальца, падобных да грывы. Варонкападобная глотка стоты была разялена, бачны бы патройны шэраг выгнутых, вострых, як штылеты, зубо. На працягу некалькх мль вормкс пераследва судна, пакуль матросы начной вахты, узброшыся бусакам, не кнулся да краю палубы, дарам сталёвых наканечнка адагнал пачвару ад парома. Вадзяны змей спынся, але яго працяглае выццё яшчэ дога неслася над водам, здавалася, быццам гэта крычыць само мора - тужлва, страшна.

Кал першы прамень Сонца заззя над Парфравым морам, наперадзе паказался стромкя скалстыя бераг сцены Царгорада, уздыбленыя высока над хвалям. Велзарны горад наблжася. Ужо можна было разглядзець падвойнае кальцо сцен, якя зерал байнцам шчацнлся вартавым вежам, лятучыя вядук, палацы трымфальныя арк Верхняга Горада - а таксама цагляныя, учарнелыя ад куродыму будынны працоных прадмесця лабрынты фабрычных квартала, ахутаныя шызым смогам. Двое вандроца разам падался наперад знерухомел, учапшыся козкя ад наледз парэнчы. Узняшы вочы, яны зачаравана глядзел на велчныя, нбы вычасаныя з маналту муры Царгорада, што навсал над водам быццам вянчал сабой стромкя цёсы. Абодва был схваляваныя, але кожны з уласнай прычыны. Адзн з х бачы сталцу мперы першыню жыцц. Друг, ураджэнец Царгорада, дог час змушаны бы жыць далёка ад радзмы.

– Ну, як табе? Уражвае?
– спыта рамеец свайго спадарожнка.

Малады чалавек у задуменнасц паква галавой. Ягоныя акуляры адразу з'ехал на кончык носа, ён звыклым жэстам вярну х на месца.

– Царо сталца, Горад Зхатлвы, Аройна брат, - прамов ён напаголасу.
– Я, адрачэнец выгнаннк, вяртаюся, каб сузраць тваё падзенне...

Гавары ён на семгальскай мове.

– Вочак, ты можаш без стэрык?
– з прыкрасцю сказа рамеец адвярнуся, змагаючыся з чарговым прыступам млосц. Аматарам марскх вандровак ён пэна не бы.